Ο ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ - ΣΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ - Η ελίτ των «πεφωτισμένων ευρωπαϊστών» έχει διεισδύσει στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στα ακαδημαϊκά σαλόνια, στα επιχειρηματικά γραφεία και φυσικά στις «έγκυρες» εφημερίδες που παπαγαλίζουν ευλαβικά τις επικίνδυνες απόψεις τους, χωρίς αντίλογο (Α ΜΕΡΟΣ)

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Εξεπλάγησαν ορισμένοι με τον βαθμό κυνικότητας των δηλώσεων της κυρίας Γαβουνέλη, διευθύντριας του περιβόητου ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία μέσα από τη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης συνέκρινε τη διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας με το παζάρι για μερικά κιλά πατάτες στη λαϊκή της γειτονιάς της.

Η έκπληξη παραδόξως προκλήθηκε από την επιστράτευση της ατυχούς αντιπαραβολής και όχι από την καθαυτό αναφορά σε «διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων», που συνιστά σχήμα οξύμωρο για ανεξάρτητο κράτος εν καιρώ ειρήνης. Πλην, όμως, αυτό το αντιφατικό «θεώρημα» περί αναγκαστικής εκχώρησης θαλάσσιας κυριαρχίας στο Αιγαίο ανακλά τη «φιλοσοφία» της συγκεκριμένης «δεξαμενής σκέψεως», η οποία εν πολλοίς καθορίζει και τη νοοτροπία του ενδοτισμού που διέπει την ελληνική διπλωματία, ιδιαίτερα μετά το επεισόδιο των Ιμίων.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει αναλάβει σχεδόν εργολαβικά τις τελευταίες δεκαετίες την «εκλογίκευση» της ελληνικής υποχωρητικότητας απέναντι στην αυξανόμενη τουρκική βουλιμία, προτάσσοντας το τραγικά υπεραπλουστευτικό «επιχείρημα»: «Και τι θέλετε να κάνουμε; Πόλεμο;».

Oχι, λοιπόν, κανείς σώφρων πολίτης αυτής της χώρας δεν επιθυμεί μετωπική στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Oμως και κανείς δεν διανοείται να «αγοράζει» προσωρινές…δόσεις ειρήνης, σαλαμοποιώντας την εκχώρηση κυριαρχίας στο Αιγαίο.

Το ζητούμενο είναι η διασφάλιση μιας διαρκούς ειρήνης στα ανατολικά σύνορά μας, που θα επιτρέψει στη χώρα μας να απαλλαγεί από την αγωνία και το δυσβάστακτο κόστος του υπερεξοπλισμού. Yπό τις σημερινές συνθήκες τραγικού αυτοεγκλωβισμού της Ελλάδας στην αιγιαλίτιδα ζώνη των 6 μιλίων, δεν θα δίσταζα κι εγώ να χειροκροτήσω έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους απέναντι. Εντιμο, όμως. Oχι από αυτούς που εννοεί η κυρία του ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία μαζί με τις πατάτες στους πάγκους μαναβικής αράδιαζε στα ξεκούδουνα διαφορετικά εύρη χωρικών υδάτων και μπέρδευε το ακρωτήριο Ταίναρο με το ακρωτήριο Μαλέας…

Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο μεγαλύτερο τμήμα του Ιονίου, που η κυρία Γαβουνέλη εξήρε ως λαμπρό παράδειγμα «ευελιξίας», υπήρξε τεράστιο στρατηγικό λάθος. Γιατί στην πράξη ενίσχυσε την πάγια τουρκική θέση ότι «το Αιγαίο είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση και πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλιώς», εκτός δηλαδή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Το γεγονός ότι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφυγαν την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, συνεκτιμώντας με ανεπίτρεπτη φοβικότητα την απειλή του τουρκικού «casus belli», ασφαλώς δυσχεραίνει τη θέση μας. Τα 6 μίλια στο Αιγαίο παγιώνονται πλέον ως καθεστώς και η άσκηση μονομερούς κυριαρχικού δικαιώματος τίθεται υπό την αίρεση της Τουρκίας. Στο δίλημμα, όμως, «πόλεμος ή αναίμακτη συνθηκολόγηση» υπάρχουν λεπτές κόκκινες γραμμές.

Δεν θα χαρίσω τον «πολιτικό ρεαλισμό» στους υπαλλήλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Προσωπικά θα ήμουν διατεθειμένος να σφίξω πρώτος το χέρι του κυρίου Μητσοτάκη, αν στην προσπάθειά του να αποφύγει μια αχρείαστη και εξαιρετικά απρόβλεπτη πολεμική αντιπαράθεση υποχρέωνε την Τουρκία να άρει το «casus belli» για να προχωρήσει μονομερώς στην ευθυγράμμιση του εναέριου χώρου με τα χωρικά ύδατα στα 10 ναυτικά μίλια. Προσοχή, όμως: παντού στο Αιγαίο! Οχι όπου βολεύει τους απέναντι, ούτε με τη λογική της αλά καρτ διευθέτησης – 6 μίλια εδώ, 6,5 πιο κει και 8… στην Εύβοια, δηλαδή αιγιαλίτιδα ζώνη «ακορντεόν», όπως άφησε να εννοηθεί η κυρία του ΕΛΙΑΜΕΠ και ψιθύρισε στην «Καθημερινή» η «αρμόδια» κυβερνητική πηγή.

Θα σπεύσουν κάποιοι να αναρωτηθούν – και πολύ φοβούμαι, ευλόγως: «Και γιατί να χαρίσουμε 2 μίλια στην Τουρκία, όταν έχουμε όλο το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας;» Η απάντηση είναι εξίσου κυνική με τις… λαχανογορίτικες σοφιστείες της κυρίας Γαβουνέλη: γιατί ο χρόνος κυλάει εις βάρος μας. Οφείλουμε να ξεκολλήσουμε επιτέλους από το μειονεκτικό καθεστώς των 6 μιλίων, να αξιοποιήσουμε τους ανεκμετάλλευτους ενεργειακούς πόρους του Αιγαίου και να αντλήσουμε διεθνώς εύσημα «λελογισμένης διαλλακτικότητας», δίνοντας ταυτόχρονα μια ύστατη ευκαιρία στην ειρήνη. Αλλιώς ας προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.

Δυστυχώς, η εκδοχή ενός «έντιμου συμβιβασμού» που μόλις περιέγραψα, παριστάνοντας και λίγο τον δικηγόρο του Διαβόλου, δεν περνά από το μυαλό της σημερινής κυβέρνησης ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας και είναι βέβαιο ότι θα γλιτώσω από την υποχρέωση να σφίξω το χέρι του κυρίου Μητσοτάκη.

Εκτός από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που δεν διακρίνεται για τις αντιστάσεις του σε εξωτερικές πιέσεις, οι άνθρωποι που συνδιαμορφώνουν σήμερα την εξωτερική πολιτική της χώρας εμφορούνται από τη φιλοσοφία… γενναιόψυχων εκχωρήσεων του ΕΛΙΑΜΕΠ. Γιατί «και η Τουρκία έχει τα δίκια της», σύμφωνα με την Ντόρα…

Οπως έγραψε πρόσφατα ένας άλλος αστέρας του ιδρύματος, ο καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, στη διπλωματία είναι άλλο το «ευκταίο» και άλλο το «εφικτό», υπονοώντας προφανώς ότι η άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος παραπέμπει στη σφαίρα των… ευσεβών πόθων όταν έχεις τον τραμπούκο της διπλανής πόρτας να σε απειλεί (αυτό, δηλαδή, που η κυρία Γαβουνέλη περιέγραψε εξίσου παραστατικά ως… «θεωρητικό δικαίωμα» της Ελλάδας).

Με αυτή την ωραία συλλογιστική είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα είχε παραμείνει οθωμανική επαρχία, όπως κάποιοι επιχειρούν να την καταστήσουν ντε φάκτο σήμερα, χωρίς να ακουστεί ούτε «μπαμ». Το ερώτημα είναι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιτρέψει να υπαγορεύει εξωτερική πολιτική ένας φορέας που ασκεί διαβρωτική επίδραση στο εθνικό φρόνημα, βαφτίζει τη μειοδοσία «ρεαλισμό» και είναι βέβαιο ότι δεν έχει ελληνική «οπτική» στο πεδίο της αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει δυστυχώς «ευρωπαϊκή» οπτική όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και γενικά στο βαλκανικό γίγνεσθαι, που επιβάλλει στη χώρα μας ρόλο ευπειθούς κομπάρσου, ο οποίος δεν πρέπει να δημιουργεί προβλήματα και να διαταράσσει τον ευρύτερο γεωστρατηγικό σχεδιασμό του ατλαντικού τόξου. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα του «ευρω-ραγιαδισμού», του… προβλέψιμου σύμμαχου που λέει και ο Μητσοτάκης, η Ελλάδα οφείλει να επωμισθεί αγόγγυστα τα καθήκοντα μιας αποικίας χρέους, ενός φιλόξενου προορισμού μαζικού τουρισμού (εσχάτως και λαθροεποικισμού), και να συμβιβάζεται με τη μοίρα της, ενίοτε με εκπτώσεις εθνικής κυριαρχίας. Ολοι όσοι αρνούνται να ενθουσιαστούν με αυτή την προδιαγεγραμμένη αποστολή περιθωριοποίησης, που βολεύει μόνο τους ξένους και όχι τους Ελληνες, βαφτίζονται «θερμοκέφαλοι», «πολεμοκάπηλοι» ή ψεκασμένοι… Η ελίτ των «πεφωτισμένων ευρωπαϊστών» έχει διεισδύσει στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στα ακαδημαϊκά σαλόνια, στα επιχειρηματικά γραφεία και φυσικά στις «έγκυρες» εφημερίδες, που παπαγαλίζουν ευλαβικά τις απόψεις τους, χωρίς αντίλογο. Ας ελπίσουμε ότι, αν ποτέ έρθει η ώρα να ξεπουλήσουν εθνική κυριαρχία, θα διαπιστώσουν πως λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο…

https://www.newsbreak.gr/apopseis/740753/stronontas-to-chali-gia-parachoriseis-sto-aigaio/ 

Type rest of the post here

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 : ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΡΙΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ 
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΤΑ.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΗΡΩΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ 
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΘΑ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΕΣΗΣ 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912

Φωτογραφία από την κατάληψη της Θεσσαλονίκης
σε καρτ-ποστάλ της εποχής:
 Άνδρες του ελληνικού ιππικού εισέρχονται θριαμβευτικά
στη Θεσσαλονίκη.

Του Ιάκωβου Δ. Μιχαηλίδη,
Αναπληρωτού καθηγητού Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, ΑΠΘ.

Η κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου τον Οκτώβριο του 1912 αποτέλεσε τη συσσωρευμένη έκρηξη των παθών που οι βαλκανικοί λαοί είχαν επί αιώνες συσσωρεύσει εναντίον των Οθωμανών. Παρά τις αρχικές προβλέψεις, η κατάρρευση της Υψηλής Πύλης υπήρξε αναπάντεχα σύντομη. Τα μέτωπα του πολέμου υπήρξαν δύο, εκείνο της Θράκης με «έπαθλο» την ίδια την Κωνσταντινούπολη, και εκείνο της Μακεδονίας με κορύφωση την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης υπήρξε, πριν ακόμη από την έναρξη του πολέμου, στρατηγική επιδίωξη των Ελλήνων.

Δεν ήταν μόνο τα απαράγραπτα ιστορικά δίκαια του ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και η αδήριτη γεωστρατηγική ανάγκη για προσάρτηση των εύφορων μακεδονικών εδαφών που θα συντελούσαν αποφασιστικά στην οικονομική επιβίωση του έθνους. Για τους λόγους αυτούς οι εντολές του πρωθυπουργού Βενιζέλου προς τη στρατιωτική ηγεσία ήταν από την αρχή ξεκάθαρες και αποφασιστικές. Κεντρικός στόχος της στρατιάς Θεσσαλίας θα ήταν η απελευθέρωση της μακεδονικής πρωτεύουσας. Ο στόχος αυτός επιβεβαιώθηκε όταν απελευθερώθηκε η Κοζάνη, και κατέστη εφικτός αμέσως μετά την επική μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτωβρίου 1912).

Τα τελευταία συγκλονιστικά εικοσιτετράωρα πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης έχουν συνοπτικά ως εξής: Στις 25 Οκτωβρίου 1912 το ελληνικό Γενικό Στρατηγείο με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο και Διάδοχο Κωνσταντίνο εγκαταστάθηκε σε κτήριο στο χωριό Τόψιν (σημερινή Γέφυρα), λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Το αγρόκτημα ανήκε στον εβραίο μεγαλοκτηματία και τραπεζίτη Σαούλ Μοδιάνο.

Είχαν προηγηθεί οι κρίσιμες στιγμές της προέλασης του ελληνικού στρατού από τα Γιαννιτσά στη Θεσσαλονίκη υπό καταρρακτώδη βροχή. Ο ποταμός Αξιός είχε πλημμυρίσει, εμποδίζοντας την κίνηση των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων. Ταυτόχρονα, πληροφορίες ανέφεραν ότι Βούλγαροι στρατιώτες βάδιζαν γοργά προς τη Θεσσαλονίκη.

Στις 3 τα ξημερώματα της 25ης Οκτωβρίου ο πρωθυπουργός Βενιζέλος τηλεφώνησε στον βασιλιά Γεώργιο, που βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια, ζητώντας του να διατάξει τον γιο του να προελάσει άμεσα προς τη Θεσσαλονίκη. «Σας καθιστώ προσωπικώς υπευθύνους διά την βραδύτητα με την οποία διεξάγετε τας επιχειρήσεις, αι οποίαι κινδυνεύουν να φέρουν τους Βουλγάρους πρώτους εις Θεσσαλονίκην», του έγραφε.

Οι στιγμές ήταν κρίσιμες. Έξι ελληνικές μεραρχίες, μονάδα ιππικού και ένα απόσπασμα Ευζώνων είχαν κυκλώσει τη Θεσσαλονίκη, έτοιμες να επιτεθούν μόλις λάμβαναν τη σχετική εντολή. Ένα λουτρό αίματος στη μακεδονική πρωτεύουσα ήταν πλέον πολύ πιθανό.

Την ίδια στιγμή οι οθωμανικές Αρχές της Θεσσαλονίκης, με τη μεσολάβηση των προξένων πολλών μεγάλων δυνάμεων, ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για την παράδοση της πόλης. Τελικά, μετά από αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις, στις 17:30 το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου 1912 ο λοχαγός Αλέξανδρος Μαζαράκης παρέδωσε στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο επιστολή του Χασάν Ταξίν Πασά, διοικητή της 8ης στρατιάς του Οθωμανικού Στρατού, με την οποία γνωστοποιούνταν ότι οι οθωμανικές Αρχές της πόλης είχαν αποφασίσει την παράδοση της πόλης στους Έλληνες.

Ο Χασάν Ταξίν Πασάς επικρίθηκε έντονα –αλλά άδικα κατά τη γνώμη μου– τα επόμενα χρόνια για την απόφασή του να παραδώσει αμαχητί τη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος στις αναμνήσεις του δικαιολογεί εκείνη την απόφασή του και χαρακτηρίζει τραγική την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η οθωμανική φρουρά της πόλης. «Βρέθηκα μπροστά στο τραγικό δίλημμα της έσχατης αντίστασης ή της παράδοσης υπό όρους με την ευχή του λαού της πόλης, των πολιτικών Αρχών και των προξένων», σημειώνει. «Αφού αντιλήφθηκα με βαθύτατη ψυχική οδύνη ότι ήταν αδύνατο να συνεχισθεί ο αγώνας και ότι κάθε περαιτέρω προσπάθεια ήταν μάταιη, πήρα την τραγική αλλά αναπόφευκτη πλέον απόφαση να διαπραγματευθώ με τον αντίπαλο».

Αμέσως μόλις του επιδόθηκε η επιστολή του Ταξίν Πασά, ο Κωνσταντίνος διέταξε τον αντιστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη και τον Ιωάννη Μεταξά να μεταβούν στη Θεσσαλονίκη για να συντάξουν και να υπογράψουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Ταυτόχρονα, ο Κωνσταντίνος έστειλε επιστολή στον διοικητή των βουλγαρικών στρατιωτικών δυνάμεων, στρατηγό Θεοδορόφ, ενημερώνοντάς τον για την παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό.

Ήταν 21:30 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912, ανήμερα του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, όταν ο Δούσμανης και ο Μεταξάς έφτασαν στο Διοικητήριο προκειμένου να συναντήσουν τον Χασάν Ταξίν Πασά και να υπογράψουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Λίγες ώρες αργότερα, στη 1:30 το πρωί, το πρωτόκολλο –που είχε συνταχθεί στα γαλλικά– υπογράφηκε από τους Οθωμανούς και τους Έλληνες. Το όνειρο των Ελλήνων και η πρόβλεψη του Βενιζέλου πως σε είκοσι μόλις μέρες ο ελληνικός στρατός θα απελευθέρωνε τη Θεσσαλονίκη, είχε γίνει πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή που οι Μεταξάς και Δούσμανης κατευθύνονταν στο Διοικητήριο, ενθουσιώδεις Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες κατευθύνονταν προς την πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Ο Αλέξανδρος Ζάννας ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στη Θεσσαλονίκη, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου 1912. Μαζί του ήταν και αρκετοί Εύζωνες που επισκέφθηκαν αμέσως στο καφενείο Όλυμπος, βασικό σημείο συνάντησης των Θεσσαλονικέων.

Ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Αρίστος Χασηρτζόγλου αφηγείται την αγωνία και την αδημονία των Θεσσαλονικέων για την επικείμενη είσοδο του ελληνικού στρατού: «Μα γιατί καθυστερούν, πρωί δεν μας είπαν και βράδυασε. Ξαφνικά γοργά ποδοβολητά αλόγων ακούστηκαν έξω από το μεγάλο εκείνο κέντρον κι ευθύς αμέσως ύστερα άνοιγε διάπλατα η βαρειά δρύινη και δίφυλλη τζαμόπορτα της μπυραρίας. Ήταν ένας αξιωματικός. Ένας Έλληνας αξιωματικός. Και ύστερα ένας άλλος. Και ύστερα και τρίτος. Γεια σας, είπαν λεβέντικα και βρόντηξαν τα σπιρούνια. Τόσο απλά, τόσο απλά και συνηθισμένα ήρθε στους ραγιάδες της Θεσσαλονίκης το πρώτο μήνυμα της ελευθερίας».

Εκείνο το βράδυ της 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1912 κανένας από τους Έλληνες της πόλης δεν κοιμήθηκε. Τα νέα της εμφάνισης του ελληνικού στρατού διαδόθηκαν ταχύτατα και πλήθος από ελληνικές σημαίες γέμισαν τα μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης. Στις 27 Οκτωβρίου ο Ίων Δραγούμης και ο λοχαγός Αθανάσιος Εξαδάκτυλος ύψωσαν την ελληνική σημαία στο κτήριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη. Λίγο αργότερα ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας, συνοδευόμενος από τον ζωγράφο Γεώργιο Ροϊλό, έφτασε στο ναό του Αγίου Μηνά και απήγγειλε πατριωτικά ποιήματα, την ίδια ώρα που το συγκεντρωμένο πλήθος έψαλε το Χριστός Ανέστη. Η ιστορική εφημερίδα Μακεδονία του Ιωάννη Βελλίδη κυκλοφόρησε με τυπωμένη σε ολόκληρη την πρώτη σελίδα της την ελληνική σημαία, ενώ η Νέα Αλήθεια του Γιάννη Κούσκουρα είχε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Ευλογημένος ο ερχόμενος». Την Κυριακή, 28η Οκτωβρίου 1912, εισήλθε στην πόλη και ο διάδοχος Κωνσταντίνος και εγκαταστάθηκε στο Διοικητήριο, όπου υψώθηκε η ελληνική σημαία. Μια μέρα αργότερα έφθασε στην πόλη και ο βασιλιάς Γεώργιος. Η αρχή του ελεύθερου εθνικού βίου για τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης είχε μόλις αρχίσει.

 

PONTOSNEWS

ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40' : ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1940

1940 – Χλωμό Πωγωνίου. Απερίγραπτες στιγμές…! Μ’ όλο που τότε ήμουν 7 χρονών, θυμούμαι καλά.

« Ξύπνα- μου είπε η μάνα μου- ήρθε ο ελληνικός στρατός». Οι αδελφές μου, η Κλεοπάτρα και η Όλγα, έβαζαν την ελληνική σημαία στο παράθυρο του νοντά. Μου έδεσαν κι’ εμένα στο χέρι την ελληνική σημαία. Βγήκα έξω. Βλέπω, στου Στέφου, στου Μπελλά, στου Γκάτζου, στου Γκοντέλα, σ’ όλα τα σπίτια είχαν αναρτιστεί, με διάφορους τρόπους, οι ελληνικές σημαίες και όλα τα παιδιά είχαν στο βραχίονά τους την ελληνική σημαία.
Προχωρούσαμε προς την εκκλησία. Ακουστήκανε μερικοί πυροβολισμοί. Ο ελληνικός στρατός είχε φτάσει  στην  Αγιοσάββα.

Τότε ο κόσμος, σαν μελίσσι, ξεχύθηκε τρέχοντας ν’ ανταμώσει τα παλικάρια, τους Έλληνες φαντάρους, που μάχονταν γενναία για λευτεριά ενάντια στους κατακτητές. Σε λίγο η γραμμή  του στρατού διαλύθηκε. Εκεί  γινόταν χαμός,  θαρρείς  πως  πανηγύρι. Έγινε ένα πλήθος ενωμένο με αγκαλιές, φιλιά και χαρές μεγάλες.

Κι’ έτσι φτάσανε μέχρι  την εκκλησία στο κέντρο του  χωριού. Οι Ιταλοί, πανικόβλητοι κρύφτηκαν  στις καλύβες.

Το μόνο που ακόμη δεν  ξέρω είναι το ποιος προετοίμασε  όλη αυτή τη μεγαλειώδης υποδοχή  του ελληνικού στρατού. Όλοι λένε πως ήταν αυθόρμητο, ως αποτέλεσμα της αγάπης του κόσμου για τα’ αδέλφια του. Μολαταύτα οι σημαίες στους βραχίονες των μαθητών και άλλα θα πρέπει να είναι έργο των τιμημένων δασκάλων Μίλτου Πάλλα και Παναγιώτη Ζέρβα.

( του εκδότη Θόδωρου ΒεζιάνηΘόδωρου Βεζιάνη)

Το 1940 οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες υποδέχτηκαν πανηγυρικά τον ελληνικό στρατό και πολλοί εντάχθηκαν εθελοντές.

Ο αλβανικός λαός απάντησε  στον κατακτητικό πόλεμο με φυλλάδια που τόνιζαν: ‘‘ Ο σκλαβωμένος αλβανικός λαός δεν θέλει ώστε και άλλοι λαοί να έχουν την κακή τύχη του. 

Στους τοίχους γράφονταν συνθήματα: ‘‘Κάτω ο ιταλικός φασισμός’’. ‘‘Ζήτω ο αδελφός ελληνικός λαός που πολεμάει για λευτεριά !’’κλπ.

Ο Δροπολίτης Δερβιτσιώτης Φιλίππης Δ. Τσιούρης, βγήκε από το χάνι του στο Δέλβινο, καλωσόρισε τους πολεμιστές και είπε στο αξιωματικό κ. Χρήστο Αντωνάτο: ‘‘Είμαι και εγώ εδώ σας δωρίζω δυο ψαριά άλογα, να πετούν σαν και εσάς στον πόλεμο’’.

Ο λόχος Ουλαμού Πύργου Ηλείας, κάθισε στο χάνι. Επί έξι μήνες εφοδίαζε ο Φίλιππος με ζωοτροφές τα άλογα και ότι μπορούσε για τους φαντάρους. ‘‘ Δεν υπάρχει λόγος να ζητάω αμοιβή-, είπε ο Φίλιππος στο Χρήστο- μόνο αν οι δικoί μου δεν θα μπορέσουν να μου φτιάξουν μνήμα, τότε να βοηθήσετε βάζοντάς μου τουλάχιστον το σταυρό με την ελληνική σημαία και. με μια καλή πλάκα με σκαλισμένα ελληνικά γράμματα.

Εθελοντές από  τη Βόρειο Ήπειρο στο έπος  του ’40

Σταύρος Στέλιος,  από το Λαζάτι Αγίων Σαράντα: Στις 25 Νοέμβρη 1940 κατατάχθηκα εθελοντής πολέμου στον ελληνικό στρατό. Ήμασταν περίπου 500 στο 39-ο σύνταγμα ευζώνων. Φθάσαμε στο μέτωπο του πολέμου στο Τεπελένι στο Ύψωμα του Παπακώστα, στο μέρος που λεγόταν Γκόλιγκα, και πολεμήσαμε για τη  πατρίδα.

Δεν περιγράφεται  με λόγια το να είσαι στο  Γκόλιγκα  Τεπελενίου, στο υψηλότερο ύψωμα, να σε σφυροκοπούν 80 πυροβόλα του εχθρού μέσα στη χιονοθύελλα, μέρα και νύχτα, δεν περιγράφεται.

Μερικοί εθελοντές από τη Δερβιτσιάνη: -Ηλίας  Κορκάρης, Ηλίας Μάσιος, Κίτσιος  Τέλιος, Παναγιώτης Λιάτσης.

Από τη Γλίνα: – Βασίλης Σελιώτης, Βασίλης Αναγνώστης, Βαγγέλης Μπατζιέλης, Σπύρος Τσιέλιος, Γιάννης Παππάς.

Αποσπάσματα από ενθυμήσεις του δάσκαλου Μιχάλη Μάσσιου

1939 : Στο χωριό μου τη Δερβιτσάνη, Ιταλοί επιστάτες  με αλβανούς εργάτες άρχισαν να επισκευάζουν τον οδικό άξονα Κακαβιά – Αργυρόκαστρο.
« – Νομίζω, ότι  δεν έχουν καλό σκοπό αυτοί  οι πεπίνιδες, έλεγε ο μακαρίτης  ο πατέρας μου. Όλη αυτή η κωλοζτρίμωση των Ιταλών δεν μου αρέσει….Κάποια μέρα θα επιτεθούν κατά της Ελλάδας, ..αλλά,…αλλά  θα το πούνε « Παπούτσια να μπαλώσουμε » Και βγήκε ο λόγος του….

Στο Σπατς, τρομερές φυλακές  και κάτεργα του  καθεστώτος του Ενβερ Χότζα. Όντος με 8 χρόνια κάθειρξη ως φιλέλληνας  και  αντιφρονούντας του Κομουνιστικού Κόμματος Αλβανίας. Κατά το 1980 εκεί γνώρισα έναν καλοκάγαθο Ελληνόβλαχο γεροντάκο, τον Κήτα Μειντή, ο οποίος μεταξύ άλλων μου αφηγήθηκε :

« Ήμασταν τότε στο Δέλβινο με τα ζωντανά μας, όταν νέο παιδί εγώ, με επιστράτευσαν οι Ιταλοί με 7 μουλάρια και άλλους συμπατριώτες μου. Ύστερα από λίγο φτάσαμε  στο Καλπάκι.

Τι να σου πώ Μιχάλη μου !…

Σε λιγότερο από μισή ώρα  δύο οβίδες  σκάνε ! Έγινε του άγιου !… Ανατινάχτηκαν πυρομαχικά, άνθρωποι και ζώα…Μετά άρχισε το τουφεκίδι και …στο σουρούπωμα , πέσαν σε μάχη σώμα με σώμα. Τότε από την μία μεριά ακούγαμε : « Αέρα παιδιά ! » και από την άλλη « Μάμα μία ! »

Πέφταν οι Ιταλοί  και ποδοπατιώνταν από τους ίδιους τους συμπολεμιστές τους  και όπου φύγει – φύγει !….

*

Δεκέμβριος 1940. Οι Ιταλοί με την ουρά κάτω  στα σκέλη άρχισαν να υποχωρούν.

Σε λίγο διάστημα προσέξαμε  στο χωριό μας να έρχονται πολλοί Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί. Το σπίτι του Κύρο Ντάρου μετατράπηκε σε στρατηγείο. Στο σπίτι μας φιλοξενήσαμε κάποιον λοχία από το Άργος της Πελοπονήσσου. Ονομαζόταν Θύμιος Πασπαλιάρης.

Το σπίτι του Γρηγόρη Σιάνου μετατράπηκε σε φρουραρχείο, ενώ  στου συγχωριανού μας Παντελή Δέδε φιλοξενούνταν ο Γεώργιος Ράλλης (τότε λοχαγός και αργότερα πρωθυπουργός), και οι Σπύρος Σκούρας και Θεόδωρος Λανάρας.

Αυτό το διάστημα στο χωριό μας φιλοξενήθηκε και η διάσημη Σοφία Βέμπο και τραγούδησε  ένα βράδυ στο καφενείο « Ταμπόρι » κοντά στην εκκλησία του χωριού. Την άλλη μέρα βάδισε προς Τεπελένι να εμψυχώσει  τους Έλληνες εκεί.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1940 στο χωριό μας χτυπήθηκε από μία ιταλική βόμβα ο Έλληνας ασυρματιστής Χριστόφορος. Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού  και Έλληνες στρατιώτες που βρισκόνταν εκεί, τον κλάψαν και τον εντφίασαν στο νεκροταφείο του χωριού. Μετά το 1990 ο τάφος του και κάποιου  άλλου Έλληνα φαντάρου με το όνομα Φώτο που σκοτώθηκε στο Παλαιόκαστρο, ενταφιάστηκαν ξανά σε επίσημη τελετή.

Στο τάφιασμα του ασυρματιστή Χριστόφορου μία χωριανή μου μοιρολόγησε : «Που είναι η μανούλα σου νιάτα μας, να σε φιλήσει για τελευταία φορά. Σε επιθυμούσε για γαμπρό αλλά εσύ παντρεύτηκες τη λευτεριά της πατρίδας μας.»

Θυμάμαι πως κλαίγαμε μικροί και μεγάλοι, χωριανοί και Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί.

 

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

http://toorama.blogspot.com/2012/12/1940_9.html 

 

ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΗ (ΨΕΥΤΟ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

Πριν από μία περίπου δεκαετία, ο Γάλλος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας Φρεντερίκ Γκρο (Frédéric Gros) εξέδωσε ένα καίριας σημασίας βιβλίο για την «αρχή της ασφάλειας» (μτφ.: Αλ. Κιουπκιολής, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2016), στο οποίο κατέγραψε τα χαρακτηριστικά της νέας μορφής που έχουν προσλάβει οι σύγχρονες κοινωνίες (σελ. 207 επ.):

ΒΙΟΑΣΦΑΛΕΙΑ

Από κοινωνίες πειθαρχίας μετεβλήθησαν σε κοινωνίες ελέγχου, εννοιολογικό κλειδί των οποίων είναι η «βιοασφάλεια», που αποβλέπει στην ταυτοποίηση του πολίτη με βάση τα φυσικά του χαρακτηριστικά και τους βιολογικούς του δείκτες, χωρίς να χρειάζεται να ερωτηθεί για το όνομά του. Αυτός ο τρόπος ταυτοποίησης καθιστά τον ελεγκτή άτρωτο στο ψέμα, αφού «το βουβό σώμα δεν ψεύδεται».

Ο Γκρο συνοψίζει τις λειτουργίες της βιοασφάλειας σε τρία ερωτήματα που απαντώνται με την χρήση της τεχνολογίας: Πρώτον, «ποιος είναι ποιος;» (ταυτοποίηση), δεύτερον, «ποιος είναι πού;» (εντοπισμός) και, τρίτον, «ποιος κάνει τι;» (διασταύρωση ηλεκτρονικών φακέλων). Και με τις τρεις λειτουργίες είναι στενά συνυφασμένη η χρήση ενός μικροτσίπ, που δένεται, επικολλάται ή εμφυτεύεται, προκειμένου να είναι άμεσος ο εντοπισμός ενός ελαττωματικού προϊόντος της διατροφικής αλυσίδας, αλλά και ενός πολίτη (παιδιού ή πάσχοντος από Αλτσχάιμερ) που χάθηκε στον δρόμο. Επίσης, σε ένα υποδόριο μικροτσίπ μπορεί να περιληφθεί όλο το ιστορικό ενός ασθενούς.

Σε ό,τι αφορά την δυνατότητα διασταύρωσης των ψηφιακών δεδομένων μας, ο Γκρο παρατηρεί ότι, σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου οι ενέργειές μας δεν άφηναν αποτυπώματα, σήμερα οι περισσότερες κινήσεις μας έχουν αποκτήσει «μια σχεδόν άφθαρτη μνήμη, η οποία χαράσσεται μακριά από εμάς, σε σκληρούς δίσκους». Εδώ εντάσσονται π.χ. οι επικοινωνίες μέσω κινητού τηλεφώνου, οι επισκέψεις σε ιστοσελίδες του διαδικτύου, η αναζήτηση πληροφοριών στον Ιστό, οι αγορές με πιστωτικές κάρτες, αλλά και οι μετακινήσεις στις λεγόμενες «έξυπνες» πόλεις, οι οποίες κατακλύζονται από μηχανές αναγνώρισης και κάμερες. Επομένως, το μεγαλύτερο μέρος των κινήσεών μας που γίνονται με χρήση τεχνολογίας αφήνει ίχνη σε φακέλους.

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ 

Σύμφωνα με τον Γκρο, το «ηλεκτρονικό φακέλωμα» έχει την εξής τρομακτική συνέπεια: Μετατρέπει καθέναν από εμάς σε «αντικειμενικό ύποπτο», επειδή η μνήμη των πράξεών μας και των επικοινωνιών μας διατηρείται αρχειοθετημένη επ’ αόριστον.

Ακόμη πιο τρομακτική, όμως, είναι η επισήμανση του Γκρο ότι «το ηλεκτρονικό φακέλωμα χρησιμεύει για τον προσδιορισμό του προφίλ» του πολίτη όχι μόνο ως καταναλωτή αλλά και ως κακοποιού, ως αρρώστου, ως τουρίστα κ.λπ. Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι είναι τεχνικά ευχερής η κατασκευή ενός μικροτσίπ που θα περιλαμβάνει ποικίλους κώδικες, οι οποίοι θα επιτρέπουν την πρόσβαση στο σύνολο των φακέλων του πολίτη. «Έτσι, για να μάθουμε τις συμπεριφορές, τις προτιμήσεις, τις συνήθειες, τα μηνύματα που έχει στείλει ή λάβει ο καθένας ή τις ασθένειές του, θα αρκούσε αυτός να περάσει από μια πύλη ελέγχου».

Εξαιτίας αυτής της «ψηφιακής διαφάνειας», ο Γκρο οδηγείται στο ανησυχητικό συμπέρασμα ότι «καθένας βρίσκεται δέσμιος του δικαστικού του παρελθόντος, του ιατρικού του ιστορικού, των καταναλωτικών του προτιμήσεων, των πολιτιστικών του συνηθειών. Είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από αυτά τα ίχνη, από τις προηγούμενες πράξεις μας, από το καθορισμένο μας προφίλ. […] Αρκεί να σκανάρουμε για να μάθουμε».

 

ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ανάλογες είναι και οι επισημάνσεις του Θεοδώρου Παπαθεοδώρου στο βιβλίο του «Επιτηρούμενη Δημοκρατία. Η ηλεκτρονική παρακολούθηση των πολιτών στην κοινωνία της διακινδύνευσης» (εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009, σελ. 117): «Η διαρκής αναζήτηση του “εσωτερικού εχθρού”, η διάχυτη υποψία για τον επικείμενο κίνδυνο, η συρρίκνωση της έννοιας της ιδιωτικότητας (privace) και η συνεχής διεύρυνση ενός υπό επιτήρηση δημόσιου χώρου προσδίδουν στην ασφάλεια μια πολεμική διάσταση και στα μέτρα αντεγκληματικής πολιτικής ένα απροσωποποιημένο ψηφιακό περιεχόμενο».

 

ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

Ο Γκρο, ήδη από το 2016, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το εφιαλτικό μέλλον που ετοιμάζεται με σατανική μεθοδικότητα: «Φοβόμαστε, λοιπόν, αυτές τις νέες τεχνικές ελέγχου, αυτόματης ταυτοποίησης, άμεσου εντοπισμού και ανιχνευσιμότητας των πράξεων, των λόγων, των μετακινήσεων. Επισείουμε το φάσμα του ολοκληρωτισμού. Ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται παντού. […] Είναι βέβαιο ότι οι νέες τεχνικές καθιστούν δυνατή τη γενικευμένη παρακολούθηση των ατόμων, η οποία μπορεί εύκολα να λάβει συγκεντρωτικές μορφές».

Με δεδομένο, επίσης, ότι «το απαραβίαστο της ατομικής ιδιοκτησίας έχει γίνει φοβερά εύθραυστο», «πολλές από τις ιδιωτικές ή προσωπικές πράξεις» μας «έχουν γίνει διαφανείς», ενώ «οι κωδικοί εισόδου και τα άλλα μέσα αναγνώρισης του χρήστη δεν μας εξασφαλίζουν στο παραμικρό», ο Γκρο διερωτάται: «Είμαι μια νίκη του Μεγάλου Αδελφού, βρισκόμαστε μπροστά σε δημοκρατίες ολοκληρωτικού τύπου;»

Για την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας το γεγονός ότι οι σύγχρονες μορφές ελέγχου είναι πολύ πιο δημοκρατικές, δικτυακές, συμμετοχικές, ιδιωτικοποιημένες:

«Αγχωμένοι γονείς, ανήσυχοι σύζυγοι, ανενδοίαστοι εργοδότες προμηθεύονται συσκευές ανίχνευσης. Είναι ενημερωμένοι καταναλωτές αυτοί που ενθουσιάζονται επειδή μπορούν να μετατρέψουν την τηλεφωνική τους συσκευή σε “συσκευή αναγνώρισης” για να ενεργοποιήσουν τους κοριούς RFID. Είναι πληροφορημένοι πολίτες αυτοί που επιχαίρουν για την πρόοδο της βιομετρίας, η οποία εμποδίζει την παραχάραξη των ταυτοτήτων».

Ο Γκρο καταλήγει: «Το ολικό προκαλεί τον φόβο της ασφάλειας ως επιτήρησης. Είναι το οργουελικό ή πανοπτικό μοντέλο της πλήρους και συνεχούς επιτήρησης των συμπεριφορών, των λόγων, των σκέψεων. Όλες οι πράξεις και οι κινήσεις μας, οι εκφράσεις και οι σκέψεις μας αναφέρονται σε μια κεντρική αρχή που εξακριβώνει την ιδεολογική τους κανονικότητα, τη συμμόρφωσή τους στις δέουσες συμπεριφορές, τη συμφωνία τους με καθορισμένους πολιτικούς στόχους: ο εφιάλτης του ολοκληρωτισμού».

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΜΑΝΤΟΣ

Αξίζει να θυμηθούμε τον σκεπτικισμό που είχε εκφράσει για την απειλή του ιδιωτικού βίου μας από την επέλαση της τεχνολογίας ο αείμνηστος καθηγητής Αστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Γεώργιος Κουμάντος σε ένα άκρως επίκαιρο άρθρο του με τίτλο «Η ηλεκτρονική απειλή (κατά του ιδιωτικού βίου)», δημοσιευμένο στο «Βήμα της Κυριακής», φύλλο της 4.11.1979 (σελ. 12). Αναρωτιόταν:

«Τι θα εμποδίσει όμως να καταγραφούν στη μνήμη του ηλεκτρονικού εγκεφάλου κι άλλα στοιχεία, τι πολιτικές σκέψεις διατύπωσα κάποτε, σε ποιες συγκεντρώσεις παρευρέθηκα, τι στάση εκράτησα σε κάποιον απεργιακό αγώνα, ποιον συνάντησα, με ποιον εμίλησα στο τηλέφωνο, τι του είπα, ποιον στραβοκοίταξα ή ποιαν εγλυκοκοίταξα;»

 

ΚΑΜΕΡΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

Δυστυχώς, οι παραπάνω προβληματισμοί αποσιωπήθηκαν από τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειο Φλωρίδη, ο οποίος, σε πρόσφατο άρθρο του με τον τίτλο «Κάμερες παντού» («Η Καθημερινή», 6.10.2024, σελ. 39), προπαγάνδισε μονόπλευρα την αρχή της ασφάλειας, γράφοντας ότι, χάρη στις κάμερες βιντεοεπιτήρησης, «ο εγκληματίας και ο παραβάτης θα αισθάνονται πλέον ζεστή την “ανάσα” της οργανωμένης πολιτείας πάνω από το κεφάλι τους», οι δε πολίτες «θα αισθάνονται πιο ασφαλείς όταν γνωρίζουν ότι υπάρχει πρόσθετη ασφάλεια “εξ ουρανού”, χάρη στη νέα τεχνολογία».

Τις «θεμιτές» αντιρρήσεις για την χρήση της νέας τεχνολογίας αντιπαρήλθε ο εν λόγω εισαγγελεύς με το γνωστό επιχείρημα: «Κανένα συνταγματικό του δικαίωμα δεν μπορεί να απολαύσει ο πολίτης, όταν φοβάται να βγει από το σπίτι του. […] Από τη σωστή χρήση της νέας τεχνολογίας θα φοβούνται μόνο οι εγκληματίες και οι παραβάτες».

Τον ίδιο ακριβώς φόβο, όμως, αισθάνονται ήδη οι πολίτες που βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους την αντιφιλελεύθερη πολιτική μιας άθλιας νεοταξίτικης κυβέρνησης (και φανατικής υποστηρίκτριας του χρεοκοπημένου δόγματος της μηδενικής ανοχής), η οποία μεταχειρίζεται κάθε πολίτη ως δυνάμει εχθρό της. Γι’ αυτό, τώρα, τα γρανάζια της Νέας Δικτατορίας δεν θα αρκούνται στο να μας παρακολουθούν μόνο με ηχητικά, αλλά θα καταφύγουν και σε οπτικά μέσα, προτάσσοντας την γνωστή, χιτλερικού τύπου, δικαιολογία ότι (και) αυτό είναι «για το καλό μας, για την ασφάλειά μας». Έτσι, θα νιώθουμε ακόμη πιο ζεστή την ανάσα του οργουελικού Κράτους (βλ. και John Gibb, «Ποιος μας παρακολουθεί;», μτφ.: Αρ. Αλαβάνου, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, 2005).

Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι από την υγειονομική δικτατορία, που είχε ως σημαία της το σύνθημα «μάσκες παντού», έχουμε ήδη περάσει στην φάση της επιτηρούμενης (ψευτο)δημοκρατίας, ακριβέστερα της «ηλεκτρονικής δικτατορίας», σημαία της οποίας δεν αποκλείεται να γίνει το σύνθημα «κάμερες παντού». Κι όταν θα αποδειχθεί ότι ούτε με την καθολική οπτικοακουστική επιτήρηση μειώθηκαν αισθητά «οι «εγκληματίες και οι παραβάτες», το επόμενο βήμα θα είναι να μας υποχρεώσουν σε τσιπάρισμα, μετατρέποντάς μας αμετακλήτως σε ζωανθρώπους – πάντοτε «για το καλό μας»!

 

*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις 21/10/2024.

 

https://www.eoneolaia.com/epitiroumeni-pseftodimokratia/