Του Παναγιώτη Δούμα
Το 2005, επισκεπτόμενος το Κίεβο, έπεσα πάνω στην «πορτοκαλί επανάσταση». Η Χρισιάτνικ, κάτι σαν την δική μας Πανεπιστημίου, είχε γεμίσει αντίσκηνα, ενώ στο κέντρο ένα ατελείωτο πάρτι είχε στηθεί. Κανείς δεν ήξερε, αν μέσα στις σκηνές υπήρχαν υπνόσακοι ή οπλισμός - είναι γνωστή άλλωστε η παραστρατιωτική παράδοση των Ουκρανών. Το δε μήνυμα ήταν ασαφές.
Η επανάσταση είχε σπόνσορες. Ζυθοποιίες κερνούσαν τους διαδηλωτές δωρεάν μπύρες και μεζέδες, επώνυμοι παρήλαυναν, εκφράζοντας την συμπαράστασή τους, ενώ ομοιόμορφος ρουχισμός διενέμετο παντού. Αίμα βέβαια δεν χύθηκε ποτέ, αντιθέτως, χρήμα έρεε άφθονο από τις κάνουλες που είχαν ανοίξει, τόσο το επίσημο αμερικανικό κράτος όσο και διεθνείς κερδοσκόποι, σαν τον Σόρος, τον συνήθη ύποπτο τέτοιων επαναστάσεων.
Έξι χρόνια μετά, η Ουκρανία έχει απομονωθεί διεθνώς. Και να σκεφθεί κανείς ότι όλα τα ερείσματα για να μετατραπεί η Ουκρανία σε αποπαίδι Δύσεως και Ανατολής ήταν ... πατριωτικά. Ήταν η ανεξαρτητοποίηση από τον ρωσικό άξονα και η μετατροπή της σε μία σύγχρονη δυτική δύναμη στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ στο πλευρό της. Δεν είναι τυχαίο ούτε αυτό αλλά ούτε και το ότι οι πρώτοι που στήριξαν ηθικά ή και έμπρακτα την επανάσταση που έστηναν οι μεταλλαγμένοι ταγοί της Φρανκφούρτης, ήταν οι ακροδεξιοί του Λβιβ.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου