(ΕΚΔΗΛΩΣΗ) (40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΛΑΣΓΟΣ) : ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ''ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ'' ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ

ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ...
ΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΜΑΙΟΥ, ΩΡΑ 18.30.
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

ΚΑΝΑΛΙ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 

Η ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΟΣΜΗΣΕ ΤΗΝ ΖΥΡΙΧΗ ΜΕ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Yannis Xenos
Architekt Dipl. Ing.
T.U. Karlsruhe

Πόσο θα πίστευες αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα (Έλληνας) που:
- Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία!
- Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρονών!)
- Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα)
- Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία.
- Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας)
- Έσωσε την Ελληνική επανάσταση.
Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές!
Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρονιά. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια;
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας.

Στην αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του να προσφέρει την ίδια του την ζωή για την ενότητα της πατρίδας μας.
Ιωάννης Καποδίστριας:
• Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα)
• Σπουδές: Ιατρική , Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία)
• Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματός της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών)
• Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια. Έφτιαξε το Ελβετικό Σύνταγμα πάνω στις αρχές της άμεσης Αρχαιο - Ελληνικής Δημοκρατίας (η χρησιμοποίηση δημοψηφισμάτων για αποδοχή των Νόμων). Θεωρείται ακόμη ο «πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας».
• Ελληνική νεολαία: Με δικά του λεφτά σπούδαζε 300 Ελληνόπουλα στην Ευρώπη (Ο ένας από τους δυο δολοφόνους του είχε σπουδάσει με τα λεφτά του.)
• Σώζει την Γαλλία το 1815: Μετά το Βατερλώ, επηρέασε τον Τσάρο για να μην διαμελισθεί η Γαλλία (σαν ηττημένη χώρα) και οι πολεμικές αποζημιώσεις μειώθηκαν κατά 99%! (με το επιχείρημα ότι «ο λαός της δεν ευθυνόταν»)
• Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας: Το 1816 ο Ρώσσος Τσάρος του ζήτησε (λόγω ικανότητας και προσωπικότητας) να γίνει Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας! Ο Καποδίστριας δέχτηκε, αλλά επειδή ήθελε να μείνει Έλληνας με διακαή Ελληνική πιστότητα, είπε στον Τσάρο «Μεγαλειότατε δέχομαι, με τον όρο να μην γίνω υπήκοος αλλά να είμαι υπάλληλός σας».

• Ελληνική επανάσταση: Το 1821 παραιτήθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση και πήγε στην Ελβετία (1821- 1827). Έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα. Η επανάσταση δεν θα πετύχαινε χωρίς την συμβολή του Καποδίστρια. Έδωσε πολιτική μάχη με Ευρωπαίους δικτάτορες φιλικά προσκείμενους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (π.χ. Μέττερνιχ). Ξεσήκωσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη. Έστελνε λεφτά, οπλισμό και τόνους παξιμάδι στην Ελλάδα. Το 1827, στην συνεδρίαση της Τριζίνας, ο Κολοκοτρώνης προτείνει τον Καποδίστρια σαν τον «Ηγέτη του Έθνους».
• Οργάνωσε το Πολεμικό ναυτικό και γενικά την ναυτιλία (οικονομικό θέμα)
• Ήθελε να κάνει τους Έλληνες νοικοκυραίους: Να δώσει γη και δάνεια.
• Ακολούθησε τον δρόμο της θυσίας για το Έθνος. Δεν δέχτηκε αμοιβή σαν Κυβερνήτης: «Όταν βεβαιωθώ ότι ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως θα δεχτώ έναν οβολό».
• Έβαλε υποθήκη τα χτήματα του στην Κέρκυρα σε Έλληνα εφοπλιστή προκειμένου να φέρει δυο καραβιές τροφή για τον πεινασμένο λαό.
• Το 1831 δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια στα σκαλοπάτια του Αγίου Σπυρίδωνα (Κυπριακής καταγωγής Άγιος) στο Ναύπλιο. Ο Κολοκοτρώνης τον ονόμασε «Πατέρα του Έθνους». (Από τότε δεν έχουμε καθορίσει στον Κυβερνήτη Καποδίστρια αυτήν την τιμή). Ο Κανάρης σε γράμμα του μίλησε για Πατροκτονία.
• Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα. Ακόμη τον τιμούν στην Ρωσία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στην Σλοβενία. Στην Ελλάδα μάλλον τον αγνοούμε.
«Ει o Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών» Ι. Καποδίστριας
«Στις δύσκολες στιγμές οι μόνοι μας σύμμαχοι είναι οι πρόγονοί μας»

Οργανισμός για την Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΑΓΝΩΣΤΗ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ, ΑΛΛΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΟΣΝΙΤΣΑΝΗΣ (ΚΑΣΤΑΝΟΦΥΤΟΥ) ΣΤΙΣ 6 ΜΑΪΟΥ 1906

Πηγή: Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην γεγονότα, ΓΕΣ, 1979
 

Η δράσις των Ελληνικών σωμάτων εις ολόκληρον την Δυτικήν Μακεδονίαν, παρ’ όλας τας αντιξοότητας, ουδέποτε διεκόπη τελείως κατά την διάρκειαν του χειμώνας. Από τής ανοίξεως δε του 1906 ήρχισε και πάλιν να εντείνεται. Ήδη από τού Σεπτεμβρίου τού 1905 είχεν αφιχθή εις την περιοχήν των Καστανοχωρίων το σώμα τού Ανθυπολοχαγού τού Πεζικού Βλαχάκη Αντωνίου (Λίτσα) δυνάμεως τεσσαράκοντα οκτώ ανδρών. […]
Την 4ην Μαΐου ό Βλαχάκης έλαβε διαταγήν τού Κέντρου Μοναστηρίου να προσβάλη το Εξαρχικόν χωρίον Οσνίτσανη (Καστανόφυτον). Εις εκτέλεσιν τής διαταγής αυτής ενήργησεν αμέσως και την 6ην Μαΐου αφίχθη μεθ’ ολοκλήρου τής δυνάμεώς του εις την Μονήν τού Αγίου Αθανασίου πλησίον τής Οσνίτσανης. Εξ αυτήςδιήρεσε το σώμα του εις εξ τμήματα. Ένα τμήμα δυνάμεως δέκα ανδρών, υπό τον Βλάχον, απέστειλε διά να προσβάλη παραπλανητικώς το χωρίον Έζερετς (Πετροπουλάκη), αποβλέπων εις την προσέλκυσιν προς αυτό των Τουρκικών τμημάτων τής περιοχής. Ένα δεύτερον τμήμα, υπό τον Μπαϊρακτάρην, απέστειλεν όπως εγκατασταθή επί τού υψώματος 1145, διά να αποκόψη κάθε κίνησιν Τουρκικών τμημάτων εκ τού Έζερετς προς Οσνίτσανην. Ένα τρίτον τμήμα, υπό τον Χριστόπουλον, ομοίως επί τού 1145, διά να αποτελέση στήριγμα και κάλυψιν των νώτων τού δευτέρου τμήματος. Ένα τέταρτον τμήμα δυνάμεως δέκα ανδρών, υπό τον Π. Πετροπουλάκην, απέστειλεν μεταξύ Οσνίτσανης και Μογγίλας (Κάτω Περιβόλι), κυρίως διά να αποκόψη κάθε κίνησιν κομιτατζήδων από τού ενός χωρίου προς το άλλο. Το πέμτον τμήμα υπό τον Κόκκινον και το έκτον τμήμα υπό τούς αρχηγόν Βλαχάκην και υπαρχηγόν Λ. Πετροπουλάκην θα επετίθεντο κατά των ωχυρωμένων εντός τού χωρίου Κομιτατζήδων, πυρπολούντα παραλλήλως τα καταλύματά των και την οικίαν τού αρχικομιτατζή Δούκα.

Η επίθεσις ήρχισε περί την 0400 ώραν τής 7ης Μαΐου 1906. Η επακολουθήσασα μάχη υπήρξε πεισματώδης και διήρκεσε περί τας οκτώ ώρας, ήτο δε εκ των σημαντικωτέρων τού Μακεδονικού Αγώνος. 0ι Κομιτατζήδες κατέχοντες ισχυράς θέσεις, ημύνοντο σθεναρώς, παρά τας βαρυτάτας απωλείας των.
Η όλη κατάστασις επεδεινώθη όταν τάγμα δυνάμεως 750 Τούρκων Κυνηγών (Αβτζή Ταμπούρ) κατέφθασεν επί τού πεδίου τής μάχης κατόπιν βουλγαρικής εκκλήσεως προς βοήθειαν και ήρχισεν να προσβάλη τούς Έλληνας αντάρτας εις Έζερετς και Οσνίτσανην.
Τα Ελληνικά τμήματα ηγωνίσθησαν ηρωϊκώτατα εναντίον Κομιτατζήδων και Τούρκων, άλλ’ είχον σοβαράς απωλείας, ανελθούσας εις 24 νεκρούς και 11 τραυματίας. Μεταξύ των νεκρών ήσαν ό αρχηγός Βλαχάκης και ό υπαρχηγός Λ. Πετροπουλάκης, οι οποίοι έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι.  Ο θάνατός των συνεκίνησε και συνήγειρε το Πανελλήνιον.

Αι απώλειαι των Τούρκων υπήρξαν σοβαρώτεραι. Το τάγμα των είχεν 6 αξιωματικούς και 138 οπλίτας νεκρούς, ως και 38 οπλίτας τραυματίας.


ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΪΟΥ ΜΑΪΟΥ 1821 ΚΑΙ Ο ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ

Του Ιωάννη Φιλίστωρ (Ι.Β.Δ.)
 
Πηγές:
Τρικούπης Σπυρίδων, Ιστορία της Ελληνικής επανάστασης, τόμος Α΄
Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του νέου Ελληνισμού, τόμος Ε΄ http://ardin-rixi.gr/archives/203964 (άρθρο του κ. Χρόνη Βάρσου) 


Πρόλογος – Οι Τούρκοι οργανώνουν μεγάλη στρατιά στο Ζητούνι για να καταπνίξουν την Ελληνική Επανάσταση

Όταν ο Χουρσίτ πασάς, που βρισκόταν στα Ιωάννινα πολιορκώντας τον Αλή πασά, έμαθε για την αποστασία των Ελλήνων αλλά και την απρόσμενη πρόοδό της, διέταξε στα μέσα Απριλίου τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά να προετοιμάσει μια μεγάλη στρατιά και να βαδίσει προς την Ανατολική Στερεά Ελλάδα με προοπτική να εισβάλει στην Πελοπόννησο. Ο Κιοσέ Μεχμέτ κατάφερε να συγκεντρώσει 8000 ενόπλους και 800 ιππείς στο Ζητούνι (Λαμία) στις 19 Απριλίου 1821 και από εκεί ακολούθησε μια καθοδική πορεία εισβάλλοντας στις περιοχές που έλεγχαν οι επαναστατημένοι Έλληνες. Οι Έλληνες οπλαρχηγοί είχαν βρεθεί σε δυσχερή θέση καθώς όλες οι δυνάμεις τους ήταν μόλις 1500 οπλοφόροι, ενώ ο οπλαρχηγός της Υπάτης Κοντογιάννης δεν ενώθηκε τελικά μαζί τους.
Είχαν όμως υπέρ τους τις τοποθεσίες από τις οποίες θα περνούσε αναγκαστικά ο τουρκικός στρατός καθώς αυτές λόγω της πυκνής τους βλάστησης προσφέρονταν για ενέδρες και αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Το τουρκικό απόσπασμα ήταν προφανώς αρκετά ισχυρό, καλά εφοδιασμένο και εξοπλισμένο, αλλά δεν διέθετε οργάνωση, αλλά περισσότερο θύμιζε μια άτακτη συνάθροιση οπλοφόρων. Ομοίως και οι αξιωματικοί του δεν είχαν ούτε στρατιωτικές γνώσεις ούτε διέθεταν σχετική εκπαίδευση. Το σχέδιο αντιμετώπισης τους εχθρού που προτάθηκε από τον Πανουριά και τελικά επιλέχθηκε από τον Διάκο ήταν ακατάλληλο καθώς διαιρούσε τις μικρές δυνάμεις των Ελλήνων, έτσι ο Πανουριάς με 600 άνδρες οχυρώθηκε στη Χαλκομάτα, ο Δυοβουνιώτης με 400 τον Γοργοπόταμο και ο Διάκος με 300 την Αλαμάνα.

Ο αρκετά ικανός Ομέρ Βρυώνης επιτέθηκε διαδοχικά στα απειροπόλεμα αυτά σώματα και τα διέλυσε, ενώ στη γέφυρα της Αλαμάνας ο Διάκος δεν οπισθοχώρησε και θυσιάστηκε όπως ο πρόγονος του Λεωνίδας στην ίδια περίπου τοποθεσία. Οι Έλληνες συνολικά είχαν βαρύτατες απώλειες (300 νεκροί και πολλοί τραυματίες), αλλά το χειρότερο όλων ήταν ο θάνατος του Διάκου που επέφερε σοβαρή πτώση του ηθικού των Ελλήνων οπλοφόρων αλλά και του λαού της Λιβαδειάς. Ο θριαμβευτής Ομέρ Βρυώνης προχώρησε προς την Άμφισσα με σκοπό να περάσει στην Πελοπόννησο ενώ τίποτε δεν έδειχνε ικανό να εμποδίσει την προέλαση του. Οι Έλληνες οπλαρχηγοί βρίσκονταν σε απορία πως να αντιδράσουν, όταν ως από μηχανής θεός βρέθηκε στο προσκήνιο της Ιστορίας ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.

 

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος στο προσκήνιο της Ιστορίας

Ο Ανδρούτσος μυήθηκε στη Φιλική εταιρία τον Ιανουάριο του 1821 και όταν άναψε η φωτιά της αποστασίας σε όλο τον Ελλαδικό χώρο αρχικά έδρασε στη Δυτική Στερεά προσπαθώντας να πείσει τους τοπικούς οπλαρχηγούς Βαρνακιώτη, Ίσκο και Τσόγκα να προσχωρήσουν στην επανάσταση. Όταν απέτυχε, έμαθε για την προέλαση των Τούρκων και με τους 120 οπλοφόρους του έσπευσε στη Γραβιά στις 3 Μαΐου, μια περιοχή που αποτελούσε τον προθάλαμο στην Άμφισσα. Εκεί έσπευσαν όλοι οι Έλληνες οπλοφόροι με αρχηγούς τον Πανουριά και τον Δυοβουνιώτη και όλοι μαζί αποφάσισαν να αμυνθούν εκεί.
Η τοποθεσία προσφερόταν για άμυνα καθώς ο Τουρκικός στρατός θα περνούσε από μια τοποθεσία περικυκλωμένη από δασώδη υψώματα ιδανικά για ενέδρα. Όμως ο Ανδρούτσος έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστήριζαν οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί: αντί να οχυρώσει τις γύρω περιοχές αποφάσισε να οχυρώσει το χάνι της Γραβιάς που βρισκόταν στο κέντρο της πεδινής τοποθεσίας. Το σχέδιο του έμοιαζε με αυτοκτονία, οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί ήταν αντίθετοι, για τον λόγο αυτό κανείς δεν τον ακολουθούσε.

Ο πυρρίχιος πολεμικός χορός του Οδυσσέα στο Χανι της Γραβιας
Τα ξημερώματα της 8ης Μαΐου 1821 τα πολυπληθή στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη παρουσιάστηκαν στο σκηνικό και τότε ο ίδιος ο Ανδρούτσος έσυρε πρώτος τον πολεμικό χορό καλώντας τους πιο γενναίους να τον ακολουθήσουν. «Παιδιά, όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας πιαστεί στο χορό», λέγεται ότι είπε, και άρχισε να τραγουδάει το γνωστό κλέφτικο «Κάτω στου βάλτου τα χωριά». Στο χορό πιάστηκαν τα πιο διαλεχτά παλικάρια των Ελλήνων όπως ο Γκούρας, ο Παπανδριάς, ο Κομνάς Τσόγκας, ο Αναστάσιος Μάρος, ο Αγγελής Γοβγίνας και ο Παναγιώτης Μπουτούνης σύνολο 118 οπλοφόροι (ανάμεσα τους πολλοί Γαλαξιδιώτες), ενώ οι υπόλοιποι οχυρώθηκαν στις γύρω τοποθεσίες. Χορεύοντας τον πυρρίχιο χορό, φωνάζοντας και τραγουδώντας κλείστηκαν στο πανδοχείο και ξεκίνησαν να το οργανώνουν αμυντικά. Έχτισαν με πέτρες τις πόρτες και τα παράθυρα του και άνοιξαν τρύπες για να μπορούν να πυροβολούν, ενώ ο έφορος των Σαλώνων Αναγνώστης Κεχαγιάς, μόλις που πρόλαβε να τους μεταφέρει πολεμοφόδια, ενώ οι Τούρκοι πλησίαζαν..
Όταν οι Τούρκοι έφτασαν στη τοποθεσία διασκόρπισαν εύκολα τους γύρω αμυνόμενους και έτσι οι υπερασπιστές της Γραβιάς απομονώθηκαν. Ο Ανδρούτσος, αφού διέταξε να μην πυροβολήσει κανείς πριν το πρόσταγμα του, διέκρινε από την οπή που κοιτούσε προπορευόμενο των Τούρκων ένα γηραιό δερβίση που πιθανά πλησίασε για να ζητήσει από τους εντός του πανδοχείου να παραδοθούν. Ο Οδυσσέας τον χαιρέτησε αλβανιστί και ο δερβίσης ομοίως τον χαιρέτισε. Ακολούθως τον χλεύασε και ο δερβίσης ομοίως τον χλεύασε. Μετά τον έβρισε και ο δερβίσης ομοίως τον έβρισε. Και μετά ο Ανδρούτσος τον σκότωσε με μια βολή.

Η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς και ο θρίαμβος των Ελληνικών όπλων
Ο θάνατος του σεβάσμιου Τούρκου ιερωμένου φανάτισε τους Τούρκους υπέρμετρα που επιτέθηκαν μαζικά στο χάνι με πάθος για εκδίκηση. Για τους αμυνόμενους όμως όλοι οι επιτιθέμενοι ήταν εύκολος στόχος, καθώς ήταν ακάλυπτοι ενώ τους πυροβολούσαν σχεδόν εξ επαφής. Ακολούθησαν τρεις επιθέσεις στις οποίες οι Έλληνες θέρισαν τους Τούρκους των οποίων τα άψυχα σώματα είχαν ζώσει το χάνι δυσκολεύοντας περαιτέρω τους επιτιθέμενους. Καθώς οι νεκροί αύξαναν, οι Τούρκοι έχαναν την ορμή τους, το μεσημέρι ο Ομέρ Βρυώνης προσπάθησε να τους ανασυντάξει. Το απόγευμα έγινε ακόμη μια νέα σφοδρή επίθεση με τους επιτιθέμενους να φτάνουν στο χάνι ενώ κάποιοι εξ αυτών άγγιζαν και τις κάνες των όπλων των Ελλήνων, χωρίς όμως αποτέλεσμα, καθώς οι οι αμυνόμενοι παρέμεναν απρόσβλητοι.
Το βράδυ ο Ομέρ Βρυώνης απέσυρε τα στρατεύματα του, απέκλεισε το Χάνι και έστειλε αγγελιαφόρους στο Ζητούνι για να φέρει πυροβολικό και να βομβαρδίσει το Χάνι. Όμως ο Ανδρούτσος δεν σκόπευε να περιμένει. Με μια τολμηρή αιφνιδιαστική έξοδο ενώ οι Τούρκοι κοιμούνταν κατάφερε να διαφύγει από την τοποθεσία έχοντας ως συνολικές απώλειες μόλις 6 νεκρούς. Οι Τούρκοι είχαν 300 νεκρούς και 600 τραυματίες και η καταστροφή τους στο Χάνι της Γραβιάς, ανάγκασε τον Ομέρ Βρυώνη να σταματήσει την προέλαση του προς την Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι παρέμειναν οκτώ μέρες στο Χάνι θάβοντας τους νεκρούς τους και ακολούθως οπισθοχώρησαν.

Επίλογος – Αποτίμηση
Οι μάχες Αλαμάνας-Γραβιάς, αλλά και όλες οι επιχειρήσεις Απριλίου-Μαΐου στην ανατολική Στερεά ήταν καθοριστικές για τη σωτηρία του επαναστατικού εγχειρήματος, αφού καθυστέρησαν επαρκώς και έφθειραν ανεπανόρθωτα την τουρκική στρατιά εμποδίζοντας την κάθοδό της στην Πελοπόννησο.Οι δύο πασάδες χρειάστηκαν πάνω από 50 μέρες από την άφιξή τους στη Λαμία, στις 19 Απριλίου, για να προελάσουν μέχρι τη Λιβαδειά, χρόνος υπέρ-πολύτιμος για τους Έλληνες ώστε να καταστήσουν ασφυκτικότερη την πολιορκία της Τριπολιτσάς.
Παράλληλα άλλες περιοχές, ενθαρρυμένες από την επιτυχία του Ανδρούτσου, έπαιρναν κι αυτές με τη σειρά τους, τα όπλα ενάντια στον σουλτανικό ζυγό. Μέσα σε 25 μέρες, μετά τη νίκη στη Γραβιά, επαναστάτησαν το Ξηροχώρι (Ιστιαία) στην Εύβοια, τα Άγραφα, το Ξηρόμερο, η Λίμνη Ευβοίας, το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό, η Κύμη, ενώ πολιορκήθηκαν η Ναύπακτος, το Βραχώρι (Αγρίνιο) και το Καρπενήσι. Έτσι και η δυτική Στερεά έμπαινε δυναμικά στην απελευθερωτική προσπάθεια.
Η μεγάλη νίκη του Οδυσσέα Ανδρούτσου στο Χάνι της Γραβιάς αναπτέρωσε το ηθικό των αγωνιστών και του λαού της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας και τον καθιέρωσε ως τον κορυφαίο οπλαρχηγό της περιοχής, αυξάνοντας το γόητρό του ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες σε πανελλήνια κλίμακα.
.

ΘΕΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο Αλέξανδρος υπήρξε σεμνός και εγκρατής.

Ο Πλούταρχος τον χαρακτηρίζει «άτρωτον επιθυμίας», ενώ ο Αρριανός γράφει πως ήταν «εγκρατέστατος των ηδονών του σώματος» («Αλεξάνδρου Ανάβασις», 28,2).

Ποτέ δεν πλησίασε γυναίκα ούτε γνώρισε προ του γάμου του άλλη γυναίκα, διότι θεωρούσε «βασιλικώτερω το κρατείν εαυτού του νικάν τους πολεμίους», πως είναι,δηλαδή, σημαντικότερο και βασιλικότερο το να εξουσιάζει τα πάθη του παρά το να νικάς τους εχθρούς. («Αλεξάνδρου Ανάβασις», 21,7).

Απαιτούσε από τους στρατιώτες του, όταν συνελάμβαναν γυναίκες αιχμάλωτες, να μην λένε μπροστά τους, ούτε καν ως υπονοούμενα, λόγια αισχρά, αλλά να προστατεύουν την ηθικότητά τους σαν να ήταν οι αιχμάλωτες κορίτσια που ζούσαν μέσα σε ιερούς και σεμνούς παρθενώνες («Αλεξάνδρου Ανάβασις», 21,5).

Και όταν ο Παρμενίων τον προέτρεψε να πλησιάσει μια όμορφη κοπέλα, αυτός αρνήθηκε, αντιπαραβάλλοντας την μορφιά εκείνης «το της ιδίας εγκρατείας και σωφροσύνης κάλλος», την ομορφιά δηλαδή της εγκρατείας και της σεμνότητάς του. Μάλιστα, προκειμένου να παραμείνει ανεπηρέαστος από τη γυναικεία πρόκληση, προσπαθούσε να βλέπει τις γυναίκες σαν ψυχρά και άψυχα αγάλματα («Αλεξάνδρου Ανάβασις», 21,9-11).

Ο Μέγας Βασίλειος εγκωμιάζει την εγκράτεια του μεγάλου Αλεξάνδρου.

Διηγείται πως, όταν, μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα, μπήκε μαζί με τον Ηφαιστίωνα στη σκηνή όπου βρίσκονταν οι γυναίκες του βασιλικού οίκου του νικημένου Δαρείου, μεταξύ των οποίων ήταν η μητέρα του Σισύγαμβρις, η σύζυγος του Στάτειρα, που είχε τη φήμη της ωραιότερης γυναίκας της Περσίας και οι δύο πανέμορφες κόρες του Πέρση βασιλιά, έσκυψε αμέσως το κεφάλι του στη γη.

Όταν αργότερα βγήκε από τη σκηνή, απάντησε ως εξής στον φίλο του, που είχε απορήσει με τη στάση του αυτή:

«Είναι άπρεπο αυτός που θέλει να κυριεύσει τον κόσμο να υποδουλωθεί από την ομορφιά μιας γυναίκας».

 

~ ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΝΑΜΑΤΑ 7

 

https://www.eoneolaia.com/i-agnotita-kai-i-egkrateia-tou-megalou-alexandrou/

2 ΜΑΙΟΥ 1919 : Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ

Ήταν μια γλυκεία ιωνική μαγιάτικη νύχτα όταν στην όμορφη Ελληνική πόλη την «Γκιούρ Ιζμίρ» όπως την έλεγαν οι Τούρκοι ψιθυριζόταν από στόμα σε αυτή και από σπίτι σε σπίτι ή είδηση :
«Έρχονται ! Αύριο έρχονται»

Το θωρηκτό Λήμνος στα ανοιχτά του λιμανιού της Σμύρνης στις 2 Μαϊου 1919.
Χιλιάδες λαού αγρύπνησε εκείνη την νύχτα στην προκυμαία, στην Αγία Φωτεινή τελέστηκε εσπερινός και οι Σμυρνιοί δοξολογούσαν με την χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα για την λευτεριά που έφτανε....
Ο Τούρκοι σκύβουν το κεφάλι και μουρμουρίζουν « Κισμέτ ... ξαναγυρίζουν στον τόπο τους οι γιουνάνηδες....». Μάταια κάποιοι δερβίσηδες στις τουρκογειτονιές του Μπαχρή Μπαμπά φανατίζουν τους ομοφύλους τους, ο μακελάρης Νουρεντίν και ο αιμοδιψής νομάρχης Ραχμή έχουν εξαφανιστεί, οι Νεότουρκοι όμως μοιράζουν όπλα και μαχαίρια σ’ όσους στρατολογούν, από κοντά και οι Ιταλοί, συμβουλεύουν καθοδηγούν, εμψυχώνουν όσους θέλουν να προκαλέσουν, και όπως γίνεται σ’ αυτές τις στιγμές τα κατάλληλα χέρια άνοιξαν τις φυλακές και πλήθος κακοποιών ξεχύνονται για να ενισχύσουν τους Νεότουρκους. Οι πληροφορίες αυτές φτάνουν στον πλοίαρχο Μαυρούδη που βρίσκεται ήδη στην « Καραντίνα» και κάνει διορθώσεις στο δρομολόγιο της μονάδος που θα αποβιβαζόταν.

Καθώς η νύχτα αρχίζει να φεύγει η νηοπομπή που οι Σμυρναίοι την είχαν ονομάσει «ΙΕΡΗ ΘΕΩΡΙΑ» πλησιάζει το λιμάνι της μεγαλύτερης Ελληνικής πόλης τότε, τα μεταγωγικά « Θεμιστοκλής», «Πατρίς», « Συρία», «Αθηνά», «Ατρόμητος», « Καλουτάς», « Ρέπουλης», «Αντιγόνη», « Άρης», «Ξενία», «Ουρανία», «Αργολίς», « Δελφίν», « Έλδα» και τα αντιτορπιλικά «Σφενδόνη», «Λόγχη», « Αλκιών» και « Αίγλη» προσεγγίζουν, πλησιάζουν τα πλοία της λευτεριάς.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΟΣΤΑΛΕΙΣ ΕΙΣ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ

Α' ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ (3/6/1919 -31/5/1920)

Διοικητής:
υποστράτηγος Κώστας Νίδερ
Έδρες:
Από 3 Ιουνίου 1919 έως 16 Δεκεμβρίου 1919 Σμύρνη
από 17 Δεκεμβρίου 1919 έως 31 Μαΐου 1920 Σεβδί κιοϊ
Μονάδες οργανικές:
1η Μεραρχία
2η Μεραρχία
13η Μεραρχία
Μη Μεραρχιακές Ομάδες
Μονάδες μη οργανικές:
Μεραρχία Αρχιπελάγους
Μεραρχία Σμύρνης
3ο Σύνταγμα Ιππικού
9ο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού
1η Μοίρα
2η Μοίρα
1 Μοίρα Βαρέως Πυροβολικού
Τάγμα Χωροφυλακής
Τάγμα Ασφαλείας Σμύρνης
533 Μοίρα Αεροπλάνων
1ο Μεραρχιακό Τάγμα Μετόπισθεν
4ο Μεραρχιακό Τάγμα Μετόπισθεν (από τον Νοέμβριο 1919)
2ο Τάγμα Μηχανικού Μετόπισθεν (από τον Νοέμβριο 1919)
Παρατηρήσεις: Το Α' Σ.Σ. αναλαμβάνει τη διοίκηση όλων των μονάδων του Στρατού Κατοχής Μικρασίας στις 3/6/19, ενώ μέχρι τότε τη διοίκηση είχε η 1η Μεραρχία, η οποία προορίζετο για την Ουκρανία, αλλά τελικά διετέθη, πρώτη αυτή, για την κατάληψη της Σμύρνης ή γενικότερα για τη Μικρασιατική εκστρατεία.

τμήμα της ελληνικής 1ης μεραρχίας παρελαύνει στην προκυμαία της Σμύρνης το πρωί της 2ας Μαΐου 1919

ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ (27/11/1919 - 31/5/1920)

Διοικητής:
αντιστράτηγος Δημήτρης Ιωάννου
Έδρα:
Μαγνησία
Μονάδες:
Μεραρχία Αρχιπελάγους
Μεραρχία Σμύρνης
Παρατηρήσεις: Στις 13/12/1919, το Σ.Σ.Σ. υπάγεται στη συγκροτηθείσα Στρατιά Κατοχής Μικρασίας

ΣΤΡΑΤΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ (12/12/1919 - 15/2/1920)

Διοικητής:
αντιστράτηγος Κ. Μηλιώτης Κομνηνός
Έδρα:
Σμύρνη
Μονάδες
Α' ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ
1η Μεραρχία
2η Μεραρχία
13η Μεραρχία
ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ
Μεραρχία Αρχιπελάγους
Μεραρχία Σμύρνης
Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού
3ο Σύνταγμα Ιππικού
533 Μοίρα Αεροπλάνων
1ο Μεραρχιακό Τάγμα Μετόπισθεν
4ο Μεραρχιακό Τάγμα Μετόπισθεν
2ο Τάγμα Μηχανικού Μετόπισθεν

1η ΜΕΡΑΡΧΙΑ
Διοικητής:
Συνταγματάρχης Πυροβολικού Νίκος Ζαφειρίου
Έδρες:
Σμύρνη
Κασαμπά
Αϊδίνιο
Κύριες μονάδες:
4ο Σύνταγμα Πεζικού
5ο Σύνταγμα Πεζικού
1/38 Σύνταγμα Ευζώνων
2η ΜΕΡΑΡΧΙΑ
Διοικητές:
Υποστράτηγος Νίκος Βλαχόπουλος
Κατά καιρούς ο Συνταγματάρχης Πεζικού Παναγιώτης Γαργαλίδης
Έδρες:
Σμύρνη
Τουρμπανλί
Βαϊνδήριο
Οδεμήσιο
Κύριες μονάδες:
1ο Σύνταγμα Πεζικού
7ο Σύνταγμα Πεζικού
34ο Σύνταγμα Πεζικού
13η ΜΕΡΑΡΧΙΑ
Διοικητές:
Υποστράτηγος Ιάκωβος Νεγρεπόντης
Από τον Δεκέμβριο ο Συνταγματάρχης Πεζικού Κώστας Μανέττας
Έδρες:
Σμύρνη
Μαγνησία
Κασαμπά
Κύριες μονάδες:
2ο Σύνταγμα Πεζικού
3ο Σύνταγμα Πεζικού
5/42 Σύνταγμα Ευζώνων
ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ
Διοικητής:
Συνταγματάρχης Πεζικού Χαράλαμπος Τσερούλης
Έδρα:
Πέργαμος
Κύριες μονάδες:
4ο Σύνταγμα Πεζικού Αρχιπελάγους
5ο Σύνταγμα Πεζικού Αρχιπελάγους
6ο Σύνταγμα Πεζικού Αρχιπελάγους

Tο ελληνικό Διοικητήριο στη Σμύρνη.

ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΜΥΡΝΗΣ
Διοικητής:
Υποστράτηγος Αλέξανδρος Μαζαράκης
Έδρες:
Σμύρνη
Βουτζάς
Μαγνησία
Κύριες μονάδες:
27ο Σύνταγμα Πεζικού
8ο Σύνταγμα Κρητών (αρχικά)
27ο Σύνταγμα Πεζικού τον Οκτώβριο
28ο Σύνταγμα Πεζικού τον Οκτώβριο
29ο Σύνταγμα Πεζικού τον Νοέμβριο
30ο Σύνταγμα Πεζικού το Νοέμβριο

3ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από την Ρουμανία στην Σμύρνη στις 15/6/1919 και συμμετέχει στην καταδίωξη των Τούρκων νότια του ποταμού Μαιάνδρου, σε καταλήψεις και σ' εκκαθαρίσεις.

4ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Συμμετέχει στην κατάληψη της Σμύρνης (2/5/1919) και μετά καταλαμβάνει:
στις 4/5 το Σεβδί κιοϊ
στις 14 το Αϊδίνιο
στις 19 το Ομερλού
στις 20 Τσιφτέ Χαν
στις 21 το Ναζλί
στις 20/6 συμμετέχει στην ανακατάληψη του Αϊδινίου, ενώ εκτελεί πολλές αποστολές προφυλακών.

5ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Συμμετέχει στην κατάληψη της Σμύρνης και καταλαμβάνει:
στις 3/5/1919 το Μπουρνόβα
στις 6 τη στενωπό Μπελ Καβέ
στις 9 τη Μενεμένη
στις 11 το Νυμφαίο
στις 12 τη Μαγνησία
στις 15 το Σαμπαλάρ
στις 16 τον Κασαμπά και το Μιχαηλί
στις 18 τα χωριά Αχμετλί και Αραπλί
στις 20 το Καϊσλάρ και το Τσιφλίκ
στις 23 το Αξάριο
Στις 25/5 εξάλλου εγκαταλείπει το Αχμετλί και το Αραπλί και στις 28 το Αξάριο, ενώ στις 14/6 ανακαταλαμβάνει το Αχμετλί, κι από τότε εκτελεί διάφορες αποστολές απόκρουσης επιθέσεων, προφυλακής, εξερευνήσεων και αντικαταστάσεων, ενώ στις 4/7/1919 συμμετέχει και στην κατάληψη του Ομερλού.

7ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από τη Ρουμανία στη Σμύρνη στις 30/6/19, κι εκτελεί εκκαθαρίσεις (Μπεστανμί, Τσερελί, Αγιασουλούκ, Τσερκές κιοϊ, Καραδογάν, Ταπάι Ουζουνγί, Ορεινό όγκο Μπολ νταγ ), αποκρούσεις επιθέσεων, καταλήψεις (αυχένα 862) στο Κιούρε, γραμμή Σεμίτ- Μπουτζάκ- Γκιούρτζόβα- Καϊμακτσί, λόφο Σημαίας, υψώματα δυτικά Μπαντεμνίων και αποστολές προφυλακών.

27ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Συγκροτείτε στις 17-29/6/1919 στη Σμύρνη, κι αφού εκτελεί διάφορες αποστολές καταδιώξεων και αναλαμβάνει την υπηρεσία φρουρών της Σμύρνης, αποχωρεί στις 9/5/1920 για την Θεσσαλονίκη.

28ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Συγκεντρώνεται στη Σμύρνη στις 7/7/1919 κι εκτελεί αποστολές φρουρήσεως σιδηροδρομικών γραμμών.

30ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Ανασυγκροτείται στη Θεσσαλονίκη και μεταφέρεται το Νοέμβριο του 1919 στη Σμύρνη, απ' όπου στέλνεται σε διάφορες αποστολές υποστηρίξεως.

31ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από την Θεσσαλονίκη στην Σμύρνη στις 10/2/1920 και αναλαμβάνει την επιτήρηση των εξόδων της πόλεως.

32ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από την Πρέβεζα στην Σμύρνη από Φεβρουάριο μέχρι τα μέσα Μαρτίου του 1920, και είναι συμπληρωματικό.

33ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Ονομασία την οποία παίρνει από τις 7/2/1920 το σύνταγμα Φρουράς Σμύρνης, έχει αποστολές φρουρήσεως.

34ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από τη Ρουμανία στη Σμύρνη στις 25/6/1919 και στη συνέχεια συμμετέχει στην κατάληψη του Ομερλού (3-4/7), των υψωμάτων βόρεια του Καϊμακτσί (8/11), των υψωμάτων δυτικά του Κέλες και του Κεμέρ (17/12), ενώ το 1920 εκτελεί αποστολές εκκαθαρίσεων και προφυλακών.

4ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ
Αποβιβάζεται από τη Ρουμανία στο Ντικελί στις 16/6/1919 και συμμετέχει στην εκκαθάριση της περιοχής ΒΑ Περγάμου, στην καταδίωξη και διάλυση τουρκικών ομάδων πέρα από το Καραγάτς και σε διάφορες αναγνωρίσεις.

5ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ
Μεταφέρεται στην Σμύρνη στις 28/5/1919 και συμμετέχει στην ανακατάληψη της Περγάμου, διαλύσεις τουρκικών συγκεντρώσεων, αναγνωρίσεις κι επιτηρήσεις.

6ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ
Αποβιβάζεται στην Σμύρνη στις 5/5/1919 και στις 7/7 ανακαταλαμβάνει την Πέργαμο, ενώ εκτελεί διάφορες άλλες επιθετικές αποστολές.



8ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΡΗΤΩΝ
Μεταφέρεται στις 10/5/1919 από την Αθήνα στη Σμύρνη και 4 μέρες αργότερα παίρνει μέρος στην κατάληψη του Αϊδινίου.
στις 16/5 καταλαμβάνει τις Κυδωνιές
στις 30/5 την Πέργαμο
στις 31/5 το Ντικελί
στις 2/6 εγκαταλείπει την Πέργαμο και στην συνέχεια εκτελεί αποστολές φρουρήσεως σιδηροδρομικών γραμμών, εκκαθαρίσεων και αναγνωρίσεων

1/38 ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΥΖΩΝΩΝ
Συμμετέχει στην κατάληψη της Σμύρνης (2/5/1919) και μετά καταλαμβάνει:
στις 3-4/5 τα επάκτια πυροβολεία (Βουρλά, δυτικά της Σμύρνης)
στις 7 το Τουρμπαλί
στις 9 το Βαϊνδήριο και το Σιβρί Χισάρ
στις 11 το Αγιασολούκ
στις 12 το Αζιζιέ
στις 17 τα Θείρα
στις 19 το Οδεμήσιο
στις 20 το Αντιζεντέ, Μπιρτζέ, Αλάτσατα και Τσεσμέ
Τον Ιούνιο αναλαμβάνει τη φρούρηση σιδηροδρομικών γραμμών και στις 16-23 του μήνα συμμετέχει στους αγώνες του Αϊδινίου, στην εγκατάλειψη και ανακατάληψη της πόλης και στην καταδίωξη των τούρκων νότια του Μαιάνδρου(προς τη Τζίνα). Μετά απ' αυτά συμμετέχει στην κατάληψη του Ομερλού (4/7) κι εκτελεί αποστολές προφυλακών.

5/42 ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΥΖΩΝΩΝ
Μεταφέρεται από τη Ρουμανία στη Σμύρνη στις 16-19/5/1919 κι αποκρούει τουρκικές επιθέσεις στο Παπαζλί, ενώ συμμετέχει και σ' επιθετικές αποστολές.

1ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΙΠΠΙΚΟΥ
Αποβιβάζεται στη Σμύρνη στις 2/2/1920.

3ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΙΠΠΙΚΟΥ
Μεταφέρεται από το λιμάνι των Ελευθερών στη Σμύρνη στις 18/5/1919, συμμετέχει στην ανακατάληψη της Περγάμου (3-6/6/1919) και του Αχμετλί (14/6), σε διαλύσεις τουρκικών συγκεντρώσεων στις Σάρδεις και Γενί Τσιφτ ενώ εκτελεί ακόμα αποστολές εκκαθαρίσεων, ασφάλειας και επιτήρησης.

Από την υποδοχή του Ελληνικού στρατού.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Συγκροτείται στις 4-21/5/1920 από το Τάγμα Εθελοντών Ποντίων, το 1ο Μεραρχιακό Τάγμα και το 5ο Μεραρχιακό Τάγμα. Μετονομάζεται τον Ιούνιο σε 17ο Σύνταγμα Πεζικού.

Συνολικά, στο τέλος Ιουνίου 1919 υπάρχουν στη Σμύρνη:
39 Τάγματα
48 ορειβατικά Πυροβόλα
24 Πεδινά Πυροβόλα,
700 σπάθες
4 αεροπλάνα
Στα τέλη Ιουλίου 1919 η δύναμη του Α' Σ.Σ. είναι
1.189 αξιωματικοί
34.542 οπλίτες
η δύναμη της ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ είναι:
304 αξιωματικοί
10.375 οπλίτες
η δύναμη της ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ είναι:
302 αξιωματικοί
7.628 οπλίτες

Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν ότι η δύναμη του ελληνικού στρατού στη Μικρασία το καλοκαίρι του 1919 είναι 1795 αξιωματικοί και 52.545 οπλίτες

2 Μαΐου 1919 ο ήλιος της λευτεριάς φωτίζει την θάλασσα του Ερμαίου κόλπου, από ψηλά τα Μαστούσια όρη που ο θρύλος λέει ότι ήταν δύο αδέλφια που απολιθώθηκαν και έγιναν κορφές μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Τούρκους λάμπουν χαμογελούν, όλη η πόλη λάμπει σήμερα....

7:50 ο σαλπιγκτής του « Πατρίς» σαλπίζει το Ελευθερωτήριο και μέσα σε φρενίτιδα ενθουσιασμού αποβιβάζονται οι εύζωνοι του 1/38, ο πρώτος τσολιάς σκύβει και φιλά το χώμα της ελεύθερης Σμύρνης, αγκαλιές ανοίγουν να υποδεχτούν, δάκρυα, φιλιά, κουνιέται η γη, κτυπούν οι καμπάνες της Σμύρνης χαρμόσυνα, ο λαός φωνάζει « Ελλάς Ανέστη» και ο Χρυσόστομος , ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης γονατίζει με λυγμούς μπροστά στην Λέσχη των Κυνηγών και ευλογεί την σημαία ψάλλοντας « Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», Χιλιάδες λαού ψάλουν « Υπερμάχω στρατηγώ», ο σειρήνες των πλοίων δονούν την ατμόσφαιρα, πλήθος Ελληνικές σημαίες στα χέρια μικρών και μεγάλων, πως ράφτηκαν τόσες σημαίες σε μια νύχτα; Οι Σμυρνιωτοπούλες ραίνουν με άνθη και ροδόνερο το τάγμα του Τζαβέλα, οι Σμυρνιοί στολίζουν με λουλούδια τα όπλα των τσολιάδων και η φωτογραφία του Βενιζέλου παντού στα χέρια όλων. Αυτή ήταν η Σμύρνη για τον στρατό που κατέβαινε από τα πλοία μια μεγάλη αγκαλιά, και αφού είδαν τον στρατό μας έτρεξαν στο νεκροταφείο όπου εκτυλισσόντουσαν σκηνές που δεν ξαναείδε ανθρώπινο μάτι: Με στεφάνια όπως στην ανάσταση πήγαν στους κεκοιμημένους προγόνους για να αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός « Σήκω πατέρα, ήρθαν...» « Ήρθαν ξυπνήστε...».
Γι’ αυτό τον λαό που παραληρούσε υπήρχε μόνο η Ελλάδα που έστελνε τα παιδιά της να τους ελευθερώσει, όπως την Μακεδονία, την Κρήτη, τα νησιά και την Ήπειρο, τον ιερό αυτό πόλεμο αργότερα κάποιοι μικρόψυχοι (Γούναρης, Καλούδης ΚΚΕ κα) τον ονόμασαν αποικιακό!!! Και να σκεφτείς ότι σε κάθε πόλη που έμπαινε ο τσολιάς αυτή την συμπεριφορά του επεφύλασσαν οι Μικρασιατές, όχι από υπολογισμό αλλά γιατί έτσι ένοιωθαν, για τον στρατό μας παντού ανοίχτηκε το καλύτερο δωμάτιο για να τον φιλοξενήσει, παντού του προσέφεραν άδολα πολλές φορές και από το στέρημα, ή Μικρά Ασία υποδεχόταν τον ελευθερωτή αδελφό από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, και μετά από λίγο χιλιάδες παιδιά της ανατολής πρόθυμα μπήκαν στις γραμμές αυτού του στρατού για να υπερασπιστούν την γη των αγίων, μεραρχία Κυδωνιών, μεραρχία Σμύρνης κάθε πόλη και μια μεραρχία και οι άρχοντες ο πλούτος του τόπου άνοιξαν τα κεμέρια τους να ενισχύσουν οικονομικά την προσπάθεια, ένα έθνος ενωμένο μέχρι που η διχόνοια του διχασμού Βενιζελικοί Βασιλικοί μούχλιασαν τον αγέρα σάπισαν τα μυαλά σκλήραναν τα ματιά, αδελφός κατά αδελφού, αλλά τώρα όλα αυτά ήταν μακριά . Τώρα ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΙΑ.

Ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στην προκυμαία της Σμύρνης.

Και οι Τούρκοι ;

Το τάγμα του Τζαβέλα βαδίζοντας κατά τετράδες μπροστά από το διοικητήριο και τις φυλακές δέχεται εχθρικά πυρά στις 10:30 , δύο εύζωνοι πέφτουν το πλήθος πανικοβάλλεται, μέσα στην σύγχυση ο Τζαβέλας δίνει εντολή για την αντιμετώπιση της εχθρικής ενέδρας, γρήγορα η τουρκική μικροαντίσταση που είχε οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε από τους Ιταλούς, διαλύεται.


ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ


Οι Ιταλοί από ημέρες είχαν εκπονήσει σχέδιο εκτεταμένων ταραχών με σκοπό την ματαίωση της κατάληψης της Σμύρνης από τον Ελληνικό στρατό, το σχέδιο αυτό προέβλεπε, ενέδρες στους δρόμους πυροβολισμούς από ξενοδοχεία ακόμα και από βάρκες κατά την αποβίβαση του στρατού, διάδοση φημών ότι θα τορπίλιζαν τα Ελληνικά πλοία κλπ έτσι θα δημιουργείτο ένα κλίμα αρνητικό για τους Έλληνες και θα πρότειναν την διοίκηση της πόλης να την αναλάβουν οι ίδιοι, πράγμα που έκαναν προς τον Άγγλο ναύαρχο Κάλθορπ μόλις γίνηκε το επεισόδιο με το τάγμα Τζαβέλα.
Οι σποραδικές συμπλοκές που σημειώθηκαν είχαν απολογισμό 22 νεκρούς (20 πολίτες και 2 εύζωνοι ), οι ηρωικοί πρωτομάρτυρες εύζωνοι ήταν οι : Βασίλειος Δάλαρης και Γεώργιος Παπακώστας. Οι Έλληνες απεκατέστησαν γρήγορα την τάξη για όλη την υπόλοιπη ημέρα και προέβησαν σε πολυάριθμες συλλήψεις.


ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ


Η μεταβίβαση της πόλης από την τουρκική κατοχή στην Ελληνική διοίκηση ολοκληρώθηκε τις επόμενες μέρες, όλα τα προάστια της πόλης απελευθερώθηκαν και διοικητικά οργανώθηκαν. Στον Μπουρνόβα, το Κορδελιό, το Βουτσά το Σεβδίκιοι και τον Κουκλουτζά αποβιβάστηκε πυροβολικό υπό τον ταγματάρχη Σπ Τραυλό και φρούραρχος Σμύρνης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης Χ Τσερούλης.
Στις 3/5/1919 στην Αγία Φωτεινή ο Άγιος Χρυσόστομος τελεί νεκρώσιμη ακολουθία για τους φονευθέντας ευζώνους και ο ανεξίκακος άγιος επισκέπτεται τους συλληφθέντας Τούρκους για να τους παρηγορήσει, πόσοι άραγε από αυτού θα πάρουν ενεργό μέρος μετά τρία χρόνια στο μαρτύριο του; Φροντίζει μάλιστα να μετατρέψει το μητροπολιτικό μέγαρο σε άσυλο για όσους Τούρκους φοβούνται και θέλουν προστασία, τέλος ο πρώτος που στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου «Αληθώς Ανέστη ! Εκκλησία και λαός Σμύρνης ...» οι υπόδουλοι καταλαβαίνουν καλύτερα από λευτεριά.

Την ίδια ημέρα ο αντιπρόεδρος Ρέπουλης διεξαγάγει ανακρίσεις για τα επεισόδια και καθησυχάζει Τούρκους προκρίτους και ιερωμένους καθώς και προσωπικότητες των μειονοτήτων, επισκέπτεται σημεία της πόλης προκειμένου να καθησυχάζει φόβους αντεκδικήσεων, σε ένα καφενείο μάλιστα δίνει 25 δραχμές για ένα καφέ αντί δίδραχμο και λέει στον έκπληκτο καφετζή όταν του έφερε τα ρέστα: « Κράτησε τα. Που να φανταστώ πως θα ερχόμουν στην Σμύρνη να πιω καφέ».
Ο λαμπρός αυτός άνθρωπος έμεινε στην πόλη μέχρι την άφιξη του Πολιτικού Συμβούλου των Ελληνικών Δυνάμεων Αρ Στεργιάδη, ο οποίος αποδείχθηκε θηριώδης χριστιανομάχος και σατράπης της Ιωνίας, ο «οφθαλμός της Αγγλίας», σκέψου ότι για τα πιο πάνω επεισόδια που προξένησαν οι Τούρκοι διέταξε να δοθούν αποζημιώσεις για τυχόν υλικές ζημίες σε Τουρκικές περιουσίες και να επιβληθούν σκληρές κυρώσεις στους Έλληνες «υπευθύνους»... ο άνθρωπος αυτός δεν τόλμησε να έρθει στην Ελλάδα μετά το 1922, η Ελλάδα δεν τον ανεχόταν μήτε και μετά τον θάνατό του εκεί στα ξένα έμεινε αυτός ο σκληρός άνθρωπος, πεσκέσι στα αφεντικά του…


Στις 5/5/1919 στην Αγία Φωτεινή με αγαλλίαση γιορτάζεται για πρώτη φορά η ελευθερία. Η Σμύρνη ειρηνική και Ελληνική βλέπει με αισιοδοξία το μέλλων της.
 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΓΟΥΛΙΝΙΤΣΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821

Γράφουν οι:  

Γεώργιος  Κουρκούτας

Φιλόλογος – Ιστορικός ερευνητής

Χρυσοβαλάντης  Δημητρόπουλος

MSc Δάσκαλος- Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Λάλα

Δημοτικό Τραγούδι
για την Μάχη της Αγουλινίτσας
 
Το μάθατε τι έγινε μες στην Αγουλινίτσα;
Χίλιοι Λαλαίοι πλάκωσαν, χίλιοι καβαλαραίοι.
Μπροστά παγαίνει ο Μουσταφάς και πίσω ο Σαΐτης
και παρά πίσω λεμπεσουριά, χίλιοι Αρβανίτες.
Αλέξης σαν το έμαθε, τ’ ασκέρι του συνάζει
μες το Κλειδί επιάσανε, τους Τούρκους καρτερούνε.
Οι Τούρκοι πισωστρίψανε για την Αγουλινίτσα.
Βρίσκουν τα σπίτια τους κλειστά, κλειστά, αρματωμένα.
Κι ο Μοσχούλας φώναξε, ψηλή φωνή τους βάνει.
-Σαΐτη, απάνου κόπιασε, να φάτε και να πιούτε.
Μια μπαταριά τους έριξε, και φόνευσε καμπόσους.

Τι προηγήθηκε από αυτήν την κομβική

για την Ηλεία σύγκρουση

Με το που ξεσπά στο τελευταίο 5ήμερο του Μαρτίου 1821 και στην Ηλεία η Επανάσταση,  συνέβησαν ως τουρκικές αντιδράσεις δύο γεγονότα άκρως διαφορετικά.  

1. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι της περιοχής έσπευσαν να βρούνε καταφύγιο σε οχυρές θέσεις, αντιλαμβανόμενοι την αδυναμία τους να ξεπεράσουν στρατιωτικά τους Έλληνες επαναστάτες. Οι μεν Τούρκοι του Φαναρίου (ορεινής Ολυμπίας), ένοπλοι και γυναικόπαιδα, κατευθύνθηκαν προς την Αρκαδία, με προορισμό τα φρούρια της Καρύταινας ή της Τριπολιτσάς, οι δε Γαστουναίοι Τούρκοι, που ήλεγχαν οικονομικά το μέγιστο μέρος του Ηλειακού κάμπου, έτρεξαν να κλειστούν στο ιστορικό, αλλά παλαιό και κακώς συντηρημένο Κάστρο του Χλεμουτσίου. 

      Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Φαναρίτες Τούρκοι δέχθηκαν την συντονισμένη επίθεση ελληνικών ενόπλων ομάδων στην διαδρομή Ανδρίτσαινας- Καρύταινας, με κύριο σημείο την μάχη των Στενών του Αγίου Αθανασίου Καρύταινας, όπου στις 27 Μαρτίου 1821 έλαβε χώρα η 1^η εκ του συστάδην μάχη Ελλήνων και Τούρκων, με τους τελευταίους να έχουν μεγάλες απώλειες  στην απόπειρά τους να διαβούν τα φουσκωμένα (λόγω εποχής) νερά του Αλφειού ποταμού. Κατέφυγαν οι διασωθέντες στην Καρύταινα, αλλά και αυτήν στην συνέχεια θα αφήσουν οι Τούρκοι, για να πάνε να βρούνε καταφύγιο στην Τριπολιτσά.  

      Οι Τούρκοι όμως της Γαστούνης βρέθηκαν στον κλοιό ελληνική πολιορκίας, που συντόνιζαν γνωστοί ηγήτορες του Αγώνος στην Ηλεία, όπως ο Γ. Σισίνης, Χ. Βιλαέτης, Κ. Ανδραβιδιώτης, Δ. Ζαροκανέλλος και άλλοι. Από την δύσκολη θέση τους κλεισμένους στο Χλεμούτσι Τούρκους θα βγάλουν οι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί, που θα επιτεθούν και θα λύσουν την πολιορκία. Μάλιστα στα γεγονότα εκείνων των ημερών θα τραυματιστεί στο χέρι και ο οπλαρχηγός του Πύργου Χαράλαμπος Βιλαέτης. Η λύση της πολιορκίας θα είναι η πρώτη μεγάλη ήττα των Ηλείων Επαναστατών.  

2. Η παρουσία των Λαλαίων Τουρκαλβανών, έμπειρων πολεμιστών  του Σουλτάνου, οι οποίοι, την εποχή εκείνη,  θεωρούνταν «τα καλύτερα ντουφέκια του Μοριά», σε πολλές μάχες από τον Μάρτιο ήδη, θα είναι το 2^ο γεγονός που θα διαφοροποιεί την Ηλεία από τα άλλα μέρη της Πελοποννήσου. Οι εν λόγω ένοπλοι είναι οι μόνοι που δεν κλείστηκαν σε κάστρα ή έμειναν σε οχυρές θέσεις, καθώς αισθάνονταν μεγάλη αυτοπεποίθηση για την αξία τους. Επιτέθηκαν, όπως είπαμε, στο πολιορκημένο από τους Έλληνες Χλεμούτσι και πέτυχαν τον σκοπό τους. Επιτίθονταν σε χριστιανικά χωριά τρομοκρατώντας. Στις 3 Απριλίου επιτέθηκαν στον Πύργο, τον οποίον, εν μέρει, κατέστρεψαν.  

      Στο τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου 1821 οι Τουρκαλβανοί του Λάλα θα κατευθυνθούν προς τα μεσσηνιακά οχυρά, όπου είχαν κλειστεί οι εν Μεσσηνία ομόπιστοί τους. Τότε, σύμφωνα με τον ιστορικό συγγραφέα του 19ου αιώνα, Φιλικό και σύγχρονο  με τα γεγονότα  Ιωάννη Φιλήμονα, «αλαζονευόμενοι και εύλογα από τις μέχρι τότε επιτυχίες τους, αποφάσισαν να λεηλατήσουν και την κωμόπολη Έλος (Αγουλινίτσα), η οποία βρισκόταν στις εκβολές του Αλφειού και η οποία είχε μεγάλη λιμνοθάλασσα με πολλή αλιεία.  Στην διαδρομή, περνώντας τον Αλφειό ποταμό,  θα βρεθούν μπροστά στην επαναστατική εστία της Αγουλινίτσας, όπου πολεμικά κυριαρχούσε η μορφή του Φιλικού Αλεξίου Μοσχούλα, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην μάχη του Πύργου προ 3 εβδομάδων.  

Η Μάχη της Αγουλινίτσας

24^η Απριλίου 1821, Κυριακή των Μυροφόρων: κομβική ημερομηνία για τις εξελίξεις στην Ηλεία. Ένας (1) μήνας, περίπου, από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της 25^ης Μαρτίου 1821, μία (1) ημέρα μετά από τη θρυλική μάχη της Αλαμάνας και την ίδια ακριβώς ημέρα με τον φρικτό πλην ηρωικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου δια ανασκολοπισμού, διεξήχθη η νικηφόρα μάχη της Αγουλινίτσας, η οποία αποτέλεσε την πρώτη, μέχρι τότε, ήττα των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Στη μάχη αυτή ο Αλέξης Μοσχούλας, στρατηγός του Αγώνα, μυημένο μέλος της Φιλικής Εταιρείας (από τον Αναγνωσταρά, στην Κωνσταντινούπολη, στις 6 Αυγούστου 1818), οπλαρχηγός και προεστός της Αγουλινίτσας και στενός φίλος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, επικεφαλής εξήντα (60) παλικαριών από τον Πύργο (Αναγνώστης Παπασταθόπουλος, οι αδελφοί Πέτρος και Γεώργιος Μήτζου, ο Ιωάννης Διάκος (ο επονομαζόμενος και «Ζορμπάς»), κ.α.), την Αγουλινίτσα (Αλέξης Καίσαρης, Αυγερινός Καίσαρης, Βασίλειος Αποστολόπουλος, Παναγιώτης Βλάσης, Αντώνιος Βρισιώτης, Αναστάσιος Γιαννακόπουλος, Δημήτριος Γιαννόπουλος, Δημήτριος Κατζημπούμπας, Δημήτριος Κόκκινος, κ.α.), και άλλων (Τάσος Λελούδας, Αθανάσιος Γρηγορόπουλος, κα) και με τη βοήθεια του Αμβρόσιου Φραντζή, Πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης  Χριστιανουπόλεως, και των εκ Κυπαρισσίας οπλαρχηγών Δημητρίου Κινά, Αναγνώστη Ντονά και Ιωάννη Κολίρη (ειδοποιηθέντες στη θέση «Κλειδί» Καϊάφα, όπου είχαν οχυρωθεί, από τον Σπήλιο Μοσχούλα, αδελφό του Αλέξη Μοσχούλα, και τον Γ. Παπαζαφειρόπουλο, οι οποίοι έσπευσαν εκεί με… μονόξυλα)  κατάφερε να αποκρούσει την άγρια επίθεση τετρακοσίων (400) Λαλαίων Τουρκαλβανών και να τους τρέψει σε άτακτη φυγή. Σε αυτό δε το στενό, με την ονομασία «Αϊ –Γιάννης», οι Έλληνες συνέλαβαν ζωντανούς δεκατρείς (13) Τουρκαλβανούς, ενώ φόνευσαν εννέα (9). Από τους τελευταίους, δε, στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι, σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν, ακόμα εξήντα τρεις (63). Από τους δικούς μας, εφονεύθησαν 7 και πληγώθηκαν 4 Αγουλινιτσαίοι (καθώς και ο φιλέλληνας Γάλλος αξιωματικός Μιτενζακούρ), ενώ πολλά όπλα, άλογα και σημαίες περιήλθαν ως λάφυρα στα χέρια των Ελλήνων.

Η σημαντικότατη αυτή νίκη των Ελλήνων, κατά γενική ομολογία, αναπτέρωσε το φρόνημα των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής και απέδειξε ότι, οι μέχρι τότε αήττητοι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί, δεν ήταν πλέον οι αγέρωχοι και ακαταμάχητοι κυρίαρχοι της Ηλείας. Παράλληλα δε, αποτέλεσε και το έναυσμα για την περαιτέρω ένωση των Ελλήνων απέναντι στον κοινό εχθρό, γεγονός που, στις 13 Ιουνίου του ιδίου έτους, οδήγησε στη λαμπρή νίκη στο Πούσι και την οριστική φυγή των άγριων Τουρκαλβανών από το Λάλα και την Ηλεία.

      2022: 201 χρόνια μετά, χάρις σε αυτούς τους ανθρώπους, επώνυμους και ανώνυμους, Φιλικούς και μη, μπορούμε και γιορτάζουμε την πολύτιμή -πλην πολυαίματη- ελευθερία και ανεξαρτησία μας. Αποδίδουμε αιώνια τιμή και ευγνωμοσύνη σε όσους αγωνίστηκαν για τη δημιουργία ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου και σύγχρονου κράτους, θυμίζοντας και στη διεθνή κοινότητα τη σημασία αυτού του αγώνα των Ελλήνων. Και, σε αυτόν τον αγώνα, οι Ηλείοι αγωνιστές κατέχουν το δικό τους  ξεχωριστό και απόρθητο ταμπούρι και μετερίζι, το δικό τους αξιόλογο μερίδιο προσφοράς και θυσίας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

http://anastasiosk.blogspot.com/2021/04/200-h-maxh-24-1821.html

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΦΑΚΤΗΡΙΑΣ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1825

Το μεσημέρι της 26ης Απριλίου 1825, δύο κανονιές έδωσαν το σύνθημα για την συντονισμένη επιχείρηση κατά της Σφακτηρίας και του Νεοκάστρου. Από τα εχθρικά καράβια, έφθαναν βάρκες στην στεριά και αφού γέμιζαν με στρατιώτες, ξαναγύριζαν πίσω στα καράβια. Μόλις τα τούρκικα καράβια γέμιζαν στρατιώτες, κινούνταν προς την Σφακτηρία. Επάνω στο νησί οι Έλληνες είχαν τοποθετήσει μόνο 6 κανόνια στραμμένα προς το στόμιο του λιμανιού με λίγους στρατιώτες.
Όταν ο Αναγνωσταράς που ήταν στο νησί αντιλήφθηκε τα εχθρικά καράβια να πλησιάζουν, ζήτησε από τον Μακρυγιάννη να πάει εκεί με τους άνδρες του, αλλά και ενισχύσεις από το Παλαιό Ναβαρίνο. Όμως οι υπερασπιστές του Νεοκάστρου, μόλις έμαθαν ότι ο Μακρυγιάννης σκόπευε να πάει στην Σφακτηρία δεν τον άφησαν, λέγοντας του ότι εάν φύγει θα έφευγαν και αυτοί. Τότε ο φρούραρχος έγραψε στον Αναγνωσταρά ότι δεν αφήνει τον Μακρυγιάννη και αντί αυτού εστάλη στο νησί ο Τζόκρης και ο Σταύρος Σαῒνης με μερικούς άνδρες. Ενισχύσεις στο νησί έστειλε και ο Χατζηχρήστος, που βρισκόταν στο Παλαιό Ναβαρίνο.
Ενώ συνέβαιναν αυτά, τα τούρκικα καράβια άρχισαν να κανονιοβολούν τους υπερασπιστές του νησιού που δεν είχαν ακόμη προλάβει να οχυρωθούν. Συγχρόνως, έστειλαν βάρκες με στρατιώτες υπό τον Σουλεϊμάν πασά και του αποβίβασαν. Μετά τις μάχες που διεξήχθησαν πολλοί από τους υπερασπιστές του νησιού σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι που βρίσκονταν προς την πλευρά του Παλαιού Ναβαρίνου, κατόρθωσαν να διαφύγουν.
Όταν μερικοί έπεσαν στην θάλασσα για να γλιτώσουν, οι περισσότεροι πνίγηκαν. Μόνο μικρές ομάδες Ελλήνων κατόρθωσαν να κρατήσουν σταθερά τις θέσεις τους, προξενώντας μεγάλη φθορά στους εχθρούς, που οδηγούμενοι από ευρωπαίους αξιωματικούς έκαναν επιθέσεις με εφ’ όπλου λόγχη.
Ανάμεσα στους άνδρες που έπεσαν νεκροί στο νησί ήταν οι Αναγνωσταράς, Τσαμαδός, Σαῒνης, Σίμος, ο Ιταλός Σανταρόζα, και άλλοι. Πολλοί ναύτες, αναζητώντας τις βάρκες τους που ήταν ανάμεσα στα βράχια κατόρθωσαν να διαφύγουν προς τα οκτώ ελληνικά καράβια που ήταν μέσα στον όρμο.
Όταν οι υπερασπιστές του Νεοκάστρου διαπίστωσαν τον άνισο αγώνα που διεξαγόταν στην Σφακτηρία, θέλησαν να βοηθήσουν, και σε αντιπερισπασμό εκτέλεσαν έξοδο κτυπώντας του αιγυπτίους που βρίσκονταν μέσα στα χαρακώματα. Όμως ο εχθρός που είχε ήδη καταλάβει την Σφακτηρία, και είχε κυριεύσει τα ελληνικά κανόνια που βρίσκονταν στο νησί, τα έστρεψε αμέσως κατά του Νεοκάστρου, και με εύστοχες βολές, σκορπούσε τον θάνατο σε αυτούς που είχαν εκτελέσει την έξοδο.
Έτσι , ενώ οι Έλληνες δέχονταν πυρά από όλες τις μεριές, ο εχθρός άρχισε να μεταφέρει άνδρες από το νησί προς το λιμάνι του Ναβαρίνου.
Ο Μακρυγιάννης στ απομνημονεύματά του, πολύ λυπημένος για τις μεγάλες απώλειες των Ελλήνων, αλλά και την ατολμία του Κουντουριώτη, πρόσθεσε τα εξής:
«Αυτείνη η μέρα ήταν πολύ φαρμακερή για την πατρίδα, οπού έχασε τόσα παλληκάρια και σημαντικούς άνδρες, στεριανούς και θαλασσινούς. ..Γιόμωσε και το λιμάνι πνιγμένους σα να ήταν μπακακάκια εις τον βάλτο, έτσι πλέγαν κι’αυτεινοί εις την θάλασσα. Και το νησί και τα άλλα μέρη γεμάτα κουφάρια σκοτωμένους. Κι’ελληνικές δυνάμεις μας, τήραγαν από αλάργα».


www.e-istoria.com
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ : «ΥΠΕΡ ΤΗΝ ΠΟΡΝΗΝ ΑΓΑΘΕ ΑΝΟΜΗΣΑΣ» ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ

«Τη αγία και μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν».

Αυτό είναι το συναξάρι της σημερινής ημέρας, της Μεγάλης Τετάρτης. Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας πιστοί καλούμαστε αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με την συντριβή και την αλλαγή ζωής.

Το σημαντικότατο, συγκινητικότατο και διδακτικότατο γεγονός της αλείψεως του Κυρίου με πολύτιμο μύρο από την αμαρτωλή γυναίκα διασώζουν με μικρές παραλλαγές και οι τέσσερις ευαγγελιστές. Ο Ματθαίος (26:6-13), ο Μάρκος (14:3-9) και ο Ιωάννης (12:1-8) ομιλούν για την ίδια γυναίκα, την Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, η οποία, όπως αναφέραμε, από ευγνωμοσύνη για την ανάσταση του αδελφού της, έκαμε αυτή την σπουδαία πράξη. Αντίθετα ο Λουκάς αναφέρει πως η γυναίκα, που δεν αναφέρεται το όνομά της, ήταν αμαρτωλή πόρνη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για διαφορετικό περιστατικό. Ίσως να ήταν η πόρνη γυναίκα, την οποία έσωσε ο Κύριος από το λιθοβολισμό των υποκριτών Ιουδαίων (Ιωάν.8:5).              Βεβαίως στον Εσπερινό της ημέρες διαβάζεται η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όμως το περιεχόμενο και η θαυμάσια υμνολογία της ημέρας είναι εμπνευσμένη από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά.

        Σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι κάποιου Σίμωνος, ο οποίος ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Κάποια γυναίκα αμαρτωλή όταν έμαθε ότι ο Κύριος ήλθε στην πόλη, ζήτησε να μάθει σε πιο σπίτι έχει καταλύσει. Και ενώ έτρωγαν και συζητούσαν, ξάφνου μπήκε στο σπίτι η γυναίκα εκείνη, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο πολύτιμο μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω Του, γονάτισε και άρχισε να κλέει και να οδύρεται γοερά. ’νοιξε αμέσως το δοχείο και άρχισε να ρίχνει απλόχερα το μύρο και να πλένει με αυτό πόδια του Ιησού. Μαζί με το πολύτιμο μύρο έσμιγε και τα καυτά δάκρυά της, τα οποία έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της.  Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα πλούσια μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια Του, καταφιλώντας τα αδιάκοπα.

      Ο Φαρισαίος οικοδεσπότης απόρησε με το γεγονός και διαλογιζόταν: Αυτός εδώ είναι προφήτης, δε γνωρίζει το ποιόν αυτής τη γυναίκας και την αφήνει να τον αγγίξει; Ο καρδιογνώστης Χριστός είπε στον Σίμωνα: Έχω να σου πω το εξής για τις σκέψεις σου: Εκείνος είπε: μίλα μου δάσκάλε. Κάποιος, του είπε, δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους, στον πρώτο πεντακόσια δηνάρια και στον δεύτερο πενήντα. Όταν έπρεπε να τα επιστρέψουν αυτοί δεν είχαν και ο δανειστής τους τα χάρισε. Και ρωτά το Σίμωνα: ποιος από τους δυο θα χρωστάει μεγαλύτερη χάρη στον δανειστή; Ο Σίμων απάντησε: αυτός που του χαρίστηκε το μεγαλύτερο ποσό. Σωστά απάντησες του είπε ο Ιησούς. Για κοίταξε αυτή τη γυναίκα. Εγώ μπήκα στο σπίτι σου και δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό, όμως εκείνη μου τα έπλυνε με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δε μου έδωκες, όμως αυτή δε σταμάτησε στιγμή να μου φιλάει τα πόδια. Με λάδι δεν μου άλειψες το κεφάλι, όμως αυτή με πανάκριβο μύρο μου άλειψε τα πόδια. Δεν αξίζει να της πω: «σου συγχωρούνται οι τόσες πολλές αμαρτίες σου, διότι με αγάπησες τόσο πολύ»; Γυρίζοντας προς τη γυναίκα της είπε: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Τότε άρχισαν οι συνδαιτυμόνες να διερωτώνται: ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Ο Χριστός ξαναλέγει στη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

        Η γυναίκα αυτή ήταν διαβόητη για την αμαρτωλότητά της. Οι υποκριτές συντοπίτες της την ήθελαν πόρνη, για να ικανοποιεί τις πορνικές τους αμαρτωλές έξεις. Ένα σκεύος αμαρτωλής ηδονής και τίποτε περισσότερο. Στην κοινωνική και θρησκευτική ζωή της πόλεως δεν είχε θέση, ήταν το μίασμα, την οποία έπρεπε να αποφεύγουν. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο Σίμων ο οικοδεσπότης, όταν είδε να μπαίνει στο «καθώς πρέπει» σπίτι του εκείνη και να το «μιαίνει». Πολλώ δε μάλλον να αγγίζει τον υψηλό καλεσμένο του ραβίνο.

    Το σώμα της αμαρτωλής αυτής γυναίκας έχε παραδοθεί εξ’ ολοκλήρου στο βόρβορο της αμαρτίας και της διαφθοράς. Όμως μέσα στα κατάβαθα της ψυχής της σιγόκαιγε αμυδρή φλόγα λυτρώσεως. Ο ψυχικός της κόσμος δεν είχε διαφθαρεί ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Σωτήρα Χριστού στην πόλη εκείνη λειτούργησε στην καρδιά της ως ισχυρότατος άνεμος, ο οποίος θέριεψε την αδύναμη φλόγα λυτρώσεως και την έκαμε πυρακτωμένο καμίνι, ασυγκράτητη ορμή για μετάνοια και σωτηρία και γι’ αυτό έτρεξε κοντά Του με τον χαρακτηριστικό αυτό τρόπο.

     Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο. Δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάρητος και του ελέους.

       Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στην μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους αγίους πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος για να δείξει και σε μας πως αν δεν συντριβούμε, σαν και εκείνη, και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση. Η αγία μας Εκκλησία θέσπισε τη μετάνοια ως ύψιστη δωρεά η οποία ανανεώνει την ουρανοδρόμο πορεία μας προς το Χριστό και την τελείωσή μας. Καλός χριστιανός δεν είναι εκείνος, ο οποίος γεμάτο κομπασμό και εγωιστική αυτάρκια, ισχυρίζεται ότι έφτασε σε επίπεδο αγιότητας και δεν χρειάζεται πια άλλο αγώνα, αλλά ο διατελών σε διαρκή μετάνοια.

Αποστολική Διακονία
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ : «ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ» ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ Μ.ΤΡΙΤΗΣ

«Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα».

 

Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριωδών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.
Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι’ είχαν το σκοπό τους. Η συνοδοιπορία με το Χριστό μας προς το Θείο Πάθος δεν θα πρέπει να είναι τυπική και απλά συναισθηματική, αλλά να είναι ολοκληρωτική συμμετοχή στην εν Χριστώ πορεία και να συνοδεύεται από οντολογική αλλαγή  του είναι μας.  Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο  κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή: Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο. Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού. Επειδή δε αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο. Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν. Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»  (Ματθ.κε΄13 ) και «γρηγορείτε ουν΄ ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος της οικίας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί΄ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καδεύδοντας»(Μάρκ.13:35).
Η παραβολή αυτή έχει ως σκοπό να θυμίσει στους πιστούς πως η Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία του Κυρίου θα γίνει ξαφνικά, θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄Θεσ.5:2). Γι’ αυτό θα πρέπει οι πιστοί να είναι πάντοτε, ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, για την υποδοχή Του, διαφορετικά θα μείνουν έξω από τη βασιλεία του Θεού και θα χαθούν. Έτσι οι θείοι Πατέρες έκριναν σκόπιμο να αφιερώσουν μια ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στην ανάμνηση της εσχατολογικής αυτής παραβολής των δέκα παρθένων. Το κατανυκτικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών είναι η καλλίτερη στιγμή για να υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία στους πιστούς το φοβερό και απρόοπτο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Επίσης  η εγρήγορση   είναι συνυφασμένη με το Πάθος του Θεανθρώπου. Ο Ίδιος ο Κύριος κατά τη δραματική νύκτα της συλλήψεως Του στον κήπο της Γεθσημανή τόνιζε στους μαθητές του «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε» (Μάρκ.14:38)!
Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος η μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και η ανάγκη της συνεχούς ετοιμασίας για την τρομερή εκείνη ημέρα, είναι επιτακτική. Ο επίγειος βίος μας είναι καθοριστικός για τον επέκεινα της ζωής αυτής προορισμού μας. Οι φρόνιμες παρθένες φρόντισαν να είναι έτοιμες για την υποδοχή του Νυμφίου, σε αντίθεση με τις μωρές και νωθρές παρθένες, οι οποίες είχαν διασπάσει την προσοχή τους σε άλλες δευτερευούσης σημασίας έννοιες και δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα εφόδια για την υποδοχή του Νυμφίου και να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη λαμπρή γαμήλια ευφροσύνη.
Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν  τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι’ αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με το Θεό. Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς το Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.
Το φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου θα γίνει, όπως αναφέραμε ξαφνικά και σε χρόνο ανύποπτο και θα πληρώσει με χαρά ανείπωτη τις φρόνιμες και αγαθές ψυχές και θα φέρει φόβο και αγωνία τις μωρές ψυχές. Οι μεν πρώτες θα επιβραβευτούν για την σώφρονα στάση τους και θα εισέλθουν στην ατέρμονη βασιλεία του Θεού, ενώ οι δεύτερες εξ’ αιτίας της αμέλειά τους θα αποκλειστούν από τη βασιλεία του Θεού και θα βυθισθούν στην κατάσταση της παντοτινής λύπης και της τιμωρίας, «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ.25:41)
Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι’ εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στη εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή.

Αποστολική Διακονία
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ