ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Για να κατανοήσουμε τη δυναμική των σχέσεων ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να έχουμε μια στοιχειωδώς ρεαλιστική εικόνα του διεθνούς συστήματος και του τρόπου που οι δύο χώρες λειτουργούν στο πλαίσιό του. Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο μιας και το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μεταβατική φάση, σε φάση έντονης ρευστότητας. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν θες καν να επιχειρήσεις κάποια ρεαλιστική ανάγνωση, όπως κάνουν οι ελληνικές ηγετικές ελίτ.

Αυτές επιμένουν να παραμένουν εγκλωβισμένες σε αναγνώσεις της πραγματικότητας, οι οποίες ίσως είχαν κάποιο νόημα 25-30 χρόνια πριν, αλλά σήμερα είναι παραπλανητικές φαντασιώσεις. Η κυρίαρχη αντίληψη στην Ελλάδα είναι ότι ο κόσμος παραμένει μονοπολικός, ωσάν ο παλιός Ψυχρός Πόλεμος να είχε τελειώσει μόλις χθες, με τις ΗΠΑ να αποτελούν τον κυρίαρχο πόλο ισχύος του πλανήτη, πλαισιωμένες από τα άλλα δυτικά κράτη.

Αυτό δεν είναι ισχυρισμός. Ο τρόπος που η Ελλάδα χειρίζεται στην εξωτερική πολιτική της τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι απόδειξη. Δεν αναφερόμαστε στην καταδίκη της ρωσική εισβολής, ακόμα και της εφαρμογής των δυτικών κυρώσεων, οι οποίες πλήττουν πολλαπλώς την ελληνική οικονομία. Αναφερόμαστε στον τρόπο που η Αθήνα χειρίζεται αυτή την κρίση στο πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο.

Μία σύγκριση, μάλιστα, με τον τρόπο που η Άγκυρα χειρίζεται την ίδια κρίση είναι αποκαλυπτική. Η Τουρκία σε ό,τι αφορά την καταδίκη ήταν πολύ προσεκτική, ενώ αρνείται να εφαρμόσει τις δυτικές κυρώσεις, παρότι ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και ως υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ όφειλε να τις εφαρμόσει. Και ενώ συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και διατηρεί ανοικτό κανάλι φιλικής επαφής με τη Μόσχα, όχι μόνο το ΝΑΤΟ, αλλά η Δύση συνολικά “στάζει μέλι” για τη γειτονική χώρα. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από τις δημόσιες δηλώσεις, αλλά και από την πρόσφατη αναφορά του Έλληνα υπουργού Άμυνας ότι αυτόν τον καιρό στο ΝΑΤΟ δεν υπάρχει περιθώριο να ασκήσεις κριτική στην Τουρκία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ SLPRESS.GR

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΓΟΥΛΙΝΙΤΣΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821

Γράφουν οι:  

Γεώργιος  Κουρκούτας

Φιλόλογος – Ιστορικός ερευνητής

Χρυσοβαλάντης  Δημητρόπουλος

MSc Δάσκαλος- Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Λάλα

Δημοτικό Τραγούδι
για την Μάχη της Αγουλινίτσας
 
Το μάθατε τι έγινε μες στην Αγουλινίτσα;
Χίλιοι Λαλαίοι πλάκωσαν, χίλιοι καβαλαραίοι.
Μπροστά παγαίνει ο Μουσταφάς και πίσω ο Σαΐτης
και παρά πίσω λεμπεσουριά, χίλιοι Αρβανίτες.
Αλέξης σαν το έμαθε, τ’ ασκέρι του συνάζει
μες το Κλειδί επιάσανε, τους Τούρκους καρτερούνε.
Οι Τούρκοι πισωστρίψανε για την Αγουλινίτσα.
Βρίσκουν τα σπίτια τους κλειστά, κλειστά, αρματωμένα.
Κι ο Μοσχούλας φώναξε, ψηλή φωνή τους βάνει.
-Σαΐτη, απάνου κόπιασε, να φάτε και να πιούτε.
Μια μπαταριά τους έριξε, και φόνευσε καμπόσους.

Τι προηγήθηκε από αυτήν την κομβική

για την Ηλεία σύγκρουση

Με το που ξεσπά στο τελευταίο 5ήμερο του Μαρτίου 1821 και στην Ηλεία η Επανάσταση,  συνέβησαν ως τουρκικές αντιδράσεις δύο γεγονότα άκρως διαφορετικά.  

1. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι της περιοχής έσπευσαν να βρούνε καταφύγιο σε οχυρές θέσεις, αντιλαμβανόμενοι την αδυναμία τους να ξεπεράσουν στρατιωτικά τους Έλληνες επαναστάτες. Οι μεν Τούρκοι του Φαναρίου (ορεινής Ολυμπίας), ένοπλοι και γυναικόπαιδα, κατευθύνθηκαν προς την Αρκαδία, με προορισμό τα φρούρια της Καρύταινας ή της Τριπολιτσάς, οι δε Γαστουναίοι Τούρκοι, που ήλεγχαν οικονομικά το μέγιστο μέρος του Ηλειακού κάμπου, έτρεξαν να κλειστούν στο ιστορικό, αλλά παλαιό και κακώς συντηρημένο Κάστρο του Χλεμουτσίου. 

      Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Φαναρίτες Τούρκοι δέχθηκαν την συντονισμένη επίθεση ελληνικών ενόπλων ομάδων στην διαδρομή Ανδρίτσαινας- Καρύταινας, με κύριο σημείο την μάχη των Στενών του Αγίου Αθανασίου Καρύταινας, όπου στις 27 Μαρτίου 1821 έλαβε χώρα η 1^η εκ του συστάδην μάχη Ελλήνων και Τούρκων, με τους τελευταίους να έχουν μεγάλες απώλειες  στην απόπειρά τους να διαβούν τα φουσκωμένα (λόγω εποχής) νερά του Αλφειού ποταμού. Κατέφυγαν οι διασωθέντες στην Καρύταινα, αλλά και αυτήν στην συνέχεια θα αφήσουν οι Τούρκοι, για να πάνε να βρούνε καταφύγιο στην Τριπολιτσά.  

      Οι Τούρκοι όμως της Γαστούνης βρέθηκαν στον κλοιό ελληνική πολιορκίας, που συντόνιζαν γνωστοί ηγήτορες του Αγώνος στην Ηλεία, όπως ο Γ. Σισίνης, Χ. Βιλαέτης, Κ. Ανδραβιδιώτης, Δ. Ζαροκανέλλος και άλλοι. Από την δύσκολη θέση τους κλεισμένους στο Χλεμούτσι Τούρκους θα βγάλουν οι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί, που θα επιτεθούν και θα λύσουν την πολιορκία. Μάλιστα στα γεγονότα εκείνων των ημερών θα τραυματιστεί στο χέρι και ο οπλαρχηγός του Πύργου Χαράλαμπος Βιλαέτης. Η λύση της πολιορκίας θα είναι η πρώτη μεγάλη ήττα των Ηλείων Επαναστατών.  

2. Η παρουσία των Λαλαίων Τουρκαλβανών, έμπειρων πολεμιστών  του Σουλτάνου, οι οποίοι, την εποχή εκείνη,  θεωρούνταν «τα καλύτερα ντουφέκια του Μοριά», σε πολλές μάχες από τον Μάρτιο ήδη, θα είναι το 2^ο γεγονός που θα διαφοροποιεί την Ηλεία από τα άλλα μέρη της Πελοποννήσου. Οι εν λόγω ένοπλοι είναι οι μόνοι που δεν κλείστηκαν σε κάστρα ή έμειναν σε οχυρές θέσεις, καθώς αισθάνονταν μεγάλη αυτοπεποίθηση για την αξία τους. Επιτέθηκαν, όπως είπαμε, στο πολιορκημένο από τους Έλληνες Χλεμούτσι και πέτυχαν τον σκοπό τους. Επιτίθονταν σε χριστιανικά χωριά τρομοκρατώντας. Στις 3 Απριλίου επιτέθηκαν στον Πύργο, τον οποίον, εν μέρει, κατέστρεψαν.  

      Στο τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου 1821 οι Τουρκαλβανοί του Λάλα θα κατευθυνθούν προς τα μεσσηνιακά οχυρά, όπου είχαν κλειστεί οι εν Μεσσηνία ομόπιστοί τους. Τότε, σύμφωνα με τον ιστορικό συγγραφέα του 19ου αιώνα, Φιλικό και σύγχρονο  με τα γεγονότα  Ιωάννη Φιλήμονα, «αλαζονευόμενοι και εύλογα από τις μέχρι τότε επιτυχίες τους, αποφάσισαν να λεηλατήσουν και την κωμόπολη Έλος (Αγουλινίτσα), η οποία βρισκόταν στις εκβολές του Αλφειού και η οποία είχε μεγάλη λιμνοθάλασσα με πολλή αλιεία.  Στην διαδρομή, περνώντας τον Αλφειό ποταμό,  θα βρεθούν μπροστά στην επαναστατική εστία της Αγουλινίτσας, όπου πολεμικά κυριαρχούσε η μορφή του Φιλικού Αλεξίου Μοσχούλα, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην μάχη του Πύργου προ 3 εβδομάδων.  

Η Μάχη της Αγουλινίτσας

24^η Απριλίου 1821, Κυριακή των Μυροφόρων: κομβική ημερομηνία για τις εξελίξεις στην Ηλεία. Ένας (1) μήνας, περίπου, από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της 25^ης Μαρτίου 1821, μία (1) ημέρα μετά από τη θρυλική μάχη της Αλαμάνας και την ίδια ακριβώς ημέρα με τον φρικτό πλην ηρωικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου δια ανασκολοπισμού, διεξήχθη η νικηφόρα μάχη της Αγουλινίτσας, η οποία αποτέλεσε την πρώτη, μέχρι τότε, ήττα των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Στη μάχη αυτή ο Αλέξης Μοσχούλας, στρατηγός του Αγώνα, μυημένο μέλος της Φιλικής Εταιρείας (από τον Αναγνωσταρά, στην Κωνσταντινούπολη, στις 6 Αυγούστου 1818), οπλαρχηγός και προεστός της Αγουλινίτσας και στενός φίλος του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, επικεφαλής εξήντα (60) παλικαριών από τον Πύργο (Αναγνώστης Παπασταθόπουλος, οι αδελφοί Πέτρος και Γεώργιος Μήτζου, ο Ιωάννης Διάκος (ο επονομαζόμενος και «Ζορμπάς»), κ.α.), την Αγουλινίτσα (Αλέξης Καίσαρης, Αυγερινός Καίσαρης, Βασίλειος Αποστολόπουλος, Παναγιώτης Βλάσης, Αντώνιος Βρισιώτης, Αναστάσιος Γιαννακόπουλος, Δημήτριος Γιαννόπουλος, Δημήτριος Κατζημπούμπας, Δημήτριος Κόκκινος, κ.α.), και άλλων (Τάσος Λελούδας, Αθανάσιος Γρηγορόπουλος, κα) και με τη βοήθεια του Αμβρόσιου Φραντζή, Πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης  Χριστιανουπόλεως, και των εκ Κυπαρισσίας οπλαρχηγών Δημητρίου Κινά, Αναγνώστη Ντονά και Ιωάννη Κολίρη (ειδοποιηθέντες στη θέση «Κλειδί» Καϊάφα, όπου είχαν οχυρωθεί, από τον Σπήλιο Μοσχούλα, αδελφό του Αλέξη Μοσχούλα, και τον Γ. Παπαζαφειρόπουλο, οι οποίοι έσπευσαν εκεί με… μονόξυλα)  κατάφερε να αποκρούσει την άγρια επίθεση τετρακοσίων (400) Λαλαίων Τουρκαλβανών και να τους τρέψει σε άτακτη φυγή. Σε αυτό δε το στενό, με την ονομασία «Αϊ –Γιάννης», οι Έλληνες συνέλαβαν ζωντανούς δεκατρείς (13) Τουρκαλβανούς, ενώ φόνευσαν εννέα (9). Από τους τελευταίους, δε, στην προσπάθειά τους να περάσουν το ποτάμι, σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν, ακόμα εξήντα τρεις (63). Από τους δικούς μας, εφονεύθησαν 7 και πληγώθηκαν 4 Αγουλινιτσαίοι (καθώς και ο φιλέλληνας Γάλλος αξιωματικός Μιτενζακούρ), ενώ πολλά όπλα, άλογα και σημαίες περιήλθαν ως λάφυρα στα χέρια των Ελλήνων.

Η σημαντικότατη αυτή νίκη των Ελλήνων, κατά γενική ομολογία, αναπτέρωσε το φρόνημα των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής και απέδειξε ότι, οι μέχρι τότε αήττητοι Λαλαίοι Τουρκαλβανοί, δεν ήταν πλέον οι αγέρωχοι και ακαταμάχητοι κυρίαρχοι της Ηλείας. Παράλληλα δε, αποτέλεσε και το έναυσμα για την περαιτέρω ένωση των Ελλήνων απέναντι στον κοινό εχθρό, γεγονός που, στις 13 Ιουνίου του ιδίου έτους, οδήγησε στη λαμπρή νίκη στο Πούσι και την οριστική φυγή των άγριων Τουρκαλβανών από το Λάλα και την Ηλεία.

      2022: 201 χρόνια μετά, χάρις σε αυτούς τους ανθρώπους, επώνυμους και ανώνυμους, Φιλικούς και μη, μπορούμε και γιορτάζουμε την πολύτιμή -πλην πολυαίματη- ελευθερία και ανεξαρτησία μας. Αποδίδουμε αιώνια τιμή και ευγνωμοσύνη σε όσους αγωνίστηκαν για τη δημιουργία ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου και σύγχρονου κράτους, θυμίζοντας και στη διεθνή κοινότητα τη σημασία αυτού του αγώνα των Ελλήνων. Και, σε αυτόν τον αγώνα, οι Ηλείοι αγωνιστές κατέχουν το δικό τους  ξεχωριστό και απόρθητο ταμπούρι και μετερίζι, το δικό τους αξιόλογο μερίδιο προσφοράς και θυσίας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

http://anastasiosk.blogspot.com/2021/04/200-h-maxh-24-1821.html

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ : Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΗ

Ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος¹

Το βράδυ της αποφράδας 27ης Αυγούστου 1922 γράφονταν ο τραγικός επίλογος μιας εκ των δραματικοτέρων σελίδων της ελληνικής ιστορίας. Και σε τούτη, την αλήστου μνήμης έκφανση του ιστορικού μας γίγνεσθαι, ο κλήρος – αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού λαού – δεν μπορούσε παρά να έχει, την δική του συνδρομή. Με τον μαρτυρικό θάνατο του ακατάβλητου πατριώτη Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομου Καλαφάτη, αφού προηγήθηκε η διαπόμπευσή του από το φανατισμένο τουρκικό πλήθος, η Σμύρνη και μαζί της ολόκληρος ο ελληνισμός της Ιωνίας, παραδίδονταν στην θηριωδία των κεμαλικών στρατευμάτων υπό τον βαλή Νουρεντίν μπέη. Ποιά είναι όμως τα στοιχεία που συνθέτουν την κορυφαία φυσιογνωμία του διαπρεπή κληρικού και εθνομάρτυρος Χρυσόστομου;

Μια έστω και σύντομη στα πλαίσια της επιφυλλίδας, αποτίμηση της πολυσχιδούς προσφοράς του, θεωρούμε πως συνάδει τόσο με τον σεβασμό της ιστορικής μνήμης, όσο και με την αφύπνιση του υγιούς εθνικού συναισθήματος. Ο Χρυσόστομος γεννήθηκε το 1867 στην Τρίγλια της Προποντίδος και σπούδασε στην περίφημη Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου έλαβε το ζηλευτό θεωρητικό του υπόβαθρο στην Θεολογική επιστήμη. Σφυρηλατούμενος στα εθνικά ιδεώδη, στο μεγάλο σχολείο της Χάλκης, εξεδήλωσε ενωρίς τις σπάνιες αρετές μιας πολυσχιδούς φυσιογνωμίας που εμέλλετο να πρωταγωνιστήσει στον Μικρασιατικό Ελληνισμό. Έτσι αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος μιας ομάδας φωτισμένων κληρικών που εγκαίρως διείδαν τη δυνατότητα υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας. Η οποία εκφράζονταν πρακτικά με την προοπτική ενσωμάτωσης του συνόλου των ελληνικών πληθυσμών της Χερσονήσου του Αίμου, της Μικρασίας και των Αιγαιοπελαγίτικων νησιών. Αυτό το απαράμιλλο εθνικό του φρόνημα, βρήκε πεδίο δόξης λαμπρόν, στην υπόθεση του Μακεδονικού Αγώνα, όπου με αμείωτο πάθος και ένταση από το 1902 μέχρι το 1910 σαν Μητροπολίτης Δράμας δίνεται στην επιτυχή έκβασή του.

Η σύγκρουσή του με τις οθωμανικές αρχές της περιοχής είναι αναπόφευκτη, με αποτέλεσμα την ανεπιθύμητη απομάκρυνσή του από την Μητρόπολη Δράμας, τη εντολή του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’, που γνωρίζοντας ωστόσο τις ικανότητές του, τον τοποθετεί στην νευραλγικής σημασίας για τον ελληνισμό Μητρόπολη Σμύρνης. Και στην Σμύρνη όμως ο φλογερός πατριώτης ευθύς αμέσως πρωτοστατεί σε κάθε δραστηριότητα εθνικού χαρακτήρα, που θα επισύρει την δυσφορία του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου, ιδία του Νομάρχη Σμύρνης και επιστήθιου φίλου του Τούρκου Υπουργού εσωτερικών Ταλλάτ πασά, Ραχμή βέη.

Το αρνητικό κλίμα επιτείνεται, όταν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 η νεοτουρκική κυβέρνηση εγκαινιάζει σκληρή πολιτική ανθελληνικών διωγμών. Ο Χρυσόστομος καταγγέλλει τις βιαιοπραγίες και την συνακόλουθη μαζική εκδίωξη, των ελληνικών πληθυσμών και επιτυγχάνει την αποστολή στην Σμύρνη Διεύθυνσης ανακριτικής επιτροπής από τους πρέσβεις των μεγάλων δυνάμεων. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και προικοδοτημένος με οξύ πολιτικό αισθητήριο καθώς έχει, αντιλαμβάνεται τους κλυδωνισμούς του οθωμανικού κράτους και απευθύνει έκκληση στον ελληνικό πληθυσμό της τουρκικής ενδοχώρας για παραμονή του στα πατρέα εδάφη της Σμύρνης, μέχρι της αποσυνθέσεως του τουρκικού κράτους. Παράλληλα οργανώνει την περίθαλψη και προστασία των εκτοπισμένων πληθυσμών της Παλαιάς Φωκαίας, της Κρήνης, της Περγάμου και της Μαινεμένης, στην Μητρόπολη της Σμύρνης, σε συνάρτηση με την πετυχημένη προσπάθειας διεθνοποίησης της τουρκικής καταπίεσης.

Τούτη η πολύμορφη προσπάθεια του για μιαν ακόμα φορά εξοργίζει τους Τούρκους και με την κήρυξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου ο Ραχμή βέης βρίσκει την πολυπόθητη ευκαιρία για να διατάξει την απομάκρυνση του Χρυσοστόμου από την Μητρόπολη της Σμύρνης. Έτσι τον Αύγουστο του 1914 απελαύνεται στην Κωνσταντινούπολη όπου αποδύεται στην συγγραφή στα γαλλικά του έργου του «Ο Ελληνισμός της Μικρασίας και η Νέα Τουρκία», σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης της διεθνούς κοινότητας, για τα δεινά που υφίσταται ο Μικρασιατικός Ελληνισμός. Εδώ όμως επιχειρεί και μια σοβαρή παρέμβαση στην ελληνική πολιτική σκηνή υποδεικνύοντας στον βασιλιά Κωνσταντίνο να απαγκιστρωθεί από την κοντόφθαλμη στρατηγική της ουδετερότητας και να πολεμήσει στο πλευρό των συμμάχων. Και πράγματι η συμπαράσταση των ελληνικών στα συμμαχικά στρατεύματα στο καίριας σημασίας Μακεδονικό μέτωπο, αποφέρει την επαύριο της νίκης ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα στην ελληνική κυβέρνηση, που υπό τον εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο υπογράφει τον Οκτώβριο του 1918 την ανακωχή του Μούδρου.

Ο δρόμος για την επιστροφή του Χρυσοστόμου στην Σμύρνη είναι πια γεγονός και ύστερα απο τέσσερα χρόνια επιστρέφει στα ιερά της χώματα, αξιώνοντας συνάμα την εκδίωξη του Ραχμή βέη απο την καρδιά της Ιωνίας. Σε μια ατμόσφαιρα άλλωστε πανδαισίας που δημιουργείται κατά την επιστροφή του σε πανηγυρική δοξολογία της Αγίας Φωτεινής, ανακοινώνει την εκστρατεία του για ένωση της Σμύρνης με την μητέρα Ελλάδα. Η πρωτομαγιά του 1919 επέπρωτο να αποτελέσει την άγια ημέρα όπου τα ελληνικά στρατεύματα κατόπιν εντολής του Ανωτάτου Συμβουλίου της διάσκεψης των Παρισίων, αποβιβάζονται στην Σμύρνη και την απελευθερώνουν μαζί με τον πληθυσμό της ενδοχώρας. Ενώ η υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών απο τον Ελευθέριο Βενιζέλο τον Αύγουστο του 1920, με την οποία ολοκληρώνεται το μεγαλόπνοο σχέδιο της Ελλάδος των δυο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, θα εμπνεύσει την άμετρη εκτίμησή του για τον Εθνάρχη, που εν τω μεταξύ έχει καταξιωθεί σε παγκοσμίου βεληνεκούς διπλωματική φυσιογνωμία.

Οι οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις όμως στην Αθήνα που συνοδεύονται με την απομάκρυνση του Βενιζέλου – τον Δεκέμβριο του 1920 – από την πολιτική κονίστρα, οδηγούν κατά αδήριτο τρόπο στον διχασμό. Και ο Χρυσόστομος με παρρησία καίτοι Βενιζελικός σε μια ύστατη προσπάθειά του να αποτρέψει την επερχόμενη καταστροφή για τον ελληνισμό, στην οποία συντείνει η άνευρη και βυθισμένη μέσα στις έριδες ελληνική κυβέρνηση, τείνει χείρα βοηθείας στον βασιλιά Κωνσταντίνο. Άλλωστε το παρακμιακό κλίμα στην Σμύρνη που εναρμονίζεται την δίνη της ελληνικής κυβερνήσεως, τροφοδοτεί και η στείρα παρουσία του αυταρχικού αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη. Η διαδεχθείσα τον Ελευθέριο Βενιζέλο κυβέρνηση επιχειρεί την περαιτέρω διείσδυση των ελληνικών στρατευμάτων στα βάθη της Μικρασίας όπου τερματίζεται η νικηφόρος επέλασή τους στον ποταμό Σαγγάριο. Αυτοί όμως οι πολιτικοστρατιωτικοί ελιγμοί εν παραλλήλω με την απομάκρυνση του Εθνάρχη από την κυβέρνηση, συνεπάγονται την βαθμιαία εγκατάλειψή μας από τους συμμάχους, που υπό διαφορετικό πρίσμα βλέπουν πια την ανακατανομή του γεωπολιτικού χώρου στα παράλια της Μικρασίας. Έτσι προτείνουν στα πλαίσια συμβιβασμού την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από την Σμύρνη, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της ανατολικής Θράκης.

Την πρόταση ο Χρυσόστομος θα χαρακτηρίσει τερατώδη και δικαίως αφού συναρτάται με την εγκατάλειψη του ελληνισμού της Ιωνίας. Έτσι αδυνατώντας να προτάξει άλλη μορφή άμυνας ιδρύει μαζί με άλλους θαρραλέους κληρικούς και προκρίτους την Μικρασιατική Άμυνα, τον Οκτώβριο του 1921, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η εκκένωση της Ιωνίας και να διασωθεί ο υπό την Ανατολή Ελληνισμός. Και σε αυτό όμως το εγχείρημα του ο Χρυσόστομος θα βρει αντιμέτωπο τον αρμοστή Στεργιάδη που συντασσόμενος με την παραπαίουσα και καρκινοβατούσα βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών, κηρύσσει παράνομη την Μικρασιατική Άμυνα.

Η κατάρρευση του μετώπου δεν αργεί και η εκδηλωθείσα στις 13 Αυγούστου του 1922 τουρκική επίθεση συνοδεύετε από την μαζική συρροή χιλιάδων προσφύγων της ενδοχώρας στην Σμύρνη. Καταδεικνύοντας την πλήρη ανυπαρξία στοιχειώδους σχεδίου για αναίμακτη εκκένωση του αμάχου πληθυσμού και την εγκατάλειψή του από την ελληνική κυβέρνηση, στο έλεος της τουρκικής θηριωδίας. Και τούτη την τραγική ώρα του χαλασμού – την οποία η διεθνής κοινότητα θα καταγράψει σαν ανεπανάληπτο δείγμα σφαγής, βιαιοπραγιών και φρικαλεοτήτων – ο Χρυσόστομος σαν στοργικός ποιμενάρχης οργανώνει υποτυπωδώς την περίθαλψη των γεροντοτέρων και την στο μέτρο του δυνατού διαφυγή των γυναικόπαιδων. Όσο για τον εαυτόν του επιφυλάσσει τον τραχύ δρόμο του μαρτυρίου. Μετ’ επιτάσεως προσπαθούν να τον πείσουν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων για την φυγάδευσή του. Αποκρούει σθεναρά κάθε τέτοια πρόταση δηλώνοντας «βαδίζω προς το μαρτύριον» λίγο πριν την συνάντησή του, με τον Τούρκο στρατηγό Νουρεντίν. Μαζί με τον προδομένο εναπομείναντα ελληνικό πληθυσμό παραμένει στην Αγία Φωτεινή.

Σε λίγο ο Νουρεντίν αφού πρωτίστως του απευθύνει την κατηγορία του «προδότη» και του «εχθρού» του τουρκικού έθνους, ενώπιον του αλλαλάζοντος φανατισμένου πλήθους, τον παραδίδει στον όχλο για να τον διαπομπεύσει και να τον κατακρεουργήσει. Δεν θα κατορθώσουν ποτέ όμως οι Τούρκοι, την ηθική εξόντωση του Χρυσοστόμου. Ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος αγωνίστηκε μέχρι αναλώσεως της βιολογικής του ικμάδος για την προάσπιση του Ελληνισμού της Ιωνίας, διατρανώνοντας το μεγαλείο της αδούλωτης ελληνικής ψυχής, μα και την αδιαίρετη σχέση λαού και εκκλησίας. Και για τούτη του την προσφορά θα μείνει για πάντα αθάνατος στα μύχια της καρδιάς μας. Η Ορθόδοξη εκκλησία ανακήρυξε τον Χρυσόστομο Άγιο και Εθνομάρτυρα και η σεπτή μνήμη του εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Σπάνιο βίντεο-ντοκουμέντο του 1911 με τον μάρτυρα Μητρoπολίτη Σμύρνης

Ενα σπάνιο βίντεο με τον μάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο παρουσιάζεται στο κανάλι «Bahriye». Το βίντεο ξεκινάει με πλάνα της Σμύρνης και της γύρω περιοχής και ο άγιος Ιερομάρτυρας εμφανίζεται στο 1:25.

Παρακολουθήστε:

 

Ο εκπαιδευτικός Νικόλαος Βικέτος μιλάει στην Πεμπτουσία για τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και τον δρόμο που διέβη προς το μαρτύριο. Κορυφαία μορφή της Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξε ο τελευταίος Επίσκοπος Σμύρνης, της μιας από τις επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως, Μητροπολίτης Χρυσόστομος Καλαφάτης. Ο μαρτυρικός του θάνατος από τον τουρκικό όχλο είναι άρρηκτα δεμένος με τις τελευταίες στιγμές της ελληνικής Σμύρνης και του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Αν και του προσφέρθηκαν πολλές ευκαιρίες να εγκαταλείψει τη Σμύρνη αυτός προτίμησε να μείνει και να συμμεριστεί την τύχη του ποιμνίου.

Ένας αυτόπτης στο μαρτύριο του Χρυσοστόμου Σμύρνης²

Είναι όντως συγκλονιστικές οι περιγραφές του τέλους του κι είναι σαν να διαβάζουμε και πάλι από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων τις τελευταίες στιγμές του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Τις περιγραφές αυτές κάνει όχι ένας απλός άνθρωπος, του οποίου ίσως μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ακρίβεια των λόγων του, ούτε κι ένας ραψωδός που μεγεθύνει τα γεγονότα στην εξιστόρησή τους, αλλά ένας επιστήμονας, αυτόπτης συγκλονιστικού γεγονότος, ο ακαδημαϊκός καθηγητής Γεώργιος Μυλωνάς, και μάλιστα σε ομιλία του επίσημη, στις 14 Δεκεμβρίου 1982, στην Ακαδημία Αθηνών.

Παραθέτουμε αυτούσια τα τελευταία λόγια της ομιλίας αυτής:

«Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι. Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μία ομάδα φοιτητών του International College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ’ ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ’ αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Τις βραδυνές ώρες φύλακες μ’ επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο. Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή.

– Είσαι δάσκαλος; με ρωτά.

– Αυτήν την τιμή είχα! του απαντώ.

– Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;

– Ναι, του λέγω.

– Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ!

– Ελάτε μαζί μου έξω! λέγω στους συντρόφους μου.

– Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος!

Ποιά ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-Κρητικό να λέει:

– Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μία τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος.

Και συνέχισε:

– Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ’ εκείνους που τον τύφλωσαν, που του ‘βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος παραμένει η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες. Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τί έλεγε;

– Ναι ξέρω, του απήντησα. Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι.

– Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δυο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή.

– Και που τον έθαψαν; ρώτησα με αγωνία.

– Κανείς δεν ξέρει που έρριξαν το κομματιασμένο του κορμί».

Αυτή είναι η μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, που φανερώνει, όπως είπαμε, το μέγεθος της αγιότητας του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, αφού στην πίστη μας την ορθόδοξη εκείνο που αποτελεί αποδεικτικό μεγάλης αγιότητας είναι η αγάπη που απλώνεται και προς τον εχθρό. Και τίποτε να μην ξέραμε για τον άγιο Χρυσόστομο, και μύρια όσα να του έχουν καταλογιστεί, το τέλος του είναι εκείνο που φανερώνει την εσωτερική, της καρδιάς του, ποιότητα. Κι ο άγιος Χρυσόστομος σαν τον Χριστό, σαν τον άγιο Στέφανο, σαν τους αποστόλους και όλους τους αγίους μάρτυρες ευλογεί τους διώκτες του και προσεύχεται γι’ αυτούς. Μόνον όποιος διακατέχεται πλούσια από αυτό το πνεύμα του Χριστού ξέρουμε ότι ανήκει σ’ Εκείνον και προεκτείνει την αγιότητα Εκείνου.«Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;».

Δε θέλουμε να μακρηγορήσουμε. Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Ας επιτραπεί όμως ως κατακλείδα στη μικρή αυτή αναφορά να μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από ένα ποίημα πού έχει γραφεί ακριβώς για τον άγιο:

Στον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης

Ό,τι θεριά ‘νθρωπόμορφα δε βλέπαν και δε νιώθαν,

τό ‘δαν τα δέντρα, τα πουλιά ο ήλιος και το χώμα:

τ’ άγιο κορμί πού κείτουνταν ακρωτηριασμένο,

με πύριν’ όμως την ψυχή και με αγάπης χρώμα!

Τά χείλη του ψιθύριζαν βαμμένα μέσ’ στο αίμα,

την ώρα πού του ρολογιού οι δείκτες σταματούσαν

-κείνο πού πήρ’ ο άνεμος με δέος και με φόβο,

για να το φέρει όπου γης και δάκρυα ξεσπούσαν.

«Πατέρα, τη συχώρηση δώσ’ τους, μη τους γδικιέσαι,

Γιατί δεν ξέρουνε κι αυτοί σαν τότε οι εχθροί Σου»,

λέγαν τα χείλη τ’ άγια του Χρυσοστόμου Σμύρνης,

λίγο πριν φύγει η ψυχή του και από το σώμα χωρίσουν!

Εσείστηκαν οι ουρανοί απ’ τη βαθειά αγάπη

κι ευθύς εφάνη ο Χριστός πού ‘σκυψε κει σιμά του.

«Δούλε καλέ και αγαθέ,μην τον φοβάσαι διόλου

όποιον σου παίρνει τη ζωή μικρό τ’ ανάστημά του»!

Κι έφυγε ο Χρυσόστομος ο της θυσίας άγιος.

Μα άφησε το σώμα του τη γη μας να λιπαίνει.

Από ψηλά τώρα θωρεί κι από την προτομή του

θυμίζοντας το χρέος μας φωνή πού δέν σωπαίνει!

«Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος εκρεουργήθη», γράφει στις 2 Σεπτεμβρίου 1922 η εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα»

“Διερχόμεθα ημέρας και ώρας μεγάλης ταραχής και αγωνίας” – Επιστολή του Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη³

Η επιστολή αυτή του Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη στάλθηκε λίγες μέρες πριν από το μαρτυρικό του τέλος. Καταγράφει την αγωνία και τις άοκνες προσπάθειες του ιεράρχου για την προστασία των χριστιανών από τα έπερχόμενα δεινά, αλλά και την ακατανόητη στάση των ελληνικών αρχών μπροστά στην βέβαιη καταστροφή.

Παναγιώτατε Δέσποτα,

Διερχόμεθα ημέρας και ώρας μεγάλης ταραχής και αγωνίας. Τα μέχρι της σήμερον αήττητα αναδειχθέντα Ελληνικά όπλα φαίνεται ότι εκάμφθησαν προ των κολοσσιαίων παντοίας φύσεως πολεμικών υλικών, ιδίως πυροβολικού, αεροπλάνων και αυτοκινήτων, αλλά και ανδρών, παρασκευών και προμηθειών του εχθρού. Η μία μετά την άλλην αι πρώται οχυρωματικαί μας γραμμαί έπεσαν εις χείρας του εχθρού. Μετά τας θέσεις του Αφιόν Καρά- χισάρ, και τα επίσης στρατηγικά σημεία Τοναλού Βουνάρ εγκατελείφθησαν υπό των ημετέρων, οι οποίοι νυν μάχονται απεγνωσμένον αγώνα εν Μπανάζ. Σήμερον την μεσημβρίαν ακριβώς επεσκέφθην τον Επιτελάρχην της Στρατιάς Στρατηγόν κ. Βαλέτταν και ηρώτησα αν υπάρχουν ελπίδες βάσιμοι να αναχαιτισθή υπό του στρατού μας η εξαπολυθείσα εχθρική επίθεσις και προέλασις. Ομολογώ δε ότι εκ των απαντήσεών του δεν έμεινα διόλου ικανοποιημένος και ευχαριστημένος· διότι και αι παρήγοροι λέξεις, ας μοι προσέθηκεν, ότι έχομεν και άλλας γραμμάς αμύνης εν Ουσάκ και εν Φιλαδέλφεια, διόλου δεν μας καθησύχασαν. Εν δε τη συσκέψει των Δύο Ανωτάτων Κοινοτικών Σωμάτων της πόλεως, ήτις έλαβε χώραν σήμερον περί το εσπέρας, παρά πάντων ωμολογήθη το λίαν κρίσιμον και σοβαρόν της καταστάσεως και μετά τας δηλώσεις έτι και διαβεβαιώσεις του Υπάτου Αρμοστού προς μεταβάσαν παρ’ αυτώ Ιδιαιτέραν Επιτροπήν, ότι τόσον αυτός όσον και ο Αρχιστράτηγος αγρυπνούσι και λαμβάνουσιν όλα τα υπό των περιστάσεων ενδεικνυόμενα μέσα και μέτρα, και πάλιν τα πνεύματα όλων είνε τεταραγμένα και εξεγηγερμένα, μετά την εις Σμύρνην μάλιστα άφιξιν των πρώτων καταφόρτων εκ δυστυχών προσφύγων εξ Ουσακίου και άλλων χωρών σιδηροδρομικών συνολκών. Οι πάντες προαισθάνονται ότι οι μέγιστοι των κινδύνων και των συμφορών επικρέμανται επι του δυστυχούς Χριστιανικού πληθυσμού, όσον του εσωτερικού, άλλο τόσον και της Σμύρνης, γνωστού όντος μάλιστα ότι και αυτοί οι αστικοί και αγροτικοί Τουρκικοί πληθυσμοί όλοι, ουδενός εξαιρουμένου, είνε ωπλισμένοι μέχρις οδόντων, χάρις εις την ακατανόητον επί τριετίαν ανοχήν και μακροθυμίαν της Υπάτης Αρμοστείας και όλων των λοιπών Στρατιωτικών και Αστυνομικών Ελληνικών Αρχών. Νικηφόρος είσοδος του Τουρκικού στρατού εις τας πόλεις του εσωτερικού και δη και εις την πρωτεύουσαν πόλιν Σμύρνην και η συνένωσις μετ’ αυτού όλων των εξωπλισμένων Τουρκικών πληθυσμών, όσοι πλήρεις ασφαλείας και ησυχίας έζων μέχρι τούδε υπό την σκέπην της Ελληνικής Διοικήσεως και την προστασίαν του Ελληνικού Στρατού, μεθ’ οίων εξάψεων λύσσης και αγρίας σφαγής θέλει σημειωθή. Είνε περιττόν να σημειώσω ενταύθα, διότι όλοι έχομεν πικροτάτην αιματηράν πείραν των αλλεπαλλήλων και συνεχών και αναπόφευκτων σφαγών, δι’ ων σημειούται πανταχού η διάβασις των Τούρκων είτε ως ηττημένων είτε ως νικητών. Δυστυχώς, όλος και ο υπαίθριος των χωρίων και ο αστικός των πόλεων Ελληνικός πληθυσμός διατελεί παντελώς άοπλος χάρις εις τα αυστηρά και όντως δρακόντεια μέτρα, άτινα κατ’ αυτού ελήφθησαν, αφ’ ου υπό της Υπάτης Αρμοστείας ουδ’ εις αυτήν την επί άλλαις χρησταίς ελπίσι ιδρυθείσαν εν Σμύρνη Ελληνικην Μικρασιατικήν Άμυναν επετράπη να αγοράση και φέρη όπλα και εξόπλιση πολιτοφύλακας προς αναπτέρωσιν του καταπεπτωκότος φρονήματος των ημετέρων και προστασίαν της ζωής των πολιτών τουλάχιστον από τας συμμορίας και τα άτακτα Τουρκικά στίφη· και θα συμβή δια τον λόγον τούτον το πρωτάκουστον φαινόμενον να παραδοθή εις την σφαγήν και τον όλεθρον ολόκληρος εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνικός πληθυσμός, χωρίς να δυνηθή να αντιτάξη αξιόχρεων τινά υπέρ της ζωής του έστω και πρόσκαιρον ολίγων ημερών ή ωρών άμυναν, μέχρις ου τουλάχιστον παρέμβωσιν αι Ευρωπαϊκαί Δυνάμεις και σώσωσι την κατάστασιν και τούτο κατόπιν των τόσων διατυμπανισθέντων και διαλαληθέντων περί Παμμικρασιατικής Ελληνικής Οργανώσεως και Αμύνης, τα οποία χάρις εις τας ακατανοήτους και ακαταλογίστους απαγορεύσεις της Ελληνικής Διοικήσεως έμειναν γεγραμμένα μόνον εν τοις προς την Μικρασιατικην Άμυναν υπομνήμασί μου και εν ταις ακαδημαϊκαίς και πλατωνικαίς συζητήσεσι και τοίς πρακτικοίς των μελών της λεγομένης Μικρασιατικής εν Σμύρνη Αμύνης.Των πραγμάτων επί ξυρού ακμής και εν ούτω κρισίμω σημείω ευρισκομένων, όλων τα απέλπιδα όμματα στρέφονται και πάλιν προς την Μητέρα Εκκλησίαν και ικετεύομεν πάντες την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, όπως εν τη αξιοχρέω Αυτής μερίμνη προβή επειγόντως και αποτελεσματικώς εις τα κατάλληλα παρά τοις εν Κωνσταντινουπόλει Υπάτοις Αρμοσταίς προς σωτηρίαν των εις έσχατον κίνδυνον σφαγής και ολέθρου ευρισκομένων χιλιάδων Χριστιανών τέκνων Της σοβαρά μέτρα. Εφ’ ω και προσθέτως ικετεύομεν την Υμετέραν Παναγιότητα ίνα μη λείψη εγκαίρως να διαφωτίση την Χριστιανικήν συνείδησιν των πεπολιτισμένων λαών και ιδία του Κληρικού κόσμου της Ευρώπης και Αμερικής περί των επαπειλουμένων κατα των Χριστιανών της Μικρασίας μεγίστων κακών.Ημείς ενταύθα αποστέλλομεν αύριον Επιτροπάς εκ μελών των Δύο Σωμάτων υπό την προεδρίαν μου τόσον προς τον Ύπατον Αρμοστήν και τον Αρχιστράτηγον όσον και προς τους ενταύθα Γενικούς Προξένους Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Αμερικής, ίνα εφελκύσωμεν την προσοχήν των επί των μελλόντων γενέσθαι μεγίστων κακών, τα οποία ημείς μεν οι Χριστιανοί ορμεμφύτως διαισθανόμεθα ότι θα λάβωσι χώραν καθ’ όλην την Μικρασίαν εις μεγίστην και ευρυτάτην κλίμακα, οι δε ημέτεροι Αρμοστής και Αρχιστράτηγος, καθώς και οι ξένοι Πρόξενοι, δεν θέλουσι να πιστεύσωσι ότι είνε δυνατόν εν πλήρει εικοστώ αιώνι να λάβωσιν χώραν εν αυτώ τω ομφαλώ της Ευρώπης υπό τα όμματα όλου του πεπολιτισμένου Χριστιανικού κόσμου. Μόνον φοβούμεθα μήπως δεν μας επιτραπή υπό των Ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών του τόπου Αρχών να τηλεγραφήσωμεν και καταστήσωμεν εγκαίρως ακουστήν την φωνήν της οδύνης μας και εις τα Χριστιανικά Ανακτοβούλια και τας Κυβερνήσεις της Ευρώπης και Αμερικής. Εφ’ ω και προσθέτως ικετεύομεν την Υμετέραν Παναγιότητα ίνα μη λείψη εγκαίρως να διαφώτιση την Χριστιανικήν συνείδησιν των πεπολιτισμένων λαών και ιδία του Κληρικού κόσμου της Ευρώπης και Αμερικής περί των επαπειλουμένων κατά των Χριστιανών της Μικρασίας μεγίστων κακών.

Επί τούτοις επιφυλασσόμενος να αναφέρω τακτικώς ει τι σοβαρόν οσημέραι λαμβάνει χώραν εν τω τόπω προς πλήρη διαφώτισιν και γνώσιν της Μητρός Εκκλησίας, δράττομαι της ευκαιρίας να σημειωθώ μετ’ άκρου σεβασμού.

Εν Σμύρνη τη 19η Αύγούστου 1922

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος

Ο Νεομάρτυς Μητροπολίτης Μοσχονησίων Αμβρόσιος⁴

Εκτός από την αγία μορφή του μάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, πλήθη ηρωικών μαρτύρων, κληρικών και λαϊκών, πότισαν με το τίμιο αίμα τους τα αλησμόνητα εδάφη των προγόνων μας, κατά τις τραγικές εκείνες μέρες του Ελληνισμού του 1922.

Ξεχωριστή θέση στους αρχιερείς που δεν εγκατέλειψαν το ποίμνιό τους και συνέδεσαν τη μοίρα τους μαζί του, υπήρξε ο Μητροπολίτης Μοσχονησίων Αμβρόσιος. Αυτός καταγόταν από το Τριαντάρο της Τήνου, αλλά γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1872 όπου υπήρχε μια σημαντική παροικία Τηνίων. Ήταν ένας ιδιαίτερα μορφωμένος ιεράρχης, που είχε σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα και στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως).

Το 1913 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, ὐστερα από αίτημα του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου. Τον αναπλήρωσε μάλιστα κατά την εξορία του, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1919 ορίσθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια και το 1922 τοποθετήθηκε ως Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Επειδή οι κάτοικοι είχαν ταλαιπωρηθεί από τα μέτρα της Κυβέρνησης το 1915 (εκτοπίσεις, τρομοκρατία κ.λπ.), η αρωγή και η φροντίδα του ανακούφισαν κατά πολύ το χριστιανικό στοιχείο της περιοχής.

Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή παρέμεινε στη θέση του, αποφασισμένος να ακολουθήσει τις τύχες του ποιμνίου του και εμψυχώνοντάς το. Σύμφωνα με μία εκδοχή, εκτοπίσθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 μαζί με 6.000 χριστιανούς και 12 Ιερείς και Μοναχούς στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Καθ’ οδόν αποφασίσθηκε η θανάτωσή του και οι δήμιοι του πρώτα τον πετάλωσαν κι υστέρα κόβοντας σιγά-σιγά τα μέλη του τον αποτελείωσαν. Σύμφωνα με άλλες πηγές, τον έθαψαν ζωντανό σε ένα τάφο μαζί με άλλους εννέα Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών.

  

[1] Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π. / Πηγή: pemptousia.gr

[2] Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης / Πηγή: Μηνιαίο Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία», Αριθμός Φύλλου 207, Σεπτέμβριος 2009

[3] Πηγή: «Το αρχείον τον εθνομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου», έκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης – αναδημοσίευση από: Mηνιαίο Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία», Αριθμός Φύλλου 207, Σεπτέμβριος 2009

[4] Πηγή: pemptousia.gr

https://www.orthodoxianewsagency.gr/istoria-ethnika-themata/ethnomartyras-mitropolitis-smyrnis-xrysostomos-o-vios-kai-to-martyriko-telos-tou-akatavlitou-patrioti/

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ : «ΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΝ ΦΟΒΩ ΤΡΑΠΕΖΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΑΝΤΕΣ ΠΑΝΤΕΣ» ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ

«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα εορτάζειν΄ τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς  φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν». 

Αυτό είναι το συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης. Η αγία μας Εκκλησία τιμά την αγία αυτή ημέρα όσα έλαβαν χώρα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και όσα ακολούθησαν μετά το Μυστικό Δείπνο.

       Το Θείο Δράμα οδεύει προς την ολοκλήρωσή του. Ο εκουσίως και αδίκως Παθών για τη δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ότι έφτασε το τέλος της επί γης παρουσίας Του. Η προδοσία του αγνώμονα μαθητή, η σύλληψη, οι εξευτελισμοί, η καταδίκη και ο σταυρικός θάνατος είναι θέμα ωρών. Ως άνθρωπος αισθανόταν το δια της θυσίας Του βαρύ φορτίο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό αγωνιούσε υπερβαλλόντως. Δεν τον ενδιέφερε το δικό Του μαρτύριο και ο θάνατος, αλλά η συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του.

       Γι’ αυτό λοιπόν αφιέρωσε το βράδυ της προπαραμονής του επικείμενου ιουδαϊκού Πάσχα και παραμονή της δικής Του σταυρικής θανής στους αγαπημένους Του μαθητές. «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν» (Λουκ.22:15) τους είπε. Ήθελε να φάγει για τελευταία φορά μαζί τους. Μα το σπουδαιότερο να τους αφήσει τις τελευταίες παρακαταθήκες Του και πάνω απ’ όλα να τελέσει τον Μυστικό Δείπνο, να παραδώσει την υπερφυά Θεία Ευχαριστία, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.

        Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκινήσεως και σε ένδειξη πραγματικής και άδολης αγάπης, ως δούλος ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Με την πράξη Του αυτή ήθελε να αφήσει την ύψιστη εντολή της αλληλοδιακονίας των ανθρώπων. «ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών» (Λουκ.22:25).

       Κατόπιν κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου. Ο Κύριος θέλησε κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό. Λέγει λοιπόν «Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ’ ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27). Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».

        Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).

      Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους μαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27).

      Μετά ακολούθησε η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του.

       Αφού περατώθηκε και η προσευχή η νύχτα είχε προχωρήσει αρκετά. Ο Ιησούς πήρε τους μαθητές Του και πήγε στο Όρος των Ελαιών. Εκεί υπήρχε κήπος στον οποίο μπήκε με τους μαθητές Του για να προσευχηθεί (Ιωάν.18:1). Ο τρόπος της προσευχής ήταν δραματικός. Ως άνθρωπος και πάλι αγωνιούσε για το επερχόμενο πάθος. «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματθ.26:38) είπε στους μαθητές Του. «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ.26:39) παρακαλούσε τον Πατέρα και «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί την γην» (Λουκ.22:45).

       Κάποια στιγμή ακούστηκαν φωνές και θόρυβος πολύς. Έφτασαν οι στρατιώτες με οδηγό τον Ιούδα για να συλλάβουν τον Ιησού. Χαρακτηριστικό σύνθημα ο ασπασμός του Διδασκάλου από τον Προδότη (Λουκ.22:48). Ο Πέτρος χρησιμοποιεί βία, κόβει το αφτί του στρατιώτη Μάλχου (Ιωάν.18:11). Παρ’ όλα αυτά η σύλληψη πραγματοποιείται. Ο Κύριος δέσμιος οδηγείται σε ολονύκτιες ψεύτικες δίκες για να καταδικαστεί και να σταυρωθεί.

       Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τη Μεγάλη Πέμπτη έχουν τεράστια σωτηριολογική σημασία για μας. Πρώτ’ απ’ όλα η εκούσια πορεία του Κυρίου προς το Πάθος φανερώνει την άμετρη θεία ευσπλαχνία και αγάπη για τον πεσόντα άνθρωπο. Η ολοκληρωτική νίκη της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τον σταυρικό θάνατο του αναμάρτητου Χριστού. Μόνο το τίμιο αίμα του Μεγάλου Αθώου μπορούσε να καθαρίσει κάθε ρύπο αμαρτίας σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Μόνο αυτό μπορούσε να φέρει την καταλλαγή και την ισορροπία, που είχε διαταράξει σοβαρά το κακό και η αμαρτία.

       Αυτή η Μεγάλη Θυσία μπορεί να έχει πρακτικά αποτελέσματα στην Εκκλησία, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, την οποία παρέδωσε ο Κύριος τη σημερινή ημέρα στους μαθητές Του και μέσω αυτών στην Εκκλησία. Η απολυτρωτική Θυσία του Σταυρού συνεχίζεται στο διηνεκές στις άγιες Τράπεζες των ναών, ως την κυριότερη αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας. Ο Κύριος είναι παρών στην Εκκλησία Του μέσω του ιερού Μυστηρίου τη Θείας Ευχαριστίας. Εμείς γινόμαστε οργανικά, πραγματικά, μέλη του μυστικού Του Σώματος με την Κοινωνία του αγίου Σώματός Του. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας.

Αποστολική Διακονία

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ : Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΒΙΝΤΕΟ)

 

Mε περισσότερους από 600 τίτλους ως εκδοτική παρακαταθήκη στις Εκδόσεις “Πελασγός” και άλλους 100 στις Εκδόσεις «Ρήσος», ο Γιάννης Γιαννάκενας, δικαίως θεωρείται ο μεγαλύτερος ελληνικός εκδοτικός οίκος που ειδικεύεται σε θέματα Πατριωτικού και Εθνικιστικού περιεχομένου.

Καταξιωμένοι ιστορικοί συγγραφείς όπως οι: Ιωάννης Μπουγάς, Ιωάννης Χολέβας, Μάνος Χατζηδάκις, Γιώργος Κουρκούτας, Κώστας Μπαρμπής, Ιωάννης Αθανασόπουλος και πολλοί άλλοι, εμπιστεύθηκαν τα πονήματά τους με πλήθος τίτλων, στο επιτελείο που περιβάλλει τον χαλκέντερο εκδότη.

Οι επιθέσεις των παρακρατικών αριστερών υπηρετών του συστήματος, κόστισαν τρεις φορές την πλήρη καταστροφή του Βιβλιοπωλείου του Γιάννη Γιαννάκενα, το οποίο αναγεννήθηκε, κυριολεκτικά από τις στάχτες του, χάρις στην ουσιαστική βοήθεια των φίλων. Γι’ αυτό και έχει πλέον το όνομα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ (Χαρ. Τρικούπη 14, εντός στοάς, τηλ: 210.3628976).

Για τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, τίτλοι των οποίων προσφέρονται πολλές φορές από την “Κυριακάτικη Δημοκρατία” και την “Κυριακάτικη ΕΣΤΙΑ”, μπορείτε να ακούσετε περισσότερα με λόγια του ίδιου του εκδότη.

https://protagonistes.tv/giannis-giannakenas-o-ekdotis-pou-diasozei-tin-istoria-ton-ellinon/

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Οι περιοχές τουρκικών ασκήσεων καταλαμβάνουν μόνιμα ελληνική κυριαρχία στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη (κύκλος 1), στον Αη Στράτη (κύκλος 2), στις βραχονησίδες Μελαμπιούς και Χταπόδια (κύκλος 3). Η αρπαγή της βραχονησίδας Τζουράφα φαίνεται στον κύκλο 4, ενώ στο τετράγωνο 5 φαίνεται η αρπαγή της ελληνικής ΑΟΖ ανατολικά Ρόδου – Καστελόριζου και η αρχή της τουρκολιβυκής ΑΟΖ

Της Κύρας Αδάμ

Εκτεθειμένοι πολλαπλώς Μητσοτάκης και Δένδιας, βάζουν τις απανωτές τουρκικές προκλήσεις κάτω από το χαλί, καθώς έχουν την προσοχή τους στραμμένη στις κάλπες...

Στις 27 Μαρτίου 2022 σε συνέντευξη του ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας δήλωνε ότι, εφόσον η Τουρκία επανέλθει στην προκλητική και παραβατική συμπεριφορά, θα υπάρξουν συνέπειες…

Όμως η συμπεριφορά της Τουρκίας -πριν και μετά την εσπευσμένη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, πριν και μετά την έναρξη των ρωσικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία- δεν σταμάτησε ποτέ τις προκλητικά επιθετικές και παράνομες ενέργειές της σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Τουναντίον, τις πολλαπλασιάζει επικίνδυνα (επιστρατεύοντας και νέα μέσα όπως UAV και βολές S-400), «αδειάζοντας» τον Έλληνα ΥΠΕΞ και τις δηλώσεις του και αποδεικνύοντας ότι η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη είναι έτοιμη να κάνει τα στραβά μάτια στην τουρκική απόλυτη παρανομία (και όχι απλή «παραβατικότητα») και χωρίς καμία «συνέπεια» σε βάρος της Τουρκίας, προκειμένου να διατηρήσει την πλασματική και άυλη συμφωνία Μητσοτάκη – Ερντογάν για «ήσυχο καλοκαίρι» σε Αιγαίο και Μεσόγειο που τόσο χρειάζεται η ελληνική κυβέρνηση με τη σκέψη της στις εκλογές.

Και τούτο αποδεικνύεται από τα επίσημα, έγκυρα, ελληνικά, τουρκικά και διεθνή στοιχεία, τα οποία εντέχνως τα αποκρύπτει η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να παραμείνει εν ζωή η παραπλανητική θεωρία της κυβέρνησης ότι μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν «μπήκαν τα θεμέλια συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας και ελληνοτουρκικών συμφωνιών».

Ορισμένα από τα στοιχεία της δριμύτερης τουρκικής συμπεριφοράς, που όλα καταλήγουν πλέον στην αρπαγή ελληνικής κυριαρχίας -χωρίς καμία συνέπεια για την Τουρκία- είναι τα ακόλουθα:

Ασκήσεις με πυρά

Από την 1η Ιανουαρίου 2022 (σ.σ.: όπως κατ’ επανάληψη έχει παρουσιάσει η «κυριακάτικη δημοκρατία») η Άγκυρα, με τσαμπουκά και την ανοχή της Αθήνας, έχει κάνει εισβολή, κατάληψη και κατοχή ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο για έναν ολόκληρο χρόνο, δεδομένου ότι εκτελεί ασκήσεις με πραγματικά πυρά σε τρεις περιοχές που φαίνονται στον χάρτη 1 με κόκκινο κύκλο. Οι περιοχές τουρκικών ασκήσεων καταλαμβάνουν μόνιμα ελληνική κυριαρχία στη Λήμνο και στη Σαμοθράκη (κύκλος 1), στον Αη-Στράτη ( κύκλος 2), στις βραχονησίδες Μελαμπιούς και Χταπόδια (κύκλος 3).

Για τα στοιχεία αυτά, που αναγράφονται σε κυβερνητικά διεθνή έγγραφα, η κυβέρνηση δεν έχει ποτέ ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες, διότι προφανώς δεν θέλει να εμφανίσει την απροθυμία της και την αδυναμία της να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτές τις τουρκικές, επιθετικές ενέργειες για να διασφαλίσει την ελληνική κυριαρχία των νήσων και των βραχονησίδων στο Αιγαίο.

«Έκαψε» το χαρτί της προσφυγής

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει χάσει πλέον το ισχυρό χαρτί (που ποτέ δεν θέλησε να αξιοποιήσει) της ελληνικής προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά της Τουρκίας, διότι τώρα θα έρθει αντιμέτωπη με την άκρως αρνητική στάση της Ρωσίας. Όπως κατ’ επανάληψη έχει προειδοποιήσει η Μόσχα (μετά την αποστολή ελληνικού οπλισμού στην Ουκρανία, τη χρήση της Αλεξανδρούπολης για μεταφορά προσωπικού κι οπλικών συστημάτων προς Βορρά, μετά την ανεξέλεγκτη χρήση του FIR Αθηνών από αμερικανικά και νατοϊκά κατασκοπευτικά αεροσκάφη εναντίον των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία και την πρόσφατη απέλαση 12 Ρώσων διπλωματών από την Αθήνα), η Ελλάδα κατατάσσεται πλέον στις εχθρικές χώρες, και αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες. Επιπροσθέτως, εγείρονται πλέον ερωτήματα και για τη στάση της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, που δεν πρόκειται να κοντραριστεί με τη Ρωσία, επιλέγοντας πλέον την οδό της αποχής.

Επιπροσθέτως, το μόνιμο ελληνικό επιχείρημα του ΥΕΘΑ, ότι τα τουρκικά αεροσκάφη αναχαιτίζονται όταν αυτά παραβιάζουν την ελληνική κυριαρχία, έχει αρχίσει και εξασθενεί επικίνδυνα, διότι τα τουρκικά αεροσκάφη, είτε αναχαιτιστούν είτε όχι, αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να αποχωρίσουν από το Αιγαίο λόγω έλλειψης καυσίμων.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα τουρκικά πολεμικά πλοία, τα οποία παραβιάζουν στατικά την ελληνική κυριαρχία κατά τη συνεργασία τους με τα τουρκικά αεροσκάφη και δεν αποχωρούν λόγω έλλειψης καυσίμων. Με άλλα λόγια, τα τουρκικά πλοία «κατσικώνονται» σε μόνιμη βάση στα ελληνικά χωρικά ύδατα…

Στην περιοχή Νο 4, στη βραχονησίδα Τζουράφα (με κόκκινο κύκλο στον χάρτη), η Τουρκία καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία. Στην περιοχή αυτή η Τουρκία ανανέωσε και για τον Απρίλιο βολές πυραύλων S-400, επισημαίνοντας ότι δεν κάνει σπατάλη βλημάτων S-400, δεδομένου ότι διαθέτει αριθμό βλημάτων όσα είναι τα αεροσκάφη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας συν 20% για τυχόν αστοχίες.

Υπενθυμίζεται ότι κατά την πρόσφατη επικοινωνία Πούτιν – Ερντογάν, μετά την αποστολή των ελληνικών καλάσνικοφ και ρουκετών 120 mm στην Ουκρανία, ο Ρώσος πρόεδρος δεσμεύτηκε σε συνεχή ροή προς την Τουρκία S-400 και ενδεχομένως S-500, σε περίπτωση κατά την οποία η Άγκυρα εμπλακεί, γενικώς, σε όποιες επιχειρήσεις.

Μολονότι η βραχονησίδα Τζουράφα είναι ελληνική, εντούτοις η Άγκυρα εξέδωσε τη διεθνή αγγελία Α 1938/22 για την περιοχή Νο 4, η οποία καταλαμβάνει την κυριαρχία της Τζουράφας, θέτοντας τη βραχονησίδα στην τουρκική επικράτεια-κυριαρχία. Με αποτέλεσμα η ελληνική ΑΟΖ, η περιοχή SAR, τα 10 ν.μ. ΕΕΧ, τα σχέδια πτήσης, το FIR Αθηνών κ.λπ., τα οποία εξαρτώνται από την ελληνική κυριαρχία, να γίνονται σκορποχώρι και να καταλήγουν στα άχρηστα.

Η μόνη αντίδραση της κυβέρνησης ήταν να εκδώσει την αγγελία Α 0909/22, επισημαίνοντας ότι η περιοχή Νο 4 καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία, ωσάν η ελληνική κυριαρχία να είναι αναλώσιμο είδος και για τον λόγο αυτό η τουρκική βολή στην περιοχή είναι άκυρη.

Σε χρόνο μηδέν η Άγκυρα ακύρωσε την ελληνική αγγελία και απάντησε στην Αθήνα ότι «…η περιοχή Νο 4 κείται αυστηρά στην τουρκική επικράτεια (δηλαδή η Τζουράφα) και ότι η τουρκική βολή θα εκτελεστεί κανονικά…».

Δηλαδή, πρόκειται για αρπαγή ελληνικής κυριαρχίας χωρίς καμιά συνέπεια, διότι ενδεχομένως η κυβέρνηση δεν θέλει να προκαλέσει την Άγκυρα, η οποία παράνομα και με στρατιωτικά μέσα έθεσε την Τζουράφα στην τουρκική επικράτεια, προς όφελος του ήρεμου καλοκαιριού, έπειτα από τη συμφωνία Μητσοτάκη – Ερντογάν, η οποία μπορεί να μεταφραστεί ως εξής: η Αθήνα δεν αντιδρά σε τίποτα – η Άγκυρα κάνει ό,τι θελήσει.

Δεν βλέπουν τίποτα παράνομο

Όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν για την ελληνική κυβέρνηση και το ΥΠΕΞ προκλητική και παράνομη (και όχι απλώς παραβατική) συμπεριφορά της Τουρκίας και έτσι, κατά τον κ. Δένδια, δεν προκύπτουν συνέπειες για την Τουρκία. Το γεγονός παραμένει ότι η κυβέρνηση κρατά αντιδράσεις και συνέπειες μυστικές, έως ότου αυτές μετατραπούν σε ανύπαρκτες, μολονότι η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας κορυφώνεται εις βάρος της Ελλάδας.

Η Τουρκία εξέδωσε διεθνή αγγελία για άσκηση στην περιοχή Νο 5 (με κόκκινο τετράγωνο στον χάρτη) μεταξύ Ρόδου – Καστελόριζου. Αν και η τουρκική αυτή περιοχή εισέρχεται 12 ν.μ. στη διεθνή θάλασσα εντός του FIR Αθηνών, η Τουρκία ισχυρίζεται διεθνώς ότι αποτελεί τουρκική επικράτεια-κυριαρχία. Δηλαδή, στην πράξη μετατρέπει τη διεθνή θάλασσα, και μάλιστα εντός του FIR Αθηνών, σε τουρκική κυριαρχία.

Όπως είναι γνωστό από τον Σεπτέμβριο του 2019, η κυβέρνηση διευκόλυνε την Άγκυρα να προβαίνει σταθερά σε αυτή την κίνηση, διότι την περιοχή ανατολικά της Ρόδου την πήρε από το Αιγαίο και την ενέταξε στη Μεσόγειο, στην οποία η Τουρκία έχει 12 ν.μ. χωρικά ύδατα, ενώ στο Αιγαίο έχει 6 ν.μ. Η ελληνική αυτή κίνηση παρείχε στην Άγκυρα το πλεονέκτημα της δημιουργίας της τουρκολιβυκής ΑΟΖ, δεδομένου ότι τα 12 ν.μ. χωρικά ύδατα της Τουρκίας, λόγω Μεσογείου, μπαίνουν σφήνα μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και μηδενίζουν την ελληνική ΑΟΖ των δύο αυτών νήσων.

Παρά ταύτα, σε πρόσφατες δηλώσεις του ο κ. Δένδιας χαρακτήρισε την τουρκολιβυκή ΑΟΖ «γελωτοποιό στοιχείο», αλλά «λησμόνησε», δηλαδή απέκρυψε από τους Έλληνες πολίτες, ότι η τουρκολιβυκή ΑΟΖ δυστυχώς έχει νομιμοποιηθεί και είναι σε ισχύ, διότι βρίσκεται επισήμως αναρτημένη στο αρμόδιο Πίνακα 104 του ΟΗΕ από τις αρχές του 2021. Η Ελλάδα δεν αντέδρασε ποτέ στον ΟΗΕ γι’ αυτήν την απόφασή του, ενώ η ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ βρίσκεται ακόμα «στο μούσκιο» του ΟΗΕ και περιμένει την τύχη της…

Τα UAV αλωνίζουν ανενόχλητα

Η Άγκυρα ζήτησε εκ νέου από την Αθήνα να εκδώσει αγγελία για πτήσεις τουρκικών UAV στο FIFR Αθηνών από τις 22 Μαρτίου έως τις 20 Απριλίου για έλεγχο περιβάλλοντος και υποστήριξη αποστολών έρευνας και διάσωσης (SAR) για 14 ώρες σε καθημερινή βάση. Η Αθήνα αρνήθηκε να εκδώσει αγγελία, διότι τόσο τα ίχνη των UAV όσο και οι περιοχές πτήσης τους καταλαμβάνουν ελληνική κυριαρχία.

Η Τουρκία, θέτοντας στον υπόνομο την ελληνική κυριαρχία, εξέδωσε παράνομα την τουρκική διεθνή αγγελία Α 1624/2022, κατακερματίζοντας την ελληνική κυριαρχία.

Η «κυριακάτικη δημοκρατία» αποκάλυψε τον χάρτη με τα ίχνη και τις περιοχές πτήσης των τουρκικών UAV που κατακερματίζουν την ελληνική κυριαρχία, καθώς επίσης και την αγγελία Α0781/22, που αποδεικνύει τον κατακερματισμό της ελληνικής κυριαρχίας. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αποκρύπτει το γεγονός για να μη φανεί η παραβίαση της Τουρκίας.

NEWSBREAK

https://www.newsbreak.gr/amyna/319562/kyvernisi-kleinei-ta-matia-stin-arpagi-ellinikis-kyriarchias/