Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Ελευθερώστε την Αμμόχωστο και την Κύπρο

Οι περισσότεροι πολιτικοί μας στις δηλώσεις τους περιορίζονται στην περίοδο μετά την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας το 1974 σαν να μην υπήρχε άλλη προϊστορία του Κυπριακού. Αποφεύγουν επιμελώς να μιλήσουν για το μεγαλύτερο σφάλμα των αιώνων -να επαναφέρουμε την Τουρκία στην Κύπρο με τις Συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου και να βάλουμε την Τουρκία «εγγυήτρια» της ανεξαρτησίας μας, την ίδια τη χώρα η οποία με την εισβολή του 1974 κατέστρεψε ό,τι ιερό, δίκαιο και ελεύθερο πίστευε και πιστεύει ο Ελληνοκυπριακός λαός με τις σφαγές και δολοφονίες ανυπεράσπιστων ανθρώπων κι ό,τι χειρότερο υπάρχει στον κόσμο σήμερα, τη βίαιη εκδίωξη του 1/3 του Ελληνοκυπριακού πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες από τους τόπους εργασίας απ' εκεί που έζησαν για αιώνες οι ίδιοι και οι πρόγονοί τους κατά την υπερτρισχιλιετή ιστορία τους. Ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος είπε: «Η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης γνώσεως και σοφίας». Γι' αυτό κι εγώ δεν παύω να επαναλαμβάνω με διαλεκτικό τρόπο την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, τα λάθη και τις κακοτοπιές που περάσαμε για να προσέχουμε ν' αποφεύγουμε άλλα λάθη.

Η πάροδος του χρόνου, όπως είναι φυσικό, μας αποφορτίζει συναισθηματικά και μας παρέχει καλύτερη δυνατότητα για περισσότερο αντικειμενική θεώρηση των ιστορικών γεγονότων, για εκτίμηση των λαθών που διαπράχτηκαν, αλλά και για διερεύνηση των αληθινών κινήτρων των βασικών πρωταγωνιστών μιας ιστορικής περιόδου. Χαρακτηριστική είναι η ειλικρίνεια του Κλεάνθη Γεωργιάδη, που είχε ζήσει από πολύ κοντά τις εξελίξεις εκείνες της Διασκεπτικής, ο οποίος ως Διευθυντής του Γυμνασίου Κερύνειας και τακτικός αρθρογράφος στο «Έθνος», έγραψε, σαράντα χρόνια μετά, για τη Διασκεπτική:

«Δεν ήταν άραγε χαμένη ευκαιρία η απόρριψη των προτάσεων του Λόρδου Ουίνστερ το 1947, όταν το προσφερόμενο Σύνταγμα εξασφάλιζε πλήρη σχεδόν αυτονομία με απόλυτη επικράτηση των Ελληνοκυπρίων στη διοίκηση του νησιού; Δεν είναι δική μας μονολιθική πολιτική -μεταξύ των μονολιθικών εκείνων ήμουνα δυστυχώς και εγώ, νέος τότε και ενθουσιώδης ενωτικός, γι' αυτό και ηλικιωμένος τώρα απολογούμαι- που οδήγησε στο ναυάγιο της Διασκεπτικής και τον άδικο χαρακτηρισμό εκείνων που πήραν μέρος σ' αυτήν ως προδοτών;».

Όλη αυτή η περίοδος, με τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τόσο των συνομιλιών Μακαρίου - Harding όσο και των συνομιλιών Μακαρίου - Lennox - Boyd μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη, γιατί πίστευα ακράδαντα ότι χάθηκε η ευκαιρία για την καλύτερη λύση που είχαμε ποτέ πετύχει. Με την αποδοχή εκείνων των πρωτάσεων θα μπορούσαμε σε 7-10 χρόνια να ασκήσουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή μεταξύ 1963 και 1966.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θεωρώ ως το σοβαρότερο όλων και κάνει την κατάσταση τραγικότατη.
Όλες οι διαπραγματεύσεις βάσει των προτάσεων Harding γίνονταν αποκλειστικά και μόνο μεταξύ αγγλικής κυβέρνησης και κυπριακής ηγεσίας, δηλαδή μεταξύ Μακαρίου - Harding και Μακαρίου - Lennox - Boyd και με υπουργικό συμβούλιο αποτελούμενο από Ελληνοκύπριο πρωθυπουργό, Ελληνοκύπριους υπουργούς και έναν Τουρκοκύπριο υπουργό αρμόδιο για τις υποθέσεις των Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας. Απουσίαζε, δηλαδή, παντελώς από το πολιτικό προσκήνιο ο τουρκικός παράγοντας, δηλαδή η Τουρκία, της οποίας τον κίνδυνο πιθανής ανάμιξης είχα πάντοτε βαθιά μέσα στη σκέψη μου από τον καιρό των ομιλιών του πατέρα μου για την πτώση του Βυζαντίου και τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και από τις διάφορες εμπειρίες που απέκτησα από τις ανά τον κόσμο διαφωτιστικές εκστρατείες μου για την Κύπρο. Ο φόβος μου για πιθανή ανάμιξη της Τουρκίας στο Κυπριακό ήτανε πάντοτε σαφέστατα μεγάλος και βέβαιος κατ' εμέ, εάν συνεχίζαμε να αρνούμαστε την αποδοχή των σωτήριων για μας προτάσεων Harding.
Η άποψη ότι ο μεγαλύτερος και τραγικότερος εθνικός κίνδυνος θα ήταν να δοθεί η ευκαιρία στην Τουρκία να αναμιχθεί στο Κυπριακό ζήτημα δεν ήταν μόνο δική μου, αλλά και πολλών άλλων σημαντικών πολιτικών της Κύπρου.
Εκτός από την τεράστια ευθύνη που επιρρίπτω στην εθνική μας ηγεσία, για το γεγονός ότι αγνόησε παντελώς τον τουρκικό κίνδυνο, επιρρίπτω τεράστια επίσης ευθύνη και στις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες τον καιρό που έπρεπε, δεν είχαν το θάρρος και την τόλμη να συμβουλεύσουν την ηγεσία μας ότι είναι εθνική ανάγκη να πάρει την ιστορική απόφαση για τη σωτηρία της Κύπρου αλλά αποστασιοποιήθηκαν στις κρίσιμες στιγμές, για δικούς τους λόγους, και μετά τόσα χρόνια θυσίες και αγώνες του κυπριακού λαού και αφού πλέον φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και προ των πυλών ενός εμφύλιου σπαραγμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μόνο τότε να επιβάλουν τις συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου, οι οποίες ήταν και οι πιο επιζήμιες εθνικά συμφωνίες και αυτές που έθεσαν τις βάσεις της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, κάτι για το οποίο προειδοποιούσαν όλοι οι φίλοι μας του εξωτερικού και μόνο η ελληνική και κυπριακή ηγεσία επέμεναν να αγνοούν.
Δυστυχώς και ο ΟΗΕ και γενικά η διεθνής κοινότητα οφείλει να λάβει αυστηρά μέτρα εναντίον της Τουρκίας για την υλοποίηση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης, για την άμεση και άνευ περαιτέρω καθυστέρησης επιστροφής της Αμμοχώστου, για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Τουρκικό ζυγό, την επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους, την εκδίωξη των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και εποίκων, για να επικρατήσει για ολόκληρο τον Κυπριακό λαό η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η πλήρης και αδέσμευτη ανεξαρτησία, η ευτυχία και η ειρήνη.



ΑΝΔΡΕΑΣ Χ. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥΣ

Νομικός, Επίτιμος Δήμαρχος Αμμοχώστου, Πρέσβης ε.τ.

http://greeknation.blogspot.com
http://www.sigmalive.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου