ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ - ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ'' ΟΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ!

Μέσα απο το βιβλίο του Ιωάννου Μπουγά «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ» από τις εκδόσεις Ερωδιός

Στην Κοινότητά μας στην Φλωρίκα αποφασίσθηκε από τους υπεύθυνους του ΚΚΕ να διαχωρισθούν όλοι οι ένοικοι του στρατοπέδου σε Έλληνες και Σλαβομακεδόνες. Ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων άρχισε από το σχολείο. Πρωταγωνιστής στην κατάταξη κάθε παιδιού στην μία ή την άλλη ομάδα, ήταν ο δάσκαλος Κώστας Τριανταφυλλίδης απο το Καλοχώρι της Καστοριάς.
Καίτοι είχε σπουδάσει δάσκαλος στην Ελλάδα, τώρα είχε μετατραπεί σε φανατικότατο κομμουνιστή, Σλαβομακεδόνα, και διώκτη των Ελλήνων. Εμένα με τον αδελφό μου Ηλία μας έδιωξε ο ίδιος προσωπικά απο το Ελληνικό σχολείο. Μας είπε ότι είμασταν Σλαβομακεδόνες και όχι Έλληνες, αφού καταγόμαστε από τον Άγιο Δημήτριο, πού κατ’ αυτόν ήταν χωριό μόνο Σλαβομακεδόνων.

Επειδή εγώ και ο αδελφός μου αρνηθήκαμε να δηλώσουμε Σλαβομακεδόνες και να παρακολουθήσουμε μαθήματα στην Σλαβομακεδονική γλώσσα, μας έδιωξαν και από το Ρουμανικό σχολείο για τρείς ημέρες. Αυτή η αποβολή μας από το σχολείο, πρώτα-πρώτα δημιούργησε πρόβλημα επιβίωσης αφού έτσι δεν δικαιούμεθα φαγητό από το συσσίτιο του σχολείου. Όταν η μητέρα μου παραπονέθηκε στην Κοινότητα επειδή δεν μας έδιναν φαγητό στο σχολείο, οι υπεύθυνοι της είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και εμεις έπρεπε να σκεφθούμε τις συνέπειες της άρνησης εγγραφής μας ως Σλαβομακεδόνες.

Τότε η μητέρα μου ξεκινά και πηγαίνει στο σχολείο να παραπονεθεί. Βρίσκει έναν απο τους δασκάλους, έναν κύριο Νίκο απο το Κιλκίς. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το επίθετό του.
"Σύντροφε Νίκο, γιατί διώξατε τα παιδιά μου από το ελληνικό σχολείο?
Γιατί είσαστε Σλαβομακεδόνες απο τον Άγιο Δημήτριο!
Τα παιδιά σου πρέπει να αλλάξουν σχολείο.
Να πάνε στο σχολείο των Σλαβομακεδόνων.
Σύντροφε Νίκο, κάνετε μεγάλο λάθος!
Και εγώ, και τα παιδιά μου είμαστε Έλληνες!
Είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Δεν έχουμε καμία σχέση εμείς με τους Σλαβομακεδόνες.
Επειδή ζούσαμε στον Άγιο Δημήτριο δεν σημαίνει ότι είμαστε και Σλαβομακεδόνες!
Ο πατέρας μου ήταν Έλληνας παπάς και πολέμησε τους Κομιτατζήδες γιά να μείνει η Μακεδονία ελληνική.
Εσύ, συναγωνιστή, έχω ακούσει ότι κατάγεσαι από τον Πόντο.
Με την δική σας λογική, εσύ λοιπόν πρέπει να είσαι Τούρκος!
Οι έντονες διαμαρτυρίες της μητέρας μου φαίνεται ότι είχαν αποτέλεσμα. Εγώ και ο αδελφός μου επανήλθαμε στο Ρουμανικό σχολείο σχολείο, και σαν εθνικό μας μάθημα συνεχίσαμε να κάνουμε Ελληνικά και όχι Σλαβομακεδόνικα.

Εκτός από εμάς τα παιδιά, οι Έλληνες κομμουνιστές στο στρατόπεδο της Φλωρίκα διαχώρισαν και τους μεγάλους σε Έλληνες και Σλαβομακεδόνες. Δημιούργησαν μιά Επιτροπή πού επισκεπτόταν με την σειρά όλους τους κατοίκους του στρατοπέδου για να τους κατατάξουν στην μία ή την άλλη ομάδα. Φαίνεται όμως γιά όλους, ή τουλάχιστον τους πιό πολλούς, η απόφαση αυτή είχε ληφθεί εκ των προτέρων απο την Επιτροπή. Η επίσκεψη ίσως είχε σκοπό απλώς να ενημερώσει τον καθένα για την κατάταξή του, ή να τον πείσει να δεχθεί την απόφασή τους.

Γιά πολλούς, το άκουσμα ότι από την μιά ημέρα στην άλλη γίνονταν Σλαβομακεδόνες δημιουργούσε τρομερό σόκ.
Μερικοί πρόβαλαν αντιρρήσεις.
Άλλοι όμως το δέχονταν χωρίς να πούν κουβέντα.
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να κάνει εντύπωση σήμερα. Να αναλογισθεί κανείς ότι ζούσαμε κάτω από συνθήκες καταπίεσης, και απολύτου εξάρτησης γιά τα πάντα, απο τους κομμουνιστές υπεύθυνους της Κοινότητας.

Όταν τα μέλη της Επιτροπής ήρθαν στο δωμάτιο μας να κατατάξουν την μητέρα μου, βασικά της ανακοίνωσαν ότι είναι Σλαβομακεδόνας. Η μητέρα μου όμως με τίποτε δεν δεχότανε να δεχθεί την κατάταξή της ως Σλαβομακεδόνα.
Εγώ και ο αδελφός μου την παρακαλούσαμε κλαίγοντας να μην εκδηλώνεται σαν αντίθετη, διότι φοβόμαστε ότι θα μας την έπαιρναν και πάλι μακριά μας στην απομόνωση. Αυτή όμως δεν μασούσε καθόλου τα λόγια της. Δεν έδειχνε τον παραμικρό φόβο, και μιλούσε με σκληρά λόγια κατά της Επιτροπής του ΚΚΕ της Κοινότητας για το θέμα των Σλαβομακεδόνων.
«Συναγωνίστρια Ελπίδα είχα ακούσει για σένα, αλλά ποτέ δεν σε φανταζόμουνα τόσο σκληρή», της λέει ένας από τους ανθρώπους της Επιτροπής πού είχε έρθει στο δωμάτιό μας εκείνο το βράδυ.

Μετά από την δική μας οικογένεια, τα μέλη αυτής της Επιτροπής πήγαν δίπλα σε μιά γερόντισσα όμηρο και αυτή του ΚΚΕ από την Μακεδονία. Η γερόντισσα είχε βρεθεί στην Μακεδονία πρόσφυγας απο την Μικρά Ασία μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Εγώ με τον αδελφό μου κρυφακούγαμε πίσω από την πόρτα.
"Εσένα γιαγιά πώς να σε γράψουμε, Ελληνίδα ή Σλαβομακεδόνα?
"Ελληνίδα, μωρέ παιδιά! Πώς αλλοιώς?
Από το Ανατόλι έρχουμε η δόλια!
Τι δουλειά έχω εγώ μωρέ παιδιά με τους Σλαβομακεδόνες?

{Την διδασκαλία της σλαβομακεδονικής γλώσσας στα σχολεία των κοινοτήτων του ΚΚΕ στο Παραπέτασμα επιβεβαιώνει και η Μαρία Μποντίλα (βλέπε [15], σελίδα 73). Υποστηρίζει όμως ότι τα παιδιά πού είχαν καταταγεί σαν Σλαβομακεδονόπουλα, έκαναν ταυτόχρονα και μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Αυτό όμως δεν συνέβαινε στο στρατόπεδο της Φλωρίκα. Όσα παιδιά κατατάσσονταν σαν Σλαβομακεδονόπουλα έπαυαν να διδάσκονται ελληνικά.
Σημειώνω βέβαια μιά περίεργη αναφορά της ίδιας συγγραφέος για την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας.
Γράφει λοιπόν η Μποντίλα, «…Και για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα των κατασκηνώσεων, ελληνικές θερινές κατασκηνώσεις οργανώνονταν σε όλα τα κράτη εκτός από την Ουγγαρία, με το αιτιολογικό ότι τα προσφυγόπουλα της Ουγγαρίας αντιμετώπιζαν περισσότερο πρόβλημα ουγγρικής γλώσσας παρά ελληνικής ή μακεδονικής (η υπογράμμιση δική μου) ([15], σελίδα 110).

Εντύπωση προκαλεί ότι κανένας υπεύθυνος του ΚΚΕ και της Αριστεράς δεν είχε τα τελευταία χρόνια την ευαισθησία να σχολιάσει αυτήν την πολιτική της δημιουργίας Σκοπιανών, Ψευτο-Μακεδόνων. Διδάσκοντας ελληνόπουλα σλαβομακεδονικά και πείθοντάς τα να δηλώσουν Σλαβομακεδόνες, το ΚΚΕ έδωσε το καλύτερο όπλο που μπορούσε, στον Τίτο τότε, και τώρα στους Σκοπιανούς.}"

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ