Του Πέτρου Ι. Νικολού, μαχόμενου Δικηγόρου Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές υπό το νέφος ενός ακηρύχτου πολέμου κατά των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι σφαδάζοντας από την ανεργία, την ακρίβεια, την οικονομική εξαθλίωση και την εθνική ταπείνωση αναζητούν τρόπο μαζικής και έμπρακτης αντιδράσεως στις απολυταρχικές πολιτικές των κυανών φατριών που λυμαίνονται μονοπωλιακά την άσκηση δημοσίας εξουσίας, έχει ήδη θεσπιστεί ως νόμος του κράτους η περιώνυμη διάταξη («Δικαίωμα κατάρτισης συνδυασμών στις βουλευτικές εκλογές -Αντικατάσταση παρ. 1 άρθρου 32 π.δ. 26/2012») αποκλεισμού από την εκλογική αναμέτρηση πολιτικού κόμματος, το οποίο εμφανίζεται να έχει ως ‘‘ πραγματική ηγεσία’’ άτομο φέρον στο ποινικό του μητρώο πρωτόδικη οριστική καταδικαστική απόφαση για το αδίκημα της συγκροτήσεως, εντάξεως και διευθύνσεως εγκληματικής οργανώσεως (187 ΠΚ). Η εν λόγω ρύθμιση παράγουσα εξ υπαρχής έννομα αποτελέσματα αποτελεί μία κραυγαλέα απόπειρα να περιθωριοποιηθεί δια νόμου πάν πρόσωπο γίνεται αντιληπτό ότι απειλεί την ριζική αλλαγή των συστημικών πολιτικών συσχετισμών, φωτογραφίζοντάς το διαυγώς.
Όπως έχει ήδη διατυπωθεί πλειστάκις και εκτενώς σ’ έναν δημόσιο κοινωνικό και επιστημονικό διάλογο, ο οποίος απορρόφησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης την διανυομένη εβδομάδα, και έχει καταστεί ήδη γνωστό τοίς πάσι, παρέλκοντος του οιουδήποτε περαιτέρω νομικού σχολιασμού, η ως άνωθι τροπολογία Βορίδη-Γεραπετρίτη παραβιάζει ευθέως, καταφώρως και αναντιρρήτως τόσο το άρθρο 51 παρ. 3 Σ όσο και το άρθρο 29 παρ. 1 Σ. Κι αυτό, διότι αντιστοίχως αφ’ ενός παρακάμπτεται σκοπίμως και εν συνειδήσει του νομοθέτου ο συνταγματικός σκόπελος της αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα και αφ’ ετέρου αποστερείται από ένα ολόκληρο κόμμα η πολιτική ελευθερία να κατέλθει στον εκλογικό στίβο άπαξ και ευρεθεί εντός του υποψήφιος, ο οποίος -καίτοι διατηρεί το ατομικό πολίτικό του δικαίωμα να θέσει μεμονωμένη υποψηφιότητα- βαρύνεται με ένα από τα τρία μνημονευόμενα αδικήματα πολιτειακής απαξίας. Υπ’ αυτό το πρίσμα, αναδεικνύεται όχι μόνο η κωμικότητα του ισχυρισμού των θεατρικώς κοπτομένων για την θωράκιση της Δημοκρατίας από καταδικασμένα μέλη εγκληματικής οργανώσεως, τα οποία, σύμφωνα με την κυβέρνηση, μπορούν να κατέβουν κανονικά στις εκλογές, αρκεί να μην λαμβάνουν μέρος σε κόμμα, αλλά συνάμα ο βιασμός των θεσμών από τους ιδίους, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τούς προασπίζονται, τρέμοντας στην ιδέα της τρώσεως του κατεστημένου τους, το οποίο ανακυκλώνεται ες αεί στα ηνία της χώρας. Το καθεστώς, μετά τις υγειονομικές χούντες, την χειραγώγηση του κόσμου δια της προπαγάνδας και την ισλαμοποίηση της Πατρίδος, διήλθε πιά στο επόμενο στάδιο, εκείνο της οριστικής εξοντώσεως κάθε πολίτικού του αντιπάλου, προκειμένου να τελειοποιήσει το σχέδιο καθολικής επιβολής ενός στυγνού ολοκληρωτισμού, ο οποίος αναβαπτιζόμενος ως ‘‘μαχομένη δημοκρατία’’, όπως εξεστόμισε ιταμώς ο υπουργός του χαρατσίου, θα εκτελεί όποιον αντιδρά, θα φυλακίζει όποιον διαφωνεί και θα διώκει άχρι υποταγής όποιον συντάσσεται με την altera pars της ιστορίας, ήτοι την στροφή στο Έθνος, τον Χριστό και τις παραδοσιακές κοινωνίες. Παρ’ όλ’ αυτά, ένιοι έμπλεοι βρεφικής απειρίας μπροστά στην αδυναμία τους να εμπεδώσουν το μεγάλο δικαιοπολιτικό πρόσκομμα, το οποίο έχουν υψώσει εκείνοι που φέρουν -θα λέγαμε λίαν λαϊκώς- από κοινού την μάχαιρα και τον υδροπέπονα και πλάθουν εις χείρας των ωσάν ζυμάρι τον Καταστατικό Χάρτη όπως βούλονται, εναποθέτουν τις εναπομείνασες φρούδες ελπίδες για την παρουσία τους στην κάλπη των προσεχών μηνών στον Άρειο Πάγο.
Εν όψει των ιστορηθέντων, κάθε επιχείρηση υπερβάσεως των άκρων ορίων της κοινής λογικής ομοιάζει με αιθεροβασία, αν όχι με εμμονική εθελοτυφλία. Δεδομένου του ότι άπασα η τάξη των ακαδημαϊκών συνταγματολόγων βρίσκεται σε ευθεία διασύνδεση και σχέση εξαρτήσεως με την κάστα της εκτελεστικής εξουσίας, προκειμένου να αναπαράγει την καθεστηκυία άποψη των κυβερνώντων, το αληθές διακύβευμα της όλης υποθέσεως δεν υπήρξε ποτέ αν ετίθετο ζήτημα αντισυνταγματικότητος μιάς ρυθμίσεως, η οποία προσέκρουσε στο ίδιο το γράμμα των θεμελιωτικών πυλώνων του πολιτεύματος, αλλά αν και κατά πόσο θα λάβει χώρα εν είδει πολιτικής εντολής μία παρασκηνιακή εξαγορά επιλαμβανομένων ανωτάτων δικαστικών, ώστε να αχθούν σε κρίση σύμφωνη με την εκδικητική και άκρως ολιγαρχική βούληση του νομοθέτη. Αυτό που πλείστοι όσοι τονίζουν, αλλά ολίγοι το καταλαβαίνουν είναι πως το σύστημα είναι πολύ σοφά δομημένο, για να παίξεις μαζί του ή να το περιγελάσεις, μη καταλείποντας κανένα περιθώριο εκφράσεως, ελιγμών και κινήσεων σ’ εκείνους που επιδώκουν να τού εναντιωθούν. Ποιός ο σκοπός ο φεουδάρχης και οι συν αυτώ κλεπτοκράτες να εμπλακούν ολίγους μήνες πριν τις εκλογές σ’ ένα νομοθετικό εγχείρημα για την αποτελεσματικότητα του οποίου θα ίδρωναν άχρι τελευταίας στιγμής, όντες διόλου βέβαιοι για την τελική απόφανση του αρμοδίου τμήματος Αεροπαγιτών ;
Με αυτές τις σκέψεις, αναμένεται λίαν συντόμως να ανοίξει μία ευρεία κουβέντα για την προσφορότητα και καταλληλότητα εν τέλει των κομμάτων να εκφράσουν τον Εθνικισμό μέσα σ’ ένα πλαίσιο, το οποίο κατ’ ουσίαν αντίκεται στον πυρήνα της Ιδέας του, ήτοι τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Η οργάνωση του Εθνικιστικού Κινήματος σε ανεξάρτητες συλλογικότητες αντιστάσεως θα καταστεί, ως φαίνεται, η μόνη διέξοδος για ουσιαστική πολιτική πράξη, εκφράζοντας τα πάνδημα κύματα των Ελλήνων, τα οποία αποζητούν κοινωνική δικαιοσύνη και επάνοδο σε συντηρητικά Εθνικά κράτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου