Του Δημητρίου Δημοπούλου
Απο το βιβλίο : Στο άδυτο των Ελληνικών Μαντείων.εκδ.Ελεύθερη Σκέψη
Ο Προμηθεύς Δεσμότης[1]
«Μύθος λόγου τινος έμφασις εστιν, ανακλώντος επ’ άλλα την διάνοιαν» (Πλούταρχος). Ο μύθος, κάθε μύθος, είναι συμβολισμός. Πίσω από τις εικόνες του
πρέπει να αναζητήσει κανείς τον βαθύτερο «λόγον», αυτόν πού οδήγησε στην πλάσι του. Τούτο είναι συχνά δυσχερέστατο για την πρόσθετη αιτία, ότι οι μύθοι ήσαν παμπάλαιες εικονικές περιγραφές, μεταδιδόμενες προφορικώς από γενεάς εις γενεάν, κάθε μία των οποίων προσέθετε ή αφαιρούσε κάποιο ακόμη στοιχείο της περιγραφής τους, έτσι ώστε να ανακλώνται και άλλοι «λόγοι» - πέραν του αρχικού. Μπορεί επομένως ένας μύθος να υποκρύπτει ενίοτε δύο ή και τρεις «λόγους», και μάλιστα διαφορετικού βαθμού βαθύτητος ή μυήσεως.
πρέπει να αναζητήσει κανείς τον βαθύτερο «λόγον», αυτόν πού οδήγησε στην πλάσι του. Τούτο είναι συχνά δυσχερέστατο για την πρόσθετη αιτία, ότι οι μύθοι ήσαν παμπάλαιες εικονικές περιγραφές, μεταδιδόμενες προφορικώς από γενεάς εις γενεάν, κάθε μία των οποίων προσέθετε ή αφαιρούσε κάποιο ακόμη στοιχείο της περιγραφής τους, έτσι ώστε να ανακλώνται και άλλοι «λόγοι» - πέραν του αρχικού. Μπορεί επομένως ένας μύθος να υποκρύπτει ενίοτε δύο ή και τρεις «λόγους», και μάλιστα διαφορετικού βαθμού βαθύτητος ή μυήσεως. Ένας τέτοιος πανάρχαιος μύθος είναι αυτός του Προμηθέως Δεσμώτου. Οι προσθήκες, που κατά καιρούς τού έγιναν, δημιούργησαν πολλές παραλλαγές, από τις οποίες όμως εμείς θα σταθούμε στην πιο επίσημη, αυτήν πού διεσώθη από το κορυφαίο πνεύμα της αρχαιότητος, τον Αισχύλο. Ο μέγιστος αυτός Τραγικός δεν ήταν δυνατόν πράγματι να διάλεξε άλλη, από την πιο αυθεντική εκδοχή του μύθου, από εκείνην πού δεν θα ήταν απλώς ένα τερπνό σενάριο θεατρικής παραστάσεως, αλλά μια διδασκαλία οδηγούσα στο άδυτο του βαθύτερου «λόγου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου