ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΖΥΓΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Του Πέτρου Ι. Νικολού, μαχόμενου Δικηγόρου Αθηνών, 

Νομική ΕΚΠΑ 

Δεν αρμόζει γέλως χαρωπός αλλά οδυρμός πικρός στην καταθλιπτική σκέψη τό πώς ένα Γένος δεδοξασμένο εις τους αιώνας με τέτοια παρακαταθήκη Αγίων, ηρώων και εναρέτων προγόνων κατήντησε στις μέρες μας μία άμορφη μάζα χαμερπών, ουτιδανών και μητραλοιών, μία εύπλαστη χλαπάτσα νοσηράς ατομοκεντρικής αδιαφορίας για την φαμίλια που τον σιτίζει, την χώρα που τον προασπίζει και τον Θεό που τον σκεπάζει. Από τον μετοχικό πολιτικό άνδρα της πρωτογενούς πόλεως-κράτους, ο οποίος νοηματοδοτούσε την βιοτική του σφαίρα μέσα από την ενεργητική παρέμβασή του στα κοινά του άστεως προς υπεράσπιση της Πατρίδος φθάσαμε στην αποκρουστική υπερκαταναλωτική φιγούρα ενός μίζερου υποτεταγμένου νεοραγιά, ο ο οποίος εκλαμβάνει την απόστολή του στα δημόσια πράγματα μέσα από την ικανοποίηση του ιδιοτελούς του συμφέροντος, το οποίο ευρίσκει φορέα εκφράσεως και υπηρετήσεως στο καρκινικό κύτταρο της αντιπροσωπευτικής μπανανίας, ήτοι στα κόμματα της κοσμικής δημ(ι)οκρατίας. Κι επειδή αρεσκόμεθα στο να μνημονεύουμε τους σκωπτικούς λογοτέχνες μας, για να ζωγραφίζουμε την αλήθεια με γράμματα ποιητικά, ας θυμηθούμε πώς συνόψιζε την πραγματική φύση του κόμματος ο Συριανός Εμμανουήλ Ροΐδης : ‘‘ομάς ανθρώπων…μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι, χωρίς να σκάπτωσι’’.

Στον στίβο του κομματικού ανταγωνισμού για την υφαρπαγή της αποδοχής της κοινωνικής πλειοψηφίας, το καθεστωτικό σχήμα της Νέας Διαβολοκρατίας των μισοχρίστων και αφωρισμένων υπερίσχυσε, ακριβώς επειδή μερίμνησε αποτελεσματικότερα των άλλων για την εκπλήρωση του -κατά τον Ροΐδη- έγγενούς του ρόλου, ήτοι για την εδραίωση, επέκταση και εξάρτηση των ελληνωνύμων υπηκόων από ένα συμπαγές και κολλώδες δίκτυο ρουσφετιών, εξυπηρετήσεων, βολεμάτων, διορισμών και αφειδών επιδοματικών παροχών, το οποίο χάρισε στους απολαύοντες αυτών εκείνο που ανεζήτουν από την εποχή του πρασίνου μεθυσμένου ηλίου, ένα πατερναλιστικό κράτος που θα φροντίζει για τα πάντα κι ημείς δίκην βρεφών θα ζούμε ανέμελα μία ζωή οκνηρή, φυγόπονη και ασμένως ανάλαφρη, χωρίς πολλές ευθύνες, έγνοιες και σκοτούρες. Τί κι αν ο δικτατορίσκος του ευλαβούς προτεκτοράτου ειρωνεύεται κυνικώς τους Βορειοελλαδίτες, όταν ομιλεί κάτωθεν του ανδριάντος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη για ντεμέκ πιστούς και ντεμέκ πατριώτες, έχοντας ο ίδιος τιμήσει, εφαρμόσει και σεβαστεί κατά γράμμα την προδοσία των Πρεσπών, τί κι αν σφράγισε ερμητικά τις εκκλησίες κατά την περίοδο της πανδημικής απάτης, διώκοντας τους χριστιανούς, τί κι αν έστειλε τα ευλύγιστα στελέχη της κομπανίας του να φωτογραφηθούν γεμάτοι ζέση και χαριτωμενιά στις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, όλα αυτά κι άλλα τινά παρόμοια δεν έχουν καμμία σημασία για ένα λαό που νοιάζεται μονάχα για τσέπη, ρέκλα και διακοπές καλοκαιρινές.

Οσάκις κάποιος τρελλός ιστορεί Εθνικές ιδέες, Χριστό, παράδοση και αγώνα για επιστροφή στις ρίζες μας, στην περπατησιά των μακαριστών παππούδων μας, ένας προσκυνημένος μειδιά έσωθεν με έπαρση, επειδή ξέρει ότι έχει βρεί τη θέση του σε μία ήσυχη και ατάραχη ιδιωτικότητα στην οποία τα ως άνω είναι απλά ψέματα και μύθη, για να περνάμε την ώρα μας. Τα κόμματα καλλιεργώντας μία διαρκή συναλλακτική σχέση με τον ταπεινό και άσημο δουλοπάροικο της κλεπτοκρατίας διέβρωσαν το φρόνημα του λαού μας, ανέτρεψαν το πολιτίσμικό του κοσμοείδωλο και τόν μετέτρεψαν σε μία εθισμένη σε φθηνές ανταποδώσεις πελατεία, η οποία δεν μπορεί να επιβιώσει, χωρίς είδωλα, ηγετίσκους και σωτήρες που θα τής κάνουν την δουλειά, είτε αυτοί ευαγγελίζονται υψηλοτέρους μισθούς είτε, όπως άλλοι, ότι θα γίνουν η Εθνική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος μέσα στον ναό της διαπλεκομένης αληταρίας όπου -κάτα τραγελαφική αντίφαση- ουδείς εισέρχεται, για να προσφέρει και να ωφελήσει το Έθνος, αλλά για να αρπάξει, οικονομήσει, αυτοπροβληθεί και καρπωθεί ό,τι προλάβει. Τα κόμματα από την φύση τους και τον αφετήριακό τους σκοπό δεν δημιουργήθηκαν, για να προστατεύουν ούτε την Πίστη ούτε την Πατρίδα ούτε δύνανται εκ της εκλογικής μέγγενης στην οποία προσαρμόζονται να μετασχηματιστούν ξαφνικά σε οχήματα φιλοπατρίας και ανιδιοτελείας αφ’ ής στιγμής προσανατολίζονται σε συμφέροντα, συμβιβασμούς, αλισβερίσια και εμπορικές πρακτικές εκμεταλλεύσεως πολιτών και ιδεών με αποκλειστικό στόχο το χρήμα και την νομή της εξουσίας.

Η αποτίναξη της κομματοκρατίας μπορεί να ακούγεται από παράδοξο έως εμπαικτικό ως πρόταγμα, όταν εκστομίζεται από χείλη ανθρώπων που εκπροσωπούν κόμματα. Όμως, αποκτά νόημα, ουσία και σκοπό που περιβάλλουν έναν Αγώνα με ιερότητα και κίνητρα αμιγώς καθαρά, έντιμα και θεάρεστα, όταν διατυπώνεται ως αίτημα ελευθέρων πολιτών και δη Εθνικιστών που δεν υπακούν ούτε σε τοτέμ ούτε σε μαγαζιά λιανικής που εκζητούν ψήφους για την πάρτι τους λές και η Πατρίς τούς χρωστά την εκλογή τους, επειδή το αξίζουν. Η επομένη ημέρα των εκλογών πρέπει να βρεί τους Έλληνες στην παλαίστρα των κινηματικών διεκδικήσεων, για να περιφρουρηθούν πραγματικά αυτά για τα οποία μάς κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα οι υποψήφιοι βουλευτές.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ