ΟΙ ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ (ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ) ΛΑΘΗ ΤΟΥ Ν. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ! ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Του Αλέξανδρου Τάρκα εκδότη του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και συμβούλου ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη

Η ευθύνη για την κρίση Αθήνας - Λευκωσίας (γιατί, πέρα από τις αμοιβαίες διαβεβαιώσεις περί αρραγούς μετώπου, αυτή είναι η πραγματικότητα), μετά το προσωρινό αδιέξοδο (και όχι -ακόμα- ναυάγιο) του Κυπριακού, φέρει ονοματεπώνυμο:Νίκος Αναστασιάδης.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω υπαινικτικών δηλώσεων και παλαιάς κοπής διαρροών (και της εξίσου παλαιοκομματικής πρακτικής επίρριψης ευθυνών σε άλλους), πράττει τρία αδιανόητα λάθη: πρώτον, ωθεί τις σχέσεις Ελλάδας - Μεγαλονήσου σε επικίνδυνο σημείο. Δεύτερον, αναβιώνει τον διχασμό (που τόσο πολύ κόστισε στο παρελθόν) μεταξύ των λεγόμενων «ενδοτικών» και «απορριπτικών» εντός της ίδιας της Κύπρου.

Τρίτον, πραγματοποιεί διαπραγματευτικό άλμα στο κενό σε μια κρίσιμη περίοδο, που δεν υπάρχουν ελπίδες διπλωματικής συνδρομής ούτε από την Ουάσινγκτον, λόγω της μεταβατικής περιόδου ως την ορκωμοσία Τραμπ, αλλά ούτε και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, λόγω του πανικού της έναντι του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν.
Ωστόσο, εκτός των τριών αυτών λαθών, το σημαντικότερο και πλέον εκπληκτικό στοιχείο είναι ότι ο κύριος Αναστασιάδης ανατρέπει το πολιτικό πλαίσιο και τη διαπραγματευτική τακτική που ο ίδιος, με τη (διακομματική) συμπαράσταση της Αθήνας, είχε θέσει επί τριάμισι χρόνια. Χρήσιμοι είναι οι ελιγμοί, αλλά όχι όταν ζαλίζουν τον οδηγό, στέλνοντας τον ίδιο και, κυρίως, δύο χώρες σε βαθύ γκρεμό.

Οσοι παρακολουθούν στενά το Κυπριακό γνωρίζουν ότι ο κύριος Αναστασιάδης και ο (περισσότερο μεθοδικός και διακριτικός) υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης επικέντρωναν, το τελευταίο εξάμηνο, την τακτική τους στα ζητήματα των εποίκων, του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διακυβέρνησης.
Παρά το σχετικά καλό κλίμα συνομιλιών με τον Τουρκοκύπριο εκπρόσωπο Μ. Ακιντζί και παρά τις παρεμβάσεις εκ μέρους, κυρίως, των ΗΠΑ, τελικά δεν έγινε σεβαστή η αρχική δέσμευση περί πληθυσμιακής αναλογίας «4 προς 1» μεταξύ των δύο κοινοτήτων, καθώς το ψευδοκράτος, με την υποκίνηση της Αγκυρας, επιδιώκει την απόδοση ιθαγένειας σε άλλους 20.000 εποίκους. Κατά ανάλογο τρόπο, δεν υπήρξε ικανοποιητική πρόοδος στα κριτήρια για το περιουσιακό, ενώ αναβίωσαν οι ξεχασμένες από το 1992-1993 ιδέες για εκ περιτροπής προεδρία, που δεν είχαν ενταχθεί, υπό αυτή τη μορφή, ούτε στο Σχέδιο Ανάν του 2004. Για το δε ευρωπαϊκό κεκτημένο, ενώ η Λευκωσία συζητούσε μόνο επί ελάχιστων και περιορισμένης έκτασης αποκλίσεων, προοδευτικά βρέθηκε ενώπιον σειράς εξαιρέσεων.
Ομως, όλα τα παραπάνω ωχριούν μπροστά στη στροφή του Προέδρου Αναστασιάδη στο ζωτικό θέμα των εγγυήσεων και της (στοιχειώδους) ασφάλειας, μέσω της αποχώρησης των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από το νησί. Πληροφορίες από πηγές που δεν επιδέχονται διάψευσης αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος ήταν εκείνος που αποκάλυπτε σε ξένους ηγέτες ότι όποια πρόοδος κινδύνευε από την αδιαλλαξία της Αγκυρας.

Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο διαπίστωνε «χάσμα που πρέπει να γεφυρωθεί με την έμπρακτη βούληση της Τουρκίας» και στις αρχές Οκτωβρίου (μετά τη Γ.Σ. του ΟΗΕ) έκρινε ότι υπάρχει προσπάθεια του κυρίου Ακιντζί «να επιβάλει τη γνωστή τουρκική θέση περί πενταμερούς διάσκεψης τους επόμενους μήνες». Είναι απορίας άξιον τι άλλαξε από τις αρχές Οκτωβρίου, ώστε ο κύριος Αναστασιάδης να κάνει στροφή 180 μοιρών. Η Λευκωσία εξαπολύει μύδρους για τη στάση της Ελλάδας στις εγγυήσεις και στην πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη, ενώ ο Κύπριος Πρόεδρος είχε ταυτόσημες απόψεις και προειδοποιούσε ξένους ομολόγους του για τους κινδύνους και το αδιέξοδο!

Οπως, επίσης, προκύπτει η απορία πώς ο πρόεδρος μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. παντρεύει το ευρωπαϊκό κεκτημένο με κάτι δεκάδες χιλιάδες Τούρκους στρατιωτικούς. «Λύση» αγκαλιά με ξένα κατοχικά στρατεύματα έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε στην Ιστορία;


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΞΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ : ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ 18 ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ

Ο Ερντογάν, μάλιστα, υποστήριξε ότι υπάρχει «αίμα Τούρκων ηρώων» στην Κύπρο - Κιλιτσντάρογλου: Η Ελλάδα έχει καταλάβει 18 βραχονησίδες, θα τις πάρουμε πίσω;

Σε νέα όξυνση της ρητορικής τους προς την Ελλάδα και την Κύπρο προχωρούν οι Τούρκοι με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να διαγωνίζονται στο ποιος θα θέσει τον υψηλότερο στόχο και θα εκστομίσει την μεγαλύτερη κορώνα.

Πρώτος πήρε τη σκυτάλη - ξανά - ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος μετά την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης και τις αναφορές «στα σύνορα της καρδιάς μας», αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο αμφισβητώντας ακόμα και τη σημαία της Κύπρου.

Κατά πόδας τον ακολούθησε ο ηγέτης της αντιπολίτευσης (CHP) Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε από την τουρκική κυβέρνηση να παρέμβει και να προχωρήσει στην... ανακατάληψη 18 βραχονησίδων.

Ερντογάν: Στην Κύπρο υπάρχει αίμα Τούρκων ηρώων!

Ο Τούρκος πρόεδρος δεν αρκέστηκε μόνο στην αμφισβήτηση της σημαίας της Κύπρου αλλά υποστήριξε ότι στην Κύπρο υπάρχει αίμα Τούρκων ηρώων (!) και έτσι η Άγκυρα δεν μπορεί να συναινέσει στην παραχώρηση της εδαφικής κυριαρχίας εξ ολοκλήρου στους Ελληνοκυπρίους.

«Μας λένε "εσείς δώστε την Κύπρο σε μας και μην ανακατεύεστε σε τίποτα". Αυτός είναι ο στόχος. Για μια στιγμή. Σε αυτά τα μέρη υπάρχει τόσο αίμα ηρώων μας. Τι να δώσουμε;» είπε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογαν και συνέχισε την ομιλία του, αναφερόμενος στην απομόνωση των Τουρκοκυπρίων.

«Χωρίς να ντρέπονται και χωρίς να βαριούνται, έρχονται στις συνόδους της ΕΕ με την σημαία που συμμετέχει ολόκληρο το νησί. Κατ' αρχήν τέτοια σημαία δεν μπορείτε να έχετε. Εδώ υπάρχει μια  "ΤΔΒΚ". Εσύ είσαι διοίκηση νοτίου Κύπρου. Στον Βορρά υπάρχει τουρκική δημοκρατία. Αυτό είναι ασέβεια» τόνισε, θέτοντας ζήτημα ακόμα και για τις συνόδους της ΕΕ, όπου υπάρχει η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ η ΤΔΒΚ αποκαλείται «ψευδοκράτος».

Κιλισντάρογλου: Θα πάρουμε πίσω τις βραχονησίδες;

Από την πλευρά του ο επικεφαλής του κόμματος CHP επανήλθε στο θέμα των βραχονησίδων στο Αιγαίο υποστηρίζοντας για άλλη μια φορά - όπως είχε κάνει και στα τέλη Σεπτεμβρίου όταν ο Ερντογάν είχε αμφισβητήσει τη συνθήκη της Λωζάνης - ότι 18 μικρά νησιά κατέχονται από την Ελλάδα.

Απευθυνόμενος, μάλιστα, στον πρωθυπουργό της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ αναρωτήθηκε, στην ομιλία στους βουλευτές του κόμματός του, «θα πάρετε πίσω τα 18 νησιά ή όχι;».

«Είναι αυτά τα νησιά δικά μας; Είναι, λένε (σ.σ. η τουρκική κυβέρνηση). Θα πρέπει να σηκωθεί η σημαία μας εκεί; Ναι, απαντούν. Αλλά υπάρχει ακόμα εκεί η ελληνική σημαία, γιατί δεν παρεμβαίνετε;» αναρωτήθηκε ο Κιλιτσντάρογλου.


PROTOTHEMA
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ 35η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ ''ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ'' - ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ, ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ ΣΕ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ (βλ ΣΧΕΔΙΟ ΑΤΣΕΣΤΟΝ) Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΗ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ κ.α.

Σύντομη επισκόπηση θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιγράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 29/11/2016.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Evonymos 

Blue Sky

ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ : «ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ»

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας στην 7η συνάντηση κορυφής Βοσπόρου για τη διεθνή οικονομική συνεργασία, αφού αναφέρθηκε στις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ, τονίζοντας ότι η Τουρκία εξετάζει τις εναλλακτικές, έκανε εκτενή αναφορά στο Κυπριακό.
Κατηγόρησε την Κύπρο λέγοντας ότι «χωρίς να ντρέπονται συμμετέχουν στις συνόδους της ΕΕ με σημαία που περιλαμβάνει ολόκληρη την Κύπρο. Δεν μπορείτε να έχετε τέτοια σημαία εκεί υπάρχει και μια "ΤΔΒΚ". Εσείς είστε η ελληνοκυπριακή διοίκηση νότιας Κύπρου. Στο Βορρά υπάρχει τουρκική δημοκρατία αυτό θα το βλέπετε. Είναι αγένεια. Έτσι ή αλλιώς αυτό θα το καταλάβουν και θα το μάθουν».
Ο Πρόεδρος Ερντογάν προσέθεσε πως επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα και του ζήτησε διμερή και πολυμερή συνάντηση και συνέχισε λέγοντας: «Όμως δεν πρέπει πλέον να σέρνεται αυτή η υπόθεση. Πρέπει μέχρι το τέλος του χρόνου να φτάσουμε κάπου. Αλλά εάν ξεκινήσουμε λέγοντας ότι αυτά τα εδάφη θα είναι δικά μας θα τα διοικούμε μόνο εμείς, αν έχουμε τέτοια πράγματα δεν προχωράει».
ΝΔ: Παράγοντας αστάθειας ο Ερντογάν
Ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Β’ Αθηνών κ. Γιώργος Κουμουτσάκος, για τις τελευταίες δηλώσεις του προέδρου της Τουρκίας, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Ο Πρόεδρος της Τουρκίας εξελίσσεται σε παράγοντα αστάθειας ολόκληρης της περιοχής. Κλιμακώνει συνεχώς την αδιαλλαξία και την προκλητικότητά του. Αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση με το μεταναστευτικό - προσφυγικό και τώρα δυναμιτίζει τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο τους. Η διεθνής κοινότητα, τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και το ΝΑΤΟ, που ενδιαφέρονται για τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή, οφείλουν να παρέμβουν άμεσα προς την Άγκυρα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οφείλει να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες η ελληνική Κυβέρνηση».

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ : ''ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ 18 ΝΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!''

Κλιμακώνει τις φραστικές επιθέσεις η Τουρκία σε μια καλά οργανωμένη παράσταση, λίγα 24ωρα πριν τη συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στο Άμπου Ντάμπι. Οι προκλήσεις προέρχονται τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την αντιπολίτευση και μοιάζει να συναγωνίζονται η μια την άλλη.

Συνέχεια στον τουρκικό παροξυσμό του Ρ.Τ. Ερντογάν ήρθε να δώσει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη γειτονική χώρα Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος δήθεν ασκώντας κριτική στον Τούρκο πρόεδρο ζήτησε η Τουρκία να πάρει 18 ελληνικά νησιά στο Αιγαίο.

Το γεγονός αυτό δείχνει πώς η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να κλιμακώσει την ένταση με την Ελλάδα. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τις δηλώσεις του Ρ.Τ. Ερντογάν που ζητάει επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης, αλλά και το χθεσινό κρεσέντο που ζήτησε η Κύπρος να αλλάξει σημαία.

Σαν να μην έφταναν λοιπόν οι δηλώσεις Ερντογάν στη δημιουργία κλίματος έντασης ήρθε να προστεθεί και η δήλωση – κατηγορία του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου εναντίον του Ερντογάν γιατί δεν επεμβαίνει, όπως είπε, για να πάρει από την Ελλάδα 18 βραχονησίδες οι οποίες είναι τουρκικές.

Και εδώ ήρθε να υπερθεματίσει ο Κιλιτσντάρογλου, κατηγορώντας ξανά τον Ερντογάν ότι θέλει να μειώσει τα εδάφη της τουρκοκυπριακής κοινότητας από το 37,7% που είναι σήμερα στο 29,2%.

Που αποσκοπεί αυτή η τακτική; Ο Ερντογάν έχει καταφέρει μέσα σε μόλις μερικές εβδομάδες να οδηγήσει και την αντιπολίτευση στην ίδια τακτική. Ουσιαστικά στο εσωτερικό της Τουρκίας μετά το πραξικόπημα η κοινωνία στρέφεται προς τον εξωτερικό εχθρό που αποκτά όλο και πιο συχνά όνομα. Είτε αυτό της Ελλάδας, είτε αυτό της Κύπρου. Είτε οι Έλληνες έχουν καταλάβει βραχονησίδες, είτε οι Ελληνοκύπριοι επιχειρούν να πάρουν εδάφη από τους Τουρκοκύπριους.

Όλα αυτά μερικά μόλις 24ωρα πριν τη διαφαινόμενη συνάντηση Τρίπρα – Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου για την Πολιτιστική Κληρονομιά στο Άμπου Ντάμπι. Η συγκρουσιακή τακτική της Τουρκίας είναι όμως πράγματι συγκρουσιακή ή πρόκειται καθαρά για ένα παζάρι

Ο Μουσταφά Ακιτζί από το ίδιο βήμα απ” όπου έκανε και τις δηλώσεις ο Ερντογάν κατηγόρησε τους Ελληνοκυπρίους. «Επί 53 χρόνια σφετερίστηκαν τα δικαιώματά μας» είπε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης προσθέτοντας και αυτός ένα λιθαράκι στην ένταση.


ONALERT
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΣΜΥΡΝΗ 1922 : ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ ΑΛΛΑ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Του Ιωάννη Αλεξανδρόπουλου, 

ιστορικού, συνεργάτη

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου 1922 στην Σμύρνη. Το μέτωπο είχε καταρρεύσει και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, με απόγνωση και τρόπο, έψαχναν τρόπο να αποβιβαστούν σε οποιοδήποτε πλοίο για να γλιτώσουν απο την μανία των τουρκικών ορδών. Τότε, πολλοί Μικρασιάτες ανεπιτυχώς προσπάθησαν να επιβιβαστούν σε διάφορα ευρωπαϊκά πλοία, εμπορικά ή πολεμικά.

Δυστυχώς, σε πλείστες περιπτώσεις τα ευρωπαϊκά πληρώματα με βάρβαρο τρόπο απαγόρευαν την αποβίβαση των Ελλήνων προσφύγων στα πλοία τους, όμως υπήρχαν και οι εξαιρέσεις.

Ένας Ιάπωνας καπετάνιος εμπορικού πλοίου και το πλήρωμά του, συγκλονισμένοι από την εικόνα της τραγωδίας και χωρίς χρονοτριβή, παίρνουν μια γενναία απόφαση: μεταφέρουν στο κατάστρωμα όλο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια και χωρίς δισταγμό τα πετάνε στη θάλασσα! Για τον Ιάπωνα καπετάνιο -το όνομα του οποίου παραμένει, δυστυχώς, έως σήμερα άγνωστο- υπέρτερο όλων είναι η διάσωση των ανθρώπινων ψυχών. Γι’ αυτό δίνει διαταγή να πλευρίσει το πλοίο στην προκυμαία και να επιβιβαστούν σε αυτό Ελληνες και Αρμένιοι, προκειμένου να μεταφερθούν ασφαλείς στον Πειραιά και σε άλλα ελληνικά λιμάνια.

Η εξαίρετη αυτή πράξη δεν πέρασε απαρατήρητη· καταγράφηκε μέσα και από τις πληροφορίες που έδωσε ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος τότε στη Σμύρνη. Σε τηλεγράφημά του προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (18 Σεπτεμβρίου 1922) τονίζει: «Ενα γιαπωνέζικο πλοίο πήρε μερικούς πρόσφυγες και άκουσα πως πέταξε το φορτίο του για τον σκοπό αυτό. Επιβάτες του πλοίου μιλούν για τη συγκινητικά ευγενική συμπεριφορά του ιαπωνικού πληρώματος».

Το γεγονός αυτό όμως δεν διέφυγε και από τον ιαπωνικό Τύπο. Στις 15 Οκτωβρίου 1922 η «Atlanta Journal-Constitution» ανέφερε: «Αντίθετα με τις ενέργειες κάθε άλλου πλοίου στη Σμύρνη, αυτό (δηλαδή το γιαπωνέζικο πλοίο) πήρε κάθε πρόσφυγα για τον οποίο θα μπορούσε να βρει χώρο πάνω στο σκάφος. Υπήρχε κι ένα φορτηγό πλοίο στο λιμάνι το οποίο έριξε όλο το φορτίο στη θάλασσα, πήρε τους υπόλοιπους πρόσφυγες και τους μετέφερε στον Πειραιά. Τα αμερικανικά, τα βρετανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά πλοία έλεγαν στους πρόσφυγες ότι μπορούσαν να πάρουν μόνο δικούς τους στα σκάφη και τότε παρέμειναν οι ταπεινοί Ιάπωνες για να αποδείξουν την ευσπλαχνία τους προς τους πρόσφυγες».

Στην εφημερίδα «The Boston Globe» της 21ης Οκτωβρίου 1922 η Αν Χάρλοου Μπιρτζ, σύζυγος του Χ. Μπιρτζ, καθηγητή του Διεθνούς Κολεγίου της Σμύρνης, έδωσε τη δική της μαρτυρία: «Οι απελπισμένοι πρόσφυγες βρίσκονταν στις αποβάθρες, το λιμάνι ήταν γεμάτο από άνδρες και γυναίκες που κολυμπούσαν με την ελπίδα να σωθούν. Στο λιμάνι εκείνη τη στιγμή ήταν ένα γιαπωνέζικο πλοίο, το οποίο μόλις είχε φθάσει φορτωμένο έως το κατάστρωμα με ένα πολύτιμο φορτίο από μετάξι, δαντέλες μεγάλης αξίας, χιλιάδων δολαρίων. Ο Γιαπωνέζος καπετάνιος, όταν κατάλαβε την κατάσταση που επικρατούσε, δεν δίστασε. Ολόκληρο το φορτίο πετάχτηκε στα βρόμικα νερά του λιμανιού, ενώ το φορτηγό φορτώθηκε και γέμισε με όσες εκατοντάδες πρόσφυγες μπορούσε να μεταφέρει ασφαλείς στον Πειραιά και στις ελληνικές ακτές».

Εξίσου σημαντική ήταν και η αναφορά του ανταποκριτή των «New York Times» στις 18 Σεπτεμβρίου: «Την Πέμπτη υπήρχαν έξι ατμόπλοια στη Σμύρνη, για να μεταφέρουν τους πρόσφυγες. Eνα γιαπωνέζικο, δύο γαλλικά, ένα αμερικανικό και δύο ιταλικά. Το αμερικανικό και το γιαπωνέζικο πλοίο δέχθηκαν όλους τους πρόσφυγες, χωρίς να ελέγξουν τα χαρτιά τους, ενώ τα άλλα πλοία πήραν όσους είχαν διαβατήριο».

Το γεγονός αυτό ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, έστω και αν ήταν ελάχιστα τα ιστορικά τεκμήρια και οι πρωταγωνιστές σχεδόν ακατόρθωτο να εντοπιστούν. Πριν από περίπου 17 χρόνια μια Γιαπωνέζα φοιτήτρια της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας έφερε στο φως μια άγνωστη πτυχή του συμβάντος. Στο κείμενό της -που δημοσιεύτηκε σε περιοδικό της Ιαπωνίας- έγραψε ότι κάποιοι διασωθέντες Ελληνες Μικρασιάτες ήξεραν τρεις λέξεις της ιαπωνικής γλώσσας. Αυτές ήταν το «αριγκάτο» («ευχαριστώ»), «κονίτσιουα» («καλημέρα») και τη φράση «κοκόρο ιτάι» («πονάει η καρδιά μου βλέποντας τον πόνο των άλλων»), την οποία είχαν ακούσει από τον Ιάπωνα πλοίαρχο.

Στην παραπάνω μαρτυρία αξίζει να προσθέσουμε και άλλο ένα στοιχείο. Οταν διοργανώθηκε η πρώτη τιμητική βραδιά για τους Ιάπωνες ναυτικούς από τον Μικρασιατικό Σύλλογο Καβάλας (Σεπτέμβριος 2009), στο τέλος της εκδήλωσης πλησίασε συγκινημένος ένας ηλικιωμένος κάτοικος της πόλης για να πει ότι είχε ακούσει από τη μητέρα του -Μικρασιάτισσα πρόσφυγα- να διηγείται ότι την έσωσαν κάποιοι «ανέγνωροι άνθρωποι» (παράξενοι άνθρωποι), οι οποίοι την είχαν μεταφέρει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το εξαιρετικό αυτό συμβάν έχει ανακινήσει προσφάτως το ενδιαφέρον της ιαπωνικής κοινωνίας, καθώς η κυρία Νανάκο Μουράτα Σαβαγιανάγκι, καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Τόκιο με ειδίκευση στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, ετοιμάζει τη συγγραφή μελέτης σχετικά με το ιαπωνικό πλοίο. Από ελληνικής πλευράς, πάντως, τον περασμένο Μάιο η Εστία Νέας Σμύρνης επέδωσε πλακέτα στον πρέσβη της Ιαπωνίας στην Ελλάδα κ. Μασούο Νισιμπαγιάσι, τιμώντας τους Ιάπωνες ναυτικούς και εκφράζοντας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» «για τη βοήθεια που προσέφεραν στους κινδυνεύοντες με αφανισμό Μικρασιάτες προγόνους μας».

Ο Ελληνοαμερικανός ακτιβιστής και συγγραφέας Νταν Γεωργακάς έχει περιγράψει πώς η μητέρα του σε ηλικία 12 ετών και ο θείος του ετών 11 διασώθηκαν από τους Ιάπωνες το 1922. Το περιστατικό, κομμάτι από τις αφηγήσεις που άκουγε ως παιδί, ήταν ένα από τα λίγα για τα οποία η μητέρα του δεχόταν να μιλήσει.

Eχοντας διωχτεί από το χωριό τους και έχοντας χάσει επαφή με κάθε συγγενή τα δύο παιδιά έφτασαν εν έτει 1922 στη Σμύρνη τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά πλοία διέσωζαν μόνο όσους είχαν ξένη υπηκοότητα. Και τότε μια ομάδα ανθρώπων τούς κατηύθυνε σε ένα καράβι με τη σημαία του ανατέλλοντος ηλίου.

«Πριν ακόμη προλάβουν να ζητήσουν βοήθεια, έπεσαν μπροστά τους ανεμόσκαλες για να επιβιβαστούν», γράφει ο κ. Γεωργακάς στο βιβλίο του «My Detroit: Growing Up Greek and American in Motor City». «Η μητέρα μου ήταν τόσο αδύναμη που φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε να κρατηθεί και θα έπεφτε στη θάλασσα. Oμως μεγαλύτεροι Eλληνες την έσπρωξαν μέχρι να φτάσει στην κορυφή της ανεμόσκαλας όπου ένας ναυτικός περίμενε να την παραλάβει με ασφάλεια. Oταν ανέβηκε στο κατάστρωμα τη σήκωσε στους ώμους του και την έβαλε μπροστά σε μια τεράστια κατσαρόλα με ζεστό φαγητό. Της πρόσφερε ένα μικρό μπολ και της έδειξε με χειρονομίες ότι μπορούσε να φάει με τα χέρια. Καθώς την προέτρεπε να φάει, η μητέρα μου συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι ο άνθρωπος αυτός είχε σχιστά μάτια και ότι το δέρμα του ήταν διαφορετικό από το δικό της. Αμέσως φαντάστηκε τον σωτήρα της ως ένα από τα πλάσματα για τα οποία είχε ακούσει στα παραμύθια. Το ευγενικό του χαμόγελο της επιβεβαίωνε ότι ανήκε στους καλούς. Κοιτώντας τριγύρω της ένιωσε ότι βρισκόταν σε ένα καράβι γεμάτο με μαγικά πλάσματα, μια εντύπωση που ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο όταν ξαφνικά είδε τον αδελφό της να στέκεται δίπλα της…».

Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες για το ιαπωνικό πλοίο που έσωσε Eλληνες και Αρμένιους της Σμύρνης περιλαμβάνονται σε ξένες μοναδικές εκδόσεις που διαθέτει στο Αρχείο της η Εστία Νέας Σμύρνης. Μία από αυτές είναι η μαρτυρία της Λίντια Κουρογιέν Καραγιάννη από τη Λακωνία του Νιου Χάμσαϊρ, η οποία διηγείται την ιστορία της μητέρας της. Hταν ένα νεαρό κορίτσι την εποχή της τραγωδίας. Γράφει η κ. Καραγιάννη: «Μόνο ένα πλοίο από τον στόλο που βρισκόταν αγκυροβολημένος στο εξωτερικό λιμάνι δεν μπόρεσε να ανεχθεί αυτή τη βαρβαρική κόλαση. Και αυτό το πλοίο, όσο περίεργο και αν φανεί, ήταν ασιατικό, ένα ιαπωνικό πλοίο. Για τους Ιάπωνες, ούτε ο νόμος ούτε οι κώδικες ήταν πιο σημαντικοί από την ανθρώπινη ζωή».

Έπειτα από 86 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, στις 12 Σεπτεμβρίου 2008, ένα Μικρασιατικό σωματείο της Επαρχίας, η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου και ο δήμος Κορινθίων, κάλεσαν στην πόλη τους τον πρέσβη της Ιαπωνίας στην Αθήνα κ. Τοκανόρι Κιταμούρα και του επέδωσαν τιμητικό δίπλωμα «σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την ευαισθησία και τον ανθρωπισμό του πλοιάρχου και του πληρώματος του ιαπωνικού πλοίου προς τους διωκομένους το Σεπτέμβριο του 1922 προγόνους μας»!

Ενώ φέτος, για πρώτη φορά η Εστία της Νέας Σμύρνης, το μακροβιότερο σωματείο Μικρασιατών στην Ελλάδα ιδρυθέν το 1930, παρέδωσε τιμητική πλακέτα στον πρέσβη της Ιαπωνίας στην Αθήνα κ. Μασούο Νισιμπαγιάσι ως ύστατο ευχαριστώ για την πράξη εκείνη.

«Είναι ένας περιστατικό που δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος, άλλωστε ακόμη και το όνομα του Ιάπωνα καπετάνιου παραμένει άγνωστο. Εμείς ξέραμε την ιστορία από μαρτυρίες Σμυρνιών. Eτσι αποφασίσαμε να προβούμε σε αυτή την ενέργεια από ευγνωμοσύνη και να βραβεύσουμε τον Ιάπωνα πρέσβη ως ένα ευχαριστώ σε εκείνον τον καπετάνιο και το πλήρωμά του», λέει μιλώντας στο «Eθνος» ο πρόεδρος της δραστήριας Εστίας κ. Γιάννης Παπαδάτος. «Η αντίδρασή του ήταν συγκλονιστική. Συγκινήθηκε πολύ όταν τον ξεναγήσαμε στα μουσεία της Εστίας που κρατούν ζωντανή την Ιστορία με τα υπέροχα εκθέματα-φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα των Σμυρνιών προσφύγων. Δάκρυσε, αισθάνθηκε μεγάλη τιμή ενώ η σύζυγός του μας είπε ότι θα οργανώσει μια επίσκεψη με τις συζύγους άλλων Ιαπώνων πρέσβεων».

Μάλιστα, με αφορμή αυτό το άγνωστο γεγονός έγιναν στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Παραδοσιακού Τζούντο Ενάντια στα Αναβολικά και τα Ναρκωτικά που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από τις 24 μέχρι τις 27 Ιουνίου 2016. , τα αποκαλυπτήρια ενός μοναδικού μνημείου για τον άγνωστο Ιάπωνα πλοίαρχο του πλοίου

Το έργο βρίσκεται στο «Σχολείο για Όλους», στο πάρκο Ηρώων στην Τριανδρία και μάλιστα από κάτω του φυτεύτηκε μια κερασιά, το χαρακτηριστικό δέντρο της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Πρόκειται για ένα χαρακτικό, διαστάσεων 1.00 Χ 0.70 που φιλοτέχνησε ο Θανάσης Πάλλας, αναπληρωτής καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της επιστημονικής ομάδας του Include (Επιστημονικό Δίκτυο για την ειδική και διαπολιτισμική αγωγή).

Τα αποκαλυπτήρια έγιναν από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη και την Μορφωτική Ακόλουθο της Ιαπωνικής Πρεσβείας κα Μάο Σιμίζου.

Σχετικά με την πράξη αυτοθυσίας και ανθρωπιάς του Ιάπωνα πλοιάρχου, ο τεχνικός σύμβουλος του τζούντο στο ΚΕΘΕΑ κ. Αυγερινός Μαϊστρέλης δήλωσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων : «Αμερικανικές εφημερίδες της εποχής καταγράφουν το γεγονός, ότι δηλαδή ένας Ιάπωνας πλοίαρχος, το όνομα του οποίου δεν έγινε ποτέ γνωστό, φτάνοντας στη Σμύρνη και βλέποντας τους Έλληνες να προσπαθούν να σωθούν, πέταξε όλα τα εμπορεύματά του στη θάλασσα και ανέβασε πρόσφυγες στο πλοίο με τη βοήθεια του πληρώματός του». O κ. Μαϊστρέλης πρόσθεσε ότι στη διάρκεια μιας αθλητικής αποστολής στην Ιαπωνία, απ΄ όπου άλλωστε προέρχεται το άθλημα του τζούντο, προσπάθησαν να βρουν το όνομα του πλοιάρχου, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό. «Μάθαμε όμως ότι ο Ιάπωνας πλοίαρχος αποβίβασε κάποιους πρόσφυγες πρώτα στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στον Πειραιά» αναφέρει ο κ. Μαϊστρέλης.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

(ΒΙΝΤΕΟ) ΕΦΥΓΕ Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΑ ΖΕΡΒΑ ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ΕΝΑΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝ. ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΚΑΙ ΗΡΩΑΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. - (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ) ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ

Ο Στέργιος Σπ. Βούλγαρης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1922 στο χωριό Πηγές Άρτας Ηπείρου. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού του και εφοίτησε στο εξατάξιο Γυμνάσιο της Άρτας και της Καρδίτσας. Η ναζιστική κατοχή τον βρήκε απόφοιτο εξαταξίου Γυμνασίου. Εντάχθηκε από τους πρώτους στις Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών ΕΔΕΣ-ΖΕΡΒΑ ως ένοπλο μέλος από τον Οκτώβριο του 1942 και ανθυπολοχαγός από 10-10-1943, φοιτήσας στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του ΕΔΕΣ. Έλαβε μέρος στην μάχη του Γοργοποτάμου, την 25η Νοεμβρίου 1942, εναντίον των Ιταλών, προαχθείς επ' ανδραγαθία στον βαθμό του λοχία στο πεδίον της μάχης. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών καθώς και σε επικίνδυνες αποστολές στην Τζαμουριά.

Ετιμήθη: Με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, δύο φορές, τον Πολεμικό Σταυρό, δύο φορές, το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων και το Χρυσό Μετάλλιο για την συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα 1942-1944. (Διαταγή Άρχηγ. ΕΔΕΣ υπ' αριθ. 587 & 15031/1944). Μετά την αποστράτευση των ανταρτών την 12-2-1945, κατετάγη στον έλληνικό στρατό, ως εθελοντής λοχίας και το 1947 έφοίτησε στην Σχολή μονίμων αξιωματικών από όπου εξήλθε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Μετεκπαιδεύτηκε στην σχολή Πεζικού ως ανθυπολοχαγός, λοχαγός και ταγματάρχης και εφοίτησε στα σχολεία ανορθόδοξου πολέμου, πληροφοριών, γενικής μορφώσεως και συνεργασίας Στρατού - Αεροπορίας.

Έλαδε μέρος στις επιχειρήσεις του στρατού, ως διμοιρίτης και δ/τής λόχου, Ρούμελης, Χασίων-Αντιχασίων, Πηλίου, Μαυροβουνίου, Κισσάβου, Ολύμπου και Πίνδου. Απεστρατεύθη Ταξίαρχος, ως ευδοκίμως τερματίσας την σταδιοδρομίαν του. Η σύζυγός του εκ Κρήτης ονομάζεται Χρυσούλα και τα παιδιά του Δήμητρα και Μαρία.
Μετάλλια Παράσημα:
1. Χρυσός Σταυρός του τάγματος του Φοίνικος. Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 70/69.
2. Χρυσός Σταυρός του Β΄ Τάγματος του Γεωργίου Α΄. Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 29/67.

3. Σταυρός Ταξιαρχών Τάγματος Φοίνικος Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 68/71.
4. Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 84/60.
5. Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 7/62
6. Πολεμικός Σταυρός Γ΄ Τάξεως Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 125/1949.
7. Πολεμικός Σταυρός Γ΄ Τάξεως Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 457/1950.
8. Πολεμικός Σταυρός Γ΄ Τάξεως Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 84/1960.
9. Μετάλλιον Εξαίρετων Πράξεων Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 336/1949.

10. Μετάλλιον Εξαίρετων Πράξεων Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 84/1960.
11. Μετάλλιον Στρατ. Αξίας Δ΄ Τάξεως Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 140/ε
12. Μετάλλιον Στρατ. Αξίας Γ΄ Τάξεως Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 46/6
13. Μετάλλιον Εθνικής Αντιστάσεως (Ε.Ο.Α.Ε) Εγκ. Δ/γή ΓΕΣ 216/195
14. Αναμνηστικό Μετάλλιο Στρατ/κού Μουσείου Υπ. 'ΕΘ. Αμύνης.

ΕΟΕΑ ΕΔΕΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΖΕΡΒΑΣ ΚΑΙ Α.Ε.Φ. ΖΕΡΒΑΣ

ΕΟΕΑ ΕΔΕΣ Ναπολέων Ζέρβας

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΟΡΤΑΚΙΟΪ ΒΙΘΥΝΙΑΣ : ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΦΑΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ (ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ) ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ...ΨΥΧΗΣ ΤΟΥΣ...

"Ἡ μία πλευρά τοῦ Ὀρτάκιοϊ πρό τῆς καταστροφῆς, βγαλμένη τό ἔτος 1887."

Ὑπῆρχε στήν πεδιάδα τῆς Βιθυνίας, στό Σαγγάριο ποταμό, τό 1640, ἡ κωμόπολη Κυβέλεια. Οἰ κάτοικοί της ἦταν Χριστιανοί καί συνεχῶς κατεδιωκόμενοι ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ Κυβέλεια καταστράφηκε ἀπό πλημμύρα τοῦ ποταμοῦ ἐνῶ οἱ κάτοικοι διασκορπίστηκαν σέ διάφορα μέρη. Οἱ περισσότεροι, ἔχοντας τόν τρόμο τῶν Τούρκων ὁδηγό τους, κατέφυγαν στήν ἐνδοχῶρα, ἀναζητώντας ἀσφάλεια μέσα στήν πυκνή βλάστηση καί τά πανύψηλα δέντρα. Ἀπέναντι στόν Ὄλυμπο τῆς Προῦσσας ἔχτισαν μέ ὑποτυπώδη ὑλικά τά σπίτια τους καί ὀνόμασαν τό μικρό χωριό τους, Ὀρτάκιοϊ.
Γιά μερικούς αἰῶνες, οἱ κάτοικοι γλύτωσαν ἀπό τίς ὀρδές τῶν Τούρκων. "Μετά ἀπό αἰῶνες ἦρθε πάλι νά πληρώσουμε μέ ἄφθονο αἷμα αὐτό πού εἶχαν ἀποφύγει οἱ πρόγονοί μας, ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι τους, τά παιδιά τους."
Ὁ συγγραφέας τοῦ ἱστορικοῦ κειμένου, Χρῆστος Χατζηγεωργίου, σώθηκε ἐκ θαύματος ἀπό τή σφαγή καί φθάνοντας στήν Ἑλλάδα συνέταξε τό βιβλίο - μαρτυρία. Ὁ λόγος του εἶναι γλαφυρός μ΄ ἔντονο συναισθηματισμό, ἀποτέλεσμα τῶν θηριωδιῶν πού ἔζησε. Ἀπό τίς πρῶτες σελίδες, μέ συστολή, ζητάει συγγνώμη ἀπό τόν ἀναγνώστη καί τόν παρακαλεῖ νά μήν μελετήσει ἐπιπόλαια τό βιβλίο του ἀλλά μέ προσοχή γιά νά δεῖ τίς συνθῆκες διαβίωσης τῶν προγόνων μας καί τό πῶς τούς ἀντιμετώπισαν οἱ "βάρβαροι ἐχθροί τοῦ Ἑλληνικοῦ καί Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας".

"Τά παιδιά τοῦ Κεντρικοῦ Παρθεναγωγείου φωτογραφηθέντα κατά τό ἔτος 1912, ἐκ τῶν ὁποίων ἐλάχιστα διεσώθηκαν καί ἦλθον είς τήν Ἑλλάδα."

Τό Ὁρτάκιοϊ μεγάλωσε, ἐπεκτάθηκε, προόδευσε καί ἔφτασε σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο ἐμπορικῆς καί βιομηχανικῆς πόλης (ἐργοστάσια βυρσοδεψίας, μεταξουργίας, ἐμπορικά καταστήματα). Σέ κοινωνικό ἐπίπεδο, εἶχε πολλά σχολεῖα, παρθεναγωγείο, καί τήν μεγάλη Χριστιανική Ἐκκλησία Ἅγιος Γεώργιος. Στό ἐμπορικό παζάρι πού γινόταν, συγκεντρώνονταν ἔμποροι ἀπ΄ ὅλες τίς γύρω περιοχές, τόσο Ἕλληνες ὅσο καί Τούρκοι. "Τό Ὀρτάκιοϊ ἔγινε ξακουστό σ' ὅλη τήν Περιφέρεια τῆς Βιθυνίας".
Ὁ κίνδυνος καταδίωξης πού εἶχαν ἀποφύγει φτιάχνοντας τό χωριό τους ένδότερα, ἐπανῆλθε μαζί μέ τήν πρόοδο καί τήν ἀνάπτυξη. "Τότε οἱ Τούρκοι δέν κατεδίωκαν τούς Ἀρμενέους καί σκέφτηκαν γιά νά μήν κινδυνεύουν μέ κάποιο τρόπο ν΄ ἀλλάξουν τά ἐπίθετά τους σέ Ἀρμένικα καί νά συνηθίσουν νά μιλοῦνε ἀρμένικα.".

"Εἰς τούς βιαίως ἐξισλαμισθέντας Χριστιανούς Ἕλληνας
 ἐχορηγεῖτο ὑπό τοῦ Ἰμάμη βεβαίωσις πιστοποιοῦσα
τό νέο τουρκικό ὄνομά του μέ τήν ἀνωτέρω σφραγίδα."

Μέχρι τό 1914 τό Ὀρτάκιοϊ καί τά γειτονικά χωριά ἀποτελοῦνταν ἀπό 25.000 κατοίκους (Ἕλληνες καί Ἀρμένιους). Οἱ πρῶτοι διωγμοί, δυσοίωνοι καί γιά τό μέλλον τῶν Ἑλλήνων, ξεκίνησαν κατὰ τῶν Ἀρμενίων, τό 1914. Πέρασαν τέσσερα χρόνια μέ ἔντονη τήν ἀγωνία γιά τό τελεσίγραφο πού θὰ ἐρχόταν καί στούς ἐναπομείναντες, Ἕλληνες.
Ἦταν Μάρτης τοῦ 1919, παραμονές τῆς Λαμπρῆς. Ἐκεῖνο τόν μῆνα ἄρχισαν οἱ διαδόσεις ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἑτοιμάζονταν γιά ἐπίθεση. Πάγωσε ὅλο τό Ὀρτάκιοϊ μαζί μέ τά γειτονικά χωριά. Σταμάτησαν ὅποιες προετοιμασίες γιά τίς καλλιέργειες, γιά τίς περίλαμπρες γιορτές πού ἀκολουθοῦσαν τό χαρμόσυνο γεγονός τῆς Λαμπρῆς καί ξεκίνησε μιά πυρετώδης προετοιμασία προάσπισης τῆς ζωῆς τους καί τῆς προγονικῆς γῆς τους.
Ξημερώματα τῆς τρίτης μέρας μετά τή Λαμπρή ξεκίνησαν οἱ πρῶτοι πυροβολισμοί...
"... μετά ἀπό αἰῶνες τό πληρώσαμε εἰς τούς βαρβάρους καί αἱμοχαρεῖς Τούρκους, τούς ὀνομάζω βαρβάρους καί αἱμοχαρεῖς διότι δέν μπορῶ νά ἐννοήσω μέ τί καρδιά καί ψυχή κατασφάζουν τούς συνανθρώπους τους χωρίς νά κάνουν διάκριση ἀπό μωρά μέχρι γρηές καί γέροντες καί νά τούς ἐξοντώνουν. Δέν μπορῶ νά κρατήσω τούς λυγμούς καί τά δάκρυά μου, ὅταν πιάνω τήν πέννα γιά νά γράψω αὐτήν τήν ἱστορία πού ἔζησα πραγματικά καί πού κάθε σελίδα ποτίστηκε ἀπό μαῦρα δάκρυα πού ἔπεφταν ἀπό τά μάτια μου.".

"Τό ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου πρό τῆς καταστροφῆς τοῦ Ὀρτάκιοϊ τό 1912."

Δόθηκε ἐντολή ν΄ ἀποχωρήσουν οἱ κάτοικοι ἀπό τό χωριό. Ὁ στρατός τους μέ κανόνια καί μυδραβιοβόλα ἦταν ἤδη καθ΄ ὁδόν. Ἔντρομοι οἱ κάτοικοι συγκεντρώθηκαν σέ χωράφια ἔξω ἀπό τό Ὀρτάκιοϊ κι ἀφοῦ ἐπιθεωρήθηκαν ἀπό τόν στρατό, κατέφθασε ὁ ἀρχηγός τους, πάνω σέ ἄσπρο ἄλογο, ἐμφανῶς ἀγριεμένος καί γεμᾶτος μῖσος γιά αὐτή τήν ἀπροστάτευτη μᾶζα ἀνθρώπων. Μίλησε στόν πιό σεβάσμιο τοῦ χωριοῦ, τόν Παπᾶ - Ἄγγελο. Τόν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Σέ αὐτή τήν χρονική στιγμή τῆς ἱστορίας οἱ Τοῦρκοι ἔδωσαν ἐντολή νά ἐγκαταλείψουν οἱ κάτοικοι τόν τόπο τους ὅπως οἱ Ἀρμένιοι λίγα χρόνια πρίν. Ἄλλοι ἀπομακρύνθηκαν πολύ καί δέν ξαναγύρισαν καί ἄλλοι φιλοξενήθηκαν γιά λίγες μέρες σέ κοντινά χωριά. Μετά ἀπό ἐντολή τοῦ Στρατηγείου, ὅτι ἦταν ἐλεύθεροι νά γυρίσουν πίσω, ξεκίνησαν μέ φόβο γιά τήν ἐπιστροφή τους. "Ὅταν εἰσήλθαμε μέσα εἴδαμε πώς εἶχαν κάψει σχεδόν τό ἕν τέταρτο τοῦ χωριοῦ. Προχωρῶντας στό ἐσωτερικό δεξιά κι ἀριστερά ἔβλεπες σκοτωμένους γέρους καί γρηές... τούς σκότωσαν καί τούς πέταξαν ἔξω ἀπό τά σπίτια τους... Δέν εἴχαν ἀφήσει οὔτε μαγαζιά οὔτε σπίτια. Σέ διάστημα τριῶν ἡμερῶν ὅλα τά εἴχανε ρημάξει...".
Γιά σαράντα μέρες περίπου ὑπῆρξε ἠρεμία...Ξημερώματα πάλι ἀκούστηκαν πυροβολισμοί. "Πανηκοβληθήκαμε πάλι γιατί δέν ξέραμε περί τίνος πρόκειται... Μοῦ εἶπαν πώς ἔχουνε ἔρθει πάλι (οἱ Τοῦρκοι καί πιάνουν) ὅπου βροῦν τόν κοσμάκη. Ξαφνικά βλέπω εἰς τήν ἀπέναντι συνοικία καμμιά δεκαριά ἀντάρτες ὁπλισμένους μέχρι τά νύχια καί νά ἔρχωνται πρός τόν μαχαλά μας.". Τρόμος, οὐρλιαχτά, αἷματα παντοῦ, ἐρείπια, φωτιές... μέχρι καί τά ζῶα ἔνιωσαν τόν τρόμο τοῦ θανάτου! "Πιάστον νά τον δέσωμε καί νά τόν σφάξωμε τόν Γκιαούρη!... Καί μιά βλέπω νά τούς ἐρευνοῦν ὅλους μικρούς καί μεγάλους, μετά τούς πῆγαν εἰς ἕνα σημεῖον καί τούς ἔσφαξαν ὅλους ἄνδρες καί γυναῖκες. Ἦταν μιά οἰκογένεια ἀποτελούμενη ἀπό δυό γυναῖκες, ἕναν ἄνδρα καί τέσσερα παιδιά καί ὀνομάζονταν ΙΩΣΗΦΙΔΗ.".

"Ἡ γυναίκα αὐτή ὀνομάζεται Βαρβάρα Π. Ἐλευθεριάδου, κατάγεται ἐκ τῆς πόλεως Λεύκες Προύσσης, ἡ μόνη μάρτυς τῶν σφαγῶν τῆς πόλεως αὐτῆς. Ἐμπρός στά μάτια της ἔσφαξαν τόν ἄνδρα της καί πολλούς συμπατριώτας της. Αὔτη διεσώθη ὡς ἐκ θαύματος καί κατέφυγε εἰς τόν Ἑλληνικόν στρατόν καί κατετάχθη εἰς τό ἐθελοντικό σῶμα διά νά ἐκδικηθῆ τόν θάνατο τοῦ ἀνδρός της καί τῶν συμπατριωτῶν της.

Σφαγιάστηκαν 25.000 Χριστιανοί ἀπό τό Ὀρτάκιοϊ, Χουδίο καί τά περἰχωρα τῆς Βιθυνίας κατά τό ἔτος 1919. Μεγάλος ἀριθμός ἐξισλαμίσθηκε βιαίως καί μερικοί, μέσα σ΄ αὐτούς κι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου, σώθηκαν ταξειδεύοντας μέ προορισμό τή μητέρα Ἑλλάδα.


~ Είς μνήμην τῆς προγιαγιᾶς μου, Ἐλένης Τσερλίδου, πού μοῦ ἔμαθε νά μαζεύω καί νά κάνω τουρσί, ἀγριοσπάραγγα καί κάπαρη καί τοῦ παπποῦ μου, Παναγιῶτη Νικολαϊδη, πού ἀκόμη καί τίς τελευταῖες ὥρες ἑν ζωῆ ἡ ψυχή του βρισκόταν "ἀπέναντι".~

Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς


Πηγή: ΤΟ ΟΡΤΑΚΙΟΪ ΒΙΘΥΝΙΑΣ ΑΙ ΣΦΑΓΑΙ & Η ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΑΥΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΩΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ Η ΣΤΕΓΝΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΛΑΒΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ''

Η δασκάλα Ουρανία Νικολάου Παναγιωτοπούλου – Ηλιοπούλου γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1901. Έλαβε το πτυχίο της δασκάλας από το Διδασκαλείο του Κεντρικού Παρθεναγωγείου της Ορθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης το Μάϊο το 1917. Υπηρέτησε σαν δασκάλα στις Φώκιες και τη Σμύρνη κατά την επόμενη πενταετία. Ήταν εθελόντρια νοσοκόμος στα αναρρωτήρια του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη από το 1919 κι ως τον Αύγουστο του 1922.

Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή έχασε στη Σμύρνη πατέρα και αδερφό. Κατέφυγε πρόσφυγας στην Ελλάδα, με τη μητέρα της και δύο ακόμα αδέρφια. Από το 1925 βρίσκεται παντρεμένη στο Ζωριάνο Δωρίδας και από το 1930 υπηρετεί ως δασκάλα στο διτάξιο σχολείο του Κροκυλείου Δωρίδας, μέχρι το Σεπτέμβριο του 1947. Στο Αλβανικό Έπος συμμετέχει στη συμπαράσταση του λαού προς τους μαχόμενους, και στην περίοδο της Κατοχής παίρνει μέρος στην αντιστασιακή οργάνωση της ΕΚΚΑ. Ακολουθεί ο πρώτος γύρος του Κ.Κ.Ε. και προγράφεται. Κατά τον τρίτο γύρο του 1946 – 1949 αντιδρά στο παιδομάζωμα.

Συλλαμβάνεται από το σλαβικό ένοπλο τσίρκουλο που ονομαζόταν Δημοκρατικός Στρατός, και συγκεκριμένα από τη τμήματα Γιώτη (Χαρίλαου Φλωράκη) και Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου) και μεταφέρεται δέσμια μαζί με τη δεκαπεντάχρονη κόρη της Όλγα στο ξωκλήσι της Θεοτόκου, όπου κατασφάζονται και οι δύο, ύστερα από ατιμωτικά μαρτύρια...

   - Καπετάν Γιώτη, η δασκάλα του Κροκυλείου μιλάει λεύτερα.
   - Σκοτώστε την!
   - Έχει λέει και κάτι ιδανικά: "Πατρίδα, οικογένεια και πίστη"
   - Τότε σφάξτε την!

Η δολοφονια της Δασκαλας Ουρανιας Παναγιωτοπουλου Ηλιοπουλου και της κορης της Ουρανιας, όπως εξιστορουνται από τον επιζωντα γιο της δασκαλο Γιαννη Ηλιοπουλο.Συνελήφθησαν την 6η Σεπτεμβρίου 1947, απο τους «αντρες του ΔΣΕ» με εντολή και παρουσία του Καπετάν Γιώτη.

"...Η μητέρα υπεχρεώθη να παρακολουθήση τον ομαδικό βιασμό και ξυλοδαρμό εν συνεχεία με βούρδουλα, μεχρι θανάτου της κόρης της ενω η ιδία εσφάγη, κυριολεκτικώς, δίπλα στην ξεψυχισμένη κόρη της, πάντοτε παρουσία του «γενναίου» αυτού Καπετάνιου του Δ.Σ.Ε Οπως ο διασωθεις γιός της Δασκάλας Ουρανίας, Γιάννης Ηλιόπουλος δάσκαλος και αυτός (αλλά και μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που επιζούν, μαρτύρησαν και μαρτυρούν) περιέγραψε το μαρυρικο τελος της Μητερας του και της Αδελφης του, στο φύλλο της ΕΣΤΙΑΣ της 20/01/2006..."
Τω 2007, η ζωή και η συγκλονιστικη τραγικη θυσια δολοφονια της δασκαλας Ουρανιας Παναγιωτοπουλου-Ηλιοπουλου και της κορης της Ολγας, εξιστορήθη απο τον μικρο γιο της τοτε, σημερα δασκαλο συνταξιουχο, Γιαννη Ηλιοπουλο στο βιβλιο με τιτλο «Η Δασκαλα Ουρανια» που εξεδωσε ο ιδιος , αφου το αριστερο κατεστημενο των εκδοτικων οικων δεν δεχθηκε να εκδωση το βιβλιο –μαρτυρια.
Στο ιδιο αυτο βιβλιο , που αποτελει αδιαψευστη μαρτυρια των εγκληματων του Χαριλαου Φλωρακη και των «γενναιων» ανδρών του, καταγραφονται και τα θυματα απο το διπλανο χωριο – ομηροι των Ελασιτων που εν αγνοια της δολοφονιας της δασκαλας ειχαν σπευσει στο αρχηγειο του ΕΛΑΣ στη Γρανιτσα, για να ζητησουν την απελευθερωσι της.
Ησαν οι Παζαχαρίου, ο Αυγεροπουλος και ο Κατσιμπας. Κρατηθησαν αρχικως ως ομηροι, εν συνεχεια δε μετα απο σκληρα βασανιστηρια εκτελεστηκαν φρικτα δια τεμαχισμου των μελων τους" 


http://istoria.forumotion.com/t4011-topic
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΒΓΑΖΕ SELFIE ΜΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ - ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΑΣ ΜΕ ΣΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

Αλήθειες και Ψέματα 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ : ΤΑ 5 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ

του Γιάννη Κουριαννίδη
εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα»

Μάνος Χατζηδάκης: Συγκριτική μελέτη 21ης Απριλίου και 4ης Αυγούστου, εκδόσεις «Ελεύθερος Κόσμος», 2011. Εντυπωσιακή μελέτη ενός νέου ερευνητή, που δεν διστάζει να αποτυπώσει την αλήθεια για δύο περιόδους της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, για τις οποίες κυριαρχεί ακόμη η ιστορική μονομέρεια.

Κώστας Δημητριάδης: Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία, εκδόσεις «Πελασγός», 2011. Εις βάθος αξιοποίηση όλων των βιβλίων που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα για την εισβολή και τα όσα προηγήθηκαν, μαρτυριών και αφηγήσεων, χωρίς φόβο, πάθος και προκαταλήψεις από τον συγγραφέα, που μας παρέδωσε ένα βιβλίο λυτρωτικό από κάθε άποψη.

Δημήτρης Σαββίδης: Νέα Δεξιά - Ένα κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής, εκδόσεις «Patria», 2011. Ευχάριστο ξάφνιασμα η αναφορά στο κίνημα ιδεών της εθνικιστικής Δεξιάς, που ενώ σάρωσε την Ευρώπη τις δεκαετίες ‘70 και ‘80, στην πατρίδα μας στρεβλώθηκε και τελικά λησμονήθηκε, παρά την ελπιδοφόρα προσπάθεια προωθήσεως του κυρίως μέσα από τις εκδόσεις της «Ελεύθερης Σκέψης» - για να θυμόμαστε, να μαθαίνουμε και να βελτιωνόμαστε.

Άννα Γκέρτσου-Σαρρή: Με ενάντιους ανέμους, εκδόσεις «Κέδρος», 1996. Μέσα από την βιογραφία της Θρακιώτισσας αρχόντισσας και καπετάνισσας Δόμνας Βιζβίζη, της «Μπουμπουλίνας της Θράκης», η καλή Ελληνίδα λογοτέχνιδα στοιχειοθετεί ένα πραγματικό συναξάρι των αφανών ηρώων της εθνικής μας επαναστάσεως του 1821.

Στέλιος Κούλογλου: Μην πας ποτέ μόνος στο Ταχυδρομείο, εκδόσεις «Ωκεανίδα», 2002. Το πολύ επιτυχημένο μυθιστόρημα - θρίλερ του γνωστού δημοσιογράφου αποτυπώνει με δραματικό τρόπο την βαρβαρότητα του κομμουνιστικού καθεστώτος της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, μέσα από μία συναρπαστική αφήγηση που καθηλώνει.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

(ΒΙΝΤΕΟ) ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ. - ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

2ο Μέρος



3ο Μέρος

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Αλήθειες και Ψέματα
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

«Ο ΖΕΡΒΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΕΡΣ ΔΙΗΥΘΥΝΕ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙ ΣΤΟΝ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ»

«Ο Ταξίαρχος Βασίλειος Μπαλτογιάννης ανατρέπει τους ισχυρισμούς των αριστερών»

Ο Ταξίαρχος εα κ. Βασίλειος Μπαλτογιάννης απέστειλε στην «Ακρόπολι» την ακόλουθη επιστολή, με την οποία ανατρέπει τους ισχυρισμούς των αριστερών όσον αφορά την επιχείρησι  στον Γοργοπόταμο. (Από την εισαγωγή της εφημερίδας)

Αγαπητή «Ακρόπολις»,

Τακτικός, πάντα, αναγνώστης σας, ευρέθην εις την ανάγκην να παρακαλέσω, εις το παρελθόν, και εδέχθητε να με φιλοξενήσετε πολλάκις. Τούτο, αποκλειστικά και μόνον, δια να αναφερθώ εις την Εθνικήν μας  Αντίστασιν.

Φυσικά, όχι να ιστορήσω ή διαφημίσω και προβάλλω τον εαυτόν μου, αλλά κυρίως, δια να διευκρινήσω, ή και το χειρότερον, να διαψεύσω αναληθείας. Ήδη και πάλιν, ευρίσκομαι εις την ανάγκην να παρακαλέσω, όπως δεχθήτε να με φιλοξενήσετε, δια το μέγα επίτευγμα της επιχειρήσεως (ανατινάξεως) της γέφυρας του Γοργοποτάμου, τον Νοέμβριον του 1942.

Δυστυχώς δεν συμμετείχα εις την επιχείρησιν, διότι ενετάγην εις τας ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ, τον Μάρτιον του 1943. Μάλιστα εις άλλην περιοχήν και δή εις το Σούλι, την περιοχήν Ολύτσικας – Δωδώνης – Γραμμενοχώρια. Παρά ταύτα όμως, γνωρίζω απολύτως τόσον τα γεγονότα, όσον και το εκεί έδαφος διότι: α) Δίς ως λοχαγός του Πυροβολικού, ειδικευθείς εις το αντιαεροπορικόν Πυροβολικόν, το 1939 και το 1940, μου είχεν ανατεθή τότε, υπό του Α’ Σώματος Στρατού (Α’ Σύνταγμα Πυροβολικού) η μελέτη και η ανάληψις της οργανώσεως από Α/Α των γεφυρών από Μπράλου μέχρι Λιανοκλαδίου (Παπαδιάς – Ασωπού – Γοργοποτάμου – Σπερχειούν) – η βάσις και ο μοναδικός δρόμος κινήσεως από ξηράς, από Πειραιώς – Θεσσαλονίκην – Ευρώπην και τανάπαλιν, β) Ως αναφέρω, συμμετείχα ενεργώς των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ από του Μαρτίου 1943 μέχρι και της απελευθερώσεως και το τέλος του αγώνος, Φεβρουάριος 1945. Ωργάνωσα ατομικόν τμήμα εις την αναφερθείσαν περιοχήν της ιδιαιτέρας μου πατρίδος και ήμουν Διοικητής του, γ) Τέλος, και πάλιν, από του Φεβρουαρίου 1964 και επί 15μηνον, τοποθετηθείς εις ΔΙΣ/ΓΕΣ, μου ανατέθη η συγκέντρωσις και η μελέτη στοιχείων και πηγών με ΣΚΟΠΟΝ την ιστόρησιν της Εθνικής μας Αντιστάσεως κατά την Κατοχήν.

Βάσει των αναφερομένων μου εδόθη η ευκαιρία, αλλά και ο χρόνος, να μελετήσω και γνωρίσω, κατά το δυνατόν, την ΑΛΗΘΕΙΑΝ και φυσικά και επί του προκειμένου, της ανατινάξεως της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Συνεπώς γνωρίζω, λεπτομερώς και από πρώτο χέρι, την ιστόρησίν της. Δηλαδή από τον στρατηγόν Ν. Ζέρβα, τον Πυρομάγλου, τον Μυριδάκη, τους Έντυ Μάγερς και Κρις Γουντχάουζ κλπ.

Ενώ λοιπόν, η ιστορία είναι απολύτως γνωστή, και την γνωρίζουν οι πάντες, Έλληνες και ξένοι, ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ συνεχώς, επί σειρά ετών, κάθε Νοέμβριον, να γράφωνται παραμύθια και αναλήθειες και μάλιστα από τους αντιδράσαντας, την εποχήν εκείνην, και οι οποίοι ενδιεφέροντο, διά την αποτυχίαν της επιχειρήσεως. Πως τα παιδιά μας και γενικά οι Έλληνες – τουλάχιστον – θα γνωρίσουν την πραγματικότητα, την αλήθειαν; Έτσι γράφεται η ιστορία; Ψευδής από τους ζήσαντας; Παρακαλώ λοιπόν, να μου επιτρέψετε την παράκλησιν να δεχθήτε την φιλοξενίαν της παρούσης.

Οι τότε σύμμαχοί μας Άγγλοι, πιεζόμενοι από τον Ρόμμελ, ευρέθησαν εις δυσχερή θέση και παρ’ ολίγον να χάσουν τον πόλεμον. Απεφάσισαν λοιπόν, προς ανακούφισίν των, να του κόψουν τον δρόμον ανεφοδιασμού και φυσικά από ξηράς (κατά θάλασσαν υπερείχαν). Αυτός ήτο η αναφερθείσα σιδηροδρομική γραμμή, από Ευρώπης εις Θεσσαλονίκην – Πειραιά. Έπρεπε να καταστραφούν αι 4 αναφερθείσαι γέφυραι Παπαδιάς, Ασωπού, Γοργοποτάμου, Σπερχειού ή έστω μέρος αυτών ή και μια και επελέγη τελικά, υπό του Έντυ, η γέφυρα του Γοργοποτάμου.

Ωργάνωσαν την επιχείρησιν, αποστείλαντες προς τούτο δωδεκαμελή ομάδα σαμποτέρς (9 αξιωματικοί και 3 υπαξιωματικοί ασυρματισταί) με 2 αεροπλάνα και με αρχηγόν της αποστολής τον συνταγματάρχην Μηχανικού και εν συνεχεία ταξίαρχον Έντυ Μάγιερς, και υπαρχηγόν τον ταγματάρχην Κρίς Γουντχάουζ. Τούτο εγένετο φυσικά, με προσυνεννόησιν, να τους υποδεχτούν τμήματα ανταρτών της περιοχής (Γκιώνας) του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Λόγω κακής λειτουργίας, των συμπεφωνημένων σημείων αναγνωρίσεως, ερρίφθησαν την νύκτα εκείνην του Σεπτεμβρίου 1942, μόνον οι σαμποτέρς του ενός αεροπλάνου, με τον αρχηγόν Έντυ και την επομένην επανέκαμψαν και οι άλλοι με το δεύτερον αεροπλάνον, με την διαφοράν ότι ερρίφθησαν εις την περιοχήν Καρπενησίου. Τούτο εδυσχέρανε την συνάντησίν των, συγκεντρωθέντες εις Γκιώναν μετά από 10-12 ημέρας.

Επειδή δεν επαρουσιάζοντο οι υποχρεωμένοι προς τούτο αντάρται , κρίνοντες ή διαταχθέντες, το επικρατέστερον, να μη γίνη η επιχείρησις, οι Άγγλοι σαμποτέρς εταλαιπωρούντο και εκινδύνευσαν από πάσης απόψεως. Παρήλθεν χρόνος αδρανείας 40-50 ημερών, ότε και επληροφορήθησαν ότι εις την περιοχήν Άρτης δρούσε ο στρατηγός Ν. Ζέρβας. Αποφασίζει τότε ο Έντυ και αποστέλλει τον Κρίς προς συνάντησιν του Ζέρβα, με σκοπόν την ανάληψιν της επιχειρήσεως.

Την εποχήν ακριβώς εκείνην ο στρατηγός Ν. Ζέρβας ηγωνίζετο διά την απόκρουσιν (επιτυχώς) ιταλικών μονάδων επιδραμουσών δια΄την εξόντωσίν του. Ο Κρίς ταλαιπωρηθείς επέτυχε την συνάντησιν του στρατηγού Ζέρβα και ο στρατηγός τον ωνόμασε Ευάγγελον (καλόν άγγελον). Του ανέφερε σχετικά και περίπου, αλλά ο στρατηγός γνώριζε ότι εκεί δρούσαν τμήματα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ έκρινε λογικόν να ενεργήση και συνεργασθή γενικά μετ’ αυτών.

Επέτυχε λοιπόν να συναντήση τον Άρη Βελουχιώτην, τον οποίον εύρε αναποφάσιστον, διότι ασφαλώς είχεν αντιθέτους εντολάς του κόμματός του. Παρά ταύτα ο στρατηγός τον έπεισε να ενεργήσουν μαζί, όπερ και εγένετο και ο Άρης επλήρωσε ακριβά την άνευ εγκρίσεως συμμετοχήν του.

Από την Βίνιανην εκινήθησαν Ζέρβας και Άρης, με τα ένοπλα σώματά τους και έφτασε στην Σπηλιά της Γκιώνας πρώτος και ο Άρης την επομένην. Εις το σύγγραμμά του ο Έντυ περιγράφει αμφοτέρους πως τους εγνώρισε και ποίαν εντύπωσιν ο καθείς του έκαμε. Συνεζήτησαν τον σκοπόν, συνεσκέφθησαν, εξετέλεσαν λεπτομερείς αναγνωρίσεις, επί ημέρας και απεφάσισαν την επιχείρησιν να οργανώσουν μαζί, αλλά να διευθύνη την εκτέλεσιν ένας – ο Ζέρβας. Συνετάγη η διαταγή επιχειρήσεως από τον στρατηγόν Ζέρβα, επικουρουμένου, εις το τεχνικόν μέρος της ανατινάξεως, από τον συνταγματάρχην Έντυ Μάγιερς. Εξετελέσθησαν τα πάντα, ως συνεφωνήθη, ακριβώς.

Τα συνεχώς αναγραφόμενα και αναφερόμενα αντίθετα, ότι ο Άρης συνέταξε την διαταγήν, ότι διηύθυνε την επιχείρησιν κλπ είναι απολύτως ανακριβή, και τούτο διότι λογικώς δεν είχε τα απαιτούμενα προς τούτο προσόντα. Μάλιστα έγραψαν ότι ο στρατηγός Ζέρβας εθαύμαζε τας επιτελικάς γνώσεις του Άρη και ότι επίστευε ότι ο Άρης ήταν τουλάχιστον συνταγματάρχης του πυροβολικού! Αληθές είναι ότι παρουσιάζετο εις την αρχήν ως ταγματάρχης Πυροβολικού.

Γεγονός και βέβαιον είναι, ότι εκεί ο στρατηγός Ν. Ζέρβας και ο Άρης εγνωρίσθησαν απολύτως και από πάσης πλευράς και απόψεως. Μάλιστα, συζητούντες και αναγνωριζόμενοι, ελέχθη, ότι οι πρόγονοί των κατήγοντο από το Σούλι και ευρέθησαν μακρινοί συγγενείς. Πως ήτο δυνατόν ο στρατηγός Ζέρβας να ενόμισεν ότι ο Άρης ήτο συνταγματάρχης; Την εποχήν εκείνην οι συνταγματάρχαι ήσαν πολύ λίγοι, και εγνωρίζοντο μεταξύ των.

Είναι γνωστόν ότι ο Άρης ελεγχθείς διά την συμμετοχήν του, διετάχθη να διαλύση τον στρατηγόν Ζέρβα και επεχείρησε τούτο. Ευτυχώς διά την Ελλάδα, δεν το επέτυχε, διότι ο Ζέρβας ήτο «πολύ σκληρό καρύδι». Γεγονός αναμφισβήτητον είναι, και πρέπει να γραφή εις την Ιστορίαν, ότι: Ζέρβα μη υπάρχοντος η επιχείρησις δεν εγίνετο και ο Έντυ είχεν αποφασίσει να πετάξη τα μυαλά του στον αέρα – και ασφαλώς θα το επραγματοποιούσε…

Εκτός του ότι ο στρατηγός Ζέρβας υπερείχε του τότε αδαούς Άρη Βελουχιώτη, είχε και επιλεγμένα στελέχη και τμήμα ποιοτικώς ανώτερον από πάσης πλευράς. Γνωστόν είναι ότι εις την μάχην, δεν πολεμούν όλοι, αλλά ΜΟΝΟΝ 5-6 κατά λόχον, 12-15 κατά τάγμα και ούτω καθ΄εξής. Πέραν όλων αυτών ο στρατηγός είχεν μαζί του τον Πυρομάγλου, τον Μυριδάκην κλπ, και ακόμη τον λοχαγόν εξ απονομής διερμηνέα των Άγγλων Θέμην Μαρίνον. Είναι δυνατόν να γνωρίζη κανείς , καλύτερον όλων αυτών, των συμμετασχόντων και ιστορησάντων; (Ζέρβα, Πυρομάγλου, Έντυ, Κρις, Μυριδάκη, Θέμη Μαρίνου και του αείμνηστου γενναίου σαμποτέρ ταγματάρχη Μηχανικού Νεοζηλανδόν Τομ Μπάρνες;) Ο στρατηγός Ν. Ζέρβας επικηρυχθείς υπό των Ιταλών και αυτός παρεσημοφορήθη, οι δέ σιδηροδρομικοί και οι κάτοικοι της περιοχής διά τον Ζέρβα έμαθαν και έλεγαν ότι ανατίναζε την γέφυραν. Και αυτή ήτο η πραγματικότης.      

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΩΝ ΤΣΙΠΡΑ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

Του Αλεξανδρου Τάρκα
Εκδότη του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία»
και συμβούλου ξένων εταιριών μελέτης
επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη

Το προχθεσινό ναυάγιο των συνομιλιών στο Μοντ Πελερέν της Ελβετίας αποδεικνύει και στους πλέον αφελείς ή υπεραισιόδοξους ότι σήμερα το Κυπριακό δεν είναι πλέον μια «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών» (το σύνηθες κλισέ που παραχαράσσει το βιβλίο του Ευάγγελου Αβέρωφ υπό τον τίτλο αυτό), αλλά ακόμη ένα ζήτημα που εκμεταλλεύεται -έντεχνα και σκληρά- ο Τούρκος πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν.
Ορθώς η Λευκωσία (ως έχουσα αποκλειστική αρμοδιότητα στις εσωτερικές πτυχές διευθέτησης) και η Αθήνα (ως εγγυήτρια δύναμη βάσει των ιδρυτικών συνθηκών της Κυπριακής Δημοκρατίας) επιμένουν στον διάλογο, αλλά στα τέλη του 2016 δεν είναι δυνατόν να υποκύπτουν στην απατηλή θεωρία ότι χάνονται «ευκαιρίες». Οσοι παραπέμπουν στο βιβλίο του αείμνηστου Αβέρωφ αγνοούν (ή υποκρίνονται ότι αγνοούν) ότι εκδόθηκε το 1982 και αφορά μόνον την περίοδο 1950-1963.
Ο μέγας πολιτικός και διανοητής δεν είχε χαρακτηρίσει «ιστορία χαμένων ευκαιριών» ούτε το (χρησιμότατο) σχέδιο Ατσεσον του 1964 ούτε τις συμφωνίες Μακαρίου - Ντενκτάς του 1977 ούτε τις διαδοχικές πρωτοβουλίες του ΟΗΕ πριν ή μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983. Και, αν ζούσε, ο Αβέρωφ σίγουρα θα κατέγραφε ως ιστορική επιτυχία της Αθήνας και της Λευκωσίας (και ως πλεονέκτημα που πρέπει να αξιοποιείται διαρκώς) την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. το 2004!
Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τους υπουργούς Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη και Νίκο Κοτζιά βρίσκονται ενώπιον σημαντικών αποφάσεων. Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση για την εντατικοποίηση των συνομιλιών και την ουσιαστική εμπλοκή Αθήνας και Αγκυρας ως μητέρων - πατρίδων (όπως ζητούσαν επίμονα από πέρυσι ο απερχόμενος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζ. Κέρι και η βοηθός υπουργός Β. Νούλαντ) ή ακόμα και για τη σύγκληση πολυμερούς διάσκεψης, αν βρισκόμασταν πραγματικά στο «παρά ένα» της λύσης με άμεση και πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας.
Ωστόσο είναι απορίας άξιον γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι από την περασμένη Παρασκευή ο επισπεύδων μια συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο (αν και όποτε τελικά αυτή γίνει μετά το ναυάγιο στο Μοντ Πελερέν). Εκρινε αρκετή την πρόοδο στο εδαφικό, ώστε οι συνομιλίες να περάσουν στο επόμενο στάδιο; Αν ναι, η εκτίμησή του αποδείχθηκε εντός μόλις τριημέρου (!) λανθασμένη.
Μήπως ο κ. Τσίπρας παρασύρθηκε από τον κ. Αναστασιάδη, που είδε, γενικότερα, το έδαφος πρόσφορο κατά την προ εβδομάδος έλευσή του στην Αθήνα; Μάλλον κακώς, αφού ο Κύπριος Πρόεδρος (πέραν των παλαιότερων θέσεών του για το Σχέδιο Ανάν) καταγράφει πρωτοφανές ρεκόρ αποτυχημένων προβλέψεων έπειτα από συνομιλίες με ξένους ηγέτες από την αρχή της θητείας του, το 2013, ως σήμερα. Ή μήπως ο Ελληνας πρωθυπουργός, δίνοντας υπερβολική πίστη στις παροτρύνσεις του προέδρου Ομπάμα και φοβούμενος τη μεταβατική περίοδο ως την ορκωμοσία Τραμπ και τη ρευστότητα στους πρώτους μήνες της προεδρίας του, έσπευσε να προλάβει ένα δυσμενέστερο διαπραγματευτικό πλαίσιο; Πρόκειται για την ερμηνεία στην οποία συγκλίνουν οι περισσότερες ελληνικές και ξένες διπλωματικές πηγές, οι οποίες πάντως συμπληρώνουν ότι οι πιθανότητες θετικής έκβασης μιας συνάντησης με τον κ. Ερντογάν είναι ελάχιστες ως μηδενικές.

Γιατί στις συναντήσεις κορυφής των τελευταίων μηνών και στις άλλες διμερείς επικοινωνίες η Αθήνα τονίζει ότι λύση πρέπει να υπάρξει εντός του κεκτημένου της Ε.Ε., ενώ η Αγκυρα απαιτεί πλήρη παρέμβαση της Ελλάδας (από τώρα και σε όλα τα θέματα) και αξιώνει μακρά μεταβατική φάση με «προσωρινό κράτος» και χρονοβόρα διαδικασία μείωσης - αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων. Θα ανέτρεπε ο κ. Τσίπρας, σε ενδεχόμενη συνάντηση με τον κ. Ερντογάν, αυτές τις απαιτήσεις;


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο ΕΝΤΙ ΡΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ

Του Ἐλευθερίου Γ. Σκιαδᾶ

Γενικού Διευθυντή Εφημερίδος ΕΣΤΙΑ

ΕΙΝΑΙ σίγουρο πώς τό πάθημα τοῦ Ἀλβανοῦ Πρωθυπουργοῦ, κ. Ἔντι Ράμα, θά μείνει ἀλησμόνητο. Βάφτισε «Ἀρχιεπίσκοπο», καί μάλιστα «Ἀλβανό», τόν χριστιανό Γεώργιο Δούσμανη, πού δέν ἦταν κάν ἱερωμένος, ἀλλά προσέφερε φιλότιμα τίς ὑπηρεσίες του στούς Ἑνετούς ἐναντίον τῶν Τούρκων. Μά δέν ὑπῆρχε κάποιος νά τόν συμβουλεύσει;

Εἶναι δυνατόν ἕνας Πρωθυπουργός νά ἐξευτελίζεται δημοσίως ἐπικαλούμενος ἐξόφθαλμες ἀνακρίβειες; Προφανῶς εἶναι. Εὐτυχῶς πού δέν ζεῖ ὁ Βίκτωρ Δούσμανης (1862-1949) νά ἀνέβει στό «Κεφάλι Παναγιᾶς», τό πυροβολεῖο πού κατασκεύασε στήν Ἤπειρο, ἀποβλέποντας στήν ἀπελευθέρωση τῶν ἑλληνικῶν ἐδαφῶν.

Ἄν ἄνοιγε ἕνα σοβαρό ἀλβανικό ἐγκυκλοπαιδικό λεξικό, ὁ κ. Ράμα θά εὕρισκε πλούσιες πληροφορίες γιά τούς Αὐθέντες τοῦ Βροντζᾶ (Castello di Varozza), περιοχή τοῦ Κασσωπαίου ὄρους (μεταξύ Ἄρτης καί πεδιάδας τῆς Λάμαρης), ἐκεῖ ὅπου ἀργότερα ἀνεπτύχθη τό συγκρότημα τοῦ Σουλίου. Ἐξ αὐτῶν προῆλθε τό γένος Δούσμανη, ἐπώνυμο μέ τό ὁποῖο στήν πραγματικότητα τούς «φιλοδώρησαν» οἱ Τοῦρκοι, κατά τό ἔθος τῆς ἐποχῆς. Διότι δικαιολογημένα οἱ Τοῦρκοι τούς ἀποκαλοῦσαν düsman-lar (ντουσμανλάρ, ὅπως εἶναι ὁ πληθυντικός), δηλαδή «ἐχθρούς». Τό παρωνύμιο μετετράπη σέ ἐπώνυμο (Ντούμανης – Δούσμανης), ὅπως καί ἑκατοντάδες ἄλλα ἐπώνυμα στήν χώρα μας.

Διεκρίνετο δηλαδή ἡ οἰκογένεια Δούσμανη, μέχρι καί τούς τελευταίους ἀπογόνους της, γιά τήν μαχητικότητα, ἐξ οὗ καί τό γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπόγονοί τους ἦταν στρατιωτικοί. Τόν πρῶτο Γεώργιο Δούσμανη τόν συναντᾶμε τό 1444, ὅταν ἐκλήθη ἀπό τόν Σκεντέρμπεη γιά νά ἀγωνισθοῦν ἀπό κοινοῦ ἐναντίον τῶν Τούρκων. Ὁ ἐν λόγω Γ. Δούσμανης εἶχε καί ὡραιοτάτη θυγατέρα, στήν «ποδιά» τῆς ὁποίας σφάχθηκαν παλληκάρια.

Ὁ υἱός τοῦ προαναφερθέντος Γεωργίου, ὁ Ἀλέξανδρος Δούσμανης, ἦταν ἐκεῖνος πού κατέβηκε καί ἐγκατεστάθη στήν Πελοπόννησο ἐν μέσω τῶν πολεμικῶν του δραστηριοτήτων, καί ἐτέθη ἐπί κεφαλῆς ἑνός ἠπειροαρβανίτικου σώματος, ἐξ ἐκείνων πού σχηματίζοντο τότε. Ἄν κάποιος ἀπό τόν στρατό του ἐκεῖνο ξέφυγε καί ἔγινε… ἱερέας, οἱ πηγές δέν μᾶς πληροφοροῦν. Πάντως, μέλη τῆς γενιᾶς ἐκείνης τοῦ Δούσμανη ἐγκατεστάθησαν στήν Ἀθήνα.

Εὔποροι κτηματίες καί προύχοντες τοῦ τόπου. Ἐξ αὐτῶν προῆλθε καί ὁ Γεώργιος Δούσμανης, στόν ὁποῖο ἀνεφέρθη ὁ κ. Ράμα. Ὅπως μαρτυροῦν οἱ γραπτές πηγές, ἦταν πάντα φρεσκοξυρισμένος καί μέ πλούσια κόμη, τριγυρνοῦσε δέ μέ τήν «περιβολή τοῦ ἱππότου», ἀξίωμα πού τοῦ ἀπένειμαν οἱ εὐεργετηθέντες Ἑνετοί. Διότι ἐκεῖνος ὁ Ἀθηναῖος προύχων διατηροῦσε ἰδίοις ἐξόδοις ὁπλίτες, μέ τούς ὁποίους συνέδραμε τούς Ἑνετούς. Πράγματι δέ συμμετεῖχε στήν Ἐπιτροπή ἡ ὁποία διαπραγματεύθηκε τήν παράδοση τῆς Ἀκροπόλεως στούς Ἑνετούς. Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως γνωρίζουν καί οἱ μαθητές τῶν ἀλβανικῶν δημοτικῶν σχολείων, ὁ Βενετός στρατηγός Μοροζίνι βομβάρδισε τό μνημεῖο, μέ τά γνωστά ἀποτελέσματα, καί ὕστερα προέβη καί σέ μοναδικῆς ἐκτάσεως λεηλασία.

Τά γεγονότα αὐτά ἀναφέρονται καί στά λήμματα τοῦ Διαδικτύου, στό ὁποῖο προφανῶς δέν ἔχει πρόσβαση ὁ Ἀλβανός Πρωθυπουργός. Ὅσο γιά τόν πρωταγωνιστή τῆς ἱστορίας μας, τόν Γεώργιο Δούσμανη, ὄχι μόνον δέν ἦταν «Ἀρχιεπίσκοπος», ἀφοῦ τό ἀξίωμα δέν ὑπῆρχε τότε στήν τουρκοκρατούμενη Ἑλλάδα, ἀλλά οὔτε κάν ἱερωμένος. Ἦταν ἔγγαμος μέ τήν πανέμορφη Μαρία, τῆς ὁποίας τά κάλλη ἐκθειάζονται σέ γραπτές πηγές, ἐνῶ οἱ δύο υἱοί του ἀπήλαυαν τοῦ τίτλου τοῦ Κόμητος, πού τούς ἀπενεμήθη λόγω τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ πατρός τους – ὁ ὁποῖος ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια τόν Μάιο τοῦ 1701 φέροντας στό σῶμα του πενήντα πληγές.

Διότι δέν ἔπαυσε νά πολεμᾶ μέχρι τέλους στό πλευρό τῶν Ἑνετῶν, ὅπως ἔπραξαν ἑκατοντάδες Ἕλληνες, οἱ περίφημοι stradioti. Ἐπιφυλασσόμεθα ὡστόσο νά ἐπανέλθουμε, ἐνημερώνοντας τούς ἐνδιαφερομένους τί ἔκανε στούς Ἀλβανούς ὁ ἐγγονός του, Σπυρίδων Δούσμανης, πού ἐγκατεστάθη στήν Κέρκυρα, μέ τήν σύζυγό του, ἀπό τήν εὐγενῆ οἰκογένεια τῶν Λευκοχείλων.

Himara – Ειδήσεις απ’ την Βόρειο Ήπειρο
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΑΒΕΡΩΦ

ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40 : Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΤΕΝΩΠΟΥ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙΟΥ ΣΤΙΣ 20-23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940

Με την αποτυχία της ιταλικής εισβολής έληξε η πρώτη περίοδος επιχειρήσεων του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, στις 13 Νοεμβρίου 1940.  Η ελληνική αντεπίθεση που ακολούθησε από τις 14 Νοεμβρίου, βρήκε τις ιταλικές μεραρχίες με βαριές απώλειες και χαμηλό ηθικό να υποχωρούν.

Η Ιταλική Μεραρχία Φερράρα συμπτυσσόμενη με τον όγκο της στον αυτοκινητόδρομο Ελαία – Κακαβιά κατέλαβε με τις οπισθοφυλακές της τη δυτική όχθη του Γόρμου ποταμού, αφού ανατίναξε τη γέφυρα Αγίων. Ο ποταμός Γόρμος με τις βραχώδεις όχθες και τα υψώματα που βρίσκονται πάνω από τη δεξιά του όχθη φράσσει, σε συνδυασμό με τη λίμνη Τζεραβίνα, τη στενωπό Χάνι Δελβινάκι από ανατολικά.

Η VIIΙ Μεραρχία αποφάσισε συγκλίνουσα επίθεση από τις 17 Νοεμβρίου με δύο φάλαγγες κατά της στενωπού Χάνι Δελβινάκι ως κύρια προσπάθεια, με κάλυψη στα αριστερά της από την κατεύθυνση Λάβδανη – Στρατίνιστα – Κεράσοβο. Αποστολή του 42ου Συντάγματος Ευζώνων (5/42 σήμερα), με διοικητή τον Συνταγματάρχη Πεζικού Παπαδημητρόπουλο Ιπποκράτη ήταν να κινηθεί στην κύρια κατεύθυνση της VIΙΙ Μεραρχίας Σιταριά – Κρυονέρι – Χάνι Δελβινάκι – ύψ. 682, να καταλάβει διαδοχικά τα υψώματα βόρεια από το Κρυονέρι και τη δυτική έξοδο της στενωπού Δελβινάκι και να υπερκεράσει, τη στενωπό, από νοτιοδυτικά.

Η επίθεση της VIII Μεραρχίας άρχισε το πρωί της 18ης Νοεμβρίου και είχε ως σκοπό την απώθηση των Ιταλών και την αποκατάσταση του εθνικού εδάφους. Το 42ο Σύνταγμα Ευζώνων, κατέλαβε αρχικά τη γραμμή Κρυονέρι – Παλαιοχώρι και στη συνέχεια, μετά από αιφνιδιαστική ενέργεια, το ύψ. Προφήτης Ηλίας Κερασόβου χωρίς όμως να ολοκληρώσει την κατάληψη, αφού οι Ιταλοί ανασυγκροτήθηκαν στη βορειοδυτική κορυφή του. Το κατεχόμενο από τους Ιταλούς τμήμα του υψώματος, είχε οργανωθεί με έργα εκστρατείας και συρματοπλέγματα, και ο Διοικητής του Συντάγματος Βερσαλιέρων προέτρεπε του στρατιώτες του να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων για την τιμή της Ιταλίας. Προσπάθειες των Ιταλών με δυνάμεις πεζικού και 5 άρματα για τη διάσπαση της κατεχόμενης γραμμής Σιταριάς – Μπέη Μύλοι απέτυχε. Κυριεύτηκαν μάλιστα και 2 άρματα. Αντίθετα το Σύνταγμα Ευζώνων, μετά από αγώνα, κατέλαβε τη γραμμή ύψ. 1129 – Κρυονέρι – ύψ. 496.

Στις 20 Νοεμβρίου η VIII Μεραρχία συνέχισε την επιθετική της προσπάθεια.  Το 42ο Σύνταγμα Ευζώνων επιτέθηκε για την ολοκλήρωση του υψώματος Προφήτης Ηλίας, αλλά συνάντησε σθεναρή εχθρική αντίσταση και απέτυχε. Ωστόσο, οι υπόλοιπες μονάδες της Μεραρχίας που ενεργούσαν εκατέρωθεν αυτού, κατόρθωσαν με αλλεπάλληλες ενέργειες μέχρι το μεσημέρι της επομένης ημέρας να κάμψουν την εχθρική αντίσταση και να καταλάβουν την κύρια γραμμή άμυνας του αντιπάλου.  Οι Ιταλοί υποχώρησαν προς τα δυτικά, εγκαταλείποντας άφθονο πολεμικό υλικό και περίπου 300 αιχμαλώτους.

Το 42ο Σύνταγμα Ευζώνων άρχισε από το πρωί της 21ης Νοεμβρίου να κινείται προς το Χάνι Δελβινάκι, βαλλόμενο συνεχώς με δραστικά πυρά από ιταλικά άρματα που κάλυπταν την ιταλική υποχώρηση.  Μέχρι το βράδυ το σύνταγμα κατόρθωσε να καταλάβει τις νότιες κλιτείς του υψώματος Ρονίτσα και να προωθήσει τμήματα προς το Δελβινάκι. Ενέργεια ενός λόχου του ΙΙ/42 Τάγματος προς τα βορειοανατολικά αντερείσματα της Ρονίτσας, είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη 3 αξιωματικών και 260 Ιταλών οπλιτών αιχμαλώτων.

Οι Ιταλοί, μετά τα αποτελέσματα του αγώνα της 21ης Νοεμβρίου, άρχισαν τη νύκτα 21/22 Νοεμβρίου να συμπτύσσονται από τη στενωπό Χάνι Δελβινάκι προς τα υψώματα ανατολικά της διάβασης Κακαβιάς.  Το 42ο Σύνταγμα Ευζώνων, συνεχίζο­ντας από τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Νοεμβρίου τον αγώνα, ολοκλήρωσε την κατάληψη του συγκροτήματος των υψωμάτων Κερασόβου και κατέλαβε με το Ι/42 Τάγμα το ύψ. 682 και με το ΙΙ/42 Τάγμα το ύψ. 559.  Έτσι, ολοκληρώθηκε η κατάληψη της δυτικής εξόδου της στενωπού Δελβινακίου, για τη διατήρηση της οποίας οι Ιταλοί είχαν καταβάλει σημαντική προσπάθεια.

Οι απώλειες και των δύο αντιπάλων, ιδιαίτερα των Ιταλών υπήρξαν μεγάλες.  Παρά λίγο μάλιστα να αιχμαλωτιστεί και ο Διοικητής της Μεραρχίας Φερράρα, ο οποίος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει (αφού το κατέστρεψε) το όχημά του και να υποχωρήσει πεζοπορώντας.

ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ