ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ: Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΧΙ.

Του Ανδρέα Μητσόπουλου

Δικηγόρου-Συγγραφέως

Αναδημοσιευμένο από την εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα

 

Συμπληρώνονται 81 έτη από το Έπος της 28^ης Οκτωβρίου 1940 το οποίο έχει αφετηρία την ηρωική απόφαση του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά να αντισταθεί η Ελλάς στον επεκτατισμό του Μουσολίνι. Ο Ιωάννης Μεταξάς, έμπειρος Στρατιωτικός με τεράστια συμβολή στο Έπος των Βαλκανικών Πολέμων της περιόδου 1912-1913, είχε εγκαίρως αντιληφθεί ότι λίαν συντόμως η ευρωπαϊκή ήπειρος θα εσύρετο σε έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ως Πρωθυπουργός και Ηγέτης του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου, είχε επομένως μεριμνήσει για τον έγκαιρο στρατιωτικό εξοπλισμό της Ελλάδος αλλά και την ισχυροποίηση του Εθνικού Φρονήματος, απαραίτητου στοιχείου για κάθε στρατιωτική επιτυχία. Κύριο μέλημά του ήταν η κωδικοποίηση των διαχρονικών Αρχών και Αξιών του Ελληνισμού, μέσω του Ιερού Τριπτύχου «ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», καθώς και η μετάδοση στον Ελληνικό Λαό, της Ιδεολογίας του Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού, σύμφωνα με την οποία το σύγχρονο Ελληνικό κράτος είχε την υποχρέωση να αποτελέσει την συνέχεια του Πολιτισμού και της Ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας, που εγράφη κατά την Αρχαιότητα και το Βυζάντιο.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, δίδοντας προτεραιότητα στην προαγωγή της Ελληνοκεντρικής Παιδείας και στην άσκηση Φιλολαϊκής Πολιτικής, έθεσε ως βασικούς στόχους του, την αποδυνάμωση του εσωτερικού κομμουνιστικού κινδύνου και την πυρετώδη στρατιωτική προπαρασκευή για την αντιμετώπιση επιθέσεως από ξένη δύναμη. Η αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απειλής, ανετέθη στον Υφυπουργό Δημοσίας Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη και επετεύχθη με την εφαρμογή του δόγματος της αυστηρής αστυνομικής επιτηρήσεως και την αξιοποίηση ενός ευρύτατου δικτύου πληροφοριοδοτήσεως. Παρόμοια επιτυχία υπήρξε και ως προς την καταστολή του κινήματος των γερμανόφιλων, γεγονός που απεδείχθη σωτήριο, αφού σύντομα η Πατρίδα εδέχθη την απρόκλητη επίθεση των Δυνάμεων του Άξονος. Ο Μανιαδάκης μάλιστα, μετά τον τορπιλισμό του ελληνικού καταδρομικού πλοίου «ΕΛΛΗ» από το ιταλικό υποβρύχιο «delfino» την 15^η Αυγούστου 1940, κατά την πανηγυρική εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας της Μεγαλόχαρης έξω από το λιμάνι της Τήνου, ήταν αυτός που με τις δυνάμεις κατασκοπείας κατόρθωσε να προβλέψει με ακρίβεια την γενικευμένη ιταλική επίθεση, με αποτέλεσμα να μην αιφνιδιασθεί ο κρατικός μηχανισμός.

Η εμπνευσμένη ηγεσία του Ιωάννου Μεταξά έφθασε ως γνωστόν στο αποκορύφωμά της, όταν ο ίδιος απέρριψε το τελεσίγραφο του Ιταλού πρεσβευτού στην Αθήνα, Γκράτσι, απεσταλμένου του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Οκτωβρίου 1940. Εκείνες τις ώρες ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος ήταν εντελώς μόνος του και είχε την τόλμη να αντιταχθεί στον ιταλικό φασισμό και την υποδούλωση της Ελλάδος. Ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ. Όχι ο Ελληνικός Λαός. Ασφαλώς ο λαός, ομονοώντας και έχοντας καλλιεργημένο στην ψυχή και την συνείδησή του, Υψηλό και Ακμαίο Εθνικό Φρόνημα, συνεφώνησε με τον Ηγέτη και έγραψε το επόμενο διάστημα Χρυσές Σελίδες Ελληνικού Μεγαλείου στις τιμημένες βουνοκορφές της Πατρίδος μας, που οδήγησαν στο Έπος του 1940-1941, στην διαφύλαξη της Εθνικής Ακεραιότητος της Πατρίδος μας αλλά και στην απελευθέρωση για τρίτη φορά της Βορείου Ηπείρου. Ένα απαράμιλλο Έπος και μια πρωτόγνωρη Ομόνοια που εξυμνήθηκαν με Υπερηφάνεια, μέσα από τα άσματα της Τραγουγίστριας της Νίκης, Σοφίας Βέμπο. Σημαντική για τη Νίκη, ήταν η συμβολή και καθοδήγηση του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και του Στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου (μετέπειτα Στρατάρχου), Αρχηγού του Στρατού, καθώς και η επιτυχής στρατιωτική τακτική του Συνταγματάρχου Κωνσταντίνου Δαβάκη, ο οποίος με την οργανωμένη αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων που διέταξε, επέτυχε την πρώτη υποχώρηση των Ιταλών, η οποία υπήρξε καθοριστική για την έκβαση του Πολέμου. Άκρως συγκινητική υπήρξε και η βοήθεια των Ηρωίδων Γυναικών της Ηπείρου, οι οποίες μετέφεραν αγόγγυστα, πολεμοφόδια στους Στρατιώτες του Έθνους.

Για να φθάσουμε όμως στο Ελληνικό Έπος του 1940-1941, βασικό ρόλο έπαιξε η Στρατιωτική Προπαρασκευή της χώρας, που συνετελέσθη τα προηγούμενα έτη και καθόρισε το Λαμπρό αποτέλεσμα που κατέστησε την Ελλάδα θριαμβεύτρια εις βάρος του Άξονος. Ο Μεταξάς κατά την περίοδο 1936-1940 είχε εξοπλίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις με 130 περίπου νέα αεροπλάνα, με χιλιάδες τυφέκια, πυροβόλα αλλά και με άφθονο στρατιωτικό υλικό επιστρατεύσεως. Οι υπηρεσίες του Στρατού διέποντο από απόλυτη πειθαρχία και παροιμιώδες εθνικό φρόνημα με αποτέλεσμα το Στράτευμα να βρεθεί στο μέτωπο της Πίνδου σε μηδενικό χρόνο.  Η πολιτικοστρατιωτική αξία του Ιωάννη Μεταξά εμφαίνεται και από την κατασκευή της λεγομένης «Γραμμής Μεταξά». Μίας σειράς οχυρωματικών έργων, 215 χιλιομέτρων περίπου, που εξετείνοντο κατά μήκος της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου και καθυστέρησαν την εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στην Πατρίδα μας, γεγονός που όπως απεδείχθη στην πορεία, έκρινε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ανωτέρω έργα καθιστούσαν την ελληνική μεθόριο σχεδόν απρόσβλητη από οιαδήποτε εχθρική απειλή και επίθεση. Τα οχυρά της «Γραμμής Μεταξά» ήσαν συνολικά 21, μεταξύ των οποίων το Οχυρό Ιστίμπεη, Ρούπελ, Περιθώρι, Λίσσε, Πυραμιδοειδές, Εχίνου, Νυμφαίας κ.α. Κατά την επική Μάχη των Οχυρών, ο Στρατός μας αμύνθηκε με αυταπάρνηση, κατά των Δυνάμεων του Άξονος. Ιστορική έμεινε η ρήση του Διοικητού του Οχυρού Ρούπελ, Ταγματάρχου Γεωργίου Δουράτσου, «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται».

Διάδοχος του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά που απεβίωσε από οξεία φαρυγγίτιδα την 29^η Ιανουαρίου 1941, ήταν ο Αλέξανδρος Κορυζής, πολιτικός, τραπεζίτης, νομικός, οικονομολόγος και κυρίως Φλογερός Πατριώτης, ο οποίος υπερασπίσθηκε την Πατρίδα ηρωικά, αντιστεκόμενος σθεναρά στην ιταλική εαρινή επίθεση αλλά και στην γερμανική εισβολή της 6^ης Απριλίου 1941. Την 18^η Απριλίου 1941, ενώ ήδη είχε υποχωρήσει το βόρειο μέτωπο, ο Κορυζής θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για την ήττα της Ελλάδος από την Χιτλερική Γερμανία, αλλά και για να μην γνωρίσει την ατίμωση να είναι ο Πρωθυπουργός μίας κατοχικής Ελλάδος, αυτοκτόνησε εντός της οικίας του, διδάσκοντας Πολιτικό Ήθος. Την 27^η Απριλίου 1941, ένας ακόμη αφανής Ήρωας του Έθνους, ο 17χρονος Κωνσταντίνος Κουκίδης, στέλεχος της Ε.Ο.Ν. και τελευταίος φρουρός της Ακροπόλεως, όταν το γερμανικό άγημα του ζήτησε την παράδοση της Ελληνικής Σημαίας και την τοποθέτηση της χιτλερικής στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, αφού υπέστειλε την Ελληνική Σημαία, όχι μόνο ηρνήθη να την παραδώσει στους εχθρούς της Ελλάδος, αλλά τυλίχθηκε με αυτήν και πήδηξε από την Ακρόπολη στο κενό, με αποτέλεσμα να βρει Δοξασμένο Θάνατο, ποτίζοντας με το Ηρωικό του Αίμα, το Γαλανόλευκο Σύμβολο του Ελληνισμού.

Σε αυτό το Μεγαλείο οδηγεί πάντα το Εθνικό Φρόνημα και το Ηρωικό Πρότυπο, συστατικά τα οποία οι Έλληνες τα διαθέτουμε από την γέννησή μας και αναδύονται στην επιφάνεια όταν το τιμόνι της Πατρίδος κρατούν Άξιοι Ηγέτες, τους οποίους όταν ο Λαός ακολουθεί, το Έθνος μεγαλουργεί. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν το οποίο πρέπει να κερδίσουμε ως Έθνος, τώρα που η Πατρίδα παρακμάζει, είναι να αντικαταστήσουμε με την δύναμη της ψήφου μας, τους πολιτικούς του εθνομηδενισμού. Να απαλλαγούμε από αυτούς που θεωρούν την Ιερή Σημαία μας ένα απλό πανί. Από αυτούς που εφαρμόζουν ενδοτικές πολιτικές κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Από αυτούς που ακυρώνουν την τέλεση θρησκευτικών εορτών και εθνικών παρελάσεων με την πρώτη ευκαιρία, τιμώντας όμως ευλαβικά μόνο τους «αγώνες» της Αριστεράς. Από αυτούς που καταρρακώνουν οικονομικά τους Έλληνες και ταυτόχρονα ισλαμοποιούν την Πατρίδα. Από αυτούς που αποκόπτουν τα Ελληνόπουλα από την Ιστορία του Έθνους. Από αυτούς που αφήνουν τους Έλληνες ανυπεράσπιστους και έρμαια της εγκληματικότητος. Ήλθε επιτέλους η ώρα για την ανάδειξη Αληθινών Ηγετών που θα θυσιάζονται για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως στο παρελθόν.

ΖΗΤΩ Η 28^Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.  

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ