ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ

Του Στέλιου Σταυρίδη

  

Τεμπελιά

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ και αναρτήθηκε απο το ιστολόγιο του κ Στέλιου Σταυρίδη στις 29 Απριλίου 2011

Σήμερα, η χώρα χρειάζεται πολιτικούς που θα μάθουν τον Έλληνα να εργάζεται και να παράγει. Και ασφαλώς όχι πολιτικούς που θα του μοιράζουν χρήματα για να τα κατασπαταλά αλόγιστα, όπως έκανε επί 35 χρόνια. Πρέπει πάση θυσία να δοθεί τέλος σε αυτήν την άθλια πρακτική αερολογούντων, ανίκανων και αχρείων πολιτικών που συστηματικά και μεθοδικά διέβρωσαν την ελληνική κοινωνία.

Ο ευφυέστατος και λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου μεγαλούργησε πολιτικά, καταστρέφοντας διαχρονικά την Ελλάδα. Απευθύνθηκε στους τότε μη προνομιούχους και φρόντισε να τους μοιράσει πλούτο χωρίς μόχθο. Αντί δηλαδή να αξιοποιήσει  τα προσόντα των Ελλήνων, αντί να τους μάθει να εργάζονται και να έχουν υψηλή παραγωγικότητα, τους έμαθε την ήσσονα προσπάθεια, την κομπίνα (π.χ η Κρήτη και η Θεσσαλία, λόγω επιδοτήσεων, απέκτησαν ξαφνικά … 3όροφα χωράφια, αφού οι δηλούμενες εκτάσεις ήταν 3πλάσιες των πραγματικών), τη ρεμούλα και το αραλίκι.

Είναι υπέρτατη εθνική ανάγκη να σταματήσουμε αυτή την κατάρα της απόλυτης τεμπελιάς και ασυδοσίας, ώστε να αξιοποιήσουμε επιτέλους το αστείρευτο ταλέντο των νέων μας, που κατά κανόνα μένει ανεκμετάλλευτο. Βλέπετε η «φωτισμένη» Αριστερά θέλει να διαγράψουμε την λέξη «εκμετάλλευση» από το λεξιλόγιο μας, ακόμη και αν πρόκειται για αξιοποίηση σπουδαίων ταλέντων.

Οι εποχές που οι πολιτικοί μας δανείζονταν ασύστολα, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας, για να μοιράσουν στο λαό λεφτά (και να εισπράξουν ψήφους), πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ασχέτως αν κάποιοι δεν εννοούν να το καταλάβουν. Και νομίζουν ότι με πτώχευση, αναπροσαρμογή του χρέους, κουρεματάκι ή κούρεμα, το πάρτυ θα συνεχιστεί και θα ξαναζήσουμε ημέρες κραιπάλης, ασυδοσίας, τεμπελιάς και ανεμελιάς.

Ας το πάρουμε επιτέλους όλοι απόφαση, ότι οι απαράδεκτες και καταστροφικές ρήσεις «Τσοβόλα δώστα όλα» (και πάρε ψήφους με το τσουβάλι), «λεφτά υπάρχουν» (για να μοιραστούν και να κατασπαταληθούν φυσικά) ή ότι «θα διαφυλάξουμε το δημόσιο χαρακτήρα π.χ. της ΔΕΗ» (για να διατηρήσουμε ασύλληπτα προνόμια χιλιάδων αργόσχολων), ή οι ανοησίες περί «στρατηγικής σημασίας δημοσίων επιχειρήσεων» (για να τα «κονομάνε» στρατηγικότατα και  κανονικότατα οι κρατικοδίαιτοι), είναι η μοναδική αιτία και αφορμή της τραγικής κατάστασης της χώρας μας.

Δεκαετίες ολόκληρες διόριζαν στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, στην τοπική αυτοδιοίκηση, μοίραζαν λεφτά, τεμπελιά και ψεύτικα επιδόματα. Δημιούργησαν (εθνικό σπορ) γενιές καφενόβιων, αργόσχολων και αντιπαραγωγικών Ελλήνων. Οι κατ’εξοχήν «μάγκες», αναρριχήθηκαν, ως ευέλικτοι αρουραίοι, σε κομματικά ή συνδικαλιστικά αξιώματα και δεν εργάστηκαν ποτέ τους. Στην πορεία έγιναν δημοτικοί σύμβουλοι, αντιδήμαρχοι, δήμαρχοι, βουλευτές. Κάποιοι έγιναν και υπουργοί. Οι περισσότεροι άφησαν πίσω τους την καταστροφή, όπως ένα σμήνος ακρίδες σ’έναν εύφορο αγρό. Και με απύθμενη θρασύτητα, ισχυρίζονται ότι προασπίζουν τα συμφέροντα του λαού !

Όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι, καταστρέφοντας συστηματικά και επιμελέστατα, μας παραμύθιαζαν με τα στερεότυπα άλλοθι τους, περί διαφάνειας, νομιμότητας, υψηλής παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, ζωτικών επενδύσεων, κ.λπ. Κάθε φορά που κάποιος παρότρυνε για εργατικότητα, τα αριστερά και υπερπολύτιμα εξαπτέρυγα τους, ως σύγχρονη Κίρκη, μιλούσαν για εντατικοποίηση της εργασίας και εκμετάλλευση του εργαζομένου. Που τον προτιμούσαν στις καφετέριες να απολαμβάνει το φραπεδάκι του και την μιζέρια του, εμποτισμένο και δηλητηριασμένο με δογματισμό, μισαλλοδοξία  και μηδενισμό.

Oι τεμπέληδες, βλέπετε, αδρανοποιούνται (αφού αμβλύνεται η κρίση τους) και δεν έχουν βούληση, ούτε ελπίδα. Έτσι, αποχαυνωμένοι, ονειρεύονται τους παράδεισους του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως ακριβώς οι δυστυχείς μουσουλμάνοι την μετά θάνατον ζωή, μέσα σε βουνά από πιλάφια.

Λαέ λαέ, να υμνείς το ΚΚΕ, που υπήρξε σημαντικός καταλύτης (μαζί με τις υπόλοιπες «δημοκρατικές δυνάμεις», αλλά και τις δυνάμεις της συντήρησης και του κρατισμού), ώστε να διαλυθεί το συνεταιριστικό κίνημα, να διασυρθεί ο σπουδαίος ρόλος των δημοσίων υπαλλήλων, να κλείσουν βιομηχανίες, να αποβιομηχανοποιηθεί η χώρα και να εκτοξευτεί η ανεργία. Ποτέ τους, αυτοί οι δήθεν ευαίσθητοι δημοκράτες και προστάτες των εργαζομένων δεν ενοχλήθηκαν για τις εξωφρενικές ανισότητες και απαράδεκτες αδικίες που δημιουργούσαν στην αγορά εργασίας και ειδικότερα μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Το άθλιο πολιτικό μας σύστημα έπνιξε τα όνειρα των νέων (η ανεργία σε αυτούς σύντομα θα ξεπεράσει το 40%) και έπνιξε το μέλλον τους. Τους θέλει τεμπέληδες, ανήμπορους, εξαρτημένους και απαίδευτους. 

Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς που θα δώσουν ξανά νόημα σε παλιές δοκιμασμένες αξίες, όπως  εντιμότητα, μόχθος, ομαδικότητα, κοινωνική συνοχή και κοινωνική υπευθυνότητα. Πολιτικοί που θα μας μάθουν να δουλεύουμε με πίστη και αισιοδοξία, πάθος και προοπτική !

Τους πολιτικούς, όμως, αυτούς πρέπει να αναδείξει ο λαός. Που δυστυχώς ακόμη και σήμερα φαίνεται να μην πιστεύει σε ανατροπές. Αποχαυνωμένοι ελπίζουμε ότι η μπόρα θα περάσει, όσο εμείς μένουμε αδιάφοροι και παντελώς αμέτοχοι. Ας πάψουμε λοιπόν να δεχόμαστε αμήχανοι και άπραγοι την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, από όλους εκείνους που μας έφεραν σε αυτό το απερίγραπτο χάλι.

Στέλιος Σταυρίδης