ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ : «ΔΕΥΤΕ ΙΔΩΜΕΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΕΝ ΤΑΦΩ ΚΕΙΜΕΝΗΝ» ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ

« Τω Αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την θεόσωμον ταφήν και την εις ’δου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ών της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε».

Σύμφωνα με το ιερό συναξάρι αυτήν την άγια ημέρα τιμάμε και προσκυνάμε την ταφή του Κυρίου μας και την εις Άδου Κάθοδόν Του.

Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, αφότου εξέπνευσε ο Κύριος επί του σταυρού, έπρεπε να ταφεί και μάλιστα βιαστικά, διότι όπως μας πληροφορεί ο ιερός Ευαγγελιστής οι Ιουδαίοι «ίνα μη μείνη επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω, επεί Παρασκευή ην΄ ην γαρ μεγάλη η ημέρα εκείνη του σαββάτου΄ ηρώτησαν τον Πιλάτον ίνα κατεαγώσιν αυτών τα σκέλη, και αρθώσιν» (Ιωάν.19:31). Οι στρατιώτες με χονδρές σιδερένιες βέργες τσάκισαν τα κόκαλα των δύο συσταυρωμένων ληστών, για να επιταχύνουν το θάνατό τους, διότι ακόμη δεν είχαν εκπνεύσει. «Επί τον Ιησούν ελθόντες ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, ου κατέαξαν αυτού τα σκέλη, αλλ’ εις των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε, και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ» (Ιωάν.19:33). Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος του Κυρίου υπήρξε πραγματικός, εις πείσμα όλων εκείνων των συκοφαντών, οι οποίοι συνεχίζοντες την θεομάχο έχθρα των αρχόντων του Ισραήλ, υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι δήθεν δεν πέθανε επί του σταυρού και κατά συνέπεια η ανάστασή Του ήταν ψεύτικη!

       Κοντά στο σταυρό του Κυρίου είχαν απομείνει μόνο η Θεοτόκος και οι ηρωικές γυναίκες μαθήτριές Του, οι οποίες συνέπασχαν με Αυτόν, έκλαιγαν και πενθούσαν το άδικο πάθος και το θάνατό Του. Αντίθετα οι ένδεκα μαθητές είχαν κρυφτεί για το φόβο των Ιουδαίων (Ιωάν.20:19).  Όμως ήταν αδύνατο σ’ αυτές να αναλάβουν το δύσκολο έργο της αποκαθηλώσεως και της ταφής του Χριστού. Το πιο ανυπέρβλητο εμπόδιο ήταν η αίτηση στον Πιλάτο να τους δοθεί η άδεια της ταφής.

        Το έργο αυτό ανάλαβαν οι ευσεβείς άρχοντες Ιωσήφ και Νικόδημος. «Επεί ην Παρασκευή, ο εστι προσάββατον, ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ος και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Εκείνος «εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ. Και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνη και κατέθηκεν αυτόν εν μνημείω, ο ην λελατομημένον εκ πέτρας, και προσεκύλισε λίθον επί την θύραν του μνημείου» (Μάρκ.15:43-46). Αυτή ήταν και η τελευταία πράξη του Θείου Δράματος. Ο «αχώρητος παντί» χωρά και κρύπτεται στον τάφο. Αυτός που κατοικεί στα απέραντα ουράνια κείτεται στο υγρό και σκοτεινό μνημείο. Μυστήριο μέγα!

          Η ψυχή του Κυρίου, όπως αναφέραμε στο σχόλιό μας της Μεγάλης Παρασκευής, κατέβηκε στον ’δη, όπως αναφέρει σαφέστατα ο απόστολος Πέτρος «θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι΄ εν ω και τοις εν τη φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α΄Πέτρ.3:18) και ομιλών για την Ανάσταση του Κυρίου «ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν» (Πραξ.2:31). Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος έγραψε πως ο Χριστός «κατέβη πρώτον εις τα κατώτατα μέρη της γης» (Εφεσ.4:9), σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής ότι ο ’δης βρίσκεται στα έγκατα της γης. Εκεί ο Κύριος κατά την τριήμερο παραμονή Του συνέχισε και στον κόσμο των πνευμάτων το απολυτρωτικό Του έργο. Κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας και στους απ’ αιώνος νεκρούς. Όπως στον κόσμο των ζωντανών έτσι και στον κόσμο των νεκρών υπήρξαν εκείνοι που πίστεψαν και εκείνοι που αρνήθηκαν το κήρυγμά Του. Κατά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του ανέβασε μαζί Του και όσους πίστεψαν σ’ Αυτόν.

        Σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς η κάθοδος του Κυρίου στον ’δη υπήρξε επεισοδιακή. Σε πρωτοχριστιανικό κείμενο διαβάζουμε: Όταν ο Χριστός πλησίασε στις βαριές θύρες του ’δη ακούστηκε μια γοερή φωνή «άρατε πύλας λέγουσα. Ακούσας ο ’δης εκ δευτέρου την φωνήν απεκρίθη ως δήθεν μη γινώσκων και λέγει: Τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Λέγουσιν οι άγγελοι του δεσπότου: Κύριος κραταιός και δυνατός, κύριος δυνατός εν πολέμω. Και ευθέως άμα τω λόγω τούτω αι χαλκαί πύλαι συνετρίβησαν και οι σιδηροί μοχλοί συνεσθλάσθησαν, και οι δεδεμένοι πάντες νεκροί ελύθησαν των δεσμών, και ημείς μετ’ αυτών. Και εισήλθεν ο βασιλεύς της δόξης ώσπερ άνθρωπος, και πάντα τα σκοτεινά του ’δου εφωτίσθησαν» (Evang.Nicodimi, Pars II, cap.V (XXI)3).

       Οι εντυπωσιακές αυτές σκηνές ενέπνευσαν τα μέγιστα στην θαυμάσια εικονογραφία και ιδιαίτερα την μεγαλειώδη υμνολογία του Μ. Σαββάτου. Αυτή μαζί με την υμνολογία του Πάσχα αποτελεί το αποκορύφωμα της θρησκευτικής ποιήσεως. Ο θεολογικότατος κανόνας του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου και ο περίφημος και δημοφιλής Επιτάφιος Θρήνος υμνούν το νεκρό Θεό και προαναγγέλλουν την θριαμβευτική Του ανάσταση. Ρίγη συγκινήσεως και πνευματικής τέρψεως γεμίζουν τις ψυχές των πιστών, οι οποίοι γεμίζουν ασφυκτικά τους ναούς για κλίνουν γόνυ μπροστά στον ανθοστόλιστο Επιτάφιο, να προσκυνήσουν τον Κτίστη του κόσμου, ο Οποιος «Ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο την κτίσιν ωραϊσας του παντός». Να αποσμείξουν τους «δακρυρρόους θρήνους τους» με τα μύρα της ανοιξιάτικων ανθέων και τα γλυκά μέλη των ιερών υμνολογιών. Η θεσπέσια ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου θεωρείται ως η εξόδιος ακολουθία του Κυρίου μας!

       Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας παραλλήλισαν την ταφή του Κυρίου με την ανάπαυση του Θεού κατά την εβδόμη ημέρα της Δημιουργίας (Γεν.2:3). Ο «όλβιος τάφος» είναι η κλίνη της αναπαύσεως του Υιού του Θεού, ο Οποίος κατάπαυσε από το έργο της αναδημιουργίας του ανθρώπου και την αγία αυτή ημέρα αναπαύεται.. Το θαυμάσιο δοξαστικό των αίνων του Όρθρου του Μ. Σαββάτου τονίζει εμφαντικά αυτή την παρομοίωση: «… Τούτο εστι το ευλογημένον Σάββατον΄ αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν η κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού ο μονογενής Υιός του Θεού δια της κατά τον θάνατον οικονομίας τη σαρκί σαββατίσας…».

        Ενώ η πανάγια Σάρκα του Κυρίου μας αναπαυόταν στη γη, η ψυχή Του συνέχιζε το απολυτρωτικό έργο στον ’δη. Εκεί δόθηκε η πιο αποφασιστική «μάχη» όλων των εποχών. Αναμετρήθηκε η ζωή με το θάνατο, ο παράδεισος με το άδη, ο Χριστός με το διάβολο. Από την τιτάνια αυτή πάλη νικήθηκε κατά κράτος ο διάβολος, καταπατήθηκε και κουρελιάστηκε ο θάνατος και άνοιξε διάπλατα ο παράδεισος για τους πιστούς του Χριστού. Αυτό το μεγάλο θρίαμβο αποτυπώνει θαυμάσια ένα από τα εξαίσια τροπάρια της εορτής: «Σήμερον ο άδης στένων βοά΄ Κετελήθη μου το κράτος΄ ο ποιμήν εσταυρώθη και τον Αδάμ ανέστησεν΄ ων περ εβασίλευον εστέρημαι, και ους κατέπιον ισχύσας, πάντας εξήμεσα΄ εκένωσε τους τάφους ο σταυρωθείς΄ ουκ ισχύει του θανάτου το κράτος…».

Οι ορθόδοξοι πιστοί με θλίψη στην ψυχή, με βουρκωμένα μάτια και συναισθηματική φόρτιση πλησιάζουμε στον ιερό Επιτάφιο να προσκυνήσουμε το νεκρό Κύριο και να του εναποθέσουμε λίγα ανοιξιάτικα λουλούδια. Περισσότερο θέλουμε να του εναποθέσουμε την καρδιά μας και την ελπίδα μας. Η βεβαιότητα της λαμπροφόρου Αναστάσεώς Του μας γεμίζει αισιοδοξία και ουράνια χαρά. Διότι η δική Του Ανάσταση είναι η απαρχή και της δικής μας αναστάσεως. «Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο… έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α΄Κορ.15:20,26). Αυτή είναι η πιο χαρμόσυνη αγγελία της ανθρώπινης ιστορίας, η πιο ελπιδοφόρα πίστη σε όλους τους κόσμους. Αυτή η μακάρια πίστη διώχνει μακριά μας κάθε κατήφεια. Δε μας φοβίζει πια τίποτε, διότι ό,τι και να μας συμβεί ο τελικός μας θρίαμβος είναι προδιαγεγραμμένος και η ανάστασή μας είναι προαποφασισμένη από τον Νικητή του θανάτου, τον Αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό!

Αποστολική Διακονία
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ 

ΣΩΤ ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ : "Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό πρόβλημα" ...τα διαπιστωμένα κοιτάσματα λιγνίτη σήμερα είναι της τάξεως των 10 δις τόνων, εάν υπολογίσετε 3-4 μέρη λιγνίτη μάς κάνουν 1 μέρος πετρελαίου, η πατρίδα μας είναι δυνατόν επί δεκαετίες να έχει αυτάρκεια υγρών καυσίμων από λιγνίτη

Με την παρούσα ανάρτησή μας, παρουσιάζουμε ένα άρθρο του κ. Σωτήρη Σοφιανόπουλου (ιδιοκτήτη και πρώην Διευθ. Συμβούλου της φαρμακοβιομηχανίας και οπλοβιομηχανίας ΧΡΩ.ΠΕΙ.) -για ένα σύντομο βιογραφικό του και τις δραστηριότητες της εν λόγω εταιρείας δείτε στη σημείωση 1, εδώ: ,- σχετικά με τα πετρέλαια στην Ελλάδα και το ενεργειακό πρόβλημα.

Το άρθρο του κ. Σ. Σοφιανόπουλου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος", στη στήλη "Επίκαιρα Θέματα" σε δυο συνέχειες. Το Ά μέρος. το οποίο δημοσιεύουμε σήμερα δημοσιεύτηκε στην ανωτέρω εφημερίδα στις 14 Ιουνίου 1979. Από τότε μεσολάβησαν πολλά χρόνια. Ωστόσο, παρουσιάζουμε τα άρθρα αυτά που αβίαστα μάς οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα. 

Τα βασικότερα εξ' αυτών είναι ότι: Α. στην πατρίδα μας υπήρξαν επιχειρηματίες και επιστήμονες (και όχι μόνον) οι οποίοι γνώριζαν άριστα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, τα παρακολουθούσαν και πρότειναν συνεχώς λύσεις στην πολιτική ηγεσία, δηλαδή τους εκάστοτε κυβερνώντες προκειμένου να απεμπλακούμε από τις εισαγωγές, τη συνεχή εξάρτηση και τον δανεισμό Β. οι κυβερνώντες -κατά έναν τρόπο- ανεξήγητο(;) (για κάποιον που δεν γνωρίζει την ιστορία του τόπου μας και το ότι από το 1821 και μετά ουσιαστικά το πολιτικό προσωπικό της χώρας υπήρξε, ολικώς ή μερικώς ελεγχόμενο από τις ξένες μεγάλες δυναμείς της εκάστοτε εποχής) δεν υιοθέτησαν ούτε ενίσχυσαν τις πρωτοβουλίες αυτές αλλά αντιθέτως εδίωξαν μέχρι ολοκληρωτικής καταστροφής τους επιχειρηματίες αυτούς [στην 2η παράγραφο της ανάρτησης που επισυνάπτουμε μπορείτε να βρείτε τις αντίστοιχες παραπομπές για την τεκμηρίωση των ανωτέρω ] και περιφρόνησαν το επιστημονικό δυναμικό της πατρίδας μας και Γ. είναι γεγονός ότι επιστήμονες, επιχειρηματίες και λοιποί συμπολίτες μας είχαν ενημερώσει την κοινή γνώμη, από τότε, για την αναλγησία του ελληνικού κράτους (με ευθύνη των πολιτικών και των τριών μεγάλων κομμάτων) και τον μη πατριωτικό ρόλο (επιεικής φράση) των κυβερνώντων και επομένως φέρουμε όλοι ευθύνη για το σημείο που έχουμε φθάσει σήμερα.

Παρακάτω δημοσιεύουμε το Α΄ άρθρο του κ. Σ. Σοφιανόπουλου, υπό τον τίτλο "Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό Πρόβλημα". Ο κάθε ένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Το άρθρο το έχουμε μεταφέρει σε μορφή κειμένου και έχουμε κάνει κάποιες διορθώσεις (σημεία στίξης, ορθογραφία δημοτικής γλώσσας σε κάποιες φράσεις της καθαρεύουσας κλπ). Στο τέλος του Ά άρθρου επισυνάπτουμε σε μορφή jpeg το άρθρο, όπως το έχει δημοσιεύσει ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος στον τόμο: Ντοκουμέντα τόμος 2ος, όπου περιλαμβάνει υλικό από ομιλίες του, αλληλογραφία με τους εκάστοτε κυβερνώντες, επιστολές σε αξιωματούχους δημοσίων οργανισμών κλπ.

 

Τα Πετρέλαια στην Ελλάδα και το Ενεργειακό Πρόβλημα

(1ο άρθρο)

Το θέμα πετρέλαιο, σήμερα, στον κόσμο όλο, είναι μια αφηρημένη έννοια. Θα προσπαθήσω να δώσω κάτι πιο συγκεκριμένο σ’ αυτό το θέμα και ιδιαιτέρως στην σχέση της λέξεως αυτής στην Οικονομία μας, στην Πατρίδα μας και γενικότερα μέσα στο παγκόσμιο προσκήνιο. Θα προσπαθήσω να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους εάν το πρόβλημα αυτό είναι ενός άλφα μεγέθους, όλοι μας ανεξαιρέτως, ο κάθε Έλλην, φέρει κι αυτός ένα μέρος της ευθύνης. 

Το Πετρέλαιο είναι μια πηγή ενέργειας και αυτό που ενδιαφέρει όλους δεν είναι το πετρέλαιο σαν πετρέλαιο, αλλά η ενέργεια την οποία παίρνουμε από το πετρέλαιο. Υπάρχουν πράγματι κι άλλες πηγές ενέργειας, οι οποίες είναι πιθανώς σημαντικότερες από το πετρέλαιο αλλά ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί πετρελαίου, περί γαιάνθρακα, περί ηλιακής ενέργειας ή φυσικών αερίων ένα είναι το δεδομένο: Καμία από αυτές τις πηγές ενέργειας δεν φθάνει στον άνθρωπο, δεν γίνεται δηλαδή οικονομικό δεδομένο εάν δεν υπεισέλθει η λέξη, η οποία δεν είναι λέξη αλλά πράξη: η τεχνολογία. Θα εξετάσουμε λοιπόν γιατί αυτή η τεχνολογία δεν υπάρχει στον τόπο μας και ως εκ τούτου όχι μόνο το θέμα πετρέλαιο δεν είμεθα εις θέση να αντιμετωπίσουμε, αλλά στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας του τόπου ευρισκόμεθα σε μια μεγάλη πραγματικά αδυναμία. Δεν είμεθα εις θέση να επιλύσουμε αυτά τα τεχνολογικά προβλήματα τα οποία όταν τα επιλύσουμε αυτομάτως θα έχουμε επιλύσει και το οικονομικό μας θέμα.

Ανεξαρτήτως του ποιος είναι επί θεωρητικής βάσεως εκείνος που έρχεται και φεύγει, συνήθως τόσο οι πρωθυπουργοί όσον και οι υπουργοί είναι θεωρητικοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μια συγκεχυμένη έννοια αυτών των τεχνολογικών λεπτομερειών και δίδουν ορισμένας εντολάς και κατευθύνσεις και εύχονται αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Όπως προχωρεί όμως αυτή η εντολή και η κατεύθυνση, στις κλίμακες της κρατικής μηχανής, φθάνει στο σημείο όπου κάποτε διαπιστούται ότι δεν είμεθα δυστυχώς εμείς οι Έλληνες ικανοί να επιλύσωμε το πρόβλημα και τότε ανατρέχουμε στην βοήθεια των ξένων, κάτι το οποίο στον ελληνισμό μέχρι πρότινος, και της Επαναστάσεως του 1821 δεν συνέβαινε. Στο ’21 οι Έλληνες έφτιαχναν την δική τους μπαρούτη, έφτιαχναν τα δικά τους πλοία. Αν ελέγξωμε την οικονομική μας δραστηριότητα σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι η δυνατότης μας μέσα στα οικονομικά πλαίσια, η τεχνολογική επαναλαμβάνω, είναι δυστυχώς μηδαμινή. 

Για να δούμε, όμως, τι συμβαίνει με το πετρέλαιο ανά τον κόσμο. Ακούμε όλοι τις τιμές του πετρελαίου σε δολάρια ανά βαρέλι. Αυτή, δυστυχώς, δεν είναι η πραγματική τιμή, είναι η τιμή στον τόπο φορτώσεως ενός δεξαμενοπλοίου. Από εκεί και ύστερα πρέπει να υπολογίσετε τουλάχιστον άλλο ένα βαρέλι, που είναι τα μεταφορικά και, αναλόγως της παλαιότητας του διυλιστηρίου, θα πρέπει να προσθέσετε περίπου άλλα 10-11 δολάρια ανά βαρέλι το κόστος διυλίσεως. Έχουμε δηλαδή συνολικώς, με τις νέες αποφάσεις προσφάτως των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, που θ’ ανέλθει η τιμή του πετρελαίου στα 20 δολάρια ανά βαρέλι –στη μαύρη αγορά είναι έξω, πάνω από 30 δολάρια- προσθέσατε και άλλα 10-12 δολάρια την διύλιση συν τα μεταφορικά, φθάνουμε σε ένα αριθμό που ξεπερνά τα 32, 33 δολάρια. Και επειδή στο κυβικό μέτρο έχουμε επτά βαρέλια, τα βαρέλια αυτά είναι 157 λίτρων, ευρισκόμεθα να θέλουμε περίπου 230 δολάρια ανά κυβικό μέτρο στην κάνουλα του διυλιστηρίου. Από εκεί και έπειτα είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς τα μεταφορικά, τα διάφορα άλλα έξοδα μέχρι να φθάσουν τα προϊόντα αυτά στην βιομηχανία, στα αυτοκίνητά μας, στα τρακτέρ κλπ. Αυτός ο υπολογισμός μας λέγει ότι στην παγκόσμια αγορά σήμερα το ντήζελ, διότι το ντήζελ είναι η βασική οικονομική μονάς πετρελαίου, ντηζελοκίνητα είναι τα περισσότερα, έχουμε μια τιμή της τάξεως των 15 δρχ. Εάν υπολογίσετε ότι το ντήζελ σήμερα στην Πατρίδα μας πληρώνεται από τον καταναλωτή περίπου 7 δρχ διαπιστούται ότι πριμοδοτείται το ντήζελ και μόνον 7-8 δρχ. Υπολογίστε 200.000 τόνους μηνιαίως, θα φθάσετε σε πάνω από 1 και ½ δισεκατομμύρια το οποίο βγαίνει βέβαια από τις δημόσιες επενδύσεις. Οι δημόσιες δε επενδύσεις είναι η απόρροια της φορολογίας του πολίτου. Τίθεται το ερώτημα, όποια και αν είναι η βούληση και η θέληση τόσον μιας κυβερνήσεως όσον και μιας κρατικής μηχανής να υπερπηδήσει αυτό το τεράστιο εμπόδιο, να φθάσει σε ένα καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα, ποια είναι η λύσις;

Αυτή είναι μια. Μόνοι μας εμείς οι Έλληνες να είμεθα στη θέση της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσεως, να ψάξουμε να βρούμε που εις τον ελλαδικό χώρο ευρίσκεται το πετρέλαιο, να κάνουμε μόνοι μας τις γεωτρήσεις και να βγάλουμε μόνοι μας το πετρέλαιο. Οι συμβάσεις της ΟΣΕΑΝΙΚ, δεν με ενδιαφέρει από πολιτικής πλευράς το θέμα, αλλά οι ξένες εταιρείες, ευνόητο είναι αυτό, θέλουν να πάρουν την μερίδα του λέοντος και την παίρνουν. Διότι από της άλλης πλευράς εμείς μόνον επί θεωρητικής βάσεως μπορούμε να πούμε ότι διαθέτουμε πετρέλαιο. Εάν αύριο το πρωί πουν οι Ρουμάνοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί κλπ ότι δεν μπορούν να δώσουν πετρέλαιο, εμείς αύριο το πρωί τι είμεθα εις θέσιν να κάμουμε; Για να δούμε, λοιπόν, σ’ αυτό το τεράστιο πρόβλημα το οποίο τίθεται εμπρός μας, τις ευθύνες τις έχει μόνο το πολιτικό σκέλος του τόπου μας, ανέκαθεν ομιλώ, ή ευθύνεται πολύ περισσότερο η κρατική μηχανή η οποία αυτή γνωρίζει τις λεπτομέρειες και περαιτέρω τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα, το Πολυτεχνείο μας, οι Τεχνικές Σχολές, το Πανεπιστήμιο; Ο προβληματισμός του νέου ανθρώπου για την επίλυση του προβλήματος από πού θα πηγάσει; 

Ο μαθητής, ο φοιτητής δεν είναι δυνατόν να προβληματισθεί από τον πολιτικό, αλλά από τον δάσκαλό του. Η κατεύθυνση λοιπόν στο σύνολο της αντιμετωπίσεως των οικονομικών προβλημάτων του τόπου είναι επί τελείως λανθασμένης βάσεως. Η θεωρητική αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν επιλύει τίποτε. Κάποια στιγμή πρέπει να πάμε στην πράξη. Και σήμερα η πράξη αποδεικνύει ότι ο τόπος μας, δυστυχώς, δεν είναι εις θέσιν να επιλύσει αυτά τα προβλήματα που θα του δώσει την ανεξαρτησία του την οικονομική. Ο δρόμος λοιπόν τον οποίο ακολουθούμε είναι λανθασμένος. Το απέδειξε η ιστορία των τελευταίων 150 ετών. Στην δεδομένη στιγμή λοιπόν της ενεργείας ευρισκόμεθα προ μιας καταστάσεως, όπου το σύνολο του δυτικού κόσμου στον οποίο και εμείς υπαγόμεθα, εξαρτάται από το κατά πόσον αυτοί οι οποίοι έχουν την ενέργεια θα μας την δώσουν. Και βέβαια όποιος δεν έχει ενέργεια δική του αναγκάζεται να την αγοράσει. Αλλά αυτός που την έχει, όπως είμαστε εμείς τι κάνει; Στη Ν. Αφρική σήμερα θα διατεθούν άλλα 2.800.000.000 δολάρια για την κατασκευή μιας νέας δευτέρας ομάδος (σημ.:ίσως εννοεί μονάδος) για την παραγωγή υγρών καυσίμων από κάρβουνα. Εδώ δηλαδή στην περίπτωση του αργού πετρελαίου έχουμε μια ύλη, η οποία βγαίνει από τα σπλάχνα της γης και αυτή την ύλη την πηγαίνουμε σ’ ένα διυλιστήριο και κάνουμε τις κλασματικές αποστάξεις. Οι αποστάξεις αυτές θα μας δώσουν τα διάφορα κλασματικά προϊόντα που θα χρειασθούμε. Στην περίπτωση του άνθρακος ή του λιγνίτου, όπου οι εξορύξεις είναι δυσκολότερες και δαπανηρότερες είναι ευκολότερο να δημιουργήσουμε ένα μικρότερο αντικείμενο και από αυτά να συνθέσουμε εν συνεχεία μεγαλύτερα αντικείμενα που είναι τα υγρά καύσιμα. Και αυτή η δυνατότης υπάρχει στον τόπο μας. Τα διαπιστωμένα κοιτάσματα λιγνίτου σήμερα είναι της τάξεως των 10 δις. τόνων. Εάν υπολογίσετε επί θεωρητικής βάσεως ότι 3-4 μέρη λιγνίτου μας κάνουν ένα μέρος πετρελαίου τότε έχουμε αναλογία 2,5 δις τόνων αργού πετρελαίου (1). Η Πατρίδα μας δε, είναι δυνατόν για πολλές δεκάδες χρόνια να έχει αυτάρκεια εις ενέργεια από τον λιγνίτη (2). Εάν δε εις αυτόν προσθέσετε και την ηλιακή ενέργεια και τις μη γνωστές ποσότητες πετρελαίου τότε βλέπουμε ότι επί θεωρητικής βάσεως δεν υπάρχει ενεργειακό πρόβλημα για την πατρίδα μας. Από το θεωρητικό όμως μέρος μέχρι του να είμαστε σε θέση να την έχουμε στα χέρια μας αυτήν την ενέργεια υπάρχει μεγάλος δρόμος. Και εάν ερωτήσω σήμερα που είναι η μελέτη η οποία θα αποδείξει κατά πόσον οικονομικώς συμφέρει να συνθέσουμε υγρά καύσιμα από πλευράς λιγνίτου, από όσο γνωρίζω αυτή δεν υπάρχει. Οπωσδήποτε όμως αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει τον προβληματισμό ιδιαιτέρως στους τεχνικούς της Πατρίδας μας και στα Α.Ε.Ι. Η ευθύνη λοιπόν είναι συλλογική. 

                                                                   ***

Σημειώσεις δικές μας:

Σημείωση (1):  Σε πολλές από τις δημόσιες παρεμβάσεις του ο κ. Σ. Σοφιανόπουλος είχε αναλύσει ότι η αξιοποίηση του Λιγνίτη στην πατρίδα μας δεν είναι η ενδεδειγμένη και καλύτερη δυνατή. Πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1947, ο Δ. Μπάτσης στη σπουδαία μελέτη του "Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα" αναφερόταν στην αξιοποίηση του λιγνίτη: "...σαν καύσιμο για ενέργεια, σαν καύσιμο για θέρμανση ή σαν πρώτη ύλη για παραγωγή υγρών καυσίμων και άλλων χημικών προϊόντων..." (σχετικά βλέπε εδώ)

Για να αντιληφθούμε την σπουδαιότητα του θέματος αναφέρουμε τα εξής στοιχεία: Η Ελλάδα, το 2012, εισήγαγε 20,95 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου. Δεδομένου ότι τα βεβαιωμένα αποθέματα λιγνίτη στην πατρίδα μας ανέρχονται σε 10 δις τόνους, από τα οποία μπορούμε να έχουμε υγρό καύσιμο 2,5 δις τόνους -(βλέπε ανωτέρω την ανάλυση του Σ. Σοφιανόπουλου)- συμπεραίνουμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε -επί θεωρητικής βάσεως- για 120 χρόνια, από σήμερα, να μην εισάγει πετρέλαιο και να καλύπτει τις ανάγκες της σε υγρά καύσιμα από την αξιοποίηση του εγχώριου λιγνίτη. Μπορείτε να σκεφτείτε ότι μέρος της εγχώριας ανάγκης για παραγωγή ενέργειας θα μπορούσε να καλυφθεί από την ηλιακή, αιολική ενέργεια και από την αξιοποίηση των υδάτων (όπου και σε αυτά ελάχιστα έχουν γίνει στην πατρίδα μας) καθώς και από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων της πατρίδας μας. Επομένως η προοπτική απεξάρτησης της πατρίδας μας από εισαγωγές πετρελαίου είναι απόλυτα ρεαλιστική. 

Σημείωση (2): Στο http://hellas-economy.blogspot.gr/ έχουμε ήδη παρουσιάσει, σε τρεις συνέχειες, τα όσα ο Δ. Μπάτσης πραγματεύτηκε στο σπουδαίο έργο του "Η Βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα" σχετικά με το Λιγνιτικό θέμα, βλέπε εδώ το Α΄μέρος, εδώ το Β΄ μέρος   και εδώ το Γ΄ μέρος. Στο blog μας θα ακολουθήσει κι άλλη ανάρτηση σχετικά με τους Λιγνίτες (κοιτάσματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, περιγραφή των ήδη αξιοποιούμενων κοιτασμάτων και λοιπά σχετικά στοιχεία)

*Στη φώτο βλέπετε τον Σ. Σοφιανόπουλο μπροστά από μια γεώτρηση στο Κερί Ζακύνθου τις οποίες είχε ανοίξει ο ίδιος με την εταιρεία του ΧΡΩ.ΠΕΙ. Παρ' ότι ο Σ.Σοφιανόπουλος είχε λάβει άδεια από τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή (βρισκόμαστε την περίοδο 1974-1979), ο τότε Υπ. Βιομηχανίας Μ.Έβερτ τον συλλαμβάνει για το "έγκλημά" του να παράγει αργό πετρέλαιο στην πατρίδα του. Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος δικάζεται τον Μάιο του 1979 καί αθωώνεται. Με δικαστική απόφαση, όμως, αναστέλλονται οι δύο άδειες που είχε για παραγωγή πετρελαίου.

                                                                       ***

Παρακάτω ακολουθεί το Ά μέρος του άρθρου του Σ. Σοφιανόπουλου σε jpeg:

  

 Επιμέλεια: Ξενοφών Οικονομικός (22.12.2014) ©
 

copyright 4481/2017

ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

https://hellas-economy.blogspot.com/2014/12/1979.html 

ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ - (Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου Φιλιππίδη)

Απ το βιβλίο του Γ. Τασιούδη,  Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο από Τραπεζούντος . Η Εθνική Δράσις του
Τόμος Β΄ Αθήνα 1973, σελ 375 κ.ε.

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: «Ερχονται εις έπίσκεψίν μου ό Νομάρχης Άττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος καί ό Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ έντολήν τοϋ υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη διά νά μου ειπούν ότι

«… θά παραδώσωμεν τήν πόλιν εις τους Γερμανούς».

Απήντησα ότι

« …εις τό έργον τούτο ούδεμίαν θέσιν έχει ό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Νομίζω μάλιστα ότι καί σεις οί άλλοι είσθε πολλοί. Θά έφθανε ένας κατώτερος αξιωματικός νά εϊπη εις τους Γερμανούς ότι ή πόλις δέν αμύνεται καί ότι είναι ελεύθεροι νά εισέλθουν».   

Έπέμειναν. Τότε έπανέλαβα ότι 

«Έργον τοΰ Επισκόπου είναι όχι νά ύποδουλώνη άλλα νά έλευθερώνη.   Πλην τούτου είναι ένδεχόμενον νά συμπεριφερθούν οι Γερμανοί περιφρονητικά καί νά στείλουν κανένα άνθυπολοχαγόν  νά συνεννοηθή μετά τοΰ Αρχιεπισκόπου, όπερ θά είναι έξευτελιστικόν διά τό αξίωμα τοΰ Αρχιεπισκόπου. Ενθυμούμαι ότι τό 1916, όταν ήμουν Μητροπολίτης Τραπεζοΰντος καί προσωρινώς Διοικητής τοΰ τόπου, όταν οι Ρώσοι ήρθαν  εις Τραπεζούντα ώς έλευθερωταί καί όχι ώς δουλωταί, πάλιν δέν μετέβην ό ϊδιος νά παραδώσω τήν πόλιν, αλλά έστειλα ένα άπλοΰν πολίτην μετά τοΰ Αμερικάνου Προξένου οι όποιοι εΐπον απλώς εις τους Ρώσους ότι δέν αμύνεται ή πόλις καί ότι εΐναι ελεύθεροι νά εισέλθουν. Δέν βλέπω λοιπόν τόν λόγον, διά τόν όποιον πρέπει ό Αρχιεπίσκοπος νά παραδώση τώρα τήν πόλιν εις τους Γερμανούς.  Ταύτα παρακαλώ νά διαβιβασθούν εις τόν κ. Μανιαδάκην»..

25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ : Έρχεται ό κ. Πλυτάς διά νά μου ειπη ότι διεβίβασαν όλα στόν κ. Μανιαδάκην, άλλ’ ότι ό κ. Μανιαδάκης επιμένει νά είμαι καί εγώ μεταξύ τών μελλόντων νά παραδώσουν τήν πόλιν. Εάν έχουν σκοπόν νά προσβάλουν οι Γερμανοί τόν Άρχιεπίσκοπον δύνανται νά κάμουν αυτό καί έδώ εις τήν Άρχιεπισκοπήν.

Απήντησα ότι

«υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ τού νά ύπάγη ό Αρχιεπίσκοπος εις προϋπάντησιν τών Γερμανών καί νά προσβληθή καί τού νά έλθουν  οι Γερμανοί έδώ στήν Άρχιεπισκοπή καί νά τόν προσβάλουν ή καί νά τόν φονεύσουν». 

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Ολην σχεδόν τήν νύκτα τής χθεσινής ημέρας Σαββάτου περνώ άυπνος ακουμπισμένος επάνω εις τό κρεββάτι τής Αρχιεπισκοπής.

Μουγκρίζουν οι βόμβες οι εχθρικές καί ό κρότος τών αντιαεροπορικών τηλεβόλων γίνεται όλονέν ασθενέστερος.
Προς τά έξημερώματα παύουν όλα καί στυγνή ηρεμία διαχέεται καθ’ όλην τήν πόλιν. Σηκώνομαι καί μανθάνω ότι ό εχθρός ό Γερμανός φθάνει καί ευρίσκεται μεταξύ Κηφισσιάς καί Αμπελοκήπων. […]  Εκάθησα εις τό γραφείον περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων. «Ολος ό κόσμος περιωρισμένος εις τάς οικίας του καί ή σιωπή γίνεται ακόμη στυγνοτέρα.   

‘Εν τω μεταξύ αναγγέλλεται κάποιος, όστις θέλει να μέ ϊδη κατ’ έντολήν τοϋ Δημάρχου Πλυτά.
Τόν δέχομαι καί εις έρώτησίν ποίος είναι μού απαντά ότι είναι ό διοικητής τών αυτοκινήτων τού δήμου καί ότι τώρα κάθεται πλησίον τού οδηγού τών αυτοκινήτων, τά όποια φέρουν τους Γερμανούς στρατηγούς.
Εις έρώτησίν μου τί επιθυμεί, απαντά ότι ό Δήμαρχος είπεν ότι οι Γερμανοί στρατηγοί επιθυμούν νά κατέλθω εις τόν ναόν, ϊνα παρόντων καί αυτών τελέσωμεν δοξολογίαν.

Εμβρόντητος ήκουσα τήν παραγγελίαν τού κ. Δημάρχου καί διέταξα τόν κομιστήν τής παραγγελίας νά άπέλθη αμέσως εκ τής Αρχιεπισκοπής

Του είπα «αν ό κ.Δήμαρχος έχη νά πη κάτι πρέπει νά έρχεται ό ίδιος αυτοπροσώπως».
Καί εις έρώτησιν  «τί νά είπω εις τόν κ. Δήμαρχον;»  απήντησα:
«νά πης ότι σέ έδιωξα».

Ήταν ή ώρα περίπου δέκα προ μεσημβρίας. Μετά δύο ώρας έρχεται είς γραμματεύς τοϋ Δημαρχείου καί μου λέγει ότι ό Γερμανός Στρατηγός ερωτά ποίαν ώραν δύναται νά μέ έπισκεφθή εις τήν Μητρόπολιν. (Φαίνεται ότι ή δοθείσα άπάντησίς μου τόν έσυνέτισε καί παρητήθη τής δοξολογίας). Απήντησα ότι δύναται νά έλθη εις τάς 4 μετά μεσημβρίαν.    

Ό βοηθός Επίσκοπός μου άγιος Ταλαντίου αδιαθετών δέν προσήλθεν εις τοιαύτην κρίσιμον ήμέραν εις τήν Άρχιεπισκοπήν. Παρίσταται μόνον ό Πρωτοσύγκελος Γερβάσιος, ό άρχιδιάκονος, όν έκάλεσα έκ τού ναού όπου θά έκήρυττε, καί ό ιδιαίτερός μου, Πολυζώνης.
Δίδω έντολήν νά τηλεφωνηθή εις τόν ‘Επίσκοπον νά συνέλθη καί νά έλθη αμέσως, όπερ καί έγένετο.   

Περί τήν 4ην μ. μ. έρχεται ό στρατηγός Stumme (τού Δευτέρου Σώματος Στρατού) συνοδευόμενος από τόν Kleim, Στρατιωτικόν Άκόλουθον της Γερμανικής Πρεσβείας, (Γερμανολεβαντϊνον εκ Σμύρνης, όστις επί τέσσαρα έτη κατεσκόπευε την Ελλάδα καί τόν Έλληνικόν στρατόν), καί άπό τόν νεοδιορισθέντα Γερμανόν Φρούραρχον Αθηνών. Τους υποδέχομαι εντός τού Συνοδικού μέ άθυμίαν καί κατήφεια. Πώς νά αρχίσω τήν συνομιλίαν;

«Φαίνεσθε» τού λέω, «κουρασμένος»

«Ναί άπαντα. Βρήκαμε γεφύρας καί δρόμους κατεστραμμένους. Τά κατέστρεψαν οι  Άγγλοι. Ποίος θά τά επανορθώση; Οι Άγγλοι οφείλουν νά πληρώσουν»
«Θά πληρώση όποιος νικηθή», λέγω.
«Κατά τήν διαδρομήν ημών διά τής Ελλάδος μέ εύχαρίστησιν παρετήρησα ότι πολλοί ομιλούν γερμανικά».
«Ναί, τού εΐπα, ύπήρχον πολλοί, οίτινες ήσαν θαυμασταί τού γερμανικού πολιτισμού, άλλ’ άφ’ ότου έκήρυξεν ή Γερμανία τόν πόλεμον κατά τής Ελλάδος θά έμειναν ολίγοι ή κανείς. Πράγματι έχει λυπήσει πολύ τόν έλληνικόν λαόν, διότι ή Γερμανία άναιτίως έκήρυξε τόν πόλεμον κατά τής Ελλάδος.  Διατί τόν έκήρυξαν ; »
«Αυτά , άπαντα ο Γερμανός Στρατηγός,  είναι ζητήματα πολιτικής.» 

(Και άλλαξε κουβέντα)

«Εις τόν δρόμον», λέγει,  «μας  έρραιναν μέ άνθη».
«Αυτοί, τού απαντώ, βεβαίως δέν ήσαν Έλληνες». 

Και συνέχισα

«Επείγει, τω λέγω, τό ζήτημα τού επισιτισμού τού τόπου».
«Θά έλθη, απαντά,  προσεχώς ιδιαιτέρα επιτροπή επισιτισμού τού τόπου».
«Καί τώρα, τού λέγω, πού θά υπάγετε;»
«Όπου διατάξει ό Φύρερ, απαντά,  διότι ημείς δέν κάμνομεν τίποτε εκτός εκείνου τό  οποίον διατάσσει ό  Φύρερ» 

Καί όταν εσηκώθη ό Στρατηγός νά μέ άποχαιρετήση προσέθεσα:

«Προσέξατε, Στρατηγέ μου, νά μή τραυματίσητε τήν ύπερηφάνειαν τού ελληνικού λαού». 

Ανεχώρησε καί αυτός καί ή συνοδεία του. Απεχώρησα εις τό σπίτι μου τεθλιμμένος, έπεσα εις τό κρεββάτι καί έκλαυσα πικρότατα. 

29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ….Προς το εσπέρας, έρχεται εις επίσκεψίν μου ο κ. Πλάτων Χατζημιχάλης Επίτροπος του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως Πλάκας. Και μου αναγγέλλει ότι εσχηματίσθη κυβέρνησις υπό τον Τσολάκογλου και ότι αυτός  ανέλαβε το Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας….  και υπέγραψε Συμβόλαιο με τους Γερμανούς.    

Του απήντησα ότι λυπούμαι πολύ, διότι διά Συμβολαίου και εντολή των Γρρμανών σχηματίζεται κυβέρνησις και ιδίως διότι μετέχει ο κ. Χατζημιχάλης  τον οποίον εθεώρουν τίμιον Έλληνα.

«Και τι ηθέλατε να κάμωμεν ; Να αφήσωμεν να μας κυβερνήσουν οι Γκαουλάιτερ;»
Του απαντώ «Ναι, διότι με τους Γκαουλάιτερ οι Γερμανοί θα κάμουν κακόν μικρότερον…. Θα φέρετε μόνον τας ευθύνας χωρίς να μπορέσητε να κάμετε το ελάχιστον καλόν εις τον λαόν»
«Εμείς υπεγράψαμε και η κυβέρνησις εσχηματίσθη. Αύριον ορκίζεται  Και παρακαλεί να έλθετε να μας ορκίσητε αύριον το πρωί η ώρα 9»    

Του απαντώ :

«Η Εθνική Κυβέρνησις την οποία ώρκισα εξακολουθεί να υφίσταται και να  συνεχίζει τον πόλεμον. Άλλην Κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω. Πλην τούτου δεν γνωρίζω τι εγράφη και υπεγράφη στο συμβόλαιο μετά των Γερμανών …Εις τοιαύτας δε υπόπτους και αντεθνικάς ενεργείας δεν είναι δυνατόν να δώση η Εκκλησία τον όρκον και την ευλογίαν της, Η Εκκλησία πρέπει να μένη μακράν από τοιαύτα πράγματα»…

 

ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ

Της Ευαγγελίας Κ. Λάππα

Εθνάρχης είναι ο ηγέτης, ο ΕΝΑΣ, αυτός που οδηγεί το ΕΘΝΟΣ με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και με βάση τα ιδανικά της ΠΙΣΤΕΩΣ¹ και της ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Φροντίζει², με τον ίδιο ζήλο και αυταπάρνηση, όχι μόνο τους Έλληνες που ζουν μέσα στα όρια του Ελληνικού κράτους, αλλά και τους απόδημους και τους αλύτρωτους.

Ο Εθνάρχης δεν υπακούει σε ξένα συμφέροντα παρά μόνον στη φωνή της Ελλάδος. Πάνω κι απ’ τις συμμαχίες και τις διπλωματικές σχέσεις, βάζει το εθνικό συμφέρον, το οποίο απαιτεί εθνική ενότητα³, αλλά και γενναίες, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε «δυσάρεστες», αποφάσεις. Δεν δίνει ποτέ το κίνητρο να διχαστούν οι Έλληνες σε διάφορες αντίπαλες παρατάξεις, κάτι που δεν επιθυμεί για κανέναν απολύτως λόγο. Δεν θα πει, ούτε καν θα μπει στη διαδικασία να σκεφτεί, προδοτικές φράσεις όπως «η Κύπρος, ο Πόντος ή άλλες αλύτρωτες πατρίδες, κείτονται μακράν». Δεν είναι απαραίτητο κριτήριο υπέρ του, η ένδειά του ή και το καταπονημένο από πολέμους σώμα του.Μπορεί, κάποιος να ξόδεψε όλη του την περιουσία και να πλήγωσε το σώμα του πολεμώντας σε εμφυλίους που ο ίδιος ή και οι ομοϊδεάτες του δημιούργησαν.Δεν είναι αναγκαίο να χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερης ευφυΐας -τ’ οποίο βέβαια θα ήταν το ιδανικό- αλλά το σημαντικότερο χάρισμά του θα πρέπει να είναι η απόλυτα επιτυχημένη επιλογή των συνεργατών του, προφανώς μακράν από ύποπτες ισορροπίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα ή έξωθεν εντολές.

Άγιος Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (912 – 11 Δεκεμβρίου 969)

Σε δύσκολες στιγμές δεν λιποτακτεί, ούτε κι όταν θίγεται ο ίδιος, αλλά συμπάσχει με τον Ελληνικό λαό, του συμπαραστέκεται και τον βοηθά να διαβεί τα εμπόδια που του παρουσιάζονται.Πάντα βγαίνει μπροστά και πολεμά τους εχθρούς, όποιοι και να είναι. Αναλαμβάνει το βάρος στις ήττες, δίχως να φοβάται τις προσωπικές γι’ αυτόν επιπτώσεις⁴. Δεν προκαλεί- προσκαλεί ξένους με στόχο την ικανοποίηση κανενός, μα κανενός, προσωπικού του συμφέροντος, το οποίο ουδέποτε υπολογίζει. Γι’ αυτό και πολλές φορές θυσιάζεται⁵ για την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Πράττει τα πάντα με σκοπό η Ελλάδα να εξασφαλίσει τη μνήμη του ένδοξου παρελθόντος της.Να υψωθεί στα μάτια του κόσμου και φυσικά να ελευθερώσει τις αλύτρωτες πατρίδες. Τιμά, σέβεται και δοξάζει αυτούς που προσέφεραν στην ΠΑΤΡΙΔΑ, όσους έβαλαν έστω ένα μικρό λιθαράκι για να οδηγηθεί στη δόξα. Δεν τους μειώνει, ούτε τους ζηλοφθονεί, αλλά αντιθέτως τους επαινεί, προσπαθεί όσο μπορεί να τους μιμηθεί⁶ και να τους αξιοποιεί προς χάριν του εθνικού συμφέροντος αλλά και ως κοινωνικά πρότυπα.

Διαφυλάττει, ως κόρη οφθαλμού, την ορθή Πίστη, την Ιστορία, την Παιδεία, τα ήθη και τα έθιμα της Πατρίδος. Πολεμά και συντρίβει καθέναν που προσπαθεί να τα αλλοιώσει ή να τα υπονομεύσει, είτε αυτός προέρχεται από το εσωτερικό της χώρας είτε από το εξωτερικό.⁷Ενισχύει την νεότητα τροφοδοτώντας την, με τα ιερά ιδανικά της Πίστης και της Πατρίδας.⁸ Αισθάνεται κάθε ελληνόπουλο σαν δικό του παιδί.

Αλέξανδρος Γ’ ο Μακεδών ή Αλέξανδρος ο Μέγας (20 Ιουλίου  356 π.Χ. – 10 Ιουνίου 323 π.Χ.)

 Η Ελλάδα χρωστάει την ύπαρξή της και τη δόξα της στους Εθνάρχες της, οι οποίοι αφιέρωσαν- παρέδωσαν- θυσίασαν τη ζωή τους σε αυτή. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε ο μεγάλοςφιλέλληνας και ευεργέτηςτης Ελλάδος Εϋνάρδος⁹για τον Εθνάρχη Καποδίστρια, ότι«Το λέγω με διπλήν θλίψιν,ο κακούργος όστιςεδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του». Γι’ αυτό το λόγο ο κάθε Εθνάρχης, μ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα πάθη του, που έχει άλλωστε και κάθε άνθρωπος,

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΤΟΣ,ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ¹⁰, ΝΑ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ.

Αφιερώνω, το παρακάτω ποίημα, σ’ όλους τους Εθνάρχες, που φλεγόμενοι από τα ιδανικά της ΠΙΣΤΕΩΣ και της ΠΑΤΡΙΔΟΣ κυβέρνησαν και δόξασαν την Ελλάδα μας, από τα πανάρχαια χρόνια ως και τη σύγχρονη εποχή.

Εθνάρχες

Ω Εθνάρχες, ανδρείοι οδηγοί¹¹, ανιδιοτελείς
Πάντα στης Ελλάδος τα καλέσματα συνεπείς.
Είχατε με Πίστηκαι Πατρίδα¹² γαλουχηθεί
είχατε τη συνείδηση σας Ελληνική.

***

Στόχος σας ήταν οι Έλληνες να μη χαθούν,
το ένδοξο τους παρελθόν να θυμηθούν,
όλοι τους στο ιερό το καθήκον να ενωθούν
και στου κόσμου τα μάτια να υψωθούν.

***

Πίστη και Πατρίδα είχατε για ιδανικά¹³
που διναν πάντα στις ψυχές σας φτερά.
Αν δεν σας σταματούσαν χιλιάδες θεριά,
φέρνατε στην Ελλάδα¹⁴ λευτεριά.

***

Δεν υπηρετήσατε ποτέ ξένες προσταγές,
σ’ απειλές δεν  ενδώσατε και προτάσεις δολερές.
Πίστεως και Πατρίδος υπηρέτες πιστοί
του Έθνους μας ήσασταν οι αγνοί αρχηγοί.

***

Ποτέ δεν ανεχτήκατε σεις στρατό  βαρβαρικό
να εισβάλει σε χώμα ιερό, ελληνικό.
Πάντα πολεμούσατε της Πατρίδας τους εχθρούς.
Τη λιποταξία δεν τη χωρούσε ο δικός σας νους.

***

Πίστη και Πατρίδα είχατε για ιδανικά
που διναν πάντα στις ψυχές σας φτερά.
Αν δεν σας σταματούσαν χιλιάδες θεριά,
φέρνατε στην Ελλάδα λευτεριά.

***

Ποτέ δεν λογίσατε συμφέρον ατομικό.
Σε δύσκολες στιγμές συμπασχήσατε με το λαό,
τον βοηθήσατε μ’ όλη σας τη ψυχή
κάθε ‘μπόδιο μαζί σας να υπερβεί.

***

Θέλατε την Ελλάδα μεγάλη, τρανή
διότι η ζωή σας ήταν δική της ζωή
Και προ μιας κρίσιμης γιατ’  Έθνος στιγμής
θυσία μεγάλη γινόσασταν οι ίδιοι σεις.

***

Πίστη και Πατρίδα είχατε για ιδανικά
πουδιναν πάντα στις ψυχές σας φτερά.
Αν δεν σας σταματούσαν χιλιάδες  θεριά,
φέρνατε στην Ελλάδα λευτεριά.

***

Η Λευτερία πηγάζει εκ Πίστεως και Πατρίδος¹⁵
θέλει λεβεντιά, ενότητα, θυσία και ήθος.
Σέβας, τιμή και δόξα σε καθ’ Εθνάρχη,
χάρη σ’ αυτόν η ΕΛΛΑΣ ακόμα υπάρχει.

Ευαγγελία Κ. Λάππα
25 Ιουνίου 2022

 Κλείνοντας, επειδή στη μακραίωνη Ιστορία μας, εμφανίστηκαν κάποιοι που «ατυχώς» ή ψευδώς ονομάστηκαν εθνάρχες, αυτό δε σημαίνει ότι ο όρος «εθνάρχης» έχει χάσει την πραγματική του σημασία και αξία, ότι έχει ατονήσει. Πρέπει να αποδίδεται σε αυτούς που πραγματικά τον αξίζουν, με παιάνες και ύμνους.

___________________

1. i.«Η Χριστιανική Ελλάς αξιοί να κυβερνάται από χριστιανούς κυβερνήτας, εγκλείοντας εις τα στήθη των την θαυματουργόν πίστιν ενός Κανάρη!»π. Αυγουστίνος Καντιώτης, 1907 – 2010

ii.«Ένας λαός εξαφανίζεται όταν χάσει την ταυτότητά του, δηλαδή ιστορία, γλώσσα και για μας τους Έλληνες την Ορθοδοξία».Αρχιμ. Αθανάσιος Μυτιληναίος, 1927 – 2006.

iii.«Έθνη χωρίς θρησκείαν και ηθικήν είναι παλιόψαθες των εθνών. Αν ο Θεός δεν βοηθάει μάταιος κάθε κόπος και κάθε ανθρώπινη σοφία»Στρατηγός Μακρυγιάννης (Τριανταφύλλου), 1797 – 1864

2. «Ὁ ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε τῷ αὐτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι, ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ.» (Ο αληθινός άρχοντας δεν γεννήθηκε για να στοχεύει στο δικό του συμφέρον, αλλά στο συμφέρον αυτού τον οποίο κυβερνά).Πλάτων, 427–347 π.Χ [Πολιτεία 347d]

3.«Αν έχετε αρετή και ομόνοια, θα ευλογήσει ο Θεός τα έργα σας και θα σας φωτίσει στο καλό και θα σας σώσει» Στρατηγός Μακρυγιάννης (Τριανταφύλλου), 1797 – 1864

4.«Ἀπέκαμα! Ἀλλ’ ὅμωςθὰ παραμείνω στὴ χαλάστρα, μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ζωῆς μου καὶ ἃς κινδυνεύσω νὰ χαθῶ…» Ιωάννης Καποδίστριας, 1776–1831.

5.«Εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ ἄρωτὸν οὐρανόθεν ἐπικαταβαίνοντά μου σταυρὸν» Ιωάννης Καποδίστριας, 1776–1831.

6.«Οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν τὸ τοῦ Μιλτιάδου τρόπαιον» Θεμιστοκλής, 527– 459 π.Χ.

7.«Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάνουν…» Στρατηγός Μακρυγιάννης

8.«Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν».Στρατηγός Μακρυγιάννης

9. Εϋνάρδος Ιωάννης Γαβριήλ (EynardJean-Gabriel 1775-1863) Γάλλος τραπεζίτης και θερμός φιλέλληνας. Διακρίθηκε στην υπεράσπιση της Λυών το 1793 και σύντομα έγινε διάσημος στους ηγετικούς ευρωπαϊκούς κύκλους για τις οικονομικές του γνώσεις και την περιουσία του. Πήρε μέρος στο Συνέδριο της Βιέννης το 1814, εκπροσωπώντας την Ελβετία και εγκαταστάθηκε στη Γενεύη. Εκεί γνώρισε και τον Καποδίστρια, με τον οποίο έκτοτε συνδέθηκε φιλικά. Ο Εϋνάρδος (Ζαν-Γκαμπριέλ Εϊνάρ) υπήρξε φιλέλληνας με έντονη δράση, καθώς τέθηκε επικεφαλής του φιλελληνικού κομιτάτου στη Γενεύη. Η σημαντικότερη προσφορά του Εϋνάρδου στον εθνικό αγώνα υπήρξε η συμβολή του στη σύναψη δανείων του νέου ελληνικού κράτους με οικονομικούς κύκλους στο Λονδίνο και το Παρίσι, καθώς και η πρωτοβουλία του για οργάνωση εράνων, με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της Επανάστασης. Το 1827 ανακηρύχθηκε επίτιμος πολίτης της Ελλάδας, σχεδίασε την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας, της οποίας υπήρξε επίτιμος διοικητής μετά την ίδρυσή της το 1841, ενώ χορήγησε το 1847 πενήντα χιλιάδες φράγκα για ικανοποίηση απαιτήσεων της Αγγλίας από το δάνειο του 1832. (Πηγή: Γεράσιμος Νοταράς, Ζήσιμος Συνοδινός | ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ | http://www.ioannis-kapodistrias.gr/2013/02/eynard-jean-gabriel-28-1775-5-1863.html)

10 «Ἀγαθοὺς τίμα» Περίανδρος ο Κορίνθιος, 667–587 π.Χ.

11. Οδηγοί του Έθνους.

i.«Όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται διά την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους^. και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζονται  εις το καλό της πατρίδος τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας».Στρατηγός Μακρυγιάννης

ii.«ἔν καλὸν ἀπλῶς καὶ δίκαιον ἐστίν. τὸ τῆς πατρίδος συμφέρον» Πλούταρχος, 46–119 μ.Χ. [Αλκιβιάδου βίος]

12. i.«Όποιος αγαπά αληθινά το Χριστό, αγαπά βαθειά και την πατρίδα, αυτά τα δύο πάνε μαζί». Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης, 1924 – 1994.

ii.«Ὁ ἱερὸς τὴ πατρίδος ἔρως ἐμφωλεύει εἰς τὴν Καρδίαν, καὶ ἡ Καρδία δὲν γηράσκει ποτὲ.» Ρήγας Φεραίος, 1757–1798.

13.i.«Πίστις και Πατρίς να είναι πολύτιμα ιδανικά, χάριν των οποίων αξίζει να ζει κανείς και ν’ αποθνήσκει» π. Αυγουστίνος Καντιώτης, 1907 – 2010

ii.«Γλυκύτερον πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία»Στρατηγός Μακρυγιάννης

iii.«Δεν ζει χωρίς πατρίδα η ψυχή του ανθρώπου»Κωστής Παλαμάς, 1859 – 1943.

14. Δεν εννοείται εδώ μόνο το Ελληνικό κράτος αλλά και όλες οι αλύτρωτες πατρίδες που και αυτές είναι Ελλάδα.

15. i.«Τῇ ἐλευθερίᾳ ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5, 1)

ii.«Το Ελληνικό έθνος δεν διεσώθη ειμή διά της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας».Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, (1815 – 1891).

iii.«Οι Έλληνες, ηνωμένοι δια της εις Χριστόν και εις την Αγίαν του Εκκλησίανσταθεράςπίστεώς των…, υποστάντες την οθωμανικήν δυναστείαν, υπό μόνην την σκέπην της Εκκλησίας των διεσώθησαν» Ιωάννης Καποδίστριας, 1776–1831.

 

ΑΒΕΡΩΦ

ΕΤΣΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ Η ΑΓΚΥΡΑ ΤΟ ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ! - Βαφτίζει «εκπαιδευτικές» τις στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο κατά τους θερινούς μήνες, εισβάλλοντας στον εθνικό εναέριο χώρο μας

Της Κύρας Αδάμ

Με διαφορά μόλις ολίγων εικοσιτετραώρων, η Τουρκία παρουσίασε την ολιστική πολιτική που επιφυλάσσει στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να σέρνεται πίσω από τη φρούδα ελπίδα ότι η Αγκυρα έχει αλλάξει και τηρεί την ελληνική προϋπόθεση αποκλιμάκωσης της έντασης, προκειμένου να ξεκινήσει «ο σοβαρός διμερής διάλογος» στον οποίο συμφωνούν και οι δυο πλευρές.

Οι δύο υπουργοί Αμυνας, που συναντήθηκαν προσφάτως -ύστερα από πρόταση του Τούρκου ΥΕΘΑ Ακάρ– συμφώνησαν να επεκτείνουν κατά έναν μήνα τη χρονική περίοδο εφαρμογής (Ιούλιο – Αύγουστο) του μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ του 1988 και της συμφωνίας Μπακογιάννη – Γκιουλ του 2006 για επέκτασή του κατά έναν μήνα (15 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου).

Η κίνηση του Ακάρ επικροτήθηκε θερμά από την ελληνική κυβέρνηση, διότι εξυπηρετεί την προεκλογική ανάγκη της για «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο κατά την προεκλογική περίοδο, και ειδικά για την απαραίτητη ησυχία στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η εκλογική διαδικασία στην Τουρκία και ο κίνδυνος «τυχαίου ατυχήματος», καταστροφικού για τη Ελλάδα, θα μπορούσε να εμφανιστεί εκ νέου.

Στην πραγματικότητα, η επέκταση του μνημονίου, πιθανότατα από την 1η Ιουνίου έως το τέλος Σεπτεμβρίου, ή ακόμα και η απλή εφαρμογή του ισχύοντος μνημονίου (15 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου) ουδεμία μεταβολή προθέσεων συνιστά για την Τουρκία, και τούτο διότι δεν εμποδίζει την Αγκυρα να κάνει ό,τι θέλει στο Αιγαίο και ταυτόχρονα να τηρεί τυπικά τις υποχρεώσεις της απέναντι στο μνημόνιο, όπως ακριβώς κάνει όλες αυτές τις δεκαετίες από το 1988.

Το μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ αναφέρει επακριβώς ότι «στη διεθνή θάλασσα και στον διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου δεν θα εκτελούνται ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΕΚΔΟΣΗ ΝΟΤΑΜ κατά τους θερινούς μήνες και κατά τις κύριες θρησκευτικές και εθνικές εορτές». Η εφαρμογή του μνημονίου απαγορεύει στην Τουρκία να διενεργεί ασκήσεις στη διεθνή θάλασσα και στον διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου. Καθ’ όμοιο τρόπο, όμως, απαγορεύει και στην Ελλάδα να διενεργεί εθνικές ασκήσεις, ακόμα και έξω από την… Υδρα. Και τούτο διότι στα νησιά, επειδή η έκτασή τους είναι μικρή, δεν μπορεί να σχεδιαστεί αεροναυτική άσκηση η οποία δεν θα περιλαμβάνει και διεθνή εναέριο χώρο, παρά μόνο εθνικό εναέριο χώρο. Εξαίρεση αποτελεί η Κρήτη.

Από το 1988 η Τουρκία, ανεξαρτήτως της κυβέρνησής της και παρότι εφαρμόζει τυπικά το γράμμα του μνημονίου, εξακολουθεί -ή, καλύτερα, έχει το ελεύθερο- να χρησιμοποιεί χωρίς περιορισμούς τον διεθνή εναέριο χώρο και τη διεθνή θάλασσα του Αιγαίου για στρατιωτικές επιχειρήσεις της. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται την εγγενή αδυναμία του μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ και Μπακογιάννη – Γκιουλ, που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στην απαγόρευση να εκτελούνται εθνικές ΑΣΚΗΣΕΙΣ οι οποίες απαιτούν έκδοση ΝΟΤΑΜ. Δι’ αυτού του τρόπου το μνημόνιο έχει αφήσει δύο ορθάνοιχτα παράθυρα:

1. σε ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ της Τουρκίας στο Αιγαίο, οι οποίες δεν απαιτούν την έκδοση ΝΟΤΑΜ, ούτε κατάθεση σχεδίων πτήσης.
2. στο να κάνει η Τουρκία διμερείς ή πολυεθνικές εκπαιδευτικές ασκήσεις στο Αιγαίο (σύμφωνα με το εγχειρίδιο ορισμών του ΝΑΤΟ, η διαφορά μεταξύ εκπαίδευσης και άσκησης είναι ότι η εκπαίδευση είναι η διδασκαλία εκμάθησης της τεχνικής υλοποίησης μιας ενέργειας με ασφαλή διαδικασία και άσκηση είναι η πρακτική εφαρμογή της εκπαίδευσης).

Ετσι η Τουρκία κατ’ εξακολούθηση βαφτίζει «εκπαιδευτικές» τις κανονικές στρατιωτικές ασκήσεις της στο Αιγαίο τους θερινούς μήνες, και μάλιστα παραβιάζοντας ασυστόλως τον εθνικό εναέριο χώρο και καταλαμβάνοντας εθνική κυριαρχία με συνεχείς υπερπτήσεις κυρίως πάνω από τις βραχονησίδες στο Αιγαίο. Η πάγια απάντηση της Αγκυρας στα ελληνικά διαβήματα για παραβίαση του μνημονίου είναι ότι «η Τουρκία δεν παραβιάζει το μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ, διότι τα τουρκικά αεροσκάφη δεν εκτελούν άσκηση με έκδοση ΝΟΤΑΜ, κάτι που απαγορεύει το μνημόνιο, αλλά εκπαιδευτικές πτήσεις (training flights), για τις οποίες δεν υπάρχει απαγόρευση στο μνημόνιο».

Η Ελλάδα «σκοντάφτει» στη Συνθήκη των Παρισίων

Καθ’ όμοιο τρόπο και η Ελλάδα μπορεί να βαφτίζει «εκπαιδευτικές» τις στρατιωτικές ασκήσεις της στο Αιγαίο τους θερινούς μήνες. Η Ελλάδα όμως έχει ένα πρόσθετο μόνιμο εμπόδιο (και όχι η Τουρκία), καθώς η Συνθήκη των Παρισίων απαγορεύει «στρατιωτική εκπαίδευση πάσας μορφής» στα Δωδεκάνησα, ενώ δεν απαγορεύει ασκήσεις.

Η κυβέρνηση Ερντογάν με ευκολία και «γαλαντομία» συμφώνησε στη χρονική παράταση του μνημονίου φέτος το καλοκαίρι, διότι αυτή ουδόλως ανατρέπει την επικίνδυνη στρατιωτική δραστηριότητά της στο Αιγαίο, και παράλληλα παίρνει τα εύσημα της αφελούς ελληνικής κυβέρνησης για «μηδενική πτητική δραστηριότητα στο Αιγαίο».

Είναι άγνωστο γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη εθελοτυφλεί πεισματικά και εμμονικά απέναντι στα τουρκικά στρατιωτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη UAVs και δίνει συνεχές συγχωροχάρτι στην Αγκυρα, η οποία απτόητη εξακολουθεί από τις αρχές του χρόνου να οργώνει με ελάχιστο κόστος καθημερινώς και παρανόμως όλο το Αιγαίο με UAVs, με συνεχείς και προκλητικές παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας πάνω από τις βραχονησίδες κυρίως.

Τα UAVs δεν περιλαμβάνονται στο μνημόνιο

Η Τουρκία εκμεταλλεύεται απολύτως το γεγονός ότι τα UAVs (τεχνολογία που δεν υπήρχε το 1988) δεν περιλαμβάνονται στο μνημόνιο – γι’ αυτό οι τουρκικές πτήσεις και οι στρατιωτικές ασκήσεις με UAVs στο Αιγαίο είναι απολύτως επικίνδυνες και απειλητικές εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων στο Αιγαίο, διότι ούτε έκδοση διεθνούς αγγελίας ούτε κατάθεση σχεδίου πτήσης απαιτούν, ενώ μπορούν ανενόχλητα να πετούν ανά πάσα στιγμή πάνω από την ελληνική κυριαρχία βραχονησίδων, χωρίς τις περισσότερες φορές να γίνονται αντιληπτά από το Σύστημα Αεροπορικού Ελέγχου (ΣΑΕ), ώστε να αναχαιτιστούν.

Ο κίνδυνος άνευ όρων παράδοσης του Αιγαίου στα τουρκικά στρατιωτικά UAVs μεγεθύνεται από το γεγονός ότι το πρώτο τουρκικό ημιαεροπλανοφόρο(;) ANADOLU θα μπορεί από εδώ και πέρα να σουλατσάρει στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου και της Μεσογείου φορτωμένο με 65 περίπου UAVs, τα οποία θα μπορούν να επιχειρούν ανενόχλητα και ανεξέλεγκτα όποτε θέλουν στο Αιγαίο εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας, είτε ως κατασκοπευτικά είτε ως επιθετικά ή ως καμικάζι.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και το σύνολο της αντιπολίτευσης μοιάζουν κολλημένες σε… καθυστερημένες τεχνολογίες, θεωρώντας ότι η ηρεμία στο Αιγαίο εξαρτάται μόνο από τον αριθμό των τουρκικών αεροσκαφών που -δεν- θα πετούν στο Αιγαίο. Και αρνούνται αφελώς και πεισματικά να αντιληφθούν ότι η Τουρκία έχει… ανέβει πίστα στο Αιγαίο, και με ελάχιστο κόστος και συγκράτηση-οικονομία δυνάμεων μπορεί να επιφέρει το ίδιο σοβαρό πλήγμα σε ελληνικούς στόχους με τα UAVs της.

Οι Ελληνες πολιτικοί θεωρούν «της πλάκας» το σοβαρό επεισόδιο στο Καστελόριζο, με τη ρίψη από «αόρατο» στρατιωτικό UAV 110 κιλών κόκκινης μπογιάς πάνω στην ελληνική σημαία στο νησί. Περιττό να αναφερθεί ότι τα 110 κιλά μπογιάς μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν με εκρηκτικά.

Το πόσο έντιμη ήταν η πρόταση του Ακάρ για μορατόριουμ φαίνεται από το ότι η Τουρκία έχει εκδώσει 5 παράνομες αγγελίες μέσα στο FIR Αθηνών για εκτέλεση αεροναυτικών ασκήσεων με πυρά που καταλαμβάνουν ελληνική κυριαρχία (Σαμοθράκη, Λήμνος, Μελαμπιοί, Χταπόδια, Καλόγεροι κ.λπ.), τις οποίες δεν έχει αναστείλει, αλλά διατηρεί σε ισχύ.

Η κυβέρνηση Ερντογάν πιέζει σε λύση-πακέτο μετά τις εκλογές

Προτού καν οριστικοποιηθεί η επίπλαστη «ηρεμία» στο Αιγαίο, με την πιθανή επέκταση του μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ τους τέσσερις καλοκαιρινούς μήνες, ο Τσαβούσογλου επανήλθε δριμύτερος στην απαίτηση να λυθούν «πακέτο» όλα τα θέματα που έχει θέσει επισήμως στο τραπέζι των συνομιλιών η Τουρκία εδώ και 48 χρόνια, κατονομάζοντας ως μέσο λύσης το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Σε αντίθετη περίπτωση άφησε εντελώς ανοιχτή την πιθανότητα ελληνοτουρκικής σύγκρουσης ή και «τυχαίου ατυχήματος» που θα οδηγήσει σε σύγκρουση.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προς στιγμήν εμφανίστηκε έκπληκτη για την υπαναχώρηση της Τουρκίας από το «παράθυρο ευκαιρίας» και οχυρώθηκε πίσω από τη θέση ότι δεν διαπραγματεύεται θέματα εθνικής κυριαρχίας.

Ωστόσο Αγκυρα και Αθήνα συμφωνούν ότι οι διαδικασίες των διερευνητικών συνομιλιών δεν έχουν αποδώσει ύστερα από 64 γύρους. Ο Ελληνας ΥΠΕΞ στις πρόσφατες συνεντεύξεις του επιμένει ότι έχει έτοιμη πρόταση για «διαφοροποίηση της διαδικασίας», ώστε να παραχθεί αποτέλεσμα. Ταυτοχρόνως ο Μ. Τσαβούσογλου σημειώνει ότι πρέπει να γίνουν βήματα πρώτα στις διερευνητικές και μετά σε διμερείς διαβουλεύσεις, ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα στην εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση. Κοινός τόπος των δύο υπουργών Εξωτερικών είναι η διαβούλευση επί όλων των θεμάτων που θέτει η Τουρκία.

Η κυβέρνηση Ερντογάν, έναν μήνα πριν από τις εκλογές στην Τουρκία, επέλεξε τη στιγμή να βάλει στο κάδρο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση των θεμάτων που δεν θα έχουν επιλυθεί στον διμερή διάλογο. Στους 64 γύρους διερευνητικών συνομιλιών, η Τουρκία είχε την απόλυτη ελευθερία να θέτει στο τραπέζι των συνομιλιών οποιαδήποτε διεκδίκησή της σε βάρος ελληνικής κυριαρχίας και εθνικών συμφερόντων, την οποία βάφτιζε «ελληνοτουρκική διαφορά» με το αζημίωτο.

Η κυβέρνηση Ερντογάν εκτιμά τώρα ότι έχει συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει στη Χάγη, όπως ελληνικός εναέριος χώρος 10 ν.μ., εύρος FIR Αθηνών, κατάθεση σχεδίων πτήσης, επέκταση χωρικών υδάτων – casus belli, Υφ./ΑΟΖ, ζώνη αλιείας 12 ν.μ. στο Αιγαίο, θαλάσσια έρευνα και διάσωση από τη μέση του Αιγαίου, αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νήσων που περιλαμβάνονται στις συνθήκες, ιδιοκτησιακό καθεστώς νήσων, νησίδων και κυρίως βραχονησίδων στο Αιγαίο κ.λπ.

Με σύμμαχο το ΝΑΤΟ και την κυβέρνηση Μπάιντεν

Στο πέρασμα των δεκαετιών, η Τουρκία κατοχύρωσε τις βλέψεις της εναντίον της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς (ΙCΑΟ, ΙΜΟ), αλλά και στο ΝΑΤΟ, που αποτελεί τον σταθερό βραχίονα της Τουρκίας στην αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου (απαγορεύοντας στα νατοϊκά αεροσκάφη να προσεγγίζουν εγγύτερα των 6 ν.μ. τις ακτές των ελληνικών νήσων), επιτρέποντας έτσι στην Τουρκία να καταγγέλλει την Ελλάδα για «παραβιάσεις στον εναέριο χώρο» και παραβίαση των Συνθηκών Λωζάννης και Παρισίων. Από τις αρχές του 2023, η κυβέρνηση Ερντογάν έχει αποκτήσει σταθερό σύμμαχο την κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία επισήμως χαρακτηρίζει πλέον «διαφιλονικούμενες» τις νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο.

Με τα δεδομένα αυτά, όπως καταγράφονται στα επίσημα εθνικά και διεθνή έγγραφα, οποιαδήποτε προσφυγή στη Χάγη, ακόμα και μόνο για την υφαλοκρηπίδα, θα οδηγήσει σε κατακερματισμό της ελληνικής κυριαρχίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο με υπαιτιότητα των ελληνικών κυβερνήσεων. Και τούτο διότι από το 1974 μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίζουν στη γένεσή τους τις τουρκικές διεκδικήσεις, αλλά μεταθέτουν την επίλυση στην επόμενη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευθεί όλες οι υποτιθέμενες διαφορές που αναφέρει η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας.

Οποιαδήποτε προσφυγή στη Χάγη θα μετατρέψει πλείστα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε τουρκικά κεκτημένα.

 

https://www.newsbreak.gr/politiki/461066/etsi-paraviazei-agkyra-moratorioym-aigaio/