Με την ευκαιρία της επετείου της Τελικής Μάχης του Ελληνικού Στρατού στον Γράμμο επί του λεγόμενου ΔΣΕ μεταξύ 25-29 Αυγούστου του 1949, της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις Πρέσπες, την καρδιά της λεγόμενης «Ελεύθερης Ελλάδος» την περίοδο της κομμουνιστικής ανταρσίας, και τα συνεχιζόμενα «πανηγύρια» του ΚΚΕ με το στήσιμο μνημείων που θυμίζουν την προδοσία του κατά της Μακεδονίας και το κόστος της ανταρσίας του σε αίμα και εθνικό πλούτο, επισημαίνω ένα σοβαρό στοιχείο για τους αντάρτες του ΔΣΕ. ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΙΑ.
Η αναγκαστική στρατολογία γινόταν από την αρχή της ανταρσίας, από το τέλος του 1946 και τις αρχές του 1947, αλλά ήταν σχετικά επιλεκτική, κυρίως άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας ή και μεγαλύτερους, και σπανίως γυναίκες. Πολλοί δε από αυτούς μπορεί και να συμπαθούσαν τους αντάρτες, αλλά απέφευγαν την εθελοντική άνοδο στο βουνό, τη σκληρή ζωή του αντάρτη, και τους κινδύνους για τη ζωή τους.
Όμως, όσο περνούσε ο καιρός και η ανταρσία έβαινε προς το τέλος του 1948 και ιδίως το 1949, για να αναπληρώσουν τις χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, καθώς και τους λιποτάκτες που επίσης ανέρχονταν σε πολλές χιλιάδες, το ΚΚΕ κατέληξε να προβαίνει σε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ, και πολλές φορές ΒΙΑΙΗ, στρατολογία αγοριών και κοριτσιών από την εντός Ελλάδος περιοχή που ήλεγχε, την αποκαλούμενη «Ελεύθερη Ελλάδα» στους νομούς Φλωρίνης και Καστοριάς και άλλα χωριά όπου έκαναν οι αντάρτες επιδρομές, αλλά και από τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΟΣ στις χώρες του Παραπετάσματος.
Παραθέτω 3 μαρτυρίες από το βιβλίο μου «Η Φωνή της Ειρήνης».
(1) Η Ειρήνη βρίσκεται το 1949 όμηρη στην Αλβανία, και μαρτυρεί: «Απο την παραμονή μας στο στρατόπεδο της Πρένια θυμάμαι και τούτα τα γεγονότα. Οι περισσότεροι απο τις χιλιάδες Έλληνες που βρίσκονταν στο στρατόπεδο της Πρένια ήταν πρώην αντάρτες του ΔΣΕ, και συνεχώς έφθαναν και άλλοι από την Ελλάδα. Πολλοί φαίνονταν καθαρά ότι ήταν τραυματίες. Ήταν όμως και αρκετοί άλλοι πού δεν φαίνονταν να έχουν καθόλου τραύματα. Αυτοί όμως, είτε απο το φόβο των μαχών στις οποίες είχαν λάβει μέρος ή από κάποιο άλλο λόγο, συμπεριφέρονταν σαν τρελλοί. [...]
Συχνά, έρχονταν στο στρατόπεδο καπετάνιοι των ανταρτών και έπαιρναν παιδιά πού ήταν λίγο μεγάλα στην ηλικία, και τραυματίες πού είχαν συνέλθει από τα τραύματά τους, γιά να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να πολεμήσουν με τον ΔΣΕ. Πολλά από αυτά τα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, δεν ήθελαν να γυρίσουν στην Ελλάδα σάν αντάρτες του ΔΣΕ. Τα έπαιρναν όμως με την βία, παρά τις αντιρρήσεις τις δικές τους και των γονέων τους, όσων βέβαια ήταν εκεί μαζί τους.
Έτσι ακριβώς επήραν μια ημέρα και την εξαδέλφη μου Χρυσάνθη, κόρη της θείας μου Ευτέρπης. [...] Όταν είπαν στην εξαδέλφη μου την Χρυσάνθη ότι θα την έπαιρναν στο βουνό αντάρτισσα του ΔΣΕ, αυτή προσπάθησε να τους φύγει τρέχοντας. Οι αντάρτες την κυνήγησαν και ένας την έπιασε με ένα λάσσο, όπως τα άλογα στα καουμπόϊκα έργα του κινηματογράφου.
Στην συνέχεια την ανέβασαν με την βία σε ένα φορτηγό μαζί με άλλα αγόρια και κορίτσια από το ίδιο στρατόπεδο της Πρένια. Όπως μάθαμε πολύ αργότερα, όταν συναντηθήκαμε πάλι, οι αντάρτες την μετέφεραν στα μέρη της Φλώρινας. Εκεί της έδωσαν ένα όπλο, της έδειξαν βιαστικά-βιαστικά πώς να πυροβολεί, και την έστειλαν αμέσως σε μιά μονάδα ανταρτών. Ευτυχώς βγήκε ζωντανή από αυτή την περιπέτεια, και σήμερα ζεί με την οικογένειά της στο χωριό Ψαράδες, στην παραλία της Μεγάλης Πρέσπας. [...]Ενθυμούμαι ιδιαίτερα μιά φορά πού ανάγκασαν με την βία, αφού την πήραν κυριολεκτικά σηκωτή, μιά νεαρή κοπέλλα να ανέβει στο φορτηγό πού έφευγε γιά τον Γράμμο. Η άτυχη κοπέλλα συμπεριφερόταν πραγματικά σαν τρελλή. Κτυπιόταν, τραβούσε τα μαλλιά της, και έκλαιγε δυνατά. Η μητέρα της επίσης έκλαιγε και παρακαλούσε τους αντάρτες να την αφήσουν.
Αυτήν την κοπέλλα, πού δυστυχώς δεν ενθυμούμαι το όνομά της, την συνάντησα μερικά χρόνια αργότερα στο Παραπέτασμα. Συνέχιζε να συμπεριφέρεται πολύ παράξενα, σάν τρελλή. Παρά ταύτα ήταν παντρεμένη με έναν πρώην αντάρτη. Άκουσα ότι τον συνάντησε στο βουνό, εκεί πού την οδήγησαν βιαίως οι αντάρτες από την Πρένια. Ο άνδρας της, είχε μεταφερθεί με τον ίδιο τρόπο βιαίως από την Αλβανία στην Ελλάδα γιά να πολεμήσει».
(2).Εγώ, σε επίσκεψή μου στις Πρέσπες το 2005, συνάντησα τη Χρυσάνθη και τον σύζυγό της Μεθόδιο Πάντσο, ο οποίος μου είπε: «.. Ο καπετάνιος των ανταρτών Βαενάς ήρθε στους Ψαράδες την πρώτη φορά και ζήτησε όποιος θέλει να καταταγεί στον ΔΣΕ. Τον ακολούθησαν ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα. Όταν όμως επέστρεψε για δεύτερη φορά, κύκλωσε τους Ψαράδες με αντάρτες ώστε να μην διαφύγει κανείς από τους κατοίκους, και κάλεσε με χωνιά όλο τον κόσμο να συγκεντρωθεί στο κέντρο του χωριού. Η βίαιη επιστράτευση που ακολούθησε του απέδωσε γύρω στους 200 νέους από 16 χρονών και επάνω». Μεταξύ αυτών ήταν και ο δεκαεξάχρονος τότε Μεθόδιος. Στο βουνό συνάντησε τη Χρυσάνθη.
(3).Η γνωστή πρώην πολιτικός Νίτσα Λουλέ, στο βιβλίο της «Η μνήμη κόκκινα φορεί» ομιλώντας σε τρίτο πρόσωπο περιγράφει μιά επίσκεψή της το 1972 στο Βερολίνο –υποθέτω το Ανατολικό- όπου την εξυπηρέτησαν δυό Ελληνόπουλα, ο Στέλιος και η Βαϊτσα. Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, «...Η συντρόφισσα Βαίτσα την υποδέχεται στο μουντό αεροδρόμιο. Περνούν τον έλεγχο με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς να ανοίξουν βαλίτσες, χωρίς να δούν το διαβατήριό της. Το Λάντα με το σύντροφο Στέλιο τις περιμένει. Ο Στέλιος και η Βαϊτσα, παιδιά ΠΟΥ ΜΑΖΕΨΕ ο Δημοκρατικός στρατός (Τα κεφαλαία και η υπογράμμιση είναι δικά μου). Βρέθηκαν στο βουνό χωρίς να καταλάβουν, μαζί με άλλους συνομηλίκους τους, με ένα όπλο στο χέρι....»([13], σελίδα 77).
Παρά το προσεκτικό λεξιλόγιο της κ. Λουλέ, τι άλλο μπορεί να σημαίνει το ΜΑΖΕΜΑ του Στέλιου και της Βαίτσας από τον «Δημοκρατικό Στρατό» παρά αναγκαστική στρατολογία! Και λόγω του ονόματος, Βαίτσα, μπορώ να υποθέσω ότι κατάγονταν κάπου από τον νομό Έβρου.
(Ο Ευάγγελος Καρελλάς, τότε αντάρτης που συμμετείχε στις μάχες του Γράμμου και μετέπειτα καθηγητής στη Μόσχα και στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο βιβλίο του «Ιστορίες της Κατοχής και του Εμφυλίου», δίνει προσωπική μαρτυρία για την βίαιη επιστράτευση κοριτσιών ηλικίας 18, 17, ακόμη και 16 ετών,ως και για τη μεταχείρισή τους από τους άλλους αντάρτες και τους καπετάνιους.)
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου