ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ» ΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΥΡΙΟ

Του Ιωάννη Παναγιωτακόπουλου 

“Αν το κράτος στεναχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό. Χρειάζεται μιά πολιτική ζωή ανεξάρτητη, δηλαδή ελληνική, για να γεννηθή ένας ελληνικός πολιτισμός.” 

Ίων Δραγούμης 

Ας αρχίσουμε να λέμε όσα θα έπρεπε νά ‘χουμε πεί. Όσα θα έπρεπε τώρα να συζητάμε. Σίγουρα όσα θα πρέπει στο μέλλον να έχουμε ξεκάθαρα...
Τώρα που τα θλιβερά μακιγιάζ απλώνονται και ξεθωριάζουν κάτω από την καταιγίδα των γεγονότων, τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα κι έρχεται η ώρα να προσδιορίσουμε την σχέση μας με την γριά πόρνη της Γαλλικής επανάστασης και της Βαβαροκρατίας...

Ετούτο το ατσούμπαλο κατασκεύασμα, το σοβατισμένο με στρώματα καλλωπισμού, ακόμα και όταν συρόταν από το πάθος του Έθνους, ως εργαλείο για την επίτευξη των πόθων της Φυλής, ουδέποτε υπήρξε στην ουσία του Εθνικό διότι ποτέ δεν ήταν κάτι Ελληνικό.
Βρήκαμε στην πορεία μας πολλούς λόγους για να το σώσουμε. Ας δούμε τώρα εκείνους τους λόγους που επιβάλλουν να το γκρεμίσουμε...

ΕΝΑΣ ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Τούτο το πράγμα, φτιάχτηκε με δυό αποστολές. Πρώτον να ελευθερώσει όλο το υπόδουλο Γένος και δεύτερον να οδηγήσει το Έθνος στην εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής, στην δημιουργία δηλαδή ενός νέου Ελληνικού πολιτισμού. Δεκαοκτώ δεκαετίες μετά, ο απολογισμός είναι τόσο θλιβερός που δεν δικαιολογείται από τις δεδομένες στατιστικά στιγμές αποτυχιών, σε μία μακροχρόνια συλλογική προσπάθεια.
Σήμερα ο Ελληνισμός έχει συρρικνωθεί στο ήμισυ του ζωτικού του χώρου, μέσα δε στα σύνορα του ελλαδικού κράτους βρίσκονται το πολύ τα δύο τρίτα του. Όσο για τον νέο Ελληνικό πολιτισμό, νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι ακόμα τραγικότερο...

Και για όσους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν εκ του αποτελέσματος, η αλήθεια είναι πως δεν φταίει το κράτος. Τούτο, σε κάθε εποχή, προσπαθούσε να καταστήσει σαφές, πως εκείνοι που το έστησαν και το στηρίζουν, οι «σύμμαχοι» και οι κοτζαμπάσηδες - κομματάρχες, το έχουν φτιάξει με άλλες εργοστασιακές εντολές. Είναι απ’ τη μάνα του φτιαγμένο για κάτι διαφορετικό απο αυτό που οι Έλληνες είχαν στο δόλιο τους μυαλό.

Το έκανε πάντοτε ξεκάθαρο: Εκτελούσε τον Καποδίστρια, καταδίκαζε σε θάνατο τον Πλαπούτα, τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη, κατέπνιγε στο αίμα όσους δεν γούσταραν τους Βαβαρούς,  σκότωνε στην Αθήνα τους φοιτητές που ζητούσαν ένωση της Κρήτης, έδινε εντολές στα προξενεία να μην δημιουργούν ζητήματα, παρακολουθούσε με απάθεια απ’ τα σαλόνια των Αθηνών την Μακεδονία να φλέγεται, πυροβολούσε στον κάμπο τους κολίγους που ζητούσαν να πάρουν πίσω την γή απ’ τους εισπράκτορες των Τούρκων, παρέδιδε αμαχητί την Β. Ήπειρο,  έστηνε στα 5 μέτρα τον Δραγούμη, έστελνε διαταγές οπισθοχώρησης λίγα χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα, άδειαζε χωρίς τουφεκιά την Αν. Θράκη, έμπαζε στο δωμάτιο του Μεταξά το Βρετανικό χέρι που του έκανε την τελευταία ένεση, έπαιρνε εισπνοές «με πνεύμονες την Αμερική και την Αγγλία» βαρώντας προσοχές για το Κυπριακό, έστρωνε τους δρόμους της Αθήνας με νεκρούς και τραυματίες φοιτητές όταν εξαγριωμένοι απ’ τις Βρετανικές άγχωνες κατευθύνονταν στην πρεσβεία της Αγγλίας, απογύμνωνε το νησί από την Μεραρχία, έβλεπε την Κύπρο να «κείται μακράν», τουρκοποιούσε τους μουσουλμάνους της Θράκης, παρακαλούσε να φυσήξει ο άνεμος να πάρει την σημαία από τα Ίμια, εξέδιδε βιβλία για «συνωστισμούς», ευχαριστούσε σαν ρεσεψιονίστ τους λαθρομετανάστες που επέλεξαν αυτόν τον τόπο για την διαμονή τους, εκδικούταν αξιωματικούς με σφαίρες στο κορμί και παράσημα στο στήθος, αφήνοντάς τους να πεθαίνουν στα 92 τους μέσα στη φυλακή...

Για αυτά και για τόσα άλλα, δεν αρκεί η ερμηνεία πως αντεθνικές «ηγεσίες» βρέθηκαν πολλές φορές στο τιμόνι. Η επαναλαμβανόμενη επι 180 χρόνια «σύμπτωση» παύει να είναι σύμπτωση. Το φαινόμενο έχει μια πιο δομική αιτία. Αυτό το άθλιο προτεκτοράτο, φτιάχτηκε εξαρχής για να ‘ναι τέτοιο...

Ό,τι  ερμηνεία και να δώσει κανείς στα ιστορικά γεγονότα, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το καταλυτικό συμπέρασμα. Οι ελάχιστες φορές τους τελευταίους 2 αιώνες, που το Έθνος επέβαλε την θέλησή του στο κράτος, αποτελούν απλά την εξαίρεση στον κανόνα. Ο κανόνας είναι πως αυτό το κράτος, επιβάλει εδώ και 180 χρόνια δια της βίας την θέλησή του στο Έθνος. Δια της βίας της πνευματικής, της υλικής, της κεκαλυμμένης, της απροκάλυπτης, της εξατομικευμένης, της μαζικής, της θεσμικής, της «παρακρατικής» αλλά πάντα δια μίας βίας εξόφθαλμα αντεθνικής.

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΑΣ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΙ

Δεν έφταναν οι αιώνες της μαύρης Οθωμανικής σκλαβιάς, ήρθαν και οι αιώνες της «ελευθερίας» για να φορτώσουν αυτόν τον λαό με όλη την γκάμα των συλλογικών ψυχικών νοσημάτων. Ένας ψυχολόγος, μέσα σε δύο – τρείς μόνο συνεδρίες με το συλλογικό μας Εγώ, θα μπορούσε άνετα να διακρίνει: Διπολική διαταραχή με ψυχαναγκαστική συμπεριφορά και σχιζοφρένεια με κρίσεις αυτοκαταστροφής.

Η πρώτη εκδήλωση συμπτωμάτων ήρθε αμέσως με την δημιουργία του νέου Ελλαδικού κράτους. Το ζήτημα ετέθη αμέσως απο τους «εθνοπατέρες» μας και ο λαός βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα που δεν είχε σκεφτεί: «Δύση ή Ανατολή»; Η απάντηση ήταν σχεδόν αυτονόητη, κάτω απο το μείζων διακύβευμα του να ξεπροβάλει ένα «νέο» διακριτό Έθνος, μέσα από το συνονθύλευμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατείχε την εγγύς  Ανατολή. Το «ανήκομεν εις την Δύση» έγινε απο τα πρώτα χρόνια αυτού του κράτους, ο βασικός εθνικός μας ψυχαναγκασμός...

Οι φουστανέλες και οι βράκες έγιναν γρήγορα ευρωπαϊκά υφασμάτινα παντελόνια για να προσδίδουν την δέουσα σοβαρότητα. Οι χρυσοκέντητοι ντουλαμάδες έγιναν μπέρτες για να έχουμε το ανάλογο κύρος. Καπέλα ευρωπαϊκά στόλισαν πλέον τα «Δυτικά» μυαλά. Τα καλαματιανά και τα τσάμικα δεν ήταν σωστό να παίζονται με τον «Ανατολίτικο» ζουρνά. Το Δυτικό κλαρίνο επιβαλλόταν να γίνει ένας αντικαταστάτης κύρους και όταν και σ’ αυτό αλλάξαν οι ανεπίδεκτοι Έλληνες τα κουρδίσματα, για να μπορεί να πιάνει τις περίεργες πεντατονικές και τα άγνωστα στους Δυτικούς ημιτόνια της Βυζαντινής κλίμακας, προτιμήσαμε το τσάμικο να παίζεται στα σαλόνια των Αθηνών με... πιάνο.

Κι αν αυτά τα φαινόμενα του ψυχαναγκασμού μας, καθισμένα στην κορυφή του παγόβουνου είχαν κυρίως τραγελαφικό χαρακτήρα, η βάση του παγόβουνου, η κρατική ιδεολογία που παρήγαγε τις ανάλογες δομές, είχε στερεοποιήσει μια ουσία βαθιά εθνοκτόνα...
Σαν να μην πάταγε τούτη η Πατρίδα για χιλιετίες σε δυό ηπείρους, μιά στην Ανατολή και μιά στην Δύση. Σαν να μην είχε συνακόλουθα ο πολιτισμός μας δυό πνεύμονες, έναν στη Μικρά Ασία και έναν στον Αίμο. Σαν να μην ήταν η Ελλάδα ο συγκερασμός και η μήτρα Δυτικού και Ανατολικού πολιτισμού. Έπρεπε να ακρωτηριαστούμε ψυχικά για να μπορέσουμε να ακρωτηριαστούμε και Εθνικά.

Το όραμα αναβίωσης της αυτοκρατορίας μας, αντικαταστάθηκε σύντομα από το δόγμα της «μικρής πλην εντίμου» ευρωπιθικίζουσας ελλαδίτσας και το κράτος από μέσον έγινε αυτοσκοπός. Ως τέτοιο δεν μπορούσε παρά να πάρει copy – paste την δομική του σύσταση από τα κράτη της Δύσης. Το αστικό κράτος που γέννησε η Γαλλική επανάσταση ήρθε πακέτο έτοιμο να φορεθεί στους Έλληνες. Τί κι αν ήταν τα μανίκια στενά, τα μπατζάκια μακρυά και το αποτέλεσμα καρναβαλικό; Ήρθε και στήθηκε με τα όλα του, στο προτεκτοράτο των «συμμάχων». Η «εθνική μας ολοκλήρωση», αφού καθάρισε με τον ενοχλητικό Καποδίστρια και με πιστούς συνεργάτες τους Τουρκοκοτζαμπασηδες, ξεκίνησε να στήνει τις δομές της.

ΗΡΘΕ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»!

Το «εθνικό κράτος των Ελλήνων», με Γερμανούς πρωθυπουργούς, Βαυαρική αντιβασιλεία και Βασιλιά, κόμματα ειλικρινώς ξενοκεντρικά με ονομασίες «Αγγλικό», «Γαλλικό», «Ρωσικό», είχε κάθε λόγο να επιβάλει την πνευματική και υλική του βία, επιτείνοντας τον ψυχαναγκασμό των Ελλήνων.
Οι κοινότητες, το κοινωνικό-πολιτικό και πολιτιστικό κύτταρο που κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό για αιώνες, δεν χρειαζόντουσαν στο συγκεντρωτικό αστικό κράτος. Ήταν ένας θεσμός που εξοντώθηκε όχι από άγνοια των δυνατοτήτων του αλλά αντιθέτως από την γνώση αυτών. Οι Έλληνες στερούμενοι της φυσικής πολιτικο-διοικητικής δομής τους, ξεκίνησαν την προσπάθεια να προσκολληθούν στην αφύσικη για αυτούς πολιτικο-διοικητική δομή των κομμάτων, των πληρεξουσίων και του κοινοβουλίου.

H ημέρα των πρώτων κοινοβουλευτικών εκλογών το 1844, κράτησε... 8 μήνες. Ήταν φανερό πως οι Έλληνες δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στο νέο σύστημα που τους ήρθε από την Δύση. Μπορεί στις Δημοκρατικές διαδικασίες των κοινοτήτων τους να εξέλεγαν Δημογεροντίες και δυό φορές τον χρόνο, και να είχαν συχνότατες κοινοτικές συνελεύσεις, το νέο όμως κοινοβουλευτικό σύστημα που αυταποκαλείτο «δημοκρατία» δεν μπορούσαν να το προσαρμόσουν εύκολα στις χιλιόχρονες συνήθειές τους... Όπως και νά χει, για να το λένε οι Δυτικοί «δημοκρατία» κάτι παραπάνω θα ήξεραν από εμάς που τόσα χρόνια στούρνοι νομίζαμε οτι Δημοκρατία ήταν αυτό που γινόταν για χιλιετίες στις κοινότητες μας και στις αρχαίες Πολιτείες... Έπρεπε λοιπόν να βρούμε τρόπο να προσαρμοστούμε και οι κοτζαμπάσηδες που τώρα πια είχανε γίνει κομματάρχες τον ήξεραν.Ήδη από τα χρόνια της επανάστασης, οι κοινοβουλευτικές πρακτικές είχαν έρθει γάντι σε αυτούς και στα όργανά τους: Ρουσφέτια σε φατρίες, προσεταιρισμός τοπικών αρχόντων, κομματισμός, διχασμός και αλληλοεξοντώσεις, αποκλεισμός αντιθέτων απο τον κρατικό μηχανισμό, φυλακίσεις αντιφρονούντων, φαυλοκρατία, μπορούσαν πλέον να αποτελέσουν θεσμούς κρατικούς με το ανάλογο «δημοκρατικό» περιτύλιγμα νομιμότητας.

Αν η ισχυρή ατομικότητα των Ελλήνων και οι έντονες αντιθέσεις τους, μέσα στο κοινοτικό τους σύστημα λειτουργούσαν για αιώνες κατά το πλείστον συνθετικά και δημιουργικά, στον Δυτικό κοινοβουλευτισμό βρήκαν το έδαφος για να λειτουργήσουν απόλυτα διχαστικά και εξαντλητικά αυτοκαταστροφικά.

 Η εθνική μας «ανεξαρτησία» έκτοτε βιώνει τους αλλεπάλληλους εθνικούς διχασμούς με κυρίαρχο το ερώτημα, σε ποιανού ξένου το κάρο θα σκαρφαλώσει η «ελευθέρα Ελλάς». Στην αρχή ήταν το ερώτημα Γαλλία, Αγγλία ή Ρωσία; Στην συνέχεια Γερμανία ή Αγγλία; Μετά με τους Αγγλοαμερικάνους ή με τους Ρώσους; Τώρα με τους Γερμανούς ή με τους Αμερικάνους;
Προσκολλημένοι στα αντίστοιχα κόμματα και ενδεδυμένοι τους εκάστοτε ιδεολογικούς μανδύες, αλληλοεξοντωνόμασταν με εθνική υπερηφάνεια, παρακειμένου να υποδείξουμε «πατριωτικά», ποιανού ξένου πόλου αυτό το κράτος πρέπει να είναι ακόλουθος και υποτακτικός.
Φυσικά η έκβαση της αλληλοεξόντωσης, ουδέποτε ανησυχούσε τους ξένους πόλους, που με μουτζούρες σε σημειώματα σαν της Γιάλτας, είχαν ήδη μοιράσει το οικόπεδο...

ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΒΟΡΙΔΗ, ΑΔΩΝΙ, ΙΔΟΥ ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΣΑΣ - Ο ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ (ΟΙ ΕΘΝΟΜΠΡΟΣΤΑΡΗΔΕΣ, ΧΑΛΥΒΔΙΝΟΙ ΥΠΕΡΠΑΤΡΙΩΤΑΙ) ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΛΙΚΑΚΙ ΠΟΥ ΜΠΛΟΚΑΡΕ ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Του Παναγιώτη Λιάκου

Ας αφήσουμε επιτέλους τις γκρίνιες, τις μεμψιμοιρίες, την καντήφλα. Ολόκληρο τέμενος ετοιμάζεται εις τας Αθήνας. Πανηγυρίζουν οι σύμμαχοι Τούρκοι



Ας ξεκινήσουμε με το σαρδόνιο, μαύρο, σχεδόν βρετανικό χιούμορ της Ιστορίας. Στις 4 Αυγούστου 2016, στα ογδοντάχρονα από την επιβολή του Εθνικού Καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά, ο Μάκης Βορίδης και ο Αδωνις Γεωργιάδης αφαίρεσαν και το τελευταίο χαλικάκι που μπλόκαρε τα γρανάζια της γραφειοκρατίας για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, την πόλη που οι «τρελοί» εθνικιστές του 1821 απελευθέρωσαν από τους Αγαρηνούς δυνάστες χύνοντας ποτάμια από το ιερό αίμα τους στη γη του Κόδρου και του Ερεχθέα.

Σε νομοσχέδιο για τις «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας», 206 βουλευτές (μεταξύ αυτών, οι εθνομπροστάρηδες, οι χαλύβδινοι υπερπατριώται Βορίδης και Γεωργιάδης) υπερψήφισαν με τρέλα και κορδέλα το άρθρο 35, με το οποίο τροποποιείτο «το Π.Δ. της 20/09/1995 “Εγκριση πολεοδομικής μελέτης αναθεώρησης και επέκτασης τμημάτων των Δήμων Αθηναίων, Αγίου Ιωάννη Ρέντη, Αιγάλεω, Περιστερίου και Ταύρου (περιοχή Ελαιώνα, Ν. Αττικής)”».

Διακόσιοι έξι εθνοσωτήρες, σε ένδειξη πρωτοφανούς σύμπνοιας, απέδειξαν στους Ελληνες ότι τα Μνημόνια και το Ισλάμ μπορούν να ενώσουν τις πολιτικές παρατάξεις (πλην χρυσαυγιτών και ΑΝ.ΕΛ., που είπαν «όχι» στο τζαμί). Οι βουλευτές μας άναψαν για τα καλά το φως του Κορανίου, ώστε να διαλύσει τα αθηναϊκά «σκότη».

Τώρα, το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, με λέξεις που στάζουν μέλι, γάλα και παραδείσια πιλάφια, έγραψε πανηγυρικό άρθρο για την «κατασκευή του πρώτου τεμένους στην Αθήνα έπειτα από περισσότερα από 100 χρόνια» και ανακοινώνει ότι θα είναι έτοιμο έως τα τέλη Απριλίου!

Ε, κι αν κάτι πάει στραβά, ασθενήσει κάνας εργάτης, λείψουν τα χέρια των πιστών δουλευτών, ο Αδωνις και ο Μάκαρος δεν θα πάνε να βάλουν ένα χεράκι; Τόσος εθνικισμός, τόσος πατριωτισμός, τόση προγονολατρεία, αρχές που υποστηρίζουν και προωθούν οι βουλευτές μας, σίγουρα τους έχουν δώσει δύναμη στα μπράτσα και αντοχή στα δύσκολα.

Ανυπομονούμε να τους δούμε να ποζάρουν στα εγκαίνια καμαρωτοί καμαρωτοί και να τους χειροκροτήσουμε. Ζητωμπράβο! Ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης τούς κοιτάζουν από ψηλά και τους πέμπουν... ευλογίες.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΟΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ : «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ» (Δ' ΜΕΡΟΣ)

(απόσπασμα από το βιβλίο ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ 
ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ του Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ που θα εκδοθεί σύντομα)

Κατεβαίνουμε από το ατμόπλοιο, στην προκυμαία.
«Μωρέ τι πόλη είναι αυτή»! λέω από μέσα μου.
Αν και λιμάνι μύριζε λουλούδια, όχι ψαρίλα όπως η προκυμαία της Θεσσαλονίκης. Και πόσος κόσμος έχει μαζευτεί! Μιλιούνια…
Ντυμένοι όλοι με τα καλά τους.
«Μα καλά δεν έχουν χαμάληδες σε αυτό το λιμάνι»; σκέφτομαι!
Όλοι νοικοκυραίοι, καλοντυμένοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά.
Κατεβαίνουμε από την σκάλα στην προκυμαία, όπου οι επικεφαλής μας προσπαθούν να μας βάλουν σε σειρές, να μας στοιχίσουν, να πάρουν αναφορές από τους διμοιρίτες.
- Κύριε Υπολοχαγέ θα παρελάσουμε κι εμείς; ρωτάω τον Υποδιοικητή του Λόχου μας.
- Όχι Λοχία, μου απαντά. Μαζί με το 1/38 των Ευζώνων θα παρελάσουν οι πρωϊνοί που ήλθαν με το «Πατρίς». Εμείς μάλλον θα πάμε φρουρά σε Δημόσια κτίρια.
O Ταγματάρχης έκανε συγκέντρωση Αξιωματικών του Τάγματος και πάσχιζε μέσα στις φωνές, τα γέλια και τις ζητοκραυγές, να εξηγήσει τις αποστολές που είχε κάθε Λόχος. Κάποια στιγμή τελειώνει και οι αξιωματικοί γυρίζουν στις θέσεις τους.
Κάποιοι πολίτες πλαισιώνουν τις υπομονάδες μας.
- Είναι οι οδηγοί μας, λέει ο Ανθυπασπιστής της 2ης διμοιρίας, ονόματι Καβράκος, από την Μάνη με μορφή που θύμιζε πολεμιστή του 1821.
- Επ’ ώμου …αρμ! φωνάζει ο Ταγματάρχης μας.
Ξεκινάμε με τα όπλα επ’ ώμου να βαδίζουμε στα αριστερά της προκυμαίας. Διασχίζουμε τον παραλιακό δρόμο κάθετα με μεγάλη προσπάθεια ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και μετά στρίβουμε αριστερά, προχωρώντας στα σοκάκια, προς τα εκεί που είχαμε διαταχθεί να αναλάβουμε υπηρεσία φρουράς.
Μα τι υπέροχη πόλη είναι αυτή; Παντού Ελληνικές σημαίες. Μα καλά που βρέθηκαν τόσες Ελληνικές σημαίες σε αυτήν την πόλη της τέως Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι πινακίδες των οδών τρίγλωσσες. Πάνω Ελληνικά, αμέσως μετά μάλλον Γαλλικά γιατί βλέπω το Rue που θυμάμαι από την Σαλονίκη σημαίνει «οδός» και από κάτω αραβικά.
Από τα μπαλκόνια μας πετάνε λουλούδια. Κοπέλλες, γυναίκες, γριούλες και μας φωνάζουν «Καλώς ήλθατε λεβέντες μας, καλώς ήλθατε ελευθερωτές μας».
Αριστερά και δεξιά στα πεζοδρόμια, κόσμος καλοντυμένος όπως είπα, σαν τους πλούσιους Οβριούς της Σαλονίκης. Όλες οι γυναίκες με μεγάλα καπέλα και οι άνδρες με τα ψαθάκια τους.
«Ρε σε τι πόλη ήλθαμε…» σκεφτόμουν από μέσα μου. Πλούσια πόλη. Πουθενά χώμα. Παντού πλακόστρωτοι δρόμοι.
Πόση διαφορά αλήθεια από το χωριό μου που μόνο χώμα έβλεπες παντού. Χώμα και καρόδρομους.
Και παντού λουλούδια. Να ξεκινούν από τα πεζούλια και να σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια.
Ξαφνικά έρχεται μια κυρία, με ένα πιάτο στο χέρι και με ένα κουτάλι πάει να μου βάλει κάτι στο στόμα.
- «Ελα τζιέρι μου, να γλυκαθείς» μου λέει. Και μου χώνει έτσι όπως περπατάω το κουτάλι στο στόμα.
Πωπω τι γλύκα ήταν αυτή! Τι γλυκό ήταν αυτό; Γυρνώ όπως περπατάω ασυναίσθητα να δω την γυναίκα και την βλέπω να μπουκώνει με το κουτάλι έναν έναν τους άνδρες του Λόχου μας έτσι όπως άτυπα παρέλαυναν σε αυτό το πλακόστρωτο σοκάκι.
Σε μια στιγμή ο Υπολοχαγός φωνάζει «Αλτ».
Οι άνδρες σταματούν μπροστά μας, σταματάμε κι εμείς.
Ακούμε φωνές και στριγκλιές.
- Ρίχτου ρίχτου να μάθει, φώναζαν κάποιοι.
Βλέπω ανάμεσα στην παράταξη μας, λίγο πιο μπροστά δύο-τρεις να χτυπούν έναν ένστολο με μπλέ σακάκι και κόκκινο παντελόνι και μπότες. Ξύλο, πολύ ξύλο λες και χτυπιόνταν αλητάκια πίσω από το Τελωνείο της Θεσσαλονίκης, στο λιμάνι.
Ένας που περνάει από δίπλα μας φουριόζος, μας λέει.
- Είναι ζαπτιές (σ.σ. χωροφύλακας ή αστυνομικός του Οθωμανικού Κράτους) Τούρκος και τον χτυπάνε δύο δικοί μας.
Αργότερα μάθαμε ότι ήταν πράξη αντεκδίκησης, γιατί ο Τούρκος αστυνομικός κατά την περίοδο που έκλεισαν τα σύνορα οι Οθωμανοί στον Μεγάλο Πόλεμο το ’15 και επιστράτευαν τους νεαρούς Χριστιανούς, πολλοί άνδρες για να μην καταταγούν είχαν διαφύγει στα γειτονικά ελληνικά νησιά, Χίο και Μυτιλήνη, αφήνοντας τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους μόνους.
Οι Τούρκοι λοιπόν, που ήξεραν ότι σε μια οικογένεια ο άντρας και οι γιοί ήταν φυγόστρατοι, έμπαιναν στα σπίτια και τα λεηλατούσαν μιας και κανείς δεν μπορούσε να τα υπερασπιστεί.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι δύο άντρες που χτυπούσαν τον Τούρκο ζαπτιέ, ήταν σε αυτήν την κατηγορία. Φυγόστρατοι του ’15 που επέστρεψαν με την άφιξη του Ελληνικού Στρατού και αναζητώντας την οικογένειά τους, ανακάλυψαν ότι ο εν λόγω Οθωμανός αστυνομικός, είχε μπει μια νύχτα σπίτι τους, πήρε την σύζυγο και την έκλεισε στο σπίτι του. Φρόντισε να πετάξει και στον πατέρα της μερικούς παράδες, για να είναι εντάξει και με το Κοράνι, που επιτρέπει να πάρεις και να κάνεις δική σου μια παντρεμένη γυναίκα, μόνο αν την αγοράσεις.
Θεώρησε λοιπόν ότι πετώντας μερικούς παράδες στα πόδια του πατέρα της, την αγόρασε. Κι όχι μόνο αυτό.
Αφού την γλέντησε για μήνες και την βαρέθηκε, την πούλησε κι αυτός με την σειρά του σε ένα Κούρδο πολεμιστή που την πήρε μαζί του στο Μπαλίκεσιρ και από τότε δεν την ξαναείδε κανείς.
Τα έμαθαν από την γειτονιά πατέρας και γιός, μιας και ο πεθερός είχε πεθάνει από τον καημό του και αναζήτησαν τον ζαπτιέ.
Τον βρήκαν και όρμησαν πάνω του. Τον είχαν χτυπήσει πολύ άσχημα, το πρόσωπό του Τούρκου κατακόκκινο από τα αίματα.
Έρχονται δύο-τρεις Κρήτες χωροφύλακες που συνόδευαν τον Στρατό μας και προσπάθησαν να τους τραβήξουν. Πάνω στην συμπλοκή, ο σύζυγος αφαιρεί το περίστροφο του ενός χωροφύλακα και πυροβολεί τον Τούρκο στο κεφάλι. Τινάζεται πίσω το κεφάλι του Τούρκου και μυαλά με αίμα γεμίζουν το πλακόστρωτο.
Μερικοί άνδρες στα πεζοδρόμια άρχισαν να χειροκροτούν.
Τότε εμφανίζεται ένας Ενωμοτάρχης που μάλλον ήταν επικεφαλής των Κρητικών χωροφυλάκων και δίνει εντολές:
- Να συλληφθούν. Είναι διαταγή του Αρμοστή, ακούστηκε να λέει. Όποιοι προβαίνουν σε βιαιότητες θα συλλαμβάνονται.
Οι χωροφύλακες πιάνουν από τα μπράτσα και τους δύο, πατέρα και γιό και προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που πηγαίναμε εμείς. Το πλήθος άρχισε να φωνάζει «ντροπή, ντροπή, αφήστε τους ελεύθερους, καλά του έκανε!»
Οι χωροφύλακες προχώρησαν συνοδεύοντας τους δύο άντρες προς τον προσωρινό Σταθμό Χωροφυλακής, χωρίς να δίνουν σημασία στο πλήθος.
Εμείς έχοντας μείνει εμβρόντητοι, από την ταχύτητα των γεγονότων, κοιταζόμασταν μεταξύ μας.
Ξεκινήσαμε μετά από το παράγγελμα του επικεφαλής μας Υπολοχαγού:
- Άνδρες εμπρός μαρς….
Ξεκινάμε λοιπόν. Προχωρούμε ίσια, με την ίδια εικόνα παντού. Κόσμος να μας ραίνει λουλούδια, σημαίες παντού… χαρές και τραγούδια.
Έσβησε σύντομα η ανάμνηση του περιστατικού με τον ζαπτιέ.
Φθάνουμε σε ένα μεγάλο κτίριο.
Σταματάμε.
Ο Υπολοχαγός μας ανέβηκε τα σκαλιά και σαν να μας έβγαζε λόγο μας είπε:
- Όπως ξέρετε ήλθαμε εδώ όχι ως κατακτητές, αλλά για να τηρήσουμε την τάξη, κατ΄εντολήν των Μεγάλων Δυνάμεων και του Μεγάλου μας Κυβερνήτη Ελευθερίου Βενιζέλου. Οι εντολές που έχουμε είναι να διατηρήσουμε την τάξη και να προστατεύσουμε τα κτίρια και τις υπηρεσίες μιάς και όλα πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται κανονικά.
Προσέξτε την συμπεριφορά σας. Ο Αρμοστής εξέδωσε διάταγμα για προστασία του τοπικού πληθυσμού ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Οι ποινές στους παραβάτες θα είναι πολύ αυστηρές. Πάρα πολύ αυστηρές.
Καταλάβατε; Λοιπόν οι διμοιρίτες να κανονίσουν αμέσως Υπηρεσίες περιπόλων, σκοπών και να φροντίσουν για τον στρατωνισμό μέσα στο κτίριο. Να ετοιμαστεί η Επιμελητεία. Επιλοχία έλα μαζί μου.
Ο Υπολοχαγός μπήκε μέσα στο κτίριο.
Αμέσως ο Ανθυπολοχαγός μας φώναξε τους Λοχίες και μας έδωσε οδηγίες.
Αφού κανόνισα τις σκοπιές στις γωνίες του τετραγώνου στο οποίο βρισκόταν στο κτίριο, πήγα από πίσω στην αυλή και άφησα τον γυλιό μου και τις εξαρτήσεις μου.
Απέναντι από την πίσω μεριά του κτιρίου κάθονταν ανακούρκουδα (δηλαδή καθιστοί χωρίς να κάθονται), τρεις με φέσι και μας κοίταγαν επίμονα.
- Ρε συ Γιασίτη, λέω σε ένα φαντάρο, πήγαινε και διώξε τους. Δεν μου αρέσουν τα μούτρα τους.
- Πώς να τους το πω, δεν ξέρω τούρκικα, μου λέει ο νεαρός φαντάρος.
- Ξέρω εγώ ρε, του απαντώ. Πες τους «ούστ»… Ξέρω γω τι θα τους πεις και πως θα τους το πεις. Αλλά διώξε τους.
Τον βλέπω να πηγαίνει χωρίς το όπλο του και να τους κάνει νοήματα.
Εκείνοι κοιτάχθηκαν μεταξύ τους.
Και ξαφνικά χωρίς να προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται, βγάζουν από τα ζωνάρια τους μαχαίρι και το μπήγουν στο σώμα του άτυχου Γιασίτη…
- Λοχίαααααααα πρόλαβε να φωνάξει….
Αυτοί αμέσως άρχισαν να τρέχουν προς την πόρτα του απέναντι κτιρίου, από όπου άνοιξαν απότομα τα παράθυρα και εμφανίστηκαν οπλισμένοι άνδρες που άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος μας.
- Τούρκοι φωνάζει ο Ανθυπολοχαγός… καλυφθείτε!
Πέφτουμε όλοι μπρούμυτα και αρχίζουμε να πυροβολούμε εναντίον του κτιρίου όπου βρίσκονταν οι οπλισμένοι Τούρκοι.
- Ρε τους μπαμπέσηδες λέω από μέσα μου, νιώθοντας υπεύθυνος για τον χαμό του Γιασίτη, ενός νέου που ήλθε από την Ελλάδα, από το χωριό του, να ελευθερώσει αυτήν την Ελλάδα που αγνοούσαμε ότι υπήρχε και έχασε την ζωή του, από «μπαμπέσικα σκυλιά».
Επρεπε να είχε πάρει το όπλο του, σκέφτηκα.
Αλλά που να το φανταστεί, ότι οι τρεις φαινομενικά άκακοι Τούρκοι ήταν οπλισμένοι δολοφόνοι.
Βροχή οι σφαίρες. Σφυρίζουν σαν μέλισσες. Περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας.
Μα που βρέθηκαν αυτά τα όπλα στα χέρια τους. Υποτίθεται ότι οι Ιταλοί τους αφόπλισαν. Έτσι τουλάχιστον μας είχαν πει.
Από ότι φαίνεται δεν τους αφόπλισαν. Εσκεμμένα ; Μπορεί. Αλλωστε δεν το έκρυψαν ποτέ ότι ήθελαν την Σμύρνη για λόγου τους.
Και το γεγονός ότι στις Φυλακές που ήταν ευθύνη τους όπως μου είπε ο Νώντας, ο οδηγός μας πριν δεν βρέθηκαν κατάδικοι, σημαίνει ότι κάποιοι τους άφησαν ελεύθερους πριν αποβιβαστεί ο Στρατός μας. Και ποιοι ήταν υπεύθυνοι για την φύλαξη των Φυλακών; Οι Ιταλοί πάλι.
Κάτι βρωμάει εδώ σκεφτηκα, καθώς οι σφαίρες συνεχίζουν να πέφτουν βροχή.
Διακρίνω μερικούς στρατιώτες μας αφού πήγαν τοίχο τοίχο, να μπαίνουν μέσα στο κτίριο. Τότε ακούστηκαν χειροβομβίδες.
Ο Ανθυπολοχαγός μας τότε φωνάζει: «Ορμάτε τους» και αμέσως μπαίνει μπροστά με το πιστόλι στο χέρι και ορμάει προς το κτίριο τρέχοντας. Τον ακολουθούμε όλοι μας, καμμιά εικοσαριά.
Μπαίνουμε μέσα στο κτίριο που είναι σπαρμένο με κορμιά. Αρχίζουμε τις εκκαθαρίσεις στα δωμάτια.
Σκόνη, καπνοί. Ξαφνικά ένας δικός μας μου φωνάζει:
- Λοχία αυτός δεν σκότωσε τον Γιασίτη;
Κοιτώ και μάλλον μεσα στους καπνούς διεκρινα τον έναν από τους τρεις που ορμησαν και σκότωσαν τον στρατιώτη Γιασίτη, τραυματία στο πάτωμα.
Ασυναίσθητα απαντώ «Ναι» χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι με αυτήν την λέξη καταδίκασα σε θάνατο αυτόν τον τραυματία Τούρκο.
- Αυτήν για τον Γιασίτη ρε πούστη, φωνάζει ο φαντάρος που με ρώτησε πριν και μπήγει την μακριά λόγχη του στο κρανίο του Τούρκου στέλνοντας τον να βρεί τον Αλλάχ του, σε μια κίνηση απόδοσης άτυπης δικαιοσύνης.
Σε δέκα λεπτά όλα είχαν τελειώσει.
Οι Τούρκοι ένοπλοι είχαν εξοντωθεί όλοι. Το περίεργο είναι ότι δεν υπήρξε κανείς …τραυματίας. Όλοι νεκροί.
Κάποιοι δεν συγχώρεσαν την μπαμπέσικη δολοφονία του φουκαρά του Γιασίτη.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΖΑΜΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 100 ΧΡΟΝΙΑ...ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΣΚΕΛΕΤΟΣ, ΤΕΛΗ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΟΥΕΖΙΝΗ

Το έργο προχωρά βάσει σχεδίου, λεφτά υπάρχουν για το Ισλάμ 

Θέμα για το τζαμί που κατασκευάζεται στον Βοτανικό φιλοξενεί το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, που αναφέρει πως το έργο θα είναι έτοιμο στα τέλη Απριλίου. Ήδη ο σκελετός του κτηρίου έχει ολοκληρωθεί και, όπως τονίζεται χαρακτηριστικά στο κείμενο, πρόκειται για «το πρώτο τζαμί στην Αθήνα εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια». 

Οι εργασίες κατασκευής στο χώρο που έχει παραχωρήσει το Ναυτικό ξεκίνησαν τον περασμένο Νοέμβριο και αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί μέσα στους επόμενους δύο μήνες. 

«Το τζαμί θα είναι χαμηλό και δεν θα διαθέτει μιναρέ. Θα μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 350 προσκυνητές και διαθέτει πάρκινγκ και ελεύθερους χώρους. Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται στα 887.000 ευρώ», καταλήγει το Anadolu. 

Ούτε δέκα, ούτε είκοσι, ούτε περισσότεροι εθνικιστές βουλευτές κατάφεραν να εμποδίσουν την κατασκευή… Συνεχίζετε να τρέφετε φρούδες (κομματικές) ελπίδες…...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΒΙΝΤΕΟ : ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, 104 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ - 100 ΧΡΟΝΙΑ
Epirusgate.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ 45η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ ''ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ''

Σύντομη επισκόπηση θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιγράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 21/02/2017.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Evonymos
Blue Sky

ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ

Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη

Τό ἱστορικό τοῦ Τάματος

       Ἡ ἱστορία τοῦ λεγομένου “Τάματος τοῦ Ἔθνους” ἀρχίζει οὐσιαστικά τό 1824. Ἦταν τότε πού οἱ ὀρδές τῆς Στρατιᾶς τοῦ Ἰμπραήμ εἰσέβαλαν στήν Πελοπόννησο γιά νά καταπνίξουν τήν Ἑλληνική Ἐθνεγερσία καί οἱ Ἕλληνες περιῆλθαν σέ δεινή θέσι.

       Ὁ Ἀρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὑπῆρξε ὁ ἐμπνευστής τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους. Κάλεσε ὅλους τούς Ὁπλαρχηγούς καί ὁρκίσθηκαν ὅλοι μαζί, ἔταζαν στόν Μεγαλοδύναμο, ὅτι ἐάν τό Ἔθνος καί ὁ Ἀγῶνας σωθοῦν ἀπό τόν κίνδυνο, τότε ἡ Νέα Ἑλλάς θά οἰκοδομήση ἕναν μεγαλειώδη Ναό ἀφιερωμένο στόν Σωτῆρα Χριστό. Ἕναν Ναό ἰσάξιο ἄν ὄχι καί καλλίτερο ἀπό τήν Ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινουπόλεως!...

       Πράγματι, στίς 31 Ἰουλίου 1829 ἡ Δ΄ Ἐθνική Συνέλευσις στό Ἄργος ἐξέδωσε τό Η΄ Εἰδικό Ψήφισμα γιά τήν ἐκπλήρωσι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους:

«Ἡ Δ΄ Ἐθνική Συνέλευσις τῶν Ἑλλήνων νομίζει ἐαυτήν εὐτυχή, γενομένη τό ὄργανον δι’ οὖ τό Ἔθνος ἐκπληροῖ τό πλέον ἐφετόν τῶν χρεῶν του, τό νά ἀναπέμψη τήν εὐγνωμοσύνην του πρός τόν Θεόν, ὅστις ἔδειξε τοιαῦτα θαύματα διά τήν σωτηρίαν του… Ὅταν ἡ τοπική περιφέρεια τῆς Ἑλλάδος καί ἡ καθέδρα τῆς Κυβερνήσεώς της κατασταθῶσιν ὁριστικῶς καί οἱ οἰκονομικοί πόροι τοῦ Κράτους ἐπιτρέψωσιν, θέλει ἀνεγερθῆ κατά διαταγήν τῆς Κυβερνήσεως εἰς τήν καθέδραν αὐτῆς, Ναός ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Σωτῆρος τιμώμενος».

       Τό Ψήφισμα ὑπεγράφη ἀπό τόν Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια καί δημοσιεύθηκε στό ὑπ’ ἀριθμ. 5 Φύλλο τῆς “Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως” ὡς διάταγμα: «Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος ἐν Ἀθήναις».

       Τό ἑπόμενο βῆμα ἔγινε ἐπί Βασιλέως Ὄθωνος κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ ἰδίου τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη.

       Ὁ Ὄθων ἐξέδωσε δύο Βασιλικά Διατάγματα: Τό πρῶτο στίς 25 Ἰανουαρίου 1834 καί τό δεύτερο στίς 3 Ἀπριλίου 1838 (ΦΕΚ ὑπ’ ἀριθμ. 12/11-4-1838) γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ “Τάματος τοῦ Ἔθνους”. Παράλληλα, τόν Αὔγουστο τοῦ 1843 ἡ Βασίλισσα Ἀμαλία ἀνέβηκε ἔφιππη στό ὕψωμα τῶν Νοτίων “Τουρκοβουνίων” συνοδευομένη ἀπό τόν Γενναῖο Κολοκοτρώνη (υἱό τοῦ Θεοδώρου). Ἐκεῖ ἀντίκρυσε τόν ὑψηλό βράχο τῆς κορυφῆς τόν ὁποῖον ἀπεκάλεσε «ἀστέρι τοῦ Βορρᾶ» καί ὅρισε αὐτόν τόν χῶρο ὡς τόν κατάλληλο γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

       Δυστυχῶς ὅμως οἱ ὅρκοι, τά ψηφίσματα, τά διατάγματα κ.λπ. ἔμειναν γράμματα κενά…

       Κατά μαρτυρία τοῦ Σωτ. Γιανναδάκη μόνον -περίπου 90 χρόνια μετά-  τό 1932 - ὁ Ἐλ. Βενιζέλος ξαναθυμήθηκε τό θέμα καί διέταξε τόν Παῦλο Γύπαρη νά φροντίση νά μή καταπατηθῆ ὁ χῶρος τῶν “Τουρκοβουνίων” γιά νά οἰκοδομηθῆ ἐκεῖ ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Σωτῆρος. Ἡ Πολιτεία ὅμως τό ξέχασε. Καί κανένα βῆμα δέν ἔγινε.

       Τό Τάμα τοῦ Ἔθνους, ὁ ὅρκος τῶν Ἑλλήνων πρός τόν Θεό γιά τήν Ἐλευθερία, ἡ μεγάλη ἠθική, ἐθνική καί θρησκευτική ὀφειλή, ἡ ἔμπνευσις τοῦ Κολοκοτρώνη, λησμονήθηκε. Πέρασε στήν λήθη γιά 130 ὁλόκληρα χρόνια.

Ἀνάσυρσις ἀπό τήν λήθη…

       Καί μόνον ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος τό ἀνέσυρε ἀπό τήν λήθη καί τήν ἀγνωμοσύνη! Ἤδη ἀπό τίς 14 Δεκεμβρίου 1968 ἀνεκοίνωνε:

«Τό Ἔθνος μας κατά τόν κίνδυνον τόν ὁποῖον διέτρεξε εἰς τά πρῶτα βήματα τῆς ζωῆς του μετά τήν ἀπελευθέρωσίν του, κατά τόν ἀγῶνα τῆς Παλλιγγενεσίας, ἔταξεν εἰς τόν Σωτῆρα Θεόν τήν ἀνέγερσιν Ναοῦ - Μνημείου. Καί τό Τάμα δέν ἐπραγματοποιήθη ἀκόμη μέχρι σήμερον. Δέν εἶναι Ἑλληνικέ Λαέ, συνεπής ἡ τοιαύτη θέσις καί δή πρό τοῦ Θείου. Κατά τό 1969 ὁ Ἑλληνικός Λαός θά ἀρχίση τήν ἐκτέλεσιν τοῦ Τάματός του. Θά ἐπιλέξωμεν καί θά ἀνακοινώσωμεν τελικῶς -διότι ἤδη ἔχομεν τήν προεργασίαν- τόν χῶρον ὅπου θά ἀνεγερθῆ ὁ Ναός τοῦ Σωτῆρος».

       Στίς 4 Ἰανουαρίου 1969 πράγματι, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος συγκάλεσε πολύωρο Ὑπουργικό Συμβούλιο μέ τήν παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Α΄, κατά τό ὁποῖο ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις πραγματοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

       Ὁ Ναός θά ἀνεγείρετο στά “Τουρκοβούνια”, στήν θέσι μεταξύ Γαλατσίου καί Ψυχικοῦ καί συγκεκριμένα στό σημεῖο ὅπου ὑπάρχει τό μικρό μοναστήρι τοῦ Προφήτου Ἠλία. Τό “ἀστέρι τοῦ Βορρᾶ” -ὅπως τό ἀποκαλοῦσε ἡ Ἀμαλία- ἦταν τό ὡραιότερο μέρος. Δεσπόζει στό Λεκανοπέδιο Ἀττικῆς καί εἶναι ὁρατό ἀπό θαλάσσης!

       Κατά τήν Κυβερνητική ἀπόφασι, ὁ Ναός θά ἔπρεπε νά εἶναι μεγαλοπρεπής καί τεράστιος. Καί νά συναγωνίζεται τήν ἴδια τήν Ἁγιά Σοφιά!...

       Τόν Μάϊο 1969 ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος συνέστησε μία “Ἀνωτάτη Ἐπιτροπή Ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος”.    

       Πρόεδρος ἀνέλαβε ὁ ἴδιος καί μέλη οἱ:

- Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α΄

- Ἀντιπρόεδρος Στ. Παττακός

- Ὑπ. Συντονισμοῦ Ν. Μακαρέζος

- Ὑπ. Παιδείας Θεοφ. Παπακωνσταντίνου

- Ὑπ. Δημ. Ἔργων Κων. Παπαδημητρίου

- Ὑφ/γός Προεδρίας Κων. Βοβολίνης

       Στίς 18 Ὀκτωβρίου 1969 δημοσιεύθηκε τό Ν.Δ. 320/69 (ΦΕΚ 206). Μέ αὐτό ἱδρύθηκε “Εἰδικό Ταμεῖο Ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος”. Σκοπός του ὁρίσθη:

«α) Ἡ ἀνέγερσις ἐν Ἀθήναις Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀφιερωμένου εἰς τόν Σωτήρα πρός πραγματοποίησιν τοῦ τάματος τοῦ Ἔθνους κατά τό Η΄ ψήφισμα τῆς 31-7-1829 τῆς Δ΄ ἐν Ἄργει Ἐθνικῆς Συνελεύσεως τῶν Ἑλλήνων.

   β) Ἡ διαμόρφωσις καί ἐξωραϊσμός τοῦ περιβάλλοντος τό κτίριον τοῦ Ναοῦ χώρου, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν πέριξ αὐτοῦ ὁδῶν καί πλατειῶν.

   γ) Ἡ ἁγιογράφησις καί ὁ ἐξοπλισμός τοῦ Ναοῦ διά τῶν ἀπαραιτήτων ὀργάνων, σκευῶν καί ἐγκαταστάσεων, ἡ προμήθεια ἐπίπλων καί ἐφοδίων πάσης φύσεως διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ σκοποῦ τούτου.

   δ) Ἡ συντήρησις τοῦ κτιρίου καί ἡ ἀνέγερσις βοηθητικῶν χώρων πρός ἐξυπηρέτησιν τούτου.

   ε) Ἡ διαχείρησις ἐν γένει τῆς περιουσίας αὐτοῦ».

       Τό Ταμεῖο ἀπετελεῖτο ἀπό 5μελές Διοικητικό Συμβούλιο μέ  3ετή θητεία καί συμπληρώθηκε μέ τό Ν.Δ. 1039/71 (ΦΕΚ 238) μέ τό ὁποῖο προστέθηκαν καί δύο ἐκπρόσωποι τῶν Ὑπουργῶν Οἰκονομικῶν καί Δημοσίων Ἔργων. Τό Ν.Δ. 320/69 προέβλεπε καί μία “Κυβερνητική Συντονιστική Ἐπιτροπή” ἡ ὁποία:

«…ἔχει ὡς ἀποστολήν τήν γενικήν ἐποπτείαν, κατεύθυνσιν καί παρακολούθησιν τῆς πραγματώσεως τοῦ ἔργου καί τόν εἰδικώτερον καθορισμόν τοῦ θέματος τοῦ τάματος τοῦ Ἔθνους».

        Αὐτή ἀντικατέστησε τήν “Ἀνωτάτη Ἐπιτροπή” καί στήν τελική μορφή μου (Ν.Δ. 1039/71), ἀπετελεῖτο ἀπό τούς:

- Πρωθυπουργό ὡς Πρόεδρο

- Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

- Ἀντιπροέδρους τῆς Κυβερνήσεως

- Ὑπουργό Βοηθό Πρωθυπουργοῦ

- Ὑπουργό Πολιτισμοῦ καί Ἐπιστημῶν

- Ὑπουργό Δημοσίων Ἔργων

       Γιά τήν ὑποβοήθησι τοῦ ἔργου τῆς ἀνωτέρω Ἐπιτροπῆς, συστάθηκε καί “Γνωμοδοτικό Συμβούλιο” ἀποτελούμενο ἀπό τούς:

- Δήμαρχο Ἀθηναίων

- Πρόεδρο Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν

- Πρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

- Πρύτανη τοῦ Ε.Μ. Πολυτεχνείου

- Γενικό Διευθυντή Ἀρχαιοτήτων καί Ἀναστηλώσεως

- Κοσμήτορα τῆς Ἀρχιτεκτονικῆς Σχολῆς τοῦ Ε.Μ. Πολυτεχνείου.

       Τό Ν.Δ. 320/69 προέβλεπε “Πανελληνίους Ἀρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς” γιά Προσχέδια τοῦ Ναοῦ:

«…μεταξύ Ἑλλήνων ἀρχιτεκτόνων, διπλωματούχων τῶν Ἀνωτάτων Σχολῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου, τῆς Πολυτεχνικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ἤ ἰσοτίμου Σχολῆς τῆς ἀλλοδαπῆς».

        Ἐπίσης συνιστοῦσε “Κριτική Ἐπιτροπή” τῶν διαγωνισμῶν, ἡ ὁποία στήν τελική μορφή της (Ν.Δ. 1136/72 - ΦΕΚ 57) ἀπετελεῖτο ἀπό:

        - Ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας.

        - Ἕνα μέλος τῆς τάξεως Γραμμάτων καί Τεχνῶν τῆς Ἀκαδημίας.

        -   Ἕναν ἀρχιτέκτονα τοῦ Ε. Μ. Πολυτεχνείου.

        - Ἕναν ἀρχιτέκτονα τῆς Πολυτεχνικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

        - Ἕναν ἀρχιτέκτονα μέ βαθμό Ἐπιθεωρητοῦ τοῦ Ὑπουργείου Δημοσίων Ἔργων.

        -   Ἕναν ἀρχιτέκτονα τοῦ Τεχνικοῦ Ἐπιμελητηρίου Ἑλλάδος.

        - Ἕναν ἀρχιτέκτονα τῆς Κοσμητείας Ἐθνικοῦ τοπίου καί πόλεων.

       Κατά τήν διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐτῶν ἔγιναν τρεῖς διαδοχικοί διαγωνισμοί Προσχεδίων τοῦ Τάματος. Ἡ κοινότητα τῶν Ἑλλήνων Ἀρχιτεκτόνων δέν ἐνέκρινε κανένα διότι ἔκρινε ὅτι «δέν πληροῦν τούς βυζαντινούς σχεδιασμούς».

       Παρά ταῦτα κατ’ ἄλλους, τά σχέδια ὑπ’ ἀριθμ. 7, 31 καί 35 ἦσαν καλλίτερα ἀπό τόν Πατριαρχικό Ναό Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ θεμελίωσις τοῦ χώρου

       Αὐτή ἦταν ἡ προϊστορία ὅταν στίς 28 Ὀκτωβρίου 1971 -ἀνήμερα τῆς ἐπετείου τοῦ “ΟΧΙ” καί 150 ἔτη μετά τό 1821-  ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος θεμελίωνε τό ἔργο διαμορφώσεως τοῦ χώρου ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ.

       Παρά τό δριμύ ψῦχος πλῆθος κόσμου εἶχε κατακλύσει τόν χῶρο τοῦ λόφου Ἀγχέστου (Τουρκοβουνίων). Ἡ θεμελίωσις ἔγινε τήν 5^η ἀπογευματινή ὥρα στό προαύλιο τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλία καί παρέστησαν οἱ Ἀντιπρόεδροι, τά μέλη τῆς Κυβερνήσεως, ὁ Πρόεδρος τῆς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς, σύσσωμη ἡ ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καί ἄλλοι ἐπίσημοι.

       Στόν ἁγιασμό χοροστάτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος μέ τρεῖς ἀκόμη Μητροπολῖτες. Κατόπιν τόν λόγο ἔλαβαν ὁ Πρόεδρος τοῦ “Εἰδικοῦ Ταμείου Ἀνεγέρσεως” Ἀριστείδης Σκυλίτσης καί ὁ Ὑπουργός Δημοσίων Ἔργων Κων/νος Παπαδημητρίου. Τελευταῖος μίλησε ὁ Πρωθυπουργός ὁ ὁποῖος εἶπε:

«Νομίζω ὅτι τό Κράτος ὀφείλει νά προσθέση ἕνα ἀκόμη κίνητρον, τό ὁποῖον θά βοηθήση τούς Ἕλληνας ἀρχιτέκτονας νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τήν ἱστορικήν πρόσκλησιν καί νά δώσουν τόν καλλίτερον ἑαυτόν των προκειμένου νά προέλθη ἐκ τῆς μελέτης των, ἔργον ἄξιον πράγματι τοῦ σκοποῦ τόν ὁποῖον θά ἐπιτελέση τοῦτο. Κατόπιν αὐτοῦ, ἀνακοινῶ ὅτι εἰς τόν πρῶτον βραβευθησομένον ἀρχιτέκτονα, ἡ Κυβέρνησις –πέραν τῶν ὑπό τοῦ Ταμείου προβλεπομένων βραβείων- θά χορηγήση 5.000.000 δρχ., εἰς τόν δεύτερον 3.000.000 δρχ. καί εἰς τόν τρίτον 2.000.000 δρχ. Ἔχω τήν ἐλπίδα ὅτι δέν θά ἐπιτρέψη ὁ κόσμος τῶν ἀρχιτεκτόνων τῆς Ἑλλάδος νά καταφύγωμεν εἰς διεθνή διαγωνισμόν διά τό ἔργον».

       Μέσα στά ἑπόμενα 2 χρόνια ὁ χῶρος τῶν “Τουρκοβουνίων” μεταμορφώθηκε σέ αὐτό πού γνωρίζουμε σήμερα ὡς Ἀττικό Ἄλσος.

       Ἀπαλλοτριώθηκε χῶρος πενταπλάσιος τοῦ Ἐθνικοῦ Κήπου, καλύφθηκαν τά σπήλαια τῶν λατομείων, δενδροφυτεύθηκε ὁλόκληρος ὁ λόφος, διανοίχθηκε ὁλόκληρη ἡ Περιφερειακή Λεωφόρος καί περιμετρικές ὁδοί. Προεβλέπετο νά εἶναι ἡ λεωφόρος πού θά ἐγίνοντο οἱ παρελάσεις πρό τοῦ Τάματος. Θά ἀποτελοῦσε συνέχεια τῆς Ἠρώδου Ἀττικοῦ μέ «τοῦνελ» κάτω ἀπό τόν Λυκαβηττό καί τέλος Βορειοδυτικά τοῦ Τάματος νά ἐνωθῆ μέ τήν Ἀττική Ὁδό στήν Φραγκοκκλησιά ἤ στά δυτικά ὅρια τῆς Μεταμορφώσεως!...

       Παραλλήλως τό Ταμεῖο συγκέντρωσε συνολικά 453.000.000 δρχ. καί ἔγινε 4^ος Διαγωνισμός ὁ ὁποῖος ἐνεκρίθη. Ἡ ἀνέγερσις τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους προεβλέπετο νά ἀρχίση τό ἔτος 1974, ὅμως ἡ ἀνταρσία Ἰωαννίδη τό πάγωσε καί ἡ λεγομένη “μεταπολίτευση” τό κατήργησε…

Ἡ κατάρριψις τῶν συκοφαντιῶν

Μέσα στό κῦμα προσπαθείας σπιλώσεως τῆς 21^ης Απριλίου πού ἄρχισε μετά τήν “μεταπολίτευση” ὑπεβλήθη μήνυσις ἐναντίον τοῦ Ἀρ. Σκυλίτση γιά δῆθεν κατάχρησι τῶν χρημάτων τοῦ Ταμείου.

Ὁ Ἀρ. Σκυλίτσης παρουσίασε τίς ἀποδείξεις ἐσόδων καί ἐξόδων βεβαιωμένες ἀπό τό Ἐλεγκτικό Συνέδριο καί ὄχι μόνον κατάχρησις δέν εὑρέθη, ἀλλά ἀπεδείχθη ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε βάλει ποσά ἀπό τήν προσωπική του περιουσία ὑπέρ τοῦ Τάματος!

Ἀντί καταδίκης, τό βούλευμα τόν ἐξύμνησε γιά τόν χρηστό τρόπο διαχειρήσεως τῶν χρημάτων!

Καί ἐδῶ ἔρχεται τό ἐρώτημα. Τί ἔγιναν αὐτά τά χρήματα μετά τήν “μεταπολίτευση”;…

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;

Στη Δικαιοσύνη προσφεύγει ο πρόεδρος του σωματείου Ι. Αναγνωστόπουλος, για να αποκαλύψει τι συνέβη με τα χρήματα (950.000.000 δρχ.!) που προορίζονταν για να χτιστεί ναός υπέρ των αγωνιστών του '21

Αποφασισμένος να φτάσει έως το τέλος με τη συνδρομή της Δικαιοσύνης και να πέσει άπλετο φως, ώστε να αποκαλυφθεί πόσα χρήματα, τελικά, συγκεντρώθηκαν κατά την περίοδο 1967-1973, σε ποια πιστωτικά ιδρύματα κατετέθησαν, αλλά και πού διετέθησαν τα ποσά που προορίζονταν για την ανέγερση του Ιερού Ναού του Τάματος του Εθνους, δηλώνει ο Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου και Ιδρύματος Οι Φίλοι του Τάματος του Εθνους.

Δηλώνει, μάλιστα, χαρακτηριστικά: «Βλέποντας την άκραν αβελτηρία και αναλγησία των ιθυνόντων, Πολιτείας και Εκκλησίας, να ερευνήσουν και να ενημερώσουν τον πάντοτε και πανταχόθεν εξαπατούμενον φτωχό ελληνικό λαόν τι απέγινε ο ιδρώτας του - τα χρήματα που θυσίασαν για να τα καταθέσουν εις τα διάφορα πιστωτικά ιδρύματα-, αναγκασθήκαμεν εμείς, τα δήθεν “κατάλοιπα της χούντας”, να κινητοποιήσουμε τη διαδικασία των ερευνών. Αναγκάσθηκαν μέλη μας (κληρικοί και λαϊκοί που είχαν τότε συνεισφέρει από τους πρώτους χρήματα για το Τάμα) να καταθέσουν μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και κατέθεσαν στον ανακριτή, ζητώντας αυτές τις λεπτομέρειες. Ο εισαγγελέας Εφετών απαίτησε επανειλημμένως η δικογραφία να μην τεθεί εις το αρχείο και ολοκληρωθεί το “κουκούλωμα”, αλλά να διεξαχθούν εξονυχιστικές έρευνες».

Οπως είναι γνωστό, ο Ιωάννης Αναγνωστόπουλος και η σύζυγός του Αικατερίνη Αναγνωστοπούλου ηγούνται του Σωματείου Οι Φίλοι του Τάματος του Εθνους. Μέσω αυτού έχουν αναλάβει την εκπλήρωση της ιερής υπόσχεσης των αγωνιστών του 1821 για την ανέγερση -με αποκλειστικά δικές τους δαπάνες- ιερού ναού προς τιμήν και ευχαριστία για την απελευθέρωση του Εθνους από τη σκλαβιά στους Τούρκους, που διήρκεσε 400 και πλέον έτη.

ΔΙΑΠΛΟΚΗ

Λάβρος ως προς τους χαρακτηρισμούς του, ο κ. Αναγνωστόπουλος σημειώνει ακόμη ότι οι πολλές καταθέσεις γίνονταν κυρίως στα πιστωτικά ιδρύματα όπου υπήρχαν άνετες προσβάσεις και διευκολύνσεις: 1) Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, 2) Αγροτική Τράπεζα, 3) Εθνική Τράπεζα, 4) Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και τα πολύ «χοντρά» ποσά στο ανώτατον πιστωτικό ίδρυμα, το οποίο είναι και η εποπτεύουσα Αρχή όλων των άλλων πιστωτικών ιδρυμάτων. Υπογραμμίζει δε και το εξής: «Εντούτοις όλες οι τράπεζες ομοθυμαδόν, προφανώς καθοδηγούμενες από “πατριάρχες” της διαπλοκής και αετονύχηδες, αναισχύντως εψεύσθησαν ότι δήθεν ουδέποτε υπήρχαν λογαριασμοί περί ιδρύσεως ειδικού ταμείου ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος (ΦΕΚ 320/18.10.1969)».
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, έχει συγκεντρωθεί από εισφορές του ελληνικού λαού το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 950.000.000 δρχ., ενώ, σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις (λαμβάνοντας, π.χ., υπόψη τους τόκους), αυτό υπολογίζεται ότι είναι ακόμη υψηλότερο.
Δεν παραμένει όμως σε αυτές τις επισημάνσεις ο κ. Αναγνωστόπουλος και σπεύδει να υπογραμμίσει και τα παρακάτω: «Επειδή ο εισαγγελέας και ο ανακριτής δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν εγκαίρως και ευκαίρως με ίσα μέτρα, εγώ, ως πρόεδρος του Ιδρύματος Προασπίσεως Ηθικών και Πνευματικών Αξιών, αναφέρω εις το συνημμένο Ανακεφαλαιωτικόν του Υπόμνημα από Δεκέμβριο 2016 προς τον ανακριτή ότι επιβάλλεται να σχηματισθεί μια αυστηρά επιτροπή από δικαστικούς διά κληρώσεως, για να εξασφαλιστεί το αδιάβλητο και να αποφευχθεί το “κουκούλωμα”, όπως είθισται εις την Ελλάδα».

ΣΤΟΝ ΑΝΑΚΡΙΤΗ
Ενώπιον του 18ου ανακριτή, ο κ. Αναγνωστόπουλος αναμένεται να καταθέσει εντός του Φεβρουαρίου, ενώ κατόπιν θα προβεί σε λεπτομερέστερη ενημέρωση.

Σε δηλώσεις του τονίζει: «Η προσπάθεια παραπλανήσεως της Δικαιοσύνης είναι ειδεχθέστατο κακούργημα και πρέπει να δοθούν τουλάχιστον τα ονόματα των “πατριαρχών” της διαπλοκής που ενοσφίσθησαν το ιερό χρήμα. Αρκετά μέχρι τούδε οι τράπεζες απομυζούν τον ιδρώτα του βαρύτατα φτωχού ελληνικού λαού. Οι αθεόφοβοι κατάντησαν τόσον αδίστακτοι, που ακόμη και το ιερό χρήμα κατεχράσθησαν. Αν δεν ζουν οι ίδιοι, να εφαρμοστεί το “πόθεν έσχες” και “που εφυγάδευσες το ιερό χρήμα” στους οικείους τους μέχρι πέμπτης γενεάς, ακόμη και εις τους πολύ υψηλά ισταμένους ιθύνοντας».

Προσθέτει ότι η μητέρα Εκκλησία πρέπει να έχει μεγάλο μερίδιο στο λαμπρό αυτό εθνικό μεγαλείο της πραγματοποιήσεως του Τάματος και να μην παραγκωνίζεται. «Επειδή η 25η Μαρτίου 1821 έφθασε, πρέπει όλα να γίνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Γι' αυτό γράψαμε πάλι σε υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές, κρούοντάς τους τον κώδωνα: όποιος ενδιαφερθεί για το μεγάλο αυτό εθνικό θέμα θα βρει την ανταπόκριση του λαού. Οποιος αγνοήσει το θέμα ο λαός θα του γυρίσει την πλάτη» αναφέρει ο κ. Αναγνωστόπουλος.

ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ


Ο ίδιος αποκρούει και τη «ρετσινιά» ότι όσοι δραστηριοποιούνται σχετικά με την υλοποίηση του Τάματος του Εθνους είναι δήθεν «κατάλοιπα της χούντας». Και αυτό επειδή έχει εξακριβωθεί κατόπιν ερευνών στα ΦΕΚ, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, σε βιβλία, εφημερίδες κ.α. ότι, πέραν του Κολοκοτρώνη και των άλλων ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821, «εμοχθούσαν ο ανεπανάληπτος κυβερνήτης-εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας, ο βασιλεύς Οθων, ο βασιλεύς Γεώργιος Α΄, πρωθυπουργοί όπως οι Θρασύβουλος Ζαΐμης, Αλέξανδρος Ζαΐμης, Ελευθέριος Βενιζέλος, Σπυρίδων Λάμπρος, Θεμιστοκλής Σοφούλης και πολλά άλλα λαμπρά αναστήματα της πολιτικής, της οικονομίας, των γραμμάτων και των τεχνών, και συμμετείχον εις επιτροπές υπέρ της πραγματοποιήσεως του Τάματος του Εθνους» αναφέρει ο κ. Αναγνωστόπουλος. Τέλος, εκφράζει τη λύπη του που οι ανιστόρητοι «ιστορικοί» και οι ιδιοτελείς διαστρεβλωτές της αλήθειας με σαθρότατα επιχειρήματα τους διέσυραν ανεντίμως. «Τι θα κάνουν τώρα, θα λασπολογήσουν και τις παραπάνω προσωπικότητες ως κατάλοιπα της χούντας; Ομως αυτοί προϋπήρχαν της χούντας του Γεωργίου Παπαδοπούλου!» καταλήγει. 

Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 
ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΑΝΙΚΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΒΑΣΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ << ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ >> ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (Α' ΜΕΡΟΣ)

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΕΦ. ΤΣΙΠΗΡΑ.

ΚΛΗΡΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑ, ΕΝΑΛΛΑΓΗ, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ, ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΣΩΜΑ ΑΡΙΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΑΝΑ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ.
ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
ΥΨΙΣΤΟ ΟΡΓΑΝΟ, ΑΣΚΗΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΝΑ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ME ANΩΤΑΤΗ ΜΟΡΦΗ , ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΤΩΝ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟ.
ΥΨΙΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, Η ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ, ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ, και μέσω της εξασφάλισης της υγείας τους, με φυσικό τρόπο, και της επαναφοράς σε μία εκπαίδευση , βασισμένης στο φώς και στην λογική, της ελληνικής φιλοσοφίας , κια όχι σε ξενόφερτα πρώτυπα .
ΥΨΙΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΩΣ ΣΥΝΟΛΟ, Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, της ελληνικής φιλοσοφίας, και παιδείας, του περιβάλλοντος του πλανήτη μας, ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ,...
ΥΨΙΣΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ Η ΥΒΡΙΣ, ΚΑΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ.
ΥΨΙΣΤΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ, ΩΣ ΑΤΟΜΟ, Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΓΝΩΣΗΣ, ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΊΔΟΥΣ, κατά το αριστοτελικό :
<< πάντες άνθρωποι, του ειδέναι, ορέγονται, φύσει....>>
ΔIAΚΥΡΗΞΗ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ .
(βασισμένες στην αριστοτελική << ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ >> ,
και προσαρμοσμένες στην σημερινή πραγματικότητα ).
Στο πολίτευμα της άμεσης δημοκρατίας, της μόνης πραγματικής δημοκρατίας, που βασίζεται στην κληροκρατία, την ανακλητότητα, την εναλλαγή, τα δημοψηφίσματα, και την ύπαρξη επικουρικό σώματος αρίστων πολιτών, ανά ειδικότητα, και δεξιοτεχνία, διασφαλίζεται ότι ο λαός ασκεί ο ίδιος την εξουσία, μέσα από συνελεύσεις, που οργανώνονται τακτικά, και έκτακτα όταν το ζητήσει η πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε μία χωρική ενότητα, σε μία θεματική ενότητα, ή, σε έναν κλάδο . Η κάθε συνέλευση ως θεσμοθετημένο σώμα ασκεί κάθε εξουσία στο χώρο της ευθύνης και αρμοδιότητάς της. Ο λαός ασκεί όλες τις εξουσίες, αφού,
-είναι αυτοτελής και αυτοκυβερνάται, καθώς ο ίδιος ο λαός ασκεί αφενός την κυβερνητική εξουσία (δηλαδή, διαβουλεύεται ο ίδιος για κάθε τι που τον αφορά και παίρνει ο ίδιος όλες τις σχετικές αποφάσεις, εσωτερικών ή εξωτερικών υποθέσεων) και αφετέρου την εκτελεστική εξουσία εφαρμόζοντας ο ίδιος τις αποφάσεις που έχει λάβει σε οργανωτικό, διοικητικό και εκτελεστικό επίπεδο.
– είναι αυτόνομος, ασκεί τη νομοθετική εξουσία, δίνοντας ο ίδιος στον εαυτό του όλους τους νόμους του, και
– είναι αυτόδικος, ασκεί ο ίδιος τη δικαστική εξουσία.
Η συνέλευση μπορεί να κάνει λάθος, (όπως, π.χ. συνέβη με την άδικη καταδίκη του Σωκράτη...), αλλά ακριβώς επειδή είναι η ίδια που κάνει λάθος, είναι και η ίδια που μπορεί να το διορθώσει, και όχι κάποιος τρίτος, που εκπροσωπεί συμφέροντα .
Η Άμεση Δημοκρατία έρχεται ως αναγκαίο πρόταγμα για μια ριζική ανατροπή του συστήματος της ψευδούς αντιπροσώπευσης , της εμπορευματοποίησης των πάντων και της έκπτωσης του ανθρώπου σε εργαλείο πλουτισμού, που είναι εναντίον της ανθρώπινης , κατ' Αριστοτέλη ευδαιμονίας, ήτοι, στη δημιουργική αναπτυξη του συνόλου της κοινωνίας και του κάθε ατόμου χωριστά. Προϋποθέτει και συνεπάγεται τη διαρκή ενεργή συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας στα κοινά. Η Άμεση Δημοκρατία είναι ταυτόχρονα διαδικασία διαβούλευσης, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, πολιτειακό σύστημα και τρόπος κοινωνικής συνύπαρξης. Το περιεχόμενο όλων αυτών είναι η αυτονομία της κοινωνίας που η ίδια δημιουργεί τους θεσμούς της και κυβερνάται απευθείας από ελεύθερους και ισότιμους πολίτες. Αυτός ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης δεν αφήνει κανένα χώρο για ψευδο- δημοκρατικές ιεραρχίες, ανίκανους αρχηγούς, κατευθυνόμενους κυβερνήτες και ψευδο- δημοκρατικά κόμματα, ούτε φυσικά, για ολιγαρχικές συμπεριφορές, και οικογενειοκρατικού τύπου, διακυβέρνηση, αλλά μόνο για πολίτες που βιώνουν και ασκούν την πολιτική και ταυτόχρονα ασκούνται σε αυτήν. Για ανθρώπους, που όλοι βιώνουν την χαρά της ατομικής πρωτοβουλίας, της συλλογικής προσπάθειας, της αλληλεγγύης και της αγάπης.
Στον πυρήνα της σημερινής κρίσης, που οφείλεται στις υπερ- εθνικές εταιρείες, που απεργάζονται μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ραμμένη στα μέτρα τους, βρίσκεται ακριβώς το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μέσον, είναι αναλώσιμος, στην υπηρεσία της δικτατορίας των αγορών και του χρήματος, και των ολιγαρχικών και τυρρανικών καθεστώτων , που αυτή εγκαθιστά, εξαπατώντας τους πολίτες, σε παγκόσμια κλίμακα . Και είναι αναλώσιμος, γιατί δεν αντιμετωπίζεται σαν ύπαρξη που άνω θρώσκει, ήτοι κοιτάζει ψηλά, αλλά σαν νεό- δούλος, γιατί ακόμη και η ελληνική λέξη δουλειά, ( και όχι η σωστή λέξη εργασία...), αυτό υποδηλώνει... Είναι όμως, η κοινωνία που πρέπει να έχει τον αποκλειστικό λόγο για το τι, πώς και για ποιόν παράγει, έργο, πολιτισμό, ηθικούς κανόνες, κλπ., και όχι οι δήθεν αντιπρόσωποι, στην έμμεση και ψευδο- δημοκρατία . Για να υπάρξει η Άμεση Δημοκρατία στην πλήρη της έννοια χρειάζεται όχι μόνο να πάρει στα χέρια μία εθνική κοινωνία την οικονομία, αλλά και να την προσαρμόσει σε διαστάσεις που να ανταποκρίνονται σε ανθρώπινα μέτρα, κοινωνικούς στόχους και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις. Και φυσικά, και να υπάρξουν αντίστοιχες αμεσο-δημοκρατικές κοινωνίες, και στην πλειοψηφία των κρατών της Υφηλίου, που να οδηγήσουν, στην παραγωγή, πανανθρώπινου πολιτισμού. Αλλιώς η μεμονωμένη ύπαρξη ενός κράτους δημοκρατικού , χωρίς περαιτέρω θωράκιση, θα προσελκύει, περισσότερους εχθρούς , παρά φίλους, και θα κινδυνεύσει να έχει το τέλος , της περίφημης αθηναικής Δημοκρατίας, που ουσιαστικά κατέρρευσε, εξ αιτίας , της αντιμάχειας της, με την ολιγαρχική, και δυαρχική Σπάρτη, παρότι και οι 2 ,προηγούμενα ,είχαν συνασπισθεί απέναντι στον κοινό εχθρό, που δεν ήταν οι πέρσες, αλλά το τυρρανικό , και αυτοκρατορικό καθεστώς , που τους κυβερνούσε. Σε μια τέτοια βάση, όλοι οι πόροι του έθνους μας ,και τα μέσα ικανοποίησης των κοινών μας αναγκών δεν μπορεί παρά να είναι κοινά, στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας , που αδιαμεσολάβητα αποφασίζει την ισότιμη για όλους, και με σεβασμό στο περιβάλλον, διανομή τους. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μέσον, ούτε το οικοσύστημα μπορεί να θεωρείται ανεξάντλητο και αναλώσιμο.

Αριστοτελικη Αθηναιων Πολιτεια
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΥΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΡΙΒΑ - ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ "Χ") ώρα 18:30, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ στις 19.30.

Ἀγαπητοί Συναγωνιστές καὶ Φίλοι,
Τὴν ΔΕΥΤΕΡΑ 20 Φεβρουαρίου 2017, και ὣρα 6.30 μμ, ὁ Σύνδεσμὸς μας τῶν Μαχητῶν καὶ Φίλων τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστασιακῆς Ὀργανώσεως “Χ”, θὰ κόψει τὴν πατροπαράδοτη Βασιλόπιτα στά ΝΕΑ Γραφεῖα μας, Χαρ. Τρικούπη 14, 1ος ὂροφος. Θά προηγηθεί ΑΓΙΑΣΜΟΣ τῶν Γραφείων μας.
Ἡ παρουσία σας θὰ μᾶς δώσει μεγάλη χαρά, Σᾶς περιμένουμε ὃλους

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.: Ὁ Πρόεδρος ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ
Ἡ Γ. Γ. ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
---------------------------------------------------------------------------
Θὰ θέλαμε νὰ σᾶς εὐχαριστήσουμε, τόσο τὰ παλαιά, ὃσο καὶ τὰ νέα Μέλη καὶ τοὺς Φίλους μας, γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη σας. Ἡ παρουσία σας στὸν ἒνδοξο Σύνδεσμό μας ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμή γιὰ ἐμᾶς καὶ καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια νἀ φανοῦμε ἀντάξιοί της.
Σᾶς περιμένουμε,
Ἀπό το Δ.Σ.
Ὁ Πρόεδρος ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ
Ἡ Γενική Γραμματέας ΘΩΜΑἹΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ

Γιά ἐνίσχυση τοῦ έργου της Ὀργάνωσης "Χ" :
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Ἀριθμός Λογαριασμοῦ:
6908-129252-310
Ἀπλό Ταμιευτήριο
ΙΒΑΝ GR63 0171 9080 0069 0812 9252 310

--------------------------------------------------------------------------

Tο Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959, ο Σύνδεσμος Αγωνιστών Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959 και οι Εκδόσεις Πελασγός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Δημητρίου :
<<Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής ο αρχηγός της ΕΟΚΑ>>
Χαιρετισμοί:
Ανδρέας Μαιμαρίδης - Πρόεδρος Σ.Ι.Μ.Α.Ε.
Θάσος Σοφοκλέους – Πρόεδρος Συνδέσμου Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59
Παρουσίαση του βιβλίου :
Δρ. Ανδρέας Κάρυος Ιστορικός, Διευθυντής του Μουσείου Αγώνος ΕΟΚΑ 1955-59
Αντιφώνηση από τον συγγραφέα Δρ. Σπύρο Δημητρίου Αντιπρόεδρο του Ιδρύματος Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017 και ώρα 19:30, στην αίθουσα εκδηλώσεων του του Ιδρύματος Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59, Λεωφ. Προδρόμου 40, Στρόβολος Λευκωσία.

https://www.facebook.com/events/645927478943689/

https://www.facebook.com/events/377997895889686/

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΗΣΙΔΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Του Αθ. Κόρμαλη Δικηγόρου – Πολιτικού Επιστήμονος

αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων

Με αφορμή τα – μέχρι πρότινος – ελάχιστα δημοσιεύματα, τα οποία γνωστοποιούν τις τουρκικές προκλήσεις στις νησίδες Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, επιχειρούμε μία σύντομη έρευνα στην Ιστορία του Φαρμακονησίου, όπως και στην ιδιαίτερη εθνική του σημασία.

Η πρόσφατη προκλητική πολιτική της Άγκυρας αποδεικνύει ότι έχει συμπεριλάβει αυθαιρέτως και την νησίδα Φαρμακονήσι στις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» αμφισβητώντας την Ελληνική κυριαρχία επ’ αυτής. Προσφάτως τουρκικά σκάφη ελιμενίσθηκαν  στο νησί και αρνήθηκαν επιμόνως να αποχωρήσουν, όταν εκλήθησαν,  αμφισβητώντας την Ελληνική κυριαρχία, ενώ στις 19.12.2008 δύο τουρκικά μαχητικά πέταξαν με επιθετικό σχηματισμό πάνω από το Φαρμακονήσι σε ύψος 120 μέτρων!! Ακολούθησε αναχαίτιση από Ελληνικά πολεμικά. Το συμβάν ερμηνεύτηκε ως τουρκική απάντηση στην άσκηση «Τολμηρός Τοξότης».
Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Τουρκική Αεράμυνα απείλησε με αναχαίτιση Ελληνικά ελικόπτερα, που πετούσαν προς το Φαρμακονήσι!!
Το Φαρμακονήσι (γ. πλάτος 37^ο 17’ 21’’ και γ. μήκος 27^ο 5’ 10’’) έχει μήκος ακτών 12.749 χλμ. και εμβαδό 3.866 στρέμματα. Ανήκει στο πολύνησο της Λέρου και αναφέρεται στην υπ’ αριθ. 21399/19.07.1947 Απόφαση του Στρατιωτικού Διοικητού Δωδεκανήσου (αρ. Φύλλου 48 στην Εφημερίδα της Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου) με τον αριθμό 4, στην κατηγορία ΙΙ (νησίδες) καθώς και στην Προκήρυξη αρ. 38 της 18.06.1947 του Σ.Δ.Δ. ως ανήκουσα στην επαρχία Λέρου (πίναξ Β’ σημ. 7). Σήμερα ανήκει στον Δήμο Λέρου (αρ. 18 ν.3800/57) μαζί με τις νησίδες Λέβιθα, Πηγανούσα, Αρχάγγελο, Τρυπητή, Στρογγυλή, Γλαρονήσι, Αγία Κυριακή. Έχει χαρακτηρισθεί ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους (ΦΕΚ τα Β’ 1176/2000).
Ευρίσκεται σε απόσταση 13,5 ν.μ. ανατολικά των Λειψών και 6,5 ν.μ. δυτικά των μικρασιατικών παραλίων (απέναντι από τη αρχαία Μίλητο). Σημαντικότερα ακρωτήρια (Β.Α.) Γέροντας, ευρισκόμενος απέναντι από το ομώνυμο, ιστορικό λόγω της ναυμαχίας, ακρωτήρι και (Β) τα Γρόσια.
Η ονομασία Φαρμακονήσι είναι σύγχρονη και προέρχεται από την αρχαία Φαρμακούσα, απαντωμένη στον Πλούταρχο στην αναφορά του για την σύλληψη και ομηρεία του Ιουλίου Καίσαρα. Η ονομασία προφανώς προέρχεται από κάποιο φαρμακευτικό βότανο, που εφύετο (ή φύεται) στο νησί.
Ο Μιχ. Σκανδαλίδης στο βιβλίο του «Ο νησιωτικός μικρόκοσμος  του Δωδεκανησιακού Αρχιπελάγους»  σελ. 40-41, μας πληροφορεί ότι στον χάρτη του  Z. Gastaldi (1575) σημειώνεται ως Ferimacο, σε χειρόγραφο του 1664 ως Formico και στον χάρτη του Αιγαίου των Michelot – Bremond (1715) ως Pormaco.
Περί τα μέσα του 13^ου αιώνα το νησί Φαρμακούσα αναφέρεται ως ιδιοκτησία της Μονής Πάτμου (1263). Τον 16^ο αιώνα θα επισκεφθεί το νησί ο P. Reis και θα σημειώσει το ακατοίκητό του και τα ερείπια εκκλησίας (προφανώς οι τέσσερις θόλοι στην όρμο Θόλοι), («κατακτητική ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο»). Το νησί υπήρξε κέντρο διέλευσης πειρατών, εμπολέμων, λαθρεμπόρων και αρχαιοκαπήλων (ναυάγια).
Κατοικήθηκε από παλαιοτάτων χρόνων (αρχαία Φαρμακούσα), με ιδιαίτερα σπουδαία γεωγραφική θέση (ανάμεσα στην εκβολή του Μεάνδρου και την Μίλητο) διατηρηθείσα και επί Βυζαντίου αλλά και στους μεταγενέστερους αιώνες. Ο σεισμός του 156 μ.Χ., που συνεκλόνισε την περιοχή, προφανώς επηρέασε την ζωή στο νησί.

Το Φαρμακονήσι βάσει του αρ. 15 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης (24.07.1923) μεταξύ Τουρκίας και Συμμάχων Δυνάμεων περιήλθε στην Ιταλία (Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νησιών , τούτεστι της Ρόδου …. Καλύμνου, Λέρου … και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων …).

Στις 04.01.1932 υπογράφεται σύμβαση Ιταλίας – Τουρκίας, η οποία αναφέρεται σε λεπτομερή οριοθέτηση της διαχωριστικής γραμμής. Ακολουθεί σε εκτέλεσή της το Πρωτόκολλο της 28.12.1932.
Στην συνέχεια με το αρ. 14 § 1 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.02.1947) μεταξύ της Ιταλίας και νικητριών δυνάμεων «η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα εν πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι Αστυπάλαια… Λέρο … ως και τας παρακειμένας νησίδας».
Το Φαρμακονήσι, ανήκον στο πολύνησο της Λέρου, προσαρτήθηκε με τον ν. 518.03.01.1948 (ΦΕΚ 7Α΄/1948), όπου στο άρθρο 2 ορίζεται η γραμμή συνόρων μεταξύ της Δωδεκανήσου και της Τουρκίας. Ειδικότερον στο σημείο 47, ορίζεται ότι η συγκεκριμένη γραμμή (συνόρων) είναι 3,4 ν.μ. προς 107^ο από Ν.Α. άκρα νήσου  Pharmako˙ και στο σημείο 48,  η γραμμή συνόρων ορίζεται στο μέσο της γραμμής της ενούσης την Ν.Α. άκρα της νήσου Pharmako με την άκρα Monodendri (TeK Agac Buenu).

Το Φαρμοκονήσι έχει ιδιαιτέρα εθνική σημασία, καθόσον ευρίσκεται εκτός των χωρικών μας υδάτων (13,5 ν.μ. από Λειψούς και 6,5 ν.μ. από μικρασιατικές ακτές). Για να αντιληφθούμε την προσφορά του σε ελληνικά χωρικά ύδατα αρκεί να σκεφθούμε ένα κύκλο με κέντρο την νησίδα και ακτίνα 6.ν.μ (11.112 μ), καθώς και 10 α.μ. στον αέρα, για να συμπεράνουμε ότι το Φαρμακονήσι προσφέρει 250.000 τουλάχιστον στρέμματα εθνικό χώρο!! εξ’ού και το έκδηλο τουρκικό «ενδιαφέρον».

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ : ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ (Γ' ΜΕΡΟΣ)

(απόσπασμα από το βιβλίο ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ του Κ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ που θα εκδοθεί σύντομα)
 
“…Προχωράμε σιγά-σιγά, πτώματα κυριολεκτικά στην κούραση. Έχουμε να κοιμηθούμε δύο μέρες και νύχτες. Σερνόμαστε κυριολεκτικά. Δώδεκα ξεκινήσαμε και μείναμε επτά. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι αναγκάστηκα να σκοτώσω τον Ανδρέα, τον Πατρινό. Δεν γινόταν όμως διαφορετικά. Ήταν πολύ βαριά τραυματίας. Δεν είχε ζωή. Τα χέρια του με το ζόρι έπιαναν κάτι… Το ένα πόδι του άρχισε να βρωμάει. Μάλλον γάγγραινα. Κανείς δεν ήθελε να ξετυλίξει τις γάζες και τα κουρέλια που το είχαμε επιδέσει. Το αντισηπτικό που χρησιμοποιήσαμε; Ρακί. Ρακί στο πόδι για αντισηπτικό, ρακί στα χείλια για παυσίπονο. Για «πάσαν νόσον». Καιγόταν στον πυρετό. Δεν ήθελε να αυτοκτονήσει γιατί έλεγε είναι αμαρτία, αλλά δεν ήθελε να πέσει και στα χέρια των Τούρκων. Αν έπεφτε στα χέρια τους, ένας Θεός ξέρει τι βασανιστήρια θα του έκαναν πριν βγει η ψυχή του.
Με παρακαλούσε ενώ ψηνόταν στον πυρετό: «Ελα ρε Δημήτρη σε παρακαλώ. Μπήξε μου την λόχγη εδώ, να φύγω γρήγορα».
Έβλεπε ότι δεν του έδινα επίτηδες σημασία, ενώ τα μάτια μου χωρίς να τα βλέπει δάκρυζαν, και συνέχιζε: «Καλά ρε δεν με ακούς; Θα με αφήσεις στα χέρια τους; Δεν άκουσες τι κάνουν στους φαντάρους μας που πιάνουν αιχμάλωτους;»
Δυσκολευόταν να μιλήσει, είχε γανιάσει, αλλά έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και ξανά πάλι προσπαθούσε να με πείσει: «Θυμάσαι εκείνον τον Κερκυραίο που τους το έσκασε και ήλθε στις γραμμές μας, τι μας είπε; Τους έκοβαν τα κεφάλια με το πριγιόνι ρε, ενώ ήταν ζωντανοί και μετά τα κλωτσούσαν ο ένας στον άλλο σαν παιγνίδι. Θυμάσαι; (σ.σ. οι Τούρκοι έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα κομμένα κεφάλια)»
Όταν είδε κι απόειδε, μου λέει: «Ρε Δημήτρη, σε παρακαλώ, έλα βγάλε το πιστόλι, βάλτο εδώ στην καρδιά μου και έλα να πατήσουμε μαζί την σκανδάλη. Σε παρακαλώ…» και έβαλε τα κλάματα. Λύγισα. Άρχισα να κλαίω πλέον και γω. Με είχε πείσει. Οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν, σαν να μου έλεγαν «αυτό είναι κάτι που αφορά εσάς τους δύο»!
Προσπαθώ να ξεχάσω την εικόνα των ματιών του, την όλο λύτρωση όταν μαζί πατούσαμε την σκανδάλη του πιστολιού, που σημάδευε την καρδιά του. Την αμαρτία την πήρα εγώ πάνω μου. Σκότωσα ούτε και γώ ξέρω πόσους ανθρώπους από τις αρχές του πολέμου του πρωτοδεύτερου βαλκανικού μέχρι σήμερα, οπότε ένας παραπάνω, ένας παρακάτω, το βάρος της καρδιάς ίδιο είναι.
Θα μου πει κάποιος μα αυτός δεν ήταν εχθρός, ήταν δικός μας. Η οικογένειά του τον περίμενε στην Πάτρα, στην Κάτω Αχαγιά. Του υποσχέθηκα, αν σωθώ να τους επισκεφτώ και να τους πω, την ιστορία του, την ιστορία μας, πως ήλθαμε εδώ, καθαροί και κολλαρισμένοι και πως γυρνάμε πίσω, όσους θέλει ο Θεός να γυρίσουν, ρακένδυτοι και ηττημένοι, παρότι δεν νικηθήκαμε. Αλλά πως θα τους έλεγα πως "έφυγε" ο Ανδρέας; Θα καταλάβαιναν; Ή θα με θεωρούσαν φονιά;
Τι Βούλγαρος, τι Τούρκος, τι Έλληνας; Όποιον και να σκοτώσεις ίδιο λόγο θα δώσεις, όταν έλθει η ώρα να συναντήσεις τον Πλάστη σου.
Αλλά εγώ το έκανα για το καλό του. Δεν μπορούσαμε να τον μεταφέρουμε άλλο, δεν είχε νόημα, ήταν στα τελευταία του. Αλλά δεν μπορούσαμε και να τον αφήσουμε ζωντανό στα χέρια των Τσέτηδων. Ούτε βέβαια να τον περιμένουμε να πεθάνει. Οι Τούρκοι είναι κοντά. Και έχω ευθύνη για τους υπόλοιπους έξη φαντάρους που με ακολούθησαν.
Αυτές τις σκέψεις μου, που τις κάνω σέρνοντας τα πόδια μου, στον δρόμο προς την Σμύρνη, τις τάραξε η φωνή του δασκαλάκου.
- Λοχία, Τούρκοι με άλογα.
Αμέσως σαν να έφαγα ένα κουβά νερό στο πρόσωπο, ξυπνώ από τον μισο-λήθαργο στον οποίο είχα περιπέσει και λέω σε όλους:
- Κάτω, κάτω όλοι και μην ακούσω τσιμουδιά.
Σκέφτομαι. Πως διάολο έφτασαν μέχρι εδώ; Έπρεπε να ήταν ακόμα μια μέρα πίσω. Από πού στο διάολο ξεπρόβαλαν;
Παίρνω το μικρό τηλεσκόπιο, που είχα πάρει από τα πράγματα του άτυχου Ταγματάρχη, του Μπιζάνη και κοιτώ. Αμέσως κατάλαβα.
Άτακτοι. Προφανώς κρυμμένοι στα Τουρκοχώρια ή και οι ίδιοι κάτοικοί τους που όσο ήταν εκεί φυλάκια μας, παρίσταναν τους άκακους αγρότες και τώρα που έμαθαν ότι ο Στρατός μας υποχωρεί, μαζεύτηκαν τα θρασίμια, οπλίστηκαν και μας χτυπούν, βρίσκοντας μας σε μικρές ομάδες.
Ακούμε και γυναικείες στριγγλιές. Προχωρώ λίγο πιο πάνω, σε αυτό το φυσικό υψωματάκι με τους θάμνους και ξανακοιτώ με το τηλεσκόπιο.
- Όχι ρε πούστηδες.
Βλέπω έναν ξεβρακωμένο ψηλό Τούρκο να έχει ρίξει στο έδαφος μια γυναίκα και να της σκίζει τα ρούχα. Προφανώς ήθελε να την ατιμάσει. Και σίγουρα δεν ήταν μουσουλμάνα αυτή η γυναίκα, αλλά δικιά μας. Γύρω γύρω είχαν ξεπεζέψει άλλοι πέντε-έξη που έλυναν τα ζωνάρια τους, προφανώς παίρνοντας σειρά για μετά…όταν έκανε την δουλειά του ο ψηλός. Δάγκωσα τα χείλη μου από θυμό.
Ψιθυρίζω στον Κιουρκτσόγλου, τον νεαρό μικρασιάτη εθελοντή του Στρατού μας, που είχε μάτι αετού και ήταν άσσος στην σκόπευση, να έλθει δίπλα μου. Έρχεται έρποντας, με το χώμα να του πληγώνει το στήθος, μιας και δεν είχε απομείνει τίποτα από το χιτώνιο του… Μόνο λουρίδες και μανίκια…
- Ελα Λοχία πες μου τι θες;
Του λέω:
- Bλέπεις εκείνον τον ψηλό τον τούρκο που έχει πέσει πάνω από εκείνο το άτομο (δεν του είπα ότι ήταν γυναίκα, αν και το φαντάστηκε);
- Ναι απαντάει.
- Μπορείς να του τινάξεις τα μυαλά στον αέρα; τον ρωτησα κοιτώντας τον στα μάτια.
- Θα προσπαθήσω μου, μου απάντησε.
- Να τον πετύχεις θέλω ρε, όχι να προσπαθήσεις, αλλιώς αν αστοχήσεις θα έλθει εδώ και θα σε γαμήσει ο ψηλέας… του ξαναλέω με πιο αυστηρό ύφος!
- Καλά Λοχία. Περίμενε. Σηκώνει καλά τον σκοπευτήρα, υπολογίζει την απόσταση και μου λέει «Έτοιμος» !
Του λέω «χτύπα τον»!
Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και βλέπω με το τηλεσκόπιο, το κεφάλι του ψηλού να τινάζεται με δύναμη πίσω, σημάδι ότι ο Κιουρκτσόγλου τον πέτυχε.
Οι υπόλοιποι άτακτοι σκύβουν και τραβούν την γυναίκα να την πάρουν μαζί τους, μέσα στον φόβο τους μην τους σκοτώσουμε κι αυτούς, μιας και δεν ήξεραν ούτε που ήμασταν, ούτε πόσοι ήμασταν… Την τραβούσε ένας χοντρός όπως ήταν γυμνή να την βάλει στο άλογό του, ενώ οι υπόλοιποι θρασύδειλοι χέστες σύντροφοί του, ήδη καβαλίκεψαν και κάλπαζαν μακριά… Τότε ακούστηκε άλλος ένας πυροβολισμός…
Γυρνώ απότομα το κεφάλι στο πλάϊ μου και βλέπω τον Κιουρκτσόγλου πλέον όρθιο να σημαδεύει και το όπλο του να καπνίζει. Αυτός είχε πυροβολήσει.
Κοιτώ με το τηλεσκόπιο και βλέπω την γυμνή γυναίκα σωριασμένη κάτω και τον χοντρό Τούρκο να φεύγει τρέχοντας κυνηγώντας το άλογό του που κάλπαζε μοναχό του.
Τι είχε συμβεί;
Ο Κιουρκτσόγλου μόλις σιγουρεύτηκε ότι είναι γυναίκα, την σημάδεψε και την πυροβόλησε. Έδωσε τέλος στο μαρτύριο της. Γιατί προς όποια κατεύθυνση και να πήγαινε, θα έπεφτε πάνω σε Τούρκους. Και το αποτέλεσμα φανταζόμαστε όλοι πιο θα ήταν…ατίμωση και θάνατος.
Αμίλητος ο μικρός, ο Κιουρκτσόγλου, γυρνάει με κατεβασμένο το τουφέκι του και πηγαίνει προς τους υπόλοιπους της ομάδας. Δεν ξαναμίλησε. Ούτε εγώ αναφέρθηκα ξανά στο συμβάν.
Μόνο όταν χωριστήκαμε στο έμπα της Σμύρνης, επειδή εκείνος επέμενε να μείνει να ψάξει να βρει τους δικούς του, ενώ εμείς παίρναμε τον δρόμο προς την Ερυθραία, μου είπε φευγαλέα με απολογητικό ύφος:
- Λοχία καλό δρόμο. Και να ξέρεις, στην θέση εκείνης της γυναίκας που πυροβόλησα χθες, έβαλα την μάνα μου. Μόνο έτσι βρήκα το κουράγιο και πυροβόλησα.
Κούνησα το κεφάλι μου με κατανόηση, σφίγγοντας τα χείλια μου.
«Τι κακό κάναμε ρε σε αυτούς τους ανθρώπους, ερχόμενοι εδώ στα ’19»! Σκέφτηκα. Αφού δεν μπορούσαμε να την φέρουμε μόνοι μας πέρα την εκστρατεία τι την ξεκινήσαμε; Και αν την ξεκινήσαμε γιατί δεν σταματήσαμε μέχρι εκεί που τα πόδια μας τα κάλυπτε η βελέντζα;
Απλά μας φυτίλιασαν οι ξένοι... Οι ξένοι αυτοί οι ξένοι… Οι Σύμμαχοι… Του «κώλου Σύμμαχοι». Οι Ιταλοί από την αρχή εναντίον μας και φιλότουρκοι. Οι Γάλλοι «παλάντζες». Ο Κλεμανσώ έδωσε την θέση του σε κάποιον Πουανγκαρέ ή κάπως έτσι, που όπως έλεγαν αυτοί που ήξεραν, ήταν κι αυτός φιλότουρκος. Οι Μπολσεβίκοι δεν μας συγχώρεσαν που εκστρατεύσαμε στην Ουκρανία για να τους χτυπήσουμε, για τα συμφέροντα άλλων. Φιλότουρκοι κι αυτοί.
Μόνο οι Άγγλοι είχαν μείνει, αλλά και αυτοί μόνο λόγια… Και τα λόγια δεν κοστίζουν, ούτε σε βάζουν σε μπελάδες αν δεν συνοδεύονται με έργα. Και από έργα οι «κοκκινόκωλοι» τίποτα. Προέβλεπαν ότι ο Κεμάλης θα είναι σε λίγο κύριος της Ιωνίας και όλης της Μικράς Ασίας και θα διαφεντεύει το λιμάνι της Σμύρνης και τον σιδηρόδρομο που έφτανε μέχρι την Περσία.
Πριν με τον Βενιζέλο και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι και οι Αγγλοι κρατούσαν τα προσχήματα. Όταν ο ηλίθιος ο Βενιζέλος, μέσα στην Εκστρατεία αποφάσισε να κάνει εκλογές και τις έχασε, ήλθε ξανά ο Βασιλιάς που τον είχαν στην μπούκα από το ’14 και πλέον άλλαξαν το τροπάρι!
Και μας άφησαν μόνους μας. Να πάμε που; Να κάνουμε τι;
Κάθε βουνό που συναντούσαμε, είχε από πίσω άλλο βουνό…
Κάθε νταγ είχε μετά άλλο νταγ… Από τεπέ σε τεπέ πηγαίναμε…
Ατελείωτα τα νταγ και τα τεπέ…. Κι αν το Εσκί Σεχίρ ήταν μακριά από την Σμύρνη, φανταστείτε την Άγκυρα. Και βαλθήκαμε να την καταλάβουμε. Γιατί ;;; Ο Κεμάλης αν την καταλαμβάναμε, θα πήγαινε ακόμα πιό πίσω στην Σιβάς (σ.σ. Σεβάστεια). Τι θα κάναμε τότε;
Εκστρατεία να καταλάβουμε την Σιβας; Στα βάθη της Ασίας ;;;;
Άσε που εμφανίστηκαν και "Ελληνες" Μπολσεβίκοι, που ήταν οργανωμένοι σε σωματεία. Υπήρχε σωματείο τους στα τραίνα. Κάποια στιγμή αποφάσισε αυτό το Σωματείο να μην κινούνται τα τραίνα. Έγινε χαμός. Τροφοδοσία από την Σμύρνη μηδέν. Πείνα. Αλλά ούτε και πυρομαχικά. Ούτε ανταλλακτικά.
Ένας αριθμός από δαύτους τους Μπολσεβίκους ήταν και ανάμεσα στους φαντάρους σε μονάδες των πρόσω. Και τι έκαναν τα καθάρματα;
Μοίραζαν χαρτιά που έλεγαν "Τι θέλουμε εμείς εδώ; Στην Πατρίδα πίσω οι δικοί μας πεινάνε! Ας αφήσουμε τον Κεμάλ στην χώρα του κι ας γυρίσουμε πίσω ! Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους Τούρκους!"
Ποιός στρατιώτης σε όλον τον κόσμο θα άντεχε να διαβάζει ότι πίσω σπίτι του η οικογένειά του πεινάει, ενώ αυτός ήταν στα βάθη των υψιπέδων της Μικράς Ασίας πολεμώντας νηστικός, βρώμικος και ξεχασμένος. Δυστυχώς. Και με αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις, από γεγονότα και καταστάσεις που καταρράκωσαν το ηθικό των ανδρών, κάποιοι από τους οποίους πολεμούσαν συνεχώς από το 1912 και είχαν να δουν 10 χρόνια το σπίτι τους, συνέχισα να οδηγώ την ολιγομελή ομάδα μου προς την σωτηρία.
Είχε ανέβει ψηλά ο ήλιος, η ζέστη του Αυγούστου αφόρητη.
Δεν είχαμε νερό, δεν είχαμε κάτι να φάμε. Και κατάκοποι…
Βρώμικοι και κατάκοποι…
Πρέπει να προχωρήσαμε 5-6 χλμ μέσα στον ήλιο, όταν ακούσαμε φωνές και χλιμιντρίσματα αλόγων.
- Κάτω, φωνάζω στους δικούς μου και τον ψόφιο κοριό όλοι….
Βλέπουμε μια ομάδα από στρατιώτες σε φάλαγγα, στο βάθος βόρεια στο φαράγγι, με έναν έφιππο επικεφαλής (μάλλον ήταν ο αξιωματικός) και έναν έφιππο που κρατούσε την σημαία. Ήταν δικοί μας.
Καταχάρηκα. Συντεταγμένο τμήμα, επιτέλους…
Ήμουν έτοιμος να πω στους δικούς μου, «πάμε κι εμείς μαζί τους», αλλά στάθηκα γιατί βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει.
Βλέπω τον σημαιοφόρο να καλπάζει προς το τέλος της φάλαγγας, να ξεπεζεύει, να σκύβει πάνω από την σημαία και να της βάζει φωτιά…
- Τι κάνει αυτός; λέω από μέσα μου!
Τα επόμενα δύο λεπτά κατάλαβα γιατί το έκανε αυτό ο σημαιοφόρος της φάλαγγας των περίπου οπλισμένων ανδρών μας 100-150 ανδρών.
Από την άλλη μεριά εμφανίζονται τρείς έφιπποι ένστολοι.
Όχι δεν ήταν Τούρκοι. Από την στολή, μάλλον Γάλλοι ήταν. Βλέπω πλησιάζουν και κάτι λένε στον αξιωματικό μας.
Τότε εκείνος κάνει κάτι αδιανόητο.
Βγάζει το άσπρο μαντήλι του, το καρφώνει στην σπάθα του και το σηκώνει ψηλά προς τα πίσω, προς τους άντρες του.
«Τι διάολο κάνει ρε αυτός;» σκέφτομαι. «Παραδίνεται; Σε ποιόν; Σε τρεις Γάλλους;» Μου φαίνεται τόσο αλλόκοτα περίεργο το συμβάν.
Βλέπω τότε έναν αραμπά με πάνω του έναν άλλο Γάλλο, να βγαίνει στο ξέφωτο και να σταματάει δίπλα στον Έλληνα αξιωματικό.
Δεν άκουσα τι έλεγε ο επικεφαλής του τμήματός μας στους στρατιώτες της φάλαγγας, αλλά αμέσα βλέπω έναν έναν να περνάνε μπροστά από τον αραμπά και να πετάνε πάνω του τα τουφέκια τους.
Κατάλαβα. Παραδόθηκε ο μαλάκας. Ο χέστης. Ο κιοτής.
Μερικοί στρατιώτες στο τέλος της φάλαγγας άρχισαν να τρέχουν ένοπλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αποφάσισαν προφανώς να μην υπακούσουν στην διαταγή του επικεφαλής τους και να μην παραδοθούν. Από όσο μπόρεσα να δω, μαζί τους και ο έφιππος σημαιοφόρος (ήταν ο μόνος έφιππος, πέραν του επικεφαλής αξιωματικού) που είχε πριν κάψει την σημαία, προφανώς για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων σαν λάφυρο, όταν ψυλλιάστηκε ότι ο Διοικητής τους θα τους παρέδιδε σαν προβατα στην σφαγή.
Καθώς εξακολουθούσε η διαδικασία της παράδοσης των όπλων κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, καμμιά δεκαριά έφιπποι Τούρκοι. Από τα σακάκια τους και τα φέσια τους κατάλαβα ότι ήταν του τακτικού Στρατού.
Χαιρέτησε ο επικεφαλής τους στρατιωτικά τον Γάλλο επικεφαλής και μετά πλησίασε τον Έλληνα επικεφαλής.
Ξαφνικά βλέπω τον Τούρκο να βγάζει το πιστόλι του και να πυροβολεί τον Έλληνα αξιωματικό, που τινάχθηκε πίσω και έπεσε προφανώς νεκρός κάτω από το άλογό του.
Οι Γάλλοι ούτε που κουνήθηκαν από την θέση τους.
Ο Τούρκος – προφανώς αξιωματικός – κάτι είπε στους άλλους Τούρκους και κάποιος άρχισε να μιλάει στους Έλληνες φαντάρους, που άρχισαν να βγάζουν τις εξαρτήσεις τους και να τις πετάνε πέρα. Οι υπόλοιποι έφιπποι Τούρκοι περικύκλωσαν την φάλαγγα, που άρχισε αργά να βαδίζει προς τα βόρεια, ενώ οι Γάλλοι αποχώρησαν με τον αραμπά τους γεμάτο τουφέκια, προς την κατεύθυνση από την οποία ήλθαν…
Δεν πιστευα ότι είδα. Απίστευτο. Ακατανόητο.
Μια ολόκληρη συντεταγμένη φάλαγγα Ελλήνων στρατιωτών, μάλλον Λόχος, 100-150 άνδρες, παραδόθηκαν σε 4 Γάλλους, οι οποίοι τους παρέδωσαν σε 10 Τούρκους….
Τι κατάπτωση του άλλοτε κραταιού Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος που ήταν, ο φόβος και ο τρόμος, για εχθρούς και φίλους.
Γυρνώ προς τους εμβρόντητους άνδρες της ομάδας μας και τους λέω:
«Εμείς δεν θα παραδοθούμε. Εμπρός για την Σμύρνη» και ξεκινήσαμε!”

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ