ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ

050517 RIZ DEXIA...

Διαβάστε περισσότερα www.elkosmos.gr/rizospastiki-dexia-enantion-astikis-dexias/ © www.elkosmos.gr

Του Κωνσταντίνου Τάταρη

Οι διαφορές μεταξύ της Αστικής Δεξιάς (Α.Δ.) και της Ριζοσπαστικής Δεξιάς (Ρ.Δ.) δεν βρίσκονται απλώς στα επί μέρους, δεν είναι ήσσονος σημασίας, δεν γεφυρώνονται, υπάρχει αξιακό χάσμα ανάμεσά τους. Όπως ακριβώς η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν κείται απλά «αριστερά» της κεντροαριστεράς, αλλά συνιστά έναν αξιακά (γι’ αυτό και πολιτικά) αυτοτελή πόλο, απλά διακριτό, αλλά και συγκρουσιακά ευρισκόμενο απέναντι στην όποια σοσιαλδημοκρατία, έτσι και η Ρ.Δ. δεν κείται απλά στα «δεξιά» της όποιας κεντροδεξιάς, αλλά απέναντί της.

Βέβαια, σε πολιτικό επίπεδο μία τέτοια «Δεξιά», ουδέποτε μορφοποιήθηκε πολιτικά στα καθ’ ημάς πράγματα, επομένως η επιλογή αυτού του όρου μπορεί να φανεί σε κάποιους ως μη «ακριβής». Ας τον αφήσουμε όμως για την οικονομία της γραφής.

Η διαφορά πάντως δεν βρίσκεται στην δοσολογία (π.χ. το «Έθνος» και η «Ελευθερία» είναι ισόποσα ή υπάρχει περισσότερο «Έθνος» και λιγότερη «Ελευθερία» ή το αντίστροφο), δεν είναι στο μείγμα (περισσότερο «εθνική» και «συντηρητική» και λιγότερο «φιλελεύθερη», «κεντρώα» και «ευρωπαϊκή) ή το αντίστροφο), τέτοιου τύπου διλλήματα δεν μας απασχολούν....

Ουσία και ιεράρχηση

Η ουσία βρίσκεται-κυρίως-στην διαφορετική ιεράρχηση των Αξιών και στην διαφορετική νοηματοδότησή τους. Για παράδειγμα, η «Ελευθερία» για την Α.Δ. νοηματοδοτείται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) μέσα από την ατομικιστική ερμηνεία της (ανεξάρτητα αν ο ατομισμός έχει μικροαστικό, μεσοαστικό ή μεγαλοαστικό περιεχόμενο) και ολοκληρώνεται στο «επιχειρείν» το οποίο αυτονομείται και αναβιβάζεται στην κορυφή της αξιακής πυραμίδας με τρόπο ώστε όχι μόνον να ανάγεται σε πανάκεια δια πάσαν κοινωνική νόσον, αλλά να αποτελεί αυταξία και ως τέτοιο να παράγει τις επόμενες αξίες που διαχέονται από την «κορυφή» στην «βάση» της κοινωνικής πυραμίδας, με αποτέλεσμα η οικονομία να προηγείται της πολιτικής και να την καθορίζει.

Αντίθετα στη Ρ.Δ. η πολιτική προηγείται της οικονομίας και την καθορίζει. Το «επιχειρείν» δεν δαιμονοποιείται (όπως στην Αριστερά), αλλά και δεν ανάγεται σε αυτοτελή αξία, πολύ περισσότερο σε δημιουργό αξιών.

Ο παραγωγικός του ρόλος αναγνωρίζεται, αλλά στα πλαίσια μίας οργανικής πολιτικής αντίληψης, τοποθετείται εκεί που ιεραρχικά βρίσκεται πραγματικά η θέση του, δηλαδή στο «στομάχι» του συλλογικού οργανισμού. (Το στομάχι είναι σημαντικό μέρος του οργανισμού, αλλά δεν είναι ούτε το μυαλό, ούτε η καρδιά του και αυτό είναι μία διαφορετική ουσία). Η Ρ.Δ. δεν είναι απλώς περισσότερος συντηρητισμός στο μείγμα που προϋποθέτει και το φιλελευθερίστικο στοιχείο, αλλά αξιακά αντιφιλελευθεριστική και επαναστατικά συντηρητική.

Δεν είναι «κοινωνικά ευαίσθητη» και «φιλάνθρωπη», αλλά η περί αλληλεγγύης αντίληψή της θεμελιώνεται στον ελληνικό κοινοτισμό, όπως και η περί ιεραρχίας στον αριστοκρατικά ριζοσπαστικό πολιτικό προβληματισμό (η διαλεκτική αριστοκρατικού ριζοσπαστισμού και κοινοτισμού βρίσκεται στον πυρήνα του αξιακού της πλαισίου), τόσο η «αλληλεγγύη», όσο και η «ιεραρχία» αποδεσμεύονται από τις αστικοδεξιές στρεβλώσεις, το ίδιο και η περί Έθνους οπτική της....

Μία μάχη που χάθηκε χωρίς να συμβεί

Η Α.Δ. (ανεξάρτητα από τις δόσεις στο μείγμα) υπήρξε ιδεολογικά μεταπρατική, πολιτικά ρηχή και πνευματικά νωθρή. Η πνευματική νωθρότητα αποδεικνύεται από το ότι ούτε καν τους δικούς της σημαντικούς διανοούμενους (Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Κωνσταντίνος Τσάτσος) θέλησε στα σοβαρά να αναδείξει και οι όποιες προσπάθειες έγιναν προς αυτήν την κατεύθυνση (π.χ. το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ» στην δεκαετία του ’80) δεν στηρίχθηκαν, λίγο-πολύ θεωρήθηκαν και πολυτέλεια.

Διότι τόσο στην πνευματική αναζήτηση, όσο και στον ακτιβισμό αποδόθηκε…αριστερό DNA και αντιμετωπίστηκαν με λογικές του τύπου: «διαβάζει ποίηση σίγουρα είναι κουκουές» και «Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης».

Αυτή η πνευματική νωθρότητα άνοιξε τον δρόμο στην αριστερή ιδεολογική ηγεμονία (λογικό δεν ήταν;) και αυτή σήμερα μετατράπηκε σε πολιτική ηγεμονία (επόμενο δεν ήταν;) Αυτά τα γράφω διότι κάποιοι κινούμενοι στα δεξιά της κεντροδεξιάς αποπειρώνται να φτιάξουν τον «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς» αγνοώντας (;) βεβαίως ότι στην προ κρίσης περίοδο, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρό κόμμα και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μεγάλο, ποτέ ο πρώτος δεν αυτό-τοποθετήθηκε απλά αριστερότερα του δεύτερου, ποτέ δεν καίγονταν για συνεργασία, ούτε μιλούσε για αριστερή (πολλώ δε μάλλον κεντροαριστερή πολυκατοικία σε αντίθεση π.χ. με το ΔΗΚΚΙ που ως ΠΑΣΟΚικότερο του ΠΑ.ΣΟ.Κ κατάντησε… συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) προσπαθώντας να καλύψουν «το κενό μεταξύ ΝΔ και ΧΑ».

Όμως αυτοί οι συγκεκριμένοι όχι απλώς υπηρέτησαν από θέσεις ευθύνης για δεκαετίες τη συστημική δεξιά, αλλά εξακολουθούν να κινούνται εντός της λογικής της, προσθέτοντας λίγο περισσότερο έθνικοσυντηρητισμό στο μείγμα, ονειρεύομενοι ένα καθ’ όλα συστημικό αλλά δεξιό κόμμα, «όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, όπως είναι οι «Ρεπουμπλικάνοι» του Σαρκοζύ (εδώ γελάνε) ή οι Ιταλοί Χριστιανοδημοκράτες και οι Γερμανοί Χριστιανοκοινωνιστές» (εδώ ξαναγελάνε) και βεβαίως στο ερώτημα «αν θα μπορούσατε να συνεργαστείτε με την ΝΔ» η απάντηση έρχεται αβίαστα:

«Ασφαλώς και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με την Νέα Δημοκρατία», μόνον που και η δική μας απάντηση προκύπτει επίσης αβίαστα: «Ασφαλώς και δεν θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με την Νέα Δημοκρατία»....

Μία αυτάρκης παράταξη

Εκείνο που θα χρειαζόταν είναι μία αξιακά αυτοτελής και αυτάρκης Παράταξη που θα απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας μεν, με ξεκάθαρο αξιακό κώδικα δε.

Μία Παράταξη που δεν θα φαγωθεί και διαλυθεί στο πεπτικό σύστημα κανενός καιροσκοπικού κόμματος, όπως συνέβη με την «Εθνική Παράταξη» από την ΝΔ ή με την ΕΔΗΚ από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μία Παράταξη που δεν θα ψάχνει «κενά» όπως η Φώφη και ο Σταύρος (που προσπαθούν να καπηλευτούν το ιστορικό Κέντρο-αλήθεια τι σχέση έχουν με τον σκληρό πατριωτισμό του «Ρεπουμπλικάνου» Παπαναστασίου ή με τον επίδοξο «Βοναπαρτισμό» του πολεμιστή Πλαστήρα οι πολυπολιτισμικοί, μετανεωτερικοί και πολιτικά ορθοί της «κεντροαριστεράς» ή του «ριζοσπαστικού Κέντρου» της σήμερον;) Αλλά θα δημιουργεί η ίδια κοινωνικό πεδίο θέτοντας τα ερωτήματα και ιεραρχώντας τις Αξίες.

Οι εθνικιστές στην πρωτοπορία

Και στην πρωτοπορία αυτής της Παράταξης αξίζει να βρίσκονται οι εθνικιστές (όπως στην πρωτοπορία της μετεμφυλιακής ΕΔΑ βρίσκονταν οι κομμουνιστές), χωρίς η Παράταξη να εξαντλείται σε αυτούς. Βέβαια οι κομμουνιστές ως αιώνιοι προβοκάτορες διέλυσαν μία παράταξη για να ξαναστήσουν το «τιμημένο ΚΚΕ»-οι εθνικιστές ούτε προβοκάτορες είναι, αλλά ούτε αξίζει να αρκούνται σε ένα «ακροδεξιό ΚΚΕ» έστω και «τιμημένο».

Ο Ριζοσπαστισμός της Αριστεράς είναι ένας ριζοσπαστισμός της αποδόμησης γι’ αυτό και ασκεί ακαταμάχητη γοητεία στα παρακμιακά πνεύματα (ένα υπαρκτό έθνος αποδομείται σε ψηφίδες, ένα χτισμένο κτήριο αποδομείται στα επί μέρους οικοδομικά υλικά του και στην συνέχεια διακηρρύσεται η «ισότητα» και ο «δικαιωματισμός» των σκόρπιων τούβλων και κεράμων-ανάλογος είναι από την δική του οπτική και ο νεωτερικός φιλελευθερισμός. Υπό αυτήν την έννοια η (ματαιωθείσα) επιλογή από τον υπουργό Πολιτισμού (και μη χειρότερα) Αρ. Μπαλτά του Γιαν Φαμπρ ως διευθυντή του Φεστιβάλ της παρακμής και αποδόμησης δεν μας εκπλήσσει, ούτε μας ξενίζει.

Εμείς με ξεκάθαρο αξιακό υπόβαθρο (το τρίπτυχο Παράδοση-Ταυτότητα-Κοινότητα, την οργανική αντίληψη της Ζωής και την δι’ αυτής επιδίωξη της αρμονικής Κοινωνίας) δεν είμαστε λιγότερο ριζοσπάστες από τους αριστερούς, μόνον που εμείς ευαγγελιζόμαστε έναν Ριζοσπαστισμό της Αναδόμησης όπου οι ψηφίδες ξαναενσωματώνονται στο έθνος, οι δε πλίνθοι και κέραμοι βρίσκουν την θέση και ολοκλήρωση τους σε ένα καλοφτιαγμένο παραδοσιακό όσο και καινούργιο κτήριο με θεμέλια γερά επί σταθερού εδάφους και όχι επί κινούμενης άμμου.

Διότι για εμάς το ζητούμενο δεν είναι μία νέα μεταπολίτευση αλλά μία Νέα Πολιτεία....

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ