Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΜΕΡΟΣ 2ον

Από τα προηγούμενα καθίσταται σαφές ότι οποιαδήποτε απόπειρα να γίνει ονοματοδοσία η οποία δεν πηγάζει από την Ελληνική καταλήγει σε ηχητικά συμπλέγματα αφ' ενός  σημειολογικά-συμβατικά αφ' ετέρου νοηματικώς πτωχά. Για παράδειγμα η «λέξις» «quarz» (προφ. κουόρτζ) η οποία εφευρέθηκε μόνον και μόνον γιατί είχαν βαρεθεί να χρησιμοποιούν λέξεις Ελληνικές. Η «λέξις»  «quark» (προφ. κουάρκ, προερχόμενη κατά πάσα πιθανότητα από το «όνομα» ενός «ήρωα» κινουμένων σχεδίων) για να περιγράψει τα προκύπτοντα σωματίδια κατά τις πυρηνικές σχάσεις, διασπώντας την αρμονική ακολουθία των όρων «ηλεκτρόνιον -πρωτόνιον - νετρόνιον». Η «λέξις» «blue tooth» (προφ. μπλου τουθ) = «μπλε δόντι» (τρέχα γύρευε δηλαδή) για να περιγράψει την συσκευή ή  μέρος μιας συσκευής ασυρμάτου μεταβιβάσεως δεδομένων,  (βλ. παρακάτω στο μικρολεξικόν το Ελληνικόν αντίστοιχον «δοτομεταβιβαστής»).

Είδαμε επίσης ότι από την ετυμολογία μίας λέξεως μπορούμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενό της. Επίσης αντιλαμβανόμεθα και το ποιοτικής στάθμης μήνυμα που εμπεριέχεται στην λέξι. Π.χ. 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ